ตอนที่ 232 เซี่ยต้าไปหายตัวไป (2)

เซี่ยซิงเฉินไม่โง่ถึงขั้นคิดว่าเธอกับพี่จะทำงานได้มี ประสิทธิภาพมากกว่าไปเฉิง ต่อให้เขายุ่งมากแค่ไหน คน ของเขามีมากมายขนาดนั้น…พวกเขาต้องช่วยต้าไปได้แน่นอน!

จึงไม่คิดอะไรไปมากกว่านั้นแล้วควัก โทรศัพท์มือถือจาก กระเป๋า แต่โทรศัพท์มือถือของเธอเปียกหมดแล้ว ไม่มีทางโทร ได้แม้แต่สายเดียว ยืมโทรศัพท์มือถือของพี่อู่แล้วกดโทร ออกไปยังเบอร์ส่วนตัวของเขา โทรติดแต่กลับไม่มีใครรับสาย

ในใจเธอเกิดความสิ้นหวังขึ้นเล็กน้อย ได้ยินเสียง ตุ๊ดๆ ก็รู้สึกว่าต้องการได้ยินเสียงของเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หรือขอให้ได้พบเขา

ขณะที่กำลังหัวหมุน จู่ๆ ตำรวจก็พูดเสียงดัง “หาเจอแล้ว! ตอนนี้รถนั่นยังอยู่บนถนน ดูทิศทางแล้วน่าจะไปยังจงซัน ตอน นี้เราแค่เล็งตำแหน่งไว้ให้ดีก็สามารถตามไปได้เลย

“จริงเหรอคะ? ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เราก็รีบไปเลย!” คำพูด ของตำรวจสร้างความหวังให้เธอขึ้นมาบ้าง กดวางสายแล้ว ตามไป

รถตำรวจคอยตามรถคันนั้นไปจนถึงจงซัน แต่สุดท้ายพวกเขาก็ช้าไปไม่กี่ก้าว

รถคันนั้นผ่านด่านตรวจทีละด่านๆ ผ่านป้อมป้อมหนึ่ง จน กระทั่งถึงคฤหาสน์หลังหนึ่งแล้วหายไป

ตำรวจรีบวิ่งลงจากรถ พูดคุยกับเวรเฝ้าป้อมนั่นไม่กี่ ประโยค รอตำรวจกลับมาอีกครั้ง สีหน้าก็เปลี่ยนไป

“คุณเซีย คุณไปมีเรื่องกับคนใหญ่คนโตที่ไหนหรือ เปล่า?”

“…คือ ตระกูลซง ทุกคนต่างก็ถือว่าเป็นคนใหญ่คนโต

แล้ว!

“ได้ยินมาว่าที่นี่เป็นที่อยู่ของบุคคลสูงสุด ขณะที่ตำรวจ กำลังพูดอยู่ก็กดเสียงต่ำ นิ้วมือไปด้านบน “พวกเราเข้าไปไม่ ได้หรอก พวกเขายังจะไล่เราไปด้วยซ้ำ

“ลูกฉันถูกลักพาตัวไปข้างใน ก็ต้องปล่อยให้พวกเขาทำ ตามใจอย่างนั้นเหรอคะ?” เซียซิงเฉินยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นคน ตระกูลซึ่งไม่ผิดแน่

– ตำรวจจนปัญญา “คุณเซีย คุณมีเรื่องกับคนสำคัญขนาด นั้นได้ ผมว่า…สถานะของคุณก็ต้องไม่ธรรมดา ตอนนี้คุณให้ เราช่วย แต่เราจนปัญญาจริงๆ คุณไปหาเพื่อนคนอื่นจะดีกว่า

เพิ่งสิ้นประโยคของตำรวจก็มีคนในชุดทหารแบกปืนเดิน มาเคาะหน้าต่างรถ “ถ้าหมดธุระ อย่าอยู่ชักช้าตรงนี้! เชิญพวก คุณรีบไปซะ!”
“ครับๆๆ เราจะรีบไปเดี๋ยวนี้

ตำรวจเลื่อนหน้าต่างรถลงตอบรับ ปืนของอีกฝ่ายดำขลับ จนน่ากลัว

เซียซิงเฉินไม่คิดอะไรอีก พลางเปิดประตูรถตำรวจแล้ว เดินลงไปทันที ตอนนี้ท้องฟ้ามืดมิด ฝนไม่มีท่าว่าจะหยุด เธอ ยืนอยู่ท่ามกลางฝนตัวคนเดียว คล้ายว่าเพียงลมพัดโบกก็จะ ล้มลง แต่เวลานี้เธอกลับเป็นมารดาคนหนึ่งที่มุ่งมั่น ไม่สนใจ สิ่งใดอีก ไม่กลัวฝนไม่กลัวหนาว ปืนก็ไม่กลัว แถมยังจะพุ่ง เข้าไปข้างใน เธอจะให้ต้าไปเกิดอะไรขึ้นไม่ได้

“หยุด! คุณเป็นใคร!” แต่เพิ่งก้าวออกได้ก้าวเดียวก็ถูกคน ดึงคอเสื้อด้านหลังไว้ทันที

“ปล่อยฉันนะ!” เธอดิ้นรน เป็นเพราะความห่วงจึงมีแรง ขัดขืนที่มากขึ้น แต่ต่อให้มากแค่ไหนก็ต่อกรทหารเหล่านั้นไม่ ได้ ถูกคนตรงคอเสื้อไว้ออกแรงเหวี่ยงอย่างแรงไปที เธอก็ล้ม กลิ้งไปบนพื้นหลายตลบ ใบหน้าเกิดแผลขึ้นในทันใด ที่นี่เป็น ที่ที่คุณคิดว่าจะเข้าไปได้หรือไง? รีบไปซะ!

“คุณให้ฉันเข้าไปเถอะ! ลูกชายฉันอยู่ข้างใน!” เธอไม่สน ว่าจะเจ็บ รีบลุกจากพื้นแล้วอ้อนวอนกอดขาอีกฝ่ายไว้ แต่อีก ฝ่ายกลับไม่ปรานี รู้สึกเพียงว่าเป็นผู้หญิงบ้าบอ จึงยันเท้า ออกแรงถีบไป
ข้างนอกฝนตกหนักเหมือนเทน เซียซิงเฉินแทบขาดใจ แต่ข้างในบ้านกลับอบอุ่นและมีความสุข

เตาผิงเผาไหม้อยู่อย่างต่อเนื่อง เปลวเพลิงวูบไหว สร้าง ความอบอุ่นไปทั่วบ้าน เซี่ยต้าไปที่เพิ่งมาถึงก็ถูกคุณหญิงกอด ไว้ในอ้อมอก จับแล้วจับอีก

“คุณย่า ไม่ได้เจอกันนานเลย” เซียต้าไปยิ้มแย้มเอ่ยทัก

“ไม่ได้เจอกันนานจริงๆ ย่าไม่ได้ไปรับเรา เราก็ไม่มาหา ย่าเลย ย่าเสียใจ” คุณหญิงไปนั่งอยู่บนโซฟา อุ้มเขาไว้บน หน้าขา

เซี่ยต้าไปปลอบคุณหญิง มือเล็กลูบใบหน้าแสร้งโมโห ของคุณหญิง “คุณย่า คุณย่าอย่าว่าต้าไป ความผิดของคุณพ่อ นั่นแหละ คุณพ่อยุ่งเกินไปเลยไม่พาต้าไปมาหาคุณย่า

“ใช่ ความผิดของพ่อเราจริงๆ เดี๋ยวย่าจะสั่งสอนพ่อเรา เสียหน่อย” คุณหญิงเต็มไปด้วยความรักใคร่ จะกล้าโทษ หลานชายตัวเองได้อย่างไร? หันกลับไปเอ่ยกับน้าหลิน “น้า หลิน รีบให้ห้องครัวเอาขนมเค้กที่ทำเมื่อตอนบ่ายมา

พูดจบก็หันไปยิ้มให้หลานชายตัวน้อย “หลานรัก ลองชิม ฝีมือของย่า นี่ย่าทำเองเลยนะ

คุณหญิงสวมถุงมือพลางหยิบขนมเค้กที่น้าหลินนำมาให้ เล็กน้อยแล้วส่งเข้าปากเล็กของเซียต้าไป เขาทานอย่าง เอร็ดอร่อย แต่เมื่อทานถึงครึ่งเดียวก็นึกอะไรบางอย่างได้ รีบไถลตัวลงจากตักคุณหญิง

“คุณย่า ให้ผมยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหม?”

“ได้แน่นอน เราจะโทรหาใครเหรอ?” คุณหญิงถาม พลาง ส่งสายตาให้คนรับใช้ คนรับใช้ก็นำโทรศัพท์มาให้อย่าง นอบน้อม

เซี่ยต้าไปกล่าว “ผมต้องโทรหาหม่ามีของผม คุณลุง ไม่ทันรับผม หม่ามีต้องตกใจแย่แน่ๆ

เขาพูดพลางโทรออกไปยังเบอร์ที่คุ้นเคย

คุณหญิงเห็นท่าทางเขาที่เป็นเด็กดีและใส่ใจ ก็ยิ่งชอบใจ มากไปกันใหญ่ แต่พอนึกถึงผู้หญิงวัยกลางคนคราวก่อนก็ ขมวดคิ้วขึ้นทันที ญาติแบบนั้นเธอไม่มีทางยอมรับแน่! ตอนนี้ ชีวิตกำลังสุขสบาย ทั้งยังมีหลานชายสุดที่รัก เธอยังอยากมี ชีวิตอยู่ต่ออีกหลายปีเลยล่ะ

“หม ทำไมเบอร์หม่ามีโทรไม่ติดล่ะ?” เซี่ยต้าไปพองปาก หัวคิ้วขมวดเป็นปม กดโทรออกอีกรอบแต่ก็ยังโทรไม่ติด เหมือนเดิม

“ไม่เป็นไร อาจเป็นเพราะสัญญาณไม่ดี รอสักพัก รอให้ สัญญาณดีก่อนเราค่อยโทร” คุณหญิงปลอบเด็กน้อย

ตอนนั้นเองจู่ๆ โทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น น้าหลินเป็นคนรับ

ซึ่งเป็นสายจากป้อมยาม เธอฟังแล้วจากนั้นก็เดินไปข้างๆ คุณ หญิง
คุณหญิงถาม “มีอะไร?

น้าหลินมองเธอแวบหนึ่งแล้วมองไปยังเด็กน้อยที่กำลัง หน้าเครียดเพราะโทรอย่างไรก็โทรไม่ติด คุณหญิงลุกขึ้นยืน เคลื่อนตัวไปตรงมุมเล็กน้อย น้าหลินกล่าว “ข้างนอกมีผู้หญิง คนหนึ่งกำลังอาละวาด ทุบประตูแล้วตะโกนเสียงดัง

“ใครกล้ามาอาละวาดที่นี่?” คุณหญิงสีหน้าไม่ดีเท่าไร “รู้

หรือยังว่าเป็นใคร?

“รองผู้กำกับเพิ่งตรวจประวัติ บอกว่าชื่อ….เซียซิงเฉิน ถามว่าท่านจะจัดการยังไง

“เซี่ยซิงเฉิน?” คุณหญิงกัดฟันพ่นคำเหล่านี้ แค่นเสียงเย็น ไปที พูดเสียงต่ำ “เป็นอย่างแม่หล่อนจริงๆ ชอบเอะอะโวยวาย จะจัดการยังไงได้อีกล่ะ? บอกหล่อนว่าเด็กอยู่ที่นี่ แต่ห้าม หล่อนเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว! แล้วก็รีบไล่หล่อนไป เดี๋ยว หลันเยบอกจะมาเยี่ยม อย่าให้คนตระกูลหลันเห็นเรื่องตลก ของเรา”