ตอนที่ 233 เซียต้าไปหายตัวไป (3)

อีกฝั่งหนึ่ง

ห้องทํางานประธานาธิบดี

ไปเฉิงเดินออกจากห้องประชุม หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น เห็นว่ามีเบอร์แปลกที่ไม่ได้รับหลายสาย เลขารีบก้าวออกมา “ท่านประธานาธิบดี เมื่อตอนที่ท่านประชุมอยู่คุณคู่คนหนึ่ง โทรหาท่าน นี่เป็นเบอร์ที่เขาให้ไว้

“คุณไหน?” เขาถาม คนสกุลอู่เยอะเกินไปจนไม่แน่ใจว่า คนไหน แต่พอเห็นเบอร์นั่นกลับเป็นเบอร์แปลกที่ขึ้นในเบอร์ ส่วนตัวของเขา เบอร์ส่วนตัวนี้นอกจากคนในครอบครัว เห ลิ่งเฟยและฟู่เฉิน ก็แทบไม่มีใครอื่นรู้

“เขาบอกว่าเป็นคนขับรถของเด็กคนหนึ่ง บอกว่ามีเรื่อง ด่วนต้องคุยกับท่านเกี่ยวกับเด็ก เขาไม่ได้บอกไว้ชัดเจนแต่เขา บอกให้ดิฉันบอกให้ท่านแบบนี้

เด็กน้อย? สกุลอู่?

ไปเย่นิ่งเข้าใจในทันที ดูท่าคงเป็นคนขับรถของเซียต้าไป อีกอย่างถ้าไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องแย่จริงๆ เขาไม่มีทางโทรมาที่ห้อง ทํางานอยู่แล้ว

เขาขมวดคิ้ว จู่ๆ ก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา แม้แต่เบอร์ส่วนตัวยังโทรแล้ว หรือจะเป็นเซียตาไปใช้โทรศัพท์ของเขา

โทร?

ไม่พูดอะไรก็รีบโทรกลับทันที

“ผมเอง โทรมาเมื่อมีธุระเหรอ?”

พี่ ที่ตอนนี้ยังให้ปากคำในสถานีตำรวจ เมื่อได้ยินเสียง ประธานาธิบดีจากอีกฝั่งก็รีบยืนตรงอย่างให้ความเคารพ กด เสียงต่ำ “ท่านครับ ผมสมควรตายที่ไม่ดูแลคุณชายเล็กให้ดี!

“เกิดอะไรขึ้น?” เขาเปิดประตูเดินเข้าห้องทำงานและยืน อยู่ตรงริมหน้าต่าง ข้างนอกดึกมากแล้วแถมยังมีลมพายุพัด เหวี่ยง

พี่เล่าเรื่องที่คุณชายเล็กหายตัวไปตามเรื่อง กล่าวเสริม “ตอนนี้คนพวกนี้กลับมาแล้ว เหลือแค่คุณเซียที่ยังอยู่คฤหาสน์ ที่จงซัน ไม่รู้ว่าเกิดอันตรายหรือเปล่า

คฤหาสน์ที่จงซัน!

ที่นั่นมันที่ของคุณพ่อคุณแม่ไม่ใช่เหรอ?

ไปเฉิงกดวางสายทันที เดินไปที่โต๊ะทำงานกดโทรออก พร้อมออกคำสั่งกับเลขา “เตรียมรถ

คฤหาสน์คล้ายป้อมปราการที่ถูกคุมไว้อย่างเข้มงวด ส่วน เธอ นอกเสียจากว่ามีระเบิดถึงจะเข้าไปได้
ข้างในบอกมาแล้วว่าลูกเธออยู่ในนั้นจริงๆ แต่พวกเขา เป็นใครกันแน่เธอยังคงถามไม่ออก มีเพียงประตูกั้นแต่เธอ กลับไม่สามารถเข้าไปได้ เซี่ยซิงเฉินต้องการไปเฉิง หากเขา อยู่ลูกจะไม่มีอันตราย ทว่าโทรศัพท์มือถือเปียกฝนจนเครื่อง ดับไปแล้ว อย่าว่าแต่โทรออกเลยตอนนี้โทรศัพท์ทั้งเครื่องคง ใช้งานไม่ได้

เธอไม่มีที่ให้หลบฝน ได้แต่หลบอยู่ตรงมุมเล็กๆ เธอ หนาวจนเส้นเลือดในร่างกายเหมือนแข็งไปแล้ว ยืนยังยืนไม่นิ่ง พิงกำแพงพลางสั่นไปทั้งตัว สติค่อยๆ เลือนหายไป

เธอรู้ว่าตนยืนอยู่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เธอต้องหาที่ โทรศัพท์ นิ้วมือเธอพูดกำแพง ยกเท้าเดินไปหนึ่งก้าว แต่ขา สองข้างคล้ายถูกถ่วงด้วยตะกั่ว พอยกขึ้นก็ล้มพับลงท่ามกลาง สายฝน

ตอนนั้นเอง…

รถคันหนึ่งฝ่าความมืดเข้ามาจากที่ไกลๆ เซียซิงเฉินห ตามอง เซตัวลุกขึ้นยืน รอให้รถคันนั้นเข้าใกล้ เธอแทบจะ กระโจนเข้าหาอย่างไม่คิดชีวิต

คนขับรถเป็นหญิงสาวหน้าตาสวยคนหนึ่ง ตกใจอย่าง แรงเพราะการปรากฏตัวของผู้หญิง เหยียบเบรกกะทันหัน

ในค่ำคืนที่ฝนตก ผู้หญิงผมยาวสยายกระโจนเข้ามาที่ ฝากระโปรงรถของตน เธอถือว่ายังมีสติมากนักที่อย่างน้อยก็ไม่ชนคน
“คุณเป็นใคร?” หญิงสาวมองเธออย่างฉงน ลดหน้าต่าง รถลงเล็กน้อย

“คุณ ขอร้อง…ให้ฉันยืมโทรศัพท์มือถือหน่อย…. เชียง

เฉินกล่าวจบประโยคเสียงสั่น แต่ไม่รออีกฝ่ายล้วงโทรศัพท์ให้เธอ ตัวเธอก็ถูกคนเฝ้า

ป้อมอยู่วิ่งมาลากออกไป คนคนนั้นก้มหัวให้คนในรถอย่างให้

เกียรติ “ขอโทษครับคุณหลันที่ทำให้ตกใจ! เชิญเข้าไปครับ หลันเย่ไม่ได้ตกใจจริงจัง มองดูผู้หญิงที่ตากฝนจนเปียก โชกไปทั้งตัวแล้วถาม “เธอเป็นใคร?

“แค่คนบ้าที่มาหาเรื่อง ไล่ยังไงก็ไม่ไป

หลันเต่ฟังแล้วแววตาก็เกิดข้อสงสัยมากมาย แต่สุดท้าย ไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ขับรถเข้าไปข้างใน

เชียซิงเฉินมองรถที่หายไป อยากตามแต่ตามไม่ทัน ได้ยินทหารตะคอก “เธออาจเป็นภรรยาของท่านประธานาธิบดี ในอนาคต รถของเธอยังไปกล้าขวางอีกเหรอ? ไม่เสียดาย ชีวิตหรือไง!”

เธอยืนนิ่ง

ภรรยาในอนาคตของท่านประธานาธิบดี

ผู้หญิงเมื่อครู่น่ะเหรอ?

เธอเป็นใคร? จู่ๆ ความคิดเธอก็ซื้อไป เดี๋ยวก็ลูก เดี๋ยวก็ไปเยถึง เดี๋ยวก็เป็นเงาของหญิงสาวเมื่อครู่ รู้ว่าทุกอย่างตรง หน้าพร่ามัว

ขณะที่กำลังวุ่นวาย แสงไฟสว่างหลายดวงทอดฝ่าความ มืดมิด ขับขึ้นมาจากข้างใต้ภูเขาอย่างรวดเร็ว ค่ำคืนมืดสนิท เป็นเพราะแสงไฟหน้ารถเหล่านั้นถึงสว่างโร่ขึ้นมา

ร่างกายผอมบาง อ่อนแอของเซียซิงเฉิน เห็นแล้วน่า ตระหนักยิ่งนัก ในยามค่ำคืน

ข้างใน

คุณหญิงเอ่ยถาม “ยังไม่ไปอีกเหรอ?”

น้าหลินพยักหน้า “เมื่อกี้โทรศัพท์ไปถาม ชัดเจนว่ายังไม่

ไป”

คุณหญิงเลิกม่านหน้าต่างดูข้างนอกแวบหนึ่ง สีหน้าหนัก อึ้ง ข้างนอกกำลังฝนตกหนัก แม้แต่กิ่งก้านต้นไม้ยังถูกพัดหัก ลงมาไม่น้อย อย่าว่าแต่ไปยืนอยู่ข้างนอกสักพักเลย แค่ยืน มองจากข้างในยังรู้สึกได้ว่าหนาวเหน็บเพียงใด

“หญิงสาวคนเดียวดื้อขนาดนี้ได้ยังไง? ข้างนอกหนาว ขนาดนี้ก็ไม่กลัวว่าจะหนาวตาย!” คุณหญิงขมวดคิ้ว

น้าหลินก็เป็นกังวล ลมข้างนอกแรงขนาดนี้ เธอตากฝนไป ชั่วโมงกว่าแล้ว! ต่อให้ไม่หนาวตายก็ตายไปครึ่งชีวิตแล้วล่ะ ร่างกายอ่อนแอก็อาจจะป่วยหนักอีกยกใหญ่
“เอ่อ…ถ้าอย่างนั้นดิฉันไปให้เธอเข้ามานั่งสักครู่ดีไหมคะ? ผิงไฟไล่ความหนาวหน่อยแล้วค่อยให้เธอไปก็ได้

คุณหญิงคิดไปมารู้สึกว่าข้อเสนอนี้ใช้ได้ ต่อให้ไม่ชอบแม่ ของเธอ ไม่ชอบเธอสักแค่ไหน อย่างน้อยเธอก็เป็นแม่ของเด็ก น้อย หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ หลานชายตัวน้อยต้องโทษ เธอจนตายแน่ๆ ถึงตอนนั้นเธอจะไม่มีแม้แต่โอกาสอธิบาย

“ให้เธอเข้ามาก็ดี จะได้คุยเรื่องบ้านของเด็กกับเธอเลย อายุสี่ขวบแล้วยังจะสกุลเซียตามเธอคงไม่ได้

คุณหญิงเอ่ยสั่ง น้าหลินกำลังจะไปสั่งคน แต่เมื่อเดินไป ถึงหน้าประตู เสียงกริ่งก็ดังขึ้น

น้าหลินหยิบวิดีโอโฟนขึ้นมา พลางหันหลังกล่าว “คุณ หญิง คุณหลันมาถึงแล้ว!

ช่างบังเอิญเสียจริง

คุณหญิงครุ่นคิดสักพัก “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้จะให้เซี่ยชิง เงินเข้ามาไม่ได้แล้ว ถ้าให้หลันเย่รู้ว่าเธอเป็นอะไรกับเฉิงคง ไม่เหมาะ เธอโทรไปที่ป้อมให้เธอพักที่นั่นสักหน่อย ให้เตาผิง เธอไปผิงไฟเอง”

น้าหลินรับคำ ครู่เดียวประตูก็ถูกคนรับใช้เปิดออก หลันเย่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

ขณะที่เซี่ยซิงเฉินใกล้หมดสติ ผู้ชายที่เธอคิดถึงมาทั้งคืนก็ปรากฏขึ้นในสายตาเธอด้วยใบหน้าเรียบตึง