ตอนที่ 201 บุคคลสำคัญปรากฏตัวในบ้าน (7)

เซี่ยซิงเฉินหยิบผลไม้ขึ้นมาลูกหนึ่งแล้วชิมดูบ้าง รสชาติหวาน มาก เธอเอ่ยขอบคุณ

เด็กหญิงกระโดดโลดเต้นไปข้างนอกแล้ว เซี่ยซิงเฉินลุก ขึ้นออกไปสูดอากาศข้างนอก ต้าตงก็ถือถาดผลไม้เดินตาม หลังไป

“ได้ยินว่าเมื่อวานบ้านเธอมีแขกมา” ต้าตงถามเธอ

นึกถึง “แขก เมื่อคืน แววตาเซียซิงเฉินก็หมั่นลง ตอนนี้ เขาคงตื่นแล้วสินะ?

“ซิงเฉิน?” ไม่ได้ยินเสียงตอบ ต้าตงจึงเอ่ยเรียกอีกครั้ง เซี่ยซิงเฉินหลุดจากภวังค์ พยักหน้า “อืม ใช่ มีแขกมา

“เป็นคุณพ่อแท้ๆ ของต้าไปสินะ? ฉันได้ยินว่าเขามาพาต้า ไปกลับไป” ต้าตงมองสีหน้าเซียซิงเฉินแวบหนึ่งก่อนถาม “แล้ว เธอล่ะ? เธอจะกลับไปพร้อมเขาหรือเปล่า?”

ต้าตงกับเซี่ยซิงเฉินเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เพราะฉะนั้น เพื่อนเก่าที่เพิ่งเจอกันแล้วจะจากกันไปอีก ย่อมรู้สึกอาลัยอยู่ บ้าง

ในเมื่อไปครั้งนี้เกรงว่าคงยากจะได้เจอกันอีกครั้ง
เซียซิงเฉินเองก็หนักใจ

แต่ทำเพียงแค่ส่ายหัว “ฉันไม่ไปกับเขาหรอก…

“ไม่ไปกับผม หรือคิดจะแต่งงานมีลูกกับคนที่นี่ แล้วใช้ ชีวิตอยู่ที่นี่ตลอดไป?” เธอยังเอ่ยไม่จบประโยคดี น้ำเสียงเรียบ นิ่งเสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมา

น้ำเสียงที่ฟังแล้วกำลังไม่พอใจอย่างมาก เต็มไปด้วย ความแดกดัน

เซียซิงเฉินหันกลับไป เห็นร่างที่คุ้นเคยกำลังยืนอยู่ที่ลาน บ้าน เขาสวมเสื้อกันหนาวตัวยาวสีดำ ยืนนิ่งรับลม ลมหนาว พัดชายเสื้อกันหนาวขึ้น บนใบหน้าสวมผ้าปิดปาก เผยให้เห็น แค่ดวงตาคู่นั้น แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้สายตาที่เขาใช้มองต้าตง แหลมคมอยู่ดี จนต้าตงอดใจสะท้านไม่ได้ มองเขาแล้วมองเซีย ซิงเฉิน ถามอย่างหวาดระแวง “เขา…คือคุณพ่อของต้าไปเห รอ?”

เขาทําผิดอะไรไปหรือเปล่า? ทำไมถึงต้องใช้สายตาแบบ นี้จ้องเขา? เหมือนกับว่าตนจะแย่งลูกชายหรือแย่งผู้หญิงของ เขาไปอย่างนั้นแหละ

เซี่ยซิงเฉินแอบรู้สึกละอาย ได้ตอบตาลง ทำเพียงแค่ เดินไปทางไปเฉิง เขาเดินเข้าบ้านคนอื่นอย่างถือวิสาสะ แถม ยังใช้สายตาดุดันจ้องมองเจ้าของบ้านอีก เขามีสิทธิ์อะไร?

อีกทั้งสายตาเพื่อนบ้านที่กำลังสอดแนมอยู่ก็ส่องเข้ามา เธอหวังว่าจะไม่มีใครสายตาเฉียบคมพอที่จะมองส่วนอื่นของเขาที่อยู่ภายใต้ผ้าปิดปากออกว่าเป็นอย่างไร ไม่เช่นนั้นต้อง เกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ

“คุณมาที่นี่ได้ยังไง?” เซี่ยซิงเฉินยืนนิ่งแล้วถามอยู่ตรง หน้าเขา แต่สายตาเขายังคงต้องตาคงไม่หยุด แววตาดุดันจน ต้าตงรู้สึกขนลุกเกรียวไปหมด

เธอแอบรู้สึกผิดต่อต้าตง ยกมือขึ้นบังสายตาเขาไว้ เขา หลุบตาลงเขม่นมองเธอแวบหนึ่งอย่างแรง ยื่นมือจับมือเธอ ไว้ทันที

จากนั้นไม่เอ่ยอะไรแล้วจับมือเธอเดินออกไปข้างนอก

“ไป…คุณปล่อยฉันนะ” เซี่ยซิงเฉินเดิมทีจะเรียก ไปเย่นิ่ง แต่จากนั้นก็นึกถึงเพื่อนบ้านรอบข้าง จึงรีบเก็บคำพูดไว้อย่าง

ไว

ก้มหน้ามองมือทั้งสองที่กำลังจับกันอยู่ หัวใจสั่นไหวอย่าง

รุนแรง

เธอไม่ชอบความหนาว อากาศแบบนี้มือก็เย็นจนไม่เหลือ ความอุ่นอะไรแล้ว ฝ่ามือเขากอบกุมปลายนิ้วเธอไว้ ความอุ่น ร้อนแผ่ซ่านเข้ามา ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก จากนั้นเขาก็กุม ทั้งมือของเธอไว้

เซี่ยซิงเฉินถูกเขาดึงตัวเดินออกไปข้างนอก เธอมองแผ่น

หลังกว้างของเขาจนเหม่อลอย ตอนที่อยู่กับซ่งเหวยอ…เขาก็

จับมือเธอเดินแบบนี้ไหม?
เธอไม่อาจห้ามไม่ให้นึกถึงภาพโรแมนติกที่เขากับซึ่ง เหวย สร้างขึ้นในจอโทรทัศน์วันนั้นได้เลย หัวใจเจ็บปวด เหมือนมีมีดคมทิ่มแทง เธอออกแรงขึ้นมือออกจากการกอบกุม ของเขา

ไปเย่นิ่งก้มหน้ามองฝ่ามือที่ว่างเปล่า เหมือนกำลังไม่ พอใจอย่างมากกับการขัดขืนของเธอ เขาหันกลับไปจ้องเธอ

เซี่ยชิงเฉินถูกจ้องจนทำตัวไม่ถูก อีกทั้งตอนนี้เพิ่งออกจาก บ้านของต้าตง สายตาเพื่อนบ้านยังคงจดจ้องพวกเขาอยู่ ทำให้ เธอปวดหัวมาก และไม่รู้จะทำอย่างไร คงทะเลาะกับเขาที่นี่ไม่ ได้

“คุณกลับไปเถอะค่ะ ฉันต้องไปซื้อผักที่ตลาด” เซี่ยซิงเฉิน เอ่ยจบก็เดินไปทางตลาด ไม่สนใจเขาอีกต่อไป

เธอไม่ได้หันหลังไปมองแต่กลับได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา

เขาตามมาอีกแล้ว ช่วงนี้เขาที่เพิ่งแต่งงานว่างมากเลยเหรอ?

“ซิงเฉิน พ่อของลูกเธอหล่อมากเลยนะ!” ตลอดทางที่พบ เจอเพื่อนบ้าน ก็ได้กล่าวทักทายกับพวกเขาอย่างสนิทสนม

เซี่ยซิงเฉินยิ้มอย่างเดียวโดยไม่พูดอะไร ผ้าปิดปาก บดบังใบหน้าทั้งหมดไว้ แต่ยังดูออกว่าหล่อนก็ช่างอัศจรรย์ ไป เย่นิ่งได้ยินคำชมเช่นนี้ก็คงมีท่าทางยากจะคาดเดาเหมือนเดิม ก้มหัวเล็กน้อยถือเป็นการขอบคุณอีกฝ่าย

“ชิงเฉิน พ่อของลูกเธอชื่ออะไรเหรอ เธอยังไม่ได้แนะนำให้เรารู้จักเลย”
ขณะที่เธอกำลังจะเอ่ย ไปเฉิง สามพยางค์นี้ออกมา เธอ พลันหยุดชะงักเหมือนนึกบางอย่างได้ จากนั้นก็เอ่ยแนะนำ อย่างกระตือรืนร้น “เขาแซ่ไป ฉันกับตาไปเรียกเขาว่า “เสี่ยว ไป” ค่ะ พวกคุณก็เรียกเขาว่า ‘เสี่ยวไป’ ได้เลย”

เธออ้าปากเอ่ยเรียก “เสี่ยวไป ทั้งยังเน้น “เสี่ยวไป” เสียง หนักทุกครั้ง นี่จงใจแฝงความหมายอื่นชัดๆ!

“เซียซิงเฉิน!” เขาถลึงตามองเธอ คนอื่นอาจไม่เข้าใจแต่ เขาเข้าใจ ผู้หญิงตรงหน้าเรียกเขาว่า “เสี่ยวไป คิดว่ากำลัง หยอกเล่นกับลูกหมาอยู่หรือไง

“เป็นอะไรไปเสี่ยวไป?” เซียซิงเฉินทำเพียงแกล้งไม่เข้าใจ ท่าทางของเขา ลอบยิ้มเล็กน้อย “คุณไม่ชอบให้คนอื่นเรียกคุณ ว่า ‘เสี่ยวไป๋’ เหรอ?”

“เสี่ยวไปก็ดีนะ จง่ายแถมยังดูเป็นมิตรตีด้วย” เพื่อน

บ้านเอ่ยตอบอย่างกระตือรืนร้น

สีหน้าไปเย่นิ่งแย่จนดูไม่ได้ ฉุดเซียซิงเฉินเดินไปทันที เหลือเพียงเพื่อนบ้านที่กำลังเอ่ยซุบซิบอย่างพิจารณาแกม วิจารณ์

เซี่ยซิงเฉินขึ้นตัวจากไปเย่นิ่งได้ก็เดินไปทางตลาด ไป เย่นิ่งเดินอยู่ข้างเธอ พูดตามความจริงส่วนสูงขนาด 188 เซนติเมตรของเขารวมถึงบุคลิกที่ไม่ธรรมดา ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่ กันดารเช่นนี้ย่อมได้รับสายตามากมายที่มองมาอย่างแน่นอนรวมไปถึงผ้าปิดปากแสนเท่ เปอร์เซ็นต์การหันกลับมามองพุ่ง กระฉูดไปถึง 300 เลยทีเดียว

เซียซิงเฉินเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่งเป็นบางครั้ง เห็นว่า

ปกติเขารักความสะอาด แม้จะเคยชินกับชีวิตสุขสบาย แต่ตอน นี้เขากำลังสนใจวิถีการใช้ชีวิตของคนทั่วไปอย่างมาก เหมือน กำลังลิ้มลองชีวิตคนทั่วไปจริงๆ เขาไม่ได้ระอาหรือรังเกียจ สภาพแวดล้อมแบบนี้เลยแม้แต่น้อย แต่กลับมีท่าทางครุ่นคิด บางอย่างอยู่ตลอดเวลา

ท่าทางแบบนี้ของไปเย่งช่างดูน่าหลงใหล

เซียซิงเฉินมองแวบหนึ่ง กลัวว่าตนจะจ้องมองนานเกินไป อย่างคนไม่เอาไหน ฉะนั้นเลยไม่ได้มองเขานาน รีบเบนสายตา หนีแล้วเปลี่ยนไปมองที่ผักกาดขาวเล็กๆ แทน ลอบเอ่ยถามเขา “เมื่อวานคุณบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับฉันตอนเช้านี้ อยากคุย อะไรกับฉันเหรอคะ?”

ไป๋เย่นิ่งมองเธอแวบหนึ่ง ไม่ได้ตอบแต่ย้อนถาม “โทรศัพท์มือถือคุณล่ะ?”

“เก็บไว้ในกระเป๋า

“คอมพิวเตอร์ที่นี่ไม่มีอินเตอร์เน็ต คุณก็เลยไม่ใช้ โทรศัพท์เลื่อนดูข่าวของผมงั้นเหรอ?”

ท่าที่กำลังเลือกผักของเซี่ยซิงเฉินชะงักไปเล็กน้อย จากนั้น ก็แสร้งไม่สนใจแล้วกล่าว “คุณอยากให้ฉันดูข่าวแต่งงานของ คุณเหรอคะ? ฉันดูแล้ว แต่อยู่ที่ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลาดูละเอียดนัก”

หรือว่าเขาอยากให้เธอเห็นทุกรายละเอียดตอนที่เขา กำลังมีความสุขอยู่อย่างนั้นเหรอ?

คําตอบแบบตอบไปที่นั้นทำให้ไปเยถึงโกรธไม่น้อย