ตอนที่ 199 บุคคลสำคัญปรากฏตัวในบ้าน (5)

ไม่รู้ว่าเซียต้าไปได้ฟังที่เธอพูดหรือเปล่า แต่ไม่ว่าอย่างไรปาก เล็กนั่นก็ถูไปมาบนไหล่เธอ จากนั้นก็หลับไปอีกครั้ง

เธออุ้มเขากลับไปยังฟูกนอนอีกครั้ง เซี่ยซิงเฉินครุ่นคิดอยู่ ชั่วครู่ สุดท้ายก็เดินไปตรงหน้าต่าง เลิกผ้าม่านขึ้นตรงมุมเบาๆ ห้องตรงข้ามในเวลานี้ยังคงสว่างอยู่ เธอมองจนเผลอเหม่อ ลอยไปพักหนึ่ง

จนกระทั่งไฟทางนั้นดับลง เธอถึงไปอาบน้ำ แล้วนอนลง ข้างๆ เซี่ยต้าไป

ค่ำคืนนี้เซี่ยต้าไปและไปเย่นิ่งได้นอนหลับสบาย นานๆ ที ไปเยถึงจะได้พักผ่อน เขาปิดโทรศัพท์มือถือไม่ให้ผู้ใดรบกวน พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็เก้าโมงแล้ว เซี่ยต้าไปก็หลับสบายเช่นกัน ฉะนั้นตอนที่ไปเย่นิ่งเดินออกจากห้องนอน เขาก็กำลังอม แปรงสีฟันสำหรับเด็กแล้วนั่งยองๆ แปรงฟันตรงลานบ้านอยู่

ได้ยินเสียงประตู ศีรษะเล็กของเขาก็เงยขึ้น มองเห็นร่าง คุ้นเคยก็ตกใจจนแปรงสีฟันตกลงพื้น จากนั้นคิ้วเล็กขมวด พ่น ลมหายใจอย่างโมโห ทำเหมือนไม่เห็นเขา เก็บแปรงสีฟันล้าง น้ำในแก้วไปที จากนั้นก็ยัดเข้าปากเล็กอีกครั้ง ท่าที่รุนแรงกว่า เมื่อครู่นัก เห็นได้ชัดว่ากำลังระบายอารมณ์ไม่พอใจของตนอยู่ความไม่พอใจที่มีมากมายเหลือเกิน!

บนไหล่ของไปเย่งมีผ้าขนหนูพาดอยู่ ในมือก็ แปรงสีฟันไว้ ขายาวก้าวไปไม่กี่ก้าวก็ถึงตรงหน้าเด็กน้อย เขา นั่งยองลงไป เหลือบมองใบหน้าเล็กที่โกรธเกรี้ยวแวบหนึ่ง รับ รู้ถึงความไม่พอใจของเขา แต่ก็ไม่ได้พูดปลอบใจอะไร เพียง แค่ใช้แปรงสีฟันเคาะไปที่แก้วน้ำบ้วนปากสำหรับเด็กของเขาที หนึ่ง “ให้พ่อยืมใช้หน่อย

“เชอะ!” เซียต้าไปไม่แม้แต่จะมองเขา อมน้ำเข้าไปอีก ใหญ่ กลั้ว ทั่วปากเล็ก จากนั้นก็บ้วนออกมา หยิบแก้วน้ำแล้ว ยืนขึ้นเดินไปทันที

เจ้าตัวเล็กนี้ ยังเจ้าอารมณ์ไม่เปลี่ยนเลย!

ไปเยถึงแค่ยื่นมือก็ดึงแก้วน้ำของเด็กน้อยไปได้ทันที เจ้า ตัวน้อยหมุนตัวกลับมา ถลึงตาคู่โตมองเขา สีหน้าทั้งน้อยใจ และหงุดหงิด

“ถลึงตามองอะไร ไม่มีมารยาท!” ไปเย่งเขาไป ประโยคหนึ่ง ตักน้ำเสร็จก็แปรงฟันทันที คุณพ่อยืมแก้วน้ำของ ลูกชายตัวเองก็เป็นเรื่องธรรมดา เขาทำสีหน้าแบบนั้นออกมา ได้ยังไง?

“คืน….คืนแก้วนผมมานะ! ผมไม่ให้ยืม!” เซี่ยต้าไปโกรธ จนยืนกระทืบเท้า คนคนนี้ร้ายจริงๆ! มาแย่งแก้วน้ำของเด็กได้ ยังไง! แย่งไปแล้วยังว่าตนว่าไม่มีมารยาทอีก! ทั้งที่ตอนนี้ตน กำลังโกรธเขาอยู่แท้ๆ! โกรธมากๆ! เขาแย่งของของตนไปอย่างเอาแต่ใจโดยไม่สนใจว่าตนกำลังโกรธอยู่หรือไม่ได้ยังไง

เห็นว่ายืนท้วงไม่ได้ผล เซียตาไปก็กระโจนเข้าไปใช้มือ แย่งทันที ผลสุดท้ายไปเฉิงก็ถือแก้วน้ำลุกขึ้นยืน ร่างสูงขนาด 188 เซนติเมตรของเขา ต่อให้เซียต้าไปกระโดดอย่างไรก็คว้า ไม่ถึง

“อย่าเสียแรงเปล่าเลย หลีกไป” ไปเย่งที่ปากอม แปรงสีฟันไว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ชัดเท่าไร ใช้ขายาวเขี่ยร่าง เล็กๆ ของลูกชายออกไป เหมือนกำลังแหย่ลูกหมาตัวน้อยที่ เพิ่งเกิดอย่างไรอย่างนั้น

เซียต้าไปไม่รู้จะทำอย่างไร ทั้งโกรธทั้งจนปัญญา สุดท้าย ทำเพียงแค่กระทืบเท้าอย่างโกรธเคือง “พ่อใจร้าย! ผมเกลียด พ่อ! ผมกับหม่ามี้เกลียดพ่อ!”

เสียงนุ่มของเด็กน้อยขึ้นสูง ช่วงเวลาสงบในตอนเช้ากลับ

ฟังชัดเจนเป็นพิเศษ

เงินหมิ่นได้ยินเสียงจึงเดินออกมาจากห้องครัว พลันเห็น สองพ่อลูกกำลังยืนประจันหน้ากัน จ้องหน้ากันไปมาอย่างไม่มี ใครยอมใคร สีหน้านั่นช่างเหมือนกันจริงๆ

“เป็นอะไรไปเหรอ?” เงินหมิ่นถาม

เซี่ยต้าไปเห็นเธอเข้า ก็เหมือนได้คนหนุนหลัง สูดจมูกไปที่ อ้าปากเอ่ยเสียงสะอื้นอย่างน่าสงสารถึงที่สุด “คุณยาย เขา แกล้งเด็ก…”
พอใช้หลังมือเช็ดตา น้ำตาก็ไหลลงมาทันที ไปเยถึงปาก กระตุก เจ้าตัวเล็กคนนี้อยู่ที่นี่ไม่กี่วันก็เล่นละครได้แล้วเหรอ?

“โธ่ อย่าร้องเลย หยุดร้องไห้เร็ว” เงินหมิ่นปวดใจมาก

จนรีบอุ้มเขาไว้ทันที “มา บอกยายหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น

“เขาแย่งแก้วน้ำผม!” ต้าไปชี้ไปยังคนบางคนพร้อมเอ่ย

ฟอง

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” เงินหมิ่นมองพ่อของเด็กน้อย แวบหนึ่ง กล่าว “แก้วน้ำอันนั้นเราก็ให้คุณพ่อไปเถอะ ถ้าหนู ชอบ คุณยายพาไปซื้ออันใหม่ ดีไหม?”

“” ไปเย่งอดทิ้งไม่ได้ เจ้าตัวเล็กอยู่ไหนก็ช่างเอาใจ คนแก่จริงๆ ไม่ว่าจะบุพการีทั้งสองที่บ้าน หรือคุณหญิงเดินทาง นี้ ล้วนรักและปกป้องเขาเป็นพิเศษ

“เขาไม่ใช่คุณพ่อของผม เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นแล้ว ผมไม่เอาเขาเป็นพ่อผมแล้ว!” เซี่ยต้าไปโวยวาย

เงินหมิ่นถอนหายใจ มองไปทางไปเยจิง ไปเยถึงกลับมี ท่าทางไม่ยี่หระ “ไม่ต้องสนใจเขาหรอกครับ สักพักก็ดีขึ้นเอง

เงินหมิ่นตื่นเช้าจึงทานอาหารเช้าไปเรียบร้อยแล้ว ฉะนั้นตอนที่ทานอาหารอยู่ บนโต๊ะอาหารจึงมีเพียงผู้ใหญ่ หนึ่งเด็กหนึ่ง

เหมือนเซียต้าไปจะรู้สึกว่าการที่นั่งทานอาหารโต๊ะเดียวกับเขา ล้วนเป็นเรื่องที่ไม่สบอารมณ์มากเรื่องหนึ่ง เพราะฉะนั้น เซี่ยต้าไปจึงยกถ้วยแล้วนั่งหันหลังให้เขา ปากแทะเกี้ยวคำโต ไม่รู้ว่าออกแรงมากเพียงใด พยายามระบายอารมณ์โกรธของ ตัวเองอยู่อย่างนั้น และพยายามทำให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงความไม่ พอใจของตน จมูกเล็กยังพ่นลมหายใจแรงๆ อยู่เป็นพักๆ

เพียงแต่ว่าคนบางคนกลับไม่มีท่าทีจะง้อเขาเลยสักนิด เดียว เพียงแค่เงยหน้าถามเงินหมิ่น “น้าเงิน ทำไมไม่เห็นซึ่ง เงินล่ะครับ ยังนอนอยู่เหรอ?”

“หม่ามีไม่อยากเห็นคนที่เธอไม่อยากเจอหน้าหรอก!” ไม่ รอเงินหมุนเอ่ยปาก เจ้าตัวเล็กก็ตอบรับเสียงขุ่น จากนั้นก็กัด ซาลาเปาเล็กอีก จนเกิดเสียงดัง

ไปเย่งเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็มองเงินหมื่น

เงินหมิ่นที่กำลังขัดหม้ออยู่ก็กล่าว “คนข้างบ้านเรียกเธอ ไปสอนพิเศษภาษาอังกฤษให้หลานสาวคนเล็กของเขานะ บอก ว่าอีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้ว

“คุณยาย คุณอาสองที่บ้านของคุณน้าสองหล่อมากเลยใช่ ไหมครับ?” เซี่ยต้าไปเอ่ยแทรกอีกครั้ง

“อืม ใช่”

“อ๋ ถวนจื่อ [1]ดองที่เรากินเมื่อวานตอนเที่ยงคุณอาสองก็ ให้หม่ามี้มาสินะ?”

“ใช่แล้ว”
“คุณอาสองดีกับหม่ามีจังเลย! ทั้งหล่อทั้งทำอาหารเป็น อ่อนโยนกับผมด้วย คนแบบนี้สิถึงควรจะเป็นคุณพ่อ!” เซียต้า ไปยังคงไม่สนสายตาที่คนบางคนส่งมาเหมือนจะถลกหนังของ เขา เอ่ยอย่างเป็นต่อ “เดี๋ยวผมจะไปถามคุณอาสองว่าจะมา เป็นคุณพ่อให้ผมไหม ผมรู้ว่าเขาชอบหม่าม

เงินหมิ่นรู้ว่าเด็กคนนี้กำลังยั่วโมโหคุณพ่อของเขาจึงไม่

ได้ตอบรับอะไรไป ทำเพียงแค่มองไปเฉิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา

“หึ! ใครจะว่างมาเป็นพ่อเลี้ยงให้เล่นๆ ล่ะ นึกว่ากำลังเล่น พ่อแม่ลูกกันอยู่เหรอ?” ไปเย่นิ่งเอ่ยประชด

“!” เซี่ยต้าไปถูกตอกกลับอีกแล้ว ใบหน้าเล็กเปลี่ยนไปมา จนบูดบึง เขาวางถ้วยลง ร่างเล็กก็พุ่งไปข้างนอกทันที “ผมจะ ไปถามคุณอาสองตอนนี้เลย!

“หยุด!” ไป๋เย่ฉิงตวาดเสียงดัง วางถ้วยลง สีหน้าเคร่งขรึม

น้ำเสียงก็เย็นยะเยือก

เดิมทีเขาไม่อยากโมโหต่อหน้าผู้ใหญ่ แต่เจ้าตัวเล็กจะ ได้ใจเกินไปแล้ว!

เซียต้าไปตกใจจนนิ่งไป ขาที่กำลังก้าวไปข้างนอกหยุด ชะงัก ไม่ว่าอย่างไรตอนที่เสี่ยวไปโมโห เขาก็ยังคงกลัวอยู่ หด ศีรษะเล็กอย่างหวาดกลัว

“หันกลับมา!” ไป๋เฉิงตวาดสั่งอีกประโยค

เจ้าตัวเล็กไม่ยอม กำชายเสื้อไว้แน่น เกร็งลำคอไว้อย่างดื้อรั้น ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

ไปเย่งเน้นเสียงหนักไปอีก “หันกลับมา อย่าให้พ่อพูดซ้ำ

สอง!”

เกลียด! เกลียด! จะดุทำไม!