ตอนที่ 237 ในความรักไม่มีความเท่า เทียม (1)

ขณะที่กำลังจมอยู่ในความคิด ตรงหน้าเซียวซินและหร่วนซึ่งก็ เห็นใครบางคนเข้า พวกเธอรีบลุกขึ้นยืนตรง

นอกจากพวกเขาแล้วแขกคนอื่นก็ล้วนยืนตรง

“คุณชายรอง” ต่อด้วยค่เอ่ยทักกันและกัน เซี่ยซิงเฉินถึง ได้สติกลับมาแล้วยืนขึ้นทีหลัง ขณะที่มองไล่ตามคนที่ลุกทีละ คนๆ จนถึงหน้าประตู หนูเจ๋อหนันก็กำลังเอียงหัวมองเธออยู่ เธออึ้งไปครู่หนึ่ง

หยูเจ๋อหนันยิ้มตาหยี “คิดไม่ถึงล่ะ?”

ทีนี้ทุกสายตาล้วนมองไปทางเซียซิงเฉิน โดยเฉพาะ

เชียวชิน ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางกลับมีสีหน้าที่ หลากหลายเหลือเกิน

เซี่ยซิงเฉินถูกพวกเขาจ้องมองจนขนหัวลุก มองไปยังหมู เจอหนุน “ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่? ไปทำงานเหรอคะ?”

หยูเจ๋อหนันโบกมือให้คนอื่นเป็นเชิงนั่งลง “นั่งลง นั่งลง

ให้หมด อย่ายืนนะ แต่ละคนสูงขนาดนี้ มองจนผมกดดันเลย รอทุกคนนั่งลง เขาก็เดินไปนั่งลงข้างๆ เซี่ยซิงเฉินทันที ดูท่าทางสบายๆ มือหนึ่งอ้อมวางไว้พนักพิงที่เก้าอี้ด้านหลังเธอ อีกมือวางไว้บนโต๊ะตรงหน้า

“ผมไปประเทศ Y กับคุณ พี่ผมไม่ว่างเลยให้ผมไป บนใบรายชื่อไม่มีชื่อคุณไม่ใช่หรือไง?

อยากเซอร์ไพรส์คุณไง” หยูเจอหนุนท่าทางดีใจเป็น อย่างมาก นึกบางอย่างได้จึงแบมือไว้ตรงหน้าเธอ “ตั๋วเครื่อง บินคุณล่ะ?”

“ทำไมคะ?”

“มาให้ผมดูหน่อย

เซี่ยซิงเฉินไม่คิดอะไรมาก พลางควักตั๋วเครื่องบินจาก กระเป๋ามาให้เขา หนูเจ๋อหนันดู ของเธอคือที่นั่งชั้นธุรกิจ แต่ ของเขาคือที่นั่งชั้นหนึ่ง สุดท้ายคุณชายอย่างเขาก็เปลี่ยนที่นั่ง ชั้นหนึ่งของตนกับที่นั่งชั้นธุรกิจของหร่วนซึ่งไปเสีย ได้นั่งที่นั่ง ชั้นหนึ่ง หร่วนซึ่งต้องชอบใจมากแน่ๆ ส่วนสีหน้าของเดียวใน ย่ำแย่ถึงขีดสุด

“คุณมานั่งชั้นธุรกิจทำไม?” เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าเขากำลัง เล่นอะไรบ้าๆ “แขนยาวขายาว นั่งทั้งหลายชั่วโมงคุณไม่แย่เห รอ?”

“นั่งนานขนาดนั้น แล้วคุณไม่เบื่อหรือไง? คุณชายอย่าง ผมมาคุยเป็นเพื่อนคุณ คุณน่าจะขอบคุณผมด้วยซ้ำ” หยูเจ๋อ หนันยื่นมือไปปิดโน้ตบุ๊คของเธอ “ไปเถอะ ไม่ต้องดูแล้ว ขึ้นเครื่อง”

ยัดโน้ตบุ๊คของเธอเข้ากระเป๋า มือหนึ่งถือกระเป๋าของเธอ ไว้ อีกมือจับมือเธอแล้วเดินไปข้างนอก

คนอื่นค่อยๆ เดินตามหลังมาพร้อมกับสงสัยในสถานะ ของเซี่ยซิงเฉิน

หร่วนซึ่งกล่าว “ที่แท้ซิงเฉินก็เป็นแฟนของคุณชายรอง นี่เอง! มิน่าธอถึงใช้เส้นเข้ากระทรวงการต่างประเทศได้

เซียวซินหน้าบึ้งตึง

หร่วนซึ่งยังคงเอ่ยเพ้อ “คุณชายรองหล่อจังเลย! ตัวจริง หล่อกว่า ในทีวีเยอะเลย! อิจฉาซิงเฉินจริงๆ ที่หาแฟนได้ดี ขนาดนี้ เมื่อเธอเห็นสายตาที่คุณชายรองมองซิงเฉินไหม? เอ็นดูมากเลยนะนั่น! ก็ว่าทำไมซิงเฉินไม่แต่งหน้า ถ้าฉันหา แฟนที่ดีขนาดนี้ได้แถมยังทำดีต่อเรามากนะ ฉันก็ไม่แต่งหน้า หรอก”

เซียวซินไม่สบอารมณ์ หันหน้ามาพูดเสียงเย็น “เธอพูดจบ หรือยัง! พูดจบก็เก็บของไปได้แล้ว!

เซียซิงเฉินเดินผ่านช่องตรวจสัมภาระ มือถูกเขากุมไว้ ตลอด เธอขัดขืนเล็กน้อยแต่ก็ไม่อาจดึงกลับได้ กัดฟันพูด อย่างอารมณ์เสีย “หยูเจ๋อหนัน ปล่อยมือฉันนะคะ”

“ช่ว! สถานที่สาธารณะ ห้ามพูดเสียงดัง อีกอย่างมีคน มองมากขนาดนี้ ไว้หน้าผมหน่อยได้ไหม?” หยูเจ๋อหนันเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง เห็นสีหน้าเธอไม่ดีเท่าไรนัก “แผลบนหน้าคุณ มาได้ยังไง?”

เขาใช้มือแตะเล็กน้อย เธอเจ็บจนสูดปาก มองค้อนใส่เขา เขาขมวดคิ้วเป็นปมพลางเอ่ย “ไม่ใช่ว่าไป…ไม่ใช่ว่าเขาตบตี คุณนะ?”

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าความคิดเขาช่างไปไกลนัก “ไม่ เกี่ยวกับเขา”

“ทายาหรือยัง?

“คุณหมอจ่ายยาให้แล้ว ผลต้องดีแน่นอนค่ะ ไม่เหลือ

รอยแผลเป็นด้วย ได้ยินว่าฟู่เฉินจ่ายยาให้ หนูเจอหนันจึงเบาใจลง จู่ๆ เซียซิงเฉินก็นึกบางอย่างได้แล้วถามไปประโยคหนึ่ง “คุณรู้จัก

หลันเย่ไหมคะ?”

“หลันเย?” หยูเจ๋อหนันเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง “ทำไมคุณ ถามแบบนี้? คุณรู้จักเธอเหรอ?”

คําถามย้อนกลับของเขากลับทำให้เธอเงียบลง สาย ศีรษะไม่พูดอะไร หยูเจ๋อหนันกล่าว “หลันเยเป็นหลานสาวของ คุณหญิงหลันถึง ซึ่งถั่วเหยาถูกไปเย่นิ่งเล่นงานใช่ไหมล่ะ หลัน จ้านคุณพ่อของหลันเย่ขึ้นดำรงตำแหน่งสำคัญเป็นประธาน วุฒิสภา ไปเย่นิ่งอยากช่วยคุณลุงของเขามาตลอด ตอนนี้ งถั่วเหยาหายไป ในมือเขาก็มีหลันจ้านที่คอยช่วยเหลือ น่าจะอีกไม่นาน

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้

เซี่ยซิงเฉินฟังแล้วไม่ได้ตอบอะไร หยูเจ๋อเหยามอง ประเมินเธอสักพักจึงถาม “ทำไมล่ะ? ดูท่าทางไม่ค่อยดีใจนะ

“ตอนนี้ยังดูไม่ดีใจเหรอคะ?” เธอเงยหน้าขึ้นเผยยิ้มแต่ตา ไม่ยิ้มกลบเกลื่อนเขา หยูเจ๋อเหยา ใช้ตั๋วเครื่องบินเคาะลงศีรษะ เธอสองที ไม่ต้องยิ้มแล้ว น่าเกลียดจริงๆ

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยหยอกล้อกัน ไม่ทันสังเกตว่า ครั้งนี้มีคนถือกล้องถ่ายภาพที่สองคนนี้ดูสนิทสนมกันเป็น

ฉากๆ

เซียงเฉินขึ้นเครื่องบิน พลางหยิบหมอนออกจากกระเป๋า คุณชายหยูข้างๆ เหมือนมีแสงอยู่ในตัวอย่างไรอย่างนั้น พอ ปรากฏตัวอยู่บนเครื่องบิน เหล่าพนักงานต้อนรับสาวๆ ก็มัก หันมามองเขาเป็นระยะๆ รวมถึงแขกผู้โดยสารผู้หญิงบน เครื่องก็เช่นกัน สายตานั่นคล้ายว่าผูกติดกับตัวเขาอย่างนั้น แหละ

เห็นได้ชัดว่าคุณชายอย่างเขาชนชากับสถานการณ์แบบนี้ แล้ว จึงปล่อยให้พวกเธอมองไป เรียกหาผ้าห่มกับพนักงาน ต้อนรับบนเครื่องบิน แล้วคลุมตัวเซียซิงเฉินไว้
เธอยังรู้สึกถึงสายตาอิจฉาของคนอื่นได้เลย

“คุณอย่าล้อเล่นสิคะ ไปเปลี่ยนที่คืนกับหร่วนซิง” เซียซึ่ง เฉินผลักเขาไปที เขานั่งตรงที่นั่งชั้นธุรกิจแล้วอึดอัดมากจริงๆ แม้แต่ตอนนั่งยังยากจะเก็บขาทั้งสองข้างของเขาได้ สำหรับ คุณชายอย่างเขาแล้วนี่เหมือนเป็นการลงโทษชัดๆ

“คุณพูดมากจัง” หนูเจอหนุนกางหนังสือพิมพ์ออก คร้าน จะสนใจเธออีก

เซี่ยซิงเฉินไม่คะยั้นคะยออีก ตอนนั้นเองเสียงประกาศก็ ดังขึ้น เตือนผู้โดยสารให้ปิดอุปกรณ์สื่อสารต่างๆ เชียซิงเฉิน ควัก โทรศัพท์มือถือจากกระเป๋า มองหน้าจอแวบหนึ่งก็นึกถึง ท่าทางโกรธข็งของไปเฉิง กัดปากสุดท้ายก็ไม่ได้โทร เพียง แค่เปิดข้อความเตรียมส่งข้อความไปบอกเขาสักหน่อย อย่าง น้อยตนก็ไม่ได้ไปโดยไม่บอกกล่าว เขาจะได้ไม่เอาเรื่องนี้มา

โมโหใส่เธอได้

แต่ยังไม่ทันได้ส่งข้อความ ตอนนั้นเองเสียงโทรศัพท์มือ

ถือก็ดังขึ้น

เธอมอง บนจอเป็นเบอร์แปลกเบอร์หนึ่ง เป็นเพราะเสียง เร่งเร้าจากลำโพง เธอจึงไม่รีรอแล้วกดรับทันที

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ฉันเซี่ยซิงเฉิน ไม่ทราบว่าใครคะ?

“คุณเซีย ฉันคือแม่ของเฉิง

เสียงสุขุมน่าเกรงขามดังจากอีกฝั่งของสาย เชียซิงเฉินใจหายวาบ แทบจะนั่งหลังตรงในทันที หยูเจอหนุนที่อยู่ข้างๆ สังเกตถึงท่าทางแปลกไปของเธอจึงเงยหน้าขึ้นจาก หนังสือพิมพ์ มองเธออย่างสงสัยแวบหนึ่ง

“สวัสดีค่ะคุณหญิง คือ…มีเรื่องอะไรเหรอคะ?

“แค่อยากถามว่าคุณเซียจะว่างเมื่อไร เราจะได้คุยเรื่อง เด็กและเรื่องเย่นิ่งกับคุณต่อหน้า ได้ยินว่าเมื่อวานคุณมา โวยวายที่ตระกูลไปเรารอบหนึ่ง

ความจริงเป็นเพียงการเข้าใจผิด หากรู้ว่าคนที่พาลูกไป เป็นคุณย่าของเด็ก เมื่อวานเธอคงไม่ถึงกับเสียท่าทีอยู่หน้า ประตูตระกูลไปแบบนั้นหรอก เซียซิงเฉินรู้สึกเสียใจกับการกระ ทำอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไร