ตอนที่ 213 รังแกคน (1)

มารดาไม่อยากให้เขารู้ เธอก็ไม่กล้าพูดอะไร กล่าวเพียง “ก็ดี ค่ะ คนที่นั่นยังเรียบง่ายเหมือนเมื่อก่อน ชีวิตที่นั่นสบายมาก

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ดีแล้ว” เซียวเผิงเอ่ยคำว่า “ดีแล้ว ติดกันสองครั้ง แต่ในน้ำเสียงไม่ได้รู้สึกดีใจหรือเบาใจเลย แม้แต่นิด กลับเต็มไปด้วยความเศร้า “แค่ไม่เป็นเหมือนอย่าง พ่อทุกวันนี้ที่ใช้ชีวิตวุ่นวาย ไม่ว่าจะอะไรก็ดีกว่าทั้งนั้น

สุดท้ายเซี่ยซิงเฉินก็อดใจไม่ไหว ครุ่นคิดพักใหญ่ถึงกล่าว “พ่อ พรุ่งนี้เช้าแม่จะผ่าตัดที่โรงพยาบาล SW ถ้าพ่ออยากเจอ แม่…พ่อก็มาเจอตอนที่แม่ผ่าตัด คงไม่เป็นไร

“แม่ของลูกเข้าเมืองหลวงแล้วเหรอ? หัวใจมีปัญหาอีก แล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงเซียกั่วเผิงร้อนรนขึ้นทันที เซียซิงเฉิน ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเศร้าใจ เห็นทีหลายปีผ่านไป อาการเหล่า นั้นของมารดา บิดายังคงจำได้อย่างชัดเจน

แต่ว่า…

ความสัมพันธ์ในอดีตถูกทำลายจนไม่เหลือแล้ว หากยัง ยืดเยื้อคงจะเป็นการเพิ่มความเจ็บปวดให้ทั้งคู่สินะ?

เซี่ยซิงเฉินบอกเล่าอาการไปเสร็จสองพ่อลูกก็ไม่มีอะไรให้ คุยอีก…ในเมื่อหลายปีนี้หลี่หลิง และเซี่ยซิงคงคอยปลุกปั่นอยู่ที่บ้านนั้นตลอด ทำให้ความสัมพันธ์พ่อลูกระหว่างพวกเขา จืดจางลงแล้ว เพราะฉะนั้น สักพักก็วางสาย

นึกถึงว่าเมื่อคลาดกันไปแล้ว ทั้งคู่คงไม่อาจกลับไป

เหมือนเดิมได้อีก เซียซิงเฉินแอบใจหายเล็กน้อย เธอวาง โทรศัพท์มือถือลง หมุนตัวไปตวงน้ำสะอาดในห้องครัวแล้วยก ขึ้นดื่มหลายอีก ของเหลวเย็นยะเยือกไหลเข้าร่างกายตาม หลอดอาหาร รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก

“ดึกขนาดนี้ คุยโทรศัพท์กับใคร?” ทันใดนั้นเสียงเรียบ นิ่งของชายหนุ่มก็ดังขึ้นจากเหนือศีรษะ เสียงเซ็กซี่ที่ฟังแล้วให้ ความรู้สึกเกียจคร้านในยามค่ำคืน ด้านหลังมีร่างกายแสน อบอุ่นของชายหนุ่มแนบสนิท ลมหายใจรินรดลงมา ในยาม ค่ำคืนหัวใจของเขาเต้นเสียงดัง “ตึกตัก และถ่ายทอดมายัง ตำแหน่งหัวใจของเธอจากด้านหลัง

เธอใจเต้นผิดจังหวะไปทีนึง นิ้วมือสั่นไหวชั่วครู่จนแก้วน้ำ แทบตกลงบนเคาน์เตอร์กระจก

ดีที่ไม่เป็นเช่นนั้น ไม่อย่างนั้นก็จะน่าอับอายเกินไป เธอ กำแก้วน้ำไว้แน่นไม่ได้หันกลับไป ทำเพียงถามเสียงเบา ทำไมคุณยังไม่นอนล่ะคะ? W

การใกล้ชิดแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ พลันเกร็ง ไปทั้งร่างกาย แม้แต่เส้นเสียงก็หดหาย

“คุณยังไม่ตอบผมเลย เมื่อคุยโทรศัพท์กับใคร… ไป เฉิงถามย้ำอีกครั้ง เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าเขาต้องจงใจแน่นอนพูดก็พูดดีๆ สิ ทำไมร่างกายต้องแนบชิดเธอขนาดนั้นด้วย อีกอย่างเขาก้มหน้า ปากบางเลยอยู่ตรงใบหูของเธอ ขณะที่ พูดริมฝีปากก็ขยับ กลีบปากนุ่มนิ่มนั้นปาดผ่านผิวของเธอ เหมือนไม่ได้ตั้งใจ จนเธอเริ่มหายใจติดขัด

“พ่อฉันเองค่ะ” เธอพยายามบังคับให้เสียงตนปกติที่สุด แต่พอเอ่ยปากกลับไหวหวั่นจนติดขัดไปหมด

ไป๋เย่นิ่งคล้ายพอใจกับปฏิกิริยาของเธอมาก หัวเราะ เสียงต่ำ ปากบางเม้มเข้าที่ใบหูขาวซีดของเธอไปที คำพูดที่ เอ่ยออกมาเหมือนกำลังกระซิบ “คุยอะไรกัน?

เซี่ยซิงเฉินถูกเขาแกล้งจนลำคอเริ่มแห้งผากแปลกๆ ลม หายใจของชายหนุ่มรดลงบนกายเธอ คล้ายถูกขนนกปัดผ่าน จนทำให้เธอรู้สึกสยิวขึ้นสุดขั้วหัวใจ เธอยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เข้าไปอีกอีก ต้องการประคองสติตนให้ดีขึ้นอีกหน่อย

แล้วกล่าว “ก็คุยเรื่องแม่ของฉัน…

“คุณตื่นเต้นอะไร?” ไปเย่งแยกแขนออกแล้วอ้อมผ่าน ข้างตัวของเธอ ยันไว้บนเคาน์เตอร์ ร่างของเขาสูงใหญ่ เมื่อ เป็นเช่นนั้นจึงแทบกักทั้งตัวของเธอไว้ในอ้อมแขน เน้นให้เรือน ร่างเธอดูเล็กลงไปอีกมาก

เซี่ยซิงเฉินย่อมไม่ยอมรับว่าตนกำลังตื่นเต้น วางแก้ว น้ำลง ใช้มือดันแขนเขา แสร้งเอ่ยเสียงนิ่ง “มันดึกมากแล้ว ฉัน จะไปนอนแล้วค่ะ…พรุ่งนี้เช้ายังต้องไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่โรง พยาบาล
ไปเยฉิงอนุญาตให้เธอหนีไปเสียเมื่อไร? แขนหนึ่งปัดผมที่ ยังเปียกและแผ่กระจายอยู่ด้านหลังเธอออก ปากร้อนประทับ ลงท้ายทอยเธอทันที

“อ๊ะ…” เธอหลุดเสียงครางไปที นิ้วมือกดลงบนเคาน์เตอร์ กระจก ออกแรงจนปลายนิ้วขาวซีด ใจอยากเบี่ยงตัวหนีแต่ ตรงหน้าคือเคาน์เตอร์ ด้านหลังคือร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่ม เธอหมดทางหลบหนี

ปากของเขาไล้ลงไปตามท้ายทอยของเธอ จูบเบาๆ ให้ ยามค่ำคืนที่เงียบเชียบแบบนี้เกิดเสียงละอายขึ้นมา ชวนให้ รู้สึก ใจเต้นแบบแปลกๆ

เซียซิงเฉินอยากรู้ว่าเขาจะทำอะไร หัวใจของเธอใช่ว่าไม่

สับสน

ครั้งก่อนที่ยอมเขาเพราะความคิดครั้งสุดท้ายเพื่อลูก เลย ไม่ได้คิดมากอะไร แต่หลังจากนั้น…หากทั้งคู่เกิดความสัมพันธ์ เช่นนั้นอีกครั้งจริงๆ พวกเขาทั้งสองควรอยู่ด้วยกัน ในสถานะ อะไร?

คงจะไม่ชัดเจนเหมือนทุกวันนี้ไม่ได้

ขณะที่เซี่ยซิงเฉินตกอยู่ในภวังค์ พลันรู้สึกลมหนาวพัด ผ่าน ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่สายชุดนอนระหว่างเอวของเธอถูก คลายออกเสียส่วนใหญ่

ไปเย่นิ่งจูบไล้รอบเอวเธอ เธอหายใจติดขัดจนแทบพ่นลมหายใจออกเสียงดัง เขาหัวเราะเสียงต่ำไป เอ่ยเตือนเสียง แหบแห้ง “กลั้นไว้ล่ะ…ลูกชายของคุณอยู่ในห้องนะ…ถ้าเขา ได้ยินเข้า เขาจะคิดว่าผมรังแกคุณอีก….

ได้ยินเสียงเตือนของเขาแล้วเซี่ยซิงเฉินก็หน้าแดงเถือก จนไม่กล้าหายใจเสียงดังจริงๆ เพียงแค่เอ่ยตอบรับอย่างขัด เขิน “แล้ว…คุณไม่ได้รังแกฉันอยู่เหรอคะ?”

“ก็กำลังรังแกคุณอยู่…” เสียงของไปเฉิงแหบแห้งจนใจ สั่น หน้าผากของเขาแนบชิดท้ายทอยของเธอ บนนั้นขึ้นด้วย เหงื่อบางเบา เขาค่อยๆ ไล่ดมกลิ่นกายหอมบนร่างเธอ แต่ รังแกแค่นี้ยังไม่พอ…ต้องเหมือนคืนนั้นที่รังแกคุณตั้งแต่หัวจรด ปลายเท้า ทั้งข้างนอกและข้างใน…

เขาเอ่ยพลางใช้มือหนึ่งหัน ใบหน้าเล็กเธอมา ริมฝีปาก ประทับลงปลายจมูกสั้นของเธอ

เซี่ยซิงเฉินใช้มือยันตัวเขาไว้เพื่อให้ตนยืนมั่นคง “ไม่ใช่ ว่าคุณไม่สนใจร่างกายของฉันเหรอคะ….มีผู้หญิงมากมายที่มา ขอให้คุณนอนด้วย แต่คุณกลับยังจะมารังแกฉันอีก?

ทั้งที่เป็นคำบ่นแต่พอออกจากปากแล้วกลับกลายเป็น เสียงบ่นที่นุ่มนวล ฟังดูแล้วไม่หนักแน่น ยิ่งคล้ายเป็นการ ปฏิเสธที่แสนเย้ายวน

เขาฟังแล้วหัวใจก็ยิ่งสั่นจนยากจะอดกลั้น

เขาก้มหน้ามองเธอ ใบหน้าที่มีอารมณ์ของเธอดูยั่วยวนแพขนตากะพริบสั่นไหว ดวงตาทั้งคู่รื้นด้วยน้ำใสจนเกี่ยวทั้งใจ เขาไว้ สภาพเช่นนี้จะให้เขาต้องการผู้หญิงคนอื่นได้อย่างไร? เขาไม่เคยนึกถึงผู้หญิงคนอื่นเลย

ในหัวมีผู้หญิงคนเดียว และจะมีแค่ผู้หญิงคนเดียว ความ รู้สึกเช่นนี้แปลกดี ส่วนจะเป็นใจเต้นหรือความรัก เขาไม่สนใจ หรอก

“ตอนนี้ผมอยากนอนกับคุณ อนาคตก็อาจจะนอนแค่กับ คุณ…” ไปเปงขบกัดเธอ ฟันคมขบกัดตรงใบหูเธอเบาๆ “ตอนนี้ผมยอมให้ลูกอยู่กับคุณแล้ว เพราะฉะนั้น….คุณต้อง ทำให้ผมพอใจใช่ไหม?

ผู้ชายคนนี้! ขี้โกงชัดๆ! ตอนนี้ลูกอยู่กับเธอก็จริง แต่ก็อยู่ กับเขาด้วยไม่ใช่หรือไง? เธอไม่ได้พาลูกไปสักหน่อย