ตอนที่ 217 ยิ่งรักมากยิ่งเกลียดมาก(1)

เขาลืมตาขึ้นสบตาเธอ นิ้วเรียวเล่นปลายผมเธอแล้วม้วนไว้ใน มือ “พรุ่งนี้ตอนที่คุณน้าเงินผ่าตัด ผมไม่อยู่

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณทำธุระของคุณไปเถอะ” เซี่ยง เฉันไม่ได้อยากรบกวนเวลาเขาอยู่แล้ว

ไปเย่นิ่งมองเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง “พรุ่งนี้ผมจะบินไป ประเทศ W”

ประเทศ W? ถ้าอย่างนั้นก็จะไม่ได้เจอกันหลายวันสินะ? “แล้ว…ไปกี่วันคะ?” เธอถามเสียงเบา เส้นผมปรกลงมา ตรงหน้าอกเขา

“ตามตารางก็ห้าวัน

เซี่ยซิงเฉินหยักศีรษะไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงแค่ก้มหน้า ลงแล้ว บอกเขาอย่างรักใคร่ ในยามค่ำคืนหัวใจของเขาเต้น เสียงดัง ฟังแล้วทำให้อุ่นใจ

เธอไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ตนอาลัยอาวรณ์เขาขนาดนี้ แค่ ไม่เจอกันไม่กี่วันก็อดจะใจหายไม่ได้…

เป็นความรู้สึกขมขื่นที่บอกไม่ถูก ก็คือความอาลัยนั้นแหละ…

อีกด้านหนึ่ง

ภายในคลับที่เสียงดังกระหึ่ม ไปเย่เพิ่งย่างก้าวเข้ามาก็ ดึงดูดสายตาของชายหนุ่มที่นั่นไปจนหมด เธอสางผมยาวเป็น ลอนด้วยท่าทีเกียจคร้าน หันไปส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มที่ส่ง สายตาแพรวพราวมาให้เธอ ไม่ได้พูดอะไร แต่ทั้งหมดกลับ เต็มไปด้วยท่าทีเชื้อเชิญชายหนุ่มเต็มที่

ผู้หญิงแบบนี้ก็คือปีศาจ สามารถทำให้ผู้ชายล้มเลิก กําแพงป้องกันจนยอมพ่ายแพ้อย่างเต็มใจได้อย่างง่ายดาย

“รัฐมนตรี ถ้าไปข้างหน้าอีกประมาณร้อยเมตร เย่เซียวอยู่ ในห้องนั้น คนที่เขากำลังพบอยู่คือลูกน้องของซ่งถั่วเหยา เสียงดังของลูกน้องแว่วมาจากหูฟังบลูทูธ ไปเย่เงยหน้ามอง จึงเห็นว่าในกลุ่มคนที่กำลังโยกเต้นอยู่นั้นมีคนของตนอยู่

“ให้ทุกคนถอยออกไป ที่นี่ให้ฉันจัดการเอง” ไปเย่อม ยิ้มบางเบา แต่คำพูดที่เอ่ยออกมากลับไม่อนุญาตให้ปฏิเสธ จากการสังเกตของเย่เซียวแล้วทำไมจะไม่รู้ว่าเธอส่งคนมา ติดตามเขาตั้งนานแล้วล่ะ?

“แล้วคุณ…”

“ฉันมีวิธี” เธอดึงหูฟังบลูทูธออกแล้วเก็บเข้ากระเป๋า เธอเลือกที่นั่งตรงหน้าบาร์ สองขาไขว้กัน ขาเรียวงามภายใต้กระเป๋าที่มีรอยแยกนั้นเผยให้เห็นวับๆ แวมๆ ทำให้ ชายหนุ่มรอบด้านสนใจกันถ้วนหน้า เธอสั่งเหล้าชนิดแรงแล้ว ค่อยๆ นั่งจิบ แม้แต่ท่วงท่าดื่มยังงดงามจนแทบมอมเมาคนได้

นอกห้อง

ลูกน้องของเยเชียว หยอันเหลือบมองหญิงสาวที่เริ่ม มึนเมาตรงหน้าบาร์แวบหนึ่ง พลางเดินหน้านิ่งเข้าไปในห้อง จนกระทั่งยืนข้างๆ เยเชียว ก้มลงกระซิบเขา “คนของไปเย แยกย้ายหมดแล้ว เหลือแค่เธอคนเดียวที่อยู่ข้างนอก

ได้ยินชื่อคนคนนั้นสีหน้าเข่เซียวพลันเรียบนิ่ง เขายกมือ ขึ้นขัดอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามแล้วพูดคุยไม่หยุด ทำเพียงแค่เห ลือบมองหยอันแวบหนึ่ง “พูดต่อ

“ถ้าเราอยากลงมือกับเธอตอนนี้ก็คือโอกาสที่ดีที่สุด แล้ว!”

ปากบางขยับ เย่เซียวตอบกลับเขาสั้นๆ “ออกไป เย็นชา โหดเ**้ยม

หยอันไม่พอใจ “เราควรแก้แค้นเธอให้พี่น้องของเราตั้ง นานแล้ว!” ไว้ชีวิตเธอตั้งสิบปี ไม่ว่ายังไงก็ควรหยุดได้แล้ว!

“ต้องให้ฉันพูดย้ำอีกครั้งเหรอ?” เย่เซียวเขม่นมองเขา แวบหนึ่งหน้านิ่ง สายตาดุดัน
หยอันย่อมไม่กล้าเอ่ยอะไรอีก หยักศีรษะค่อยๆ แล้วจึง ถอยออกไป

แต่พานนึกถึงเมื่อครั้งที่พี่น้องตายอย่างอนาถ แล้วมอง หญิงสาวที่ส่งสายตาไปมากับชายหนุ่มตรงหน้าบาร์ ก็ยิ่งโกรธ แค้น เย่เซียวเสียใจมามากเท่าไรเพราะเธอ ทั้งองค์กรสูญเสีย พี่น้องไปมากเท่าไรเพราะเธอ? แต่เธอกลับอยู่อย่างสบายเสมอ ช่างน่าโมโหนัก!

เขาโบกมือเรียกลูกน้องมาแล้วกระซิบข้างหูเขา อีกฝ่าย เหลืองมองไปทางไปเย่แวบหนึ่งก่อนรับ เดินไปทิศทางของ บาร์เทนเดอร์

ไปเย่ค่อนข้างคอแข็งพอสมควร แต่พอดื่มเข้าไปหลาย แก้วติดต่อกันก็อดรู้สึกมึนหัวไม่ได้ ชายหนุ่มที่คอยวนเวียนอยู่ ข้างกายทำให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียน แต่เหตุใดเย่เซียวถึงยัง ไม่ออกจากห้องเสียที

“คุณไป” เสียงคนแปลกหน้าดังขึ้น เหล้าหนึ่งแก้วยื่นมา ตรงหน้าไปเย่ “คุณเชียวของเราให้คุณ คุณเหนื่อยมาทั้งคืน แล้ว”

ชายหนุ่มตรงหน้าคือคนแปลกหน้า ตลอดสิบปีที่ผ่านมา ลูกน้องของเยี่เซียวเพิ่มขึ้นมากมาย มีอีกมากที่เธอไม่รู้จัก เธอ ยกแก้วเหล้าขึ้นดมเล็กน้อย เก็บรอยยิ้มบนใบหน้า ทำเพียง ถามเสียงเรียบ “เย่เชียวให้ฉันเหรอ?”
“แน่นอน นายของเรายังบอกด้วยว่าเกรงคุณไปจะไม่กล้า

ดื่ม”

ข้างในมีอะไรไปเยเดาไม่ออก ของไร้สีไร้กลิ่นมีมากมาย เหลือเกิน แต่เธอเพียงแค่ชะงักไปชั่วครู่ ไม่ได้ลังเลไปนานกว่า นี้แล้วยกแก้วขึ้นดื่ม ความจริงก็คือพนัน ลองดู สุดท้ายก็อยาก ดูว่าเย่เซียวจะจัดการเธออย่างไร

ยี่สิบนาทีหลังจากนั้น

เย่เซียวเดินออกมาจากห้อง รัศมีเย็นชารอบกายบวกกับ คนติดตามที่ล้วนมีสีหน้าคล้ายกับว่า “ห้ามเข้าใกล้ ทำให้คน รอบข้างตกใจและถอยหนี หลีกทางให้เขาโดยอัตโนมัติ

เขาเดินออกไปข้างนอกด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง จนกระทั่งชาย หญิงคู่หนึ่งตรงหน้าขวางทางที่เขาจะไปไว้

“เธอเมาแล้ว มา ไปกับพี่ พี่ชายจะหาที่นอนดีๆ ให้เธอ เอง นอนสักพักก็ดีขึ้นแล้ว” ชายหนุ่มท่าทางน่ารังเกียจ

“ไสหัวไป!” ไปเตะคอกด้วยสภาพมึนเมา พยายาม ดึงสติเส้นสุดท้ายไว้

ลูกน้องของเยเชียวช่างร้ายกาจ ของในเหล้าแก้วนั้น

รุนแรงเกินไป นอกจากยานอนหลับ ยาปลุกเซ็กส์ แถมยังมี เฮโรอีนอีกเล็กน้อย เทียบกับคนทั่วไปแล้วเธอสามารถรับมือ ได้ดีกว่ามาก ไม่เช่นนั้นคงสลบไปนานแล้ว
เธอผิดที่พนัน สำหรับศัตรูของเขาเอง เขาไม่เคยออมมือ สักครั้ง เหตุใดเธอถึงกล้าคิดว่าตนจะเป็นกรณียกเว้นล่ะ?

เธอ โบกมือไล่ชายหนุ่มที่ตามตอแย มือพิงผนังเดินออกไป

หากเป็นปกติผู้ชายแบบนี้ไม่เคยเป็นคู่มือเธอได้เลย แต่ให้ตาย สิ ทั้งร่างเธอตอนนี้ไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่นิดเดียว! “อย่าล้มอีกเลย พี่ชายจะพยุงเธอเอง…” ผู้ชายคนนั้นชุด

หน้าตามตอแยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไปเยมือล้วงเข้าใน

กระเป๋าจนเจอปืนอันเย็นเฉียบกระบอกหนึ่ง

ไม่! ไม่ได้!

ไม่ว่าอย่างไรโทษของอีกฝ่ายก็ไม่ถึงตาย!

เธอกัดปากจนเลือดออกเพื่อให้ตัวเองใจเย็นกว่านี้ เก็บ มือจากกระเป๋า กลัวว่าของหลากหลายสิ่งภายในร่างของเธอ จะทำให้เสียสติที่เหลือเพียงน้อยนิดไป

เย่เซียวคอยมองภาพตรงหน้า ใบหน้าเย็นชา สายตาเขา จดจ้องอยู่กับไป๋ซูเย่ที่สภาพย่ำแย่เต็มที่ เอ่ยปากถามหนูอัน “แกทําอะไร”

“ก็แค่ให้เหล้าที่ผสมของบางอย่างไปแก้วหนึ่งเท่านั้นเอง หยอันตอบกลับเสียงเรียบเฉย ไม่ได้คิดปิดบังแต่อย่างใด

ในเมื่อเขาไม่สั่งสอนไปเย่ ก็ต้องมีใครสักคนสั่งสอน

มือเย่เซียวที่ตกอยู่ข้างกายกำแน่น กัดฟันถาม“ของอะไร?”
“ยาสลบ ยาปลุกเซ็กส์ แล้วก็เฮโรอีนนิดหน่อย” หยูกัน เพิ่งเอ่ยจบประโยค หมัดหนักๆ หนึ่งหมัดก็ต่อยเข้าที่ใบหน้า ทันที จากนั้นมุมปากก็มีเลือดซึมออกมา เย่เซียวถลึงตามอง เขานิ่งแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรแล้วเท้าไปทางไปเย

ไปเย่รู้สึกเพียงรัศมีความโหดเ* ยมกำลังเข้าใกล้ เงย หน้าขึ้นพลันเห็นใบหน้านั้นของเยเชียว ไม่รู้เพราะโกรธหรือ ทรมาน ยกมือขึ้นแล้วฟาดลงบนใบหน้าของชายหนุ่ม