ตอนที่ 197 บุคคลสําคัญปรากฏตัวในบ้าน (3)

เงินหมิ่นเดิมที่ไม่ใช่ผู้หญิงแข็งกร้าวเช่นนั้น แต่คำพูดที่กล่าว ออกมาแฝงความแข็งกร้าวในความอ่อนโยน ซ่อนเข็มในกอง นุ่น

หากเจอกับคนที่มีชนักติดหลัง ตอนนี้ย่อมถูกสั่งสอนจน ต้องถอยทัพไป นิ่งกลับทำเพียงยิ้มบางเบา ถามว่า “วันนี้ ท่านไม่ได้ดูข่าวในประเทศเหรอครับ?”

“เมื่อวานได้ดูที่ข้างบ้านนาทีเดียว เป็นถ่ายทอดสดงาน

แต่งงานของท่านประธานาธิบดีพอดีเลย คุณกับคุณซึ่งไม่ว่าจะ

เป็นเบื้องหลังครอบครัว หรือคุณสมบัติภายนอกล้วนเหมาะสม

กันมาก ยินดีด้วยจริงๆ ค่ะ!” เสินหมิ่นเอ่ยย้ำเตือนสถานะใน

ตอนนี้ของเขาอยู่ทุกคำ

เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นในงานแต่งงานเมื่อวาน เซียซิงเฉินก็ ไม่รู้เรื่องเลย

ไปเย่นิ่งไม่รีบอธิบาย ทำเพียงแค่หยิบโทรศัพท์มือถือออก มา กดเข้าไปที่แอพข่าว ลุกขึ้นแล้วส่งให้มือเงินหมิ่น “นี่เป็น ข่าวของวันนี้ ท่านดูสักหน่อยนะครับ
เซี่ยซิงเฉินต้นกล่องไม้อัดจากกล่องเก็บของ เปิดดูแบบ หนึ่งแล้วถอนหายใจ เบนสายตามาทางเด็กน้อยที่หลับใหล แววตาเผยความเจ็บปวดขึ้นชั้นบางๆ

เธอไม่อยากยกลูกให้เขา และจะไม่ยอมยกลูกให้เขาเด็ด ขาด!

สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ข่มเก็บอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ของตน ก๋ากล่องเดินออกไป

เพิ่งเดินถึงหน้าประตูก็ได้ยินเสียงของมารดาเป็นหมื่น “คุณนี่มีน้ำใจจริงๆ ความจริงฉันก็อยู่คนเดียว ของ ได้ใช้เมื่อไร” ของพวกนี้ไม่รู้จะ

เซี่ยซิงเฉินฉงนใจ มารดากำลังคุยกับใครอยู่?

ยังไม่ทันดูชัดเจน ก็ได้ยินเสียงไปเฉิง “ที่นี่ท่านคงซื้อของ ไม่ค่อยสะดวกเท่าไร วันหลังถ้ายังขาดเหลืออะไรก็บอกซิงเฉิน ให้เธอบอกผมแล้วผมจะให้คนส่งมาให้

“จะรบกวนเกินไปน่ะสิ”

“ไม่รบกวนหรอกครับ แค่เรื่องง่ายๆ เท่านั้นเอง”

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่เกรงใจคุณล่ะ เอาของพวกนี้ไว้ ในห้องนี้เถอะ” เงินหมิ่นเปิดอีกห้อง

เซียซิงเฉินพูดไม่ออก แค่ภายในเวลาที่ตนกลับหลังหัน ทำไมทุกอย่างถึงไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ? ตนเข้าใจอะไรผิดไปนั้น เหรอ? ทำไมถึงรู้สึกว่าน้ำเสียงของมารดาไม่ได้เย็นชาห่างเหินเหมือนเมื่อดูแล้วมีท่าทางสนิทสนม เธอรีบออกไป แม่ พวกคุณทำอะไรน่ะ?

“ห่มที่บ้านมาเสริมในหนาวพอดี ตอนดีเลย ไม่ ต้องให้ยิ้มแย้ม ให้เอาผ้าเสื้อกันหนาวและราคาแพงต่างไปเฉิงให้มาไปในห้อง

เซียซิงเฉินมุมกระตุกไปเปลี่ยนเรียก “เฉิง อย่างสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไร?

เธอชายไป เขามองเธอ หน้าราบเรียบเหมือนอย่าง

นี่ของที่คุณให้ฉัน คุณเอากลับไปเถอะค่ะเธอไม่สน

ว่าเขายาเสน่ห์ให้มารดาทานไป เพียงแค่ยื่นของให้

ไปเย่นิ่งกลับไม่ได้ปฏิเสธ ถือไว้ไม้นั่นตรงหน้าเงินหมิ่นของขวัญเกิดผมเลือกให้น้าตั้งนานแล้ว ความคุณน้าตัวเองถึงจะจริงใจ หวังคุณน้าจะไว้นะครับ

ผู้ชายคนนี้นี่

บางของเซียซิงเฉินขมวด กำลังจะเอ่ยปากพูดบาง อย่าง ก็เห็นมารดามือกล่องอัดไว้แล้ว

“คุณเกรงใจเกินไปแล้วของน้าเก็บไว้ก่อน เก็บไว้ให้พวกเธอ วันหลังของพวกนี้ก็จะเป็นของตัวไป

“แม่?” เซียซิงเฉินยิ่งไม่เข้าใจ หันหน้ามามองเธอ นี่มัน เรื่องอะไรกันเนี่ย?

“โอเค ลูกก็อย่ายืนอยู่ตรงนี้เลย ไปเก็บห้องข้างๆ หน่อย เงินหมินตันมือเซี่ยซิงเฉิน

“เก็บห้องทำไมคะ?” เซียซิงเฉินรู้สึกว่าตนต้องคิดมากไป แน่ๆ แต่ไม่คิดว่าไปเฉิงจะตอบรับเอง “คืนนี้ผมต้องพักที่นี่

* เธอหันไปมองมารดา เงินหมิ่นพยักหน้า

เซี่ยซิงเฉินมึนไปหมดแล้ว

เหลิงเฟยขับรถไปแล้ว ที่นี่เหลือเพียงไปเฉิงคนเดียวที่ยัง

อยู่

เซียซิงเฉินเริ่มเก็บห้อง เอาผ้าห่มจากตู้เก็บของวางไว้บน ฟูก ยังไงเธอก็คิดไม่ตก เหตุใดท่าทีของมารดาถึงเปลี่ยนไปไว ขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนหน้าก็เตือนเธอเสมอว่าห้ามยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก หรือว่ามารดาลืมไปว่าตอนนี้เขาเป็นผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ประตูห้องถูกเปิดออกจากด้านนอก

ไปเฉิงค่อยๆ เดินเข้ามา ถอดเสื้อกันหนาววางไว้ข้างๆ แล้วนั่ง ลง

ห้องที่นี่ไม่ได้หรูหราเหมือนทำเนียบประธานาธิบดี และไม่ ได้กว้างขวางเหมือนโรงแรม เป็นเพียงห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งเท่านั้น

ร่างของเขาสูงใหญ่ขนาดนี้ เดินเข้ามาทั้งห้องก็พลัน แคบลงทันที เหมือนทำให้แค่หมุนตัวยังยากเหลือเกิน

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกถึงการเข้ามาของเขา ท่าที่ปูเตียงชะงักไป เพียงครู่ ตั้งแต่ทั้งคู่ผ่านค่ำคืนนั้น ตอนนี้เธอรู้สึกว่าแค่สบตา เขายังเป็นเรื่องยาก ยิ่งอย่าพูดถึงการอยู่ด้วยกันสองต่อสองใน ห้องแคบๆ แบบนี้เลย

เธอเก็บความคิดไร้สาระ ปูเตียงเงียบๆ สักพักไม่ได้เสียง เคลื่อนไหวจากด้านหลังแม้แต่นิด เธอครุ่นคิดไปมา มองผ้าห่ม สีสันสดใส เอ่ยปาก “ฉันไม่สนว่าคุณให้ยาเสน่ห์อะไรกับแม่ฉัน แต่ว่า…ถ้าคุณอยากพาต้าไปไปจริงๆ เข้าทางแม่ก็ไม่มี ประโยชน์หรอกค่ะ ฉันไม่ยอมแน่ๆ”

เธอนิ่งไปสักครู่ ยังคงไม่ได้ยินเสียงตอบรับ หันหลังอย่าง ฉงน เมื่อมองไป เขากลับนั่งพิงเก้าอี้แล้วหลับตา เหมือนจะหลับ ไปแล้ว ดูท่าทางเขาคงจะเหนื่อยมากจริงๆ ใต้ดวงตาขึ้นสีดำ เป็นรอบวง

เซียซิงเฉินนิ่งค้าง มีคำพูดที่อยากจะเอ่ยอยู่เต็มไปหมด แต่พอเห็นสภาพเช่นนี้ก็รีบเงียบลง

แม้จะมีความไม่พอใจต่อเขามากเพียงใด ถึงจะรู้สึกว่าเขา ไม่ควรปรากฏตัวอยู่ที่นี่เพื่อปั่นป่วนชีวิตของเธอกับลูกในวัน แรกหลังแต่งงาน แต่ว่า…

สุดท้ายก็ทำใจปลุกเขาตื่นไม่ได้
การแต่งงานเดิมทีก็เป็นเรื่องที่เหน็ดเหนื่อยมาก ยิ่งไปกว่า นั้นยังเป็นงานแต่งงานครั้งใหญ่ของประธานาธิบดี เมื่อครั้งที่ เขาจัดงานวันเกิดก็เหนื่อยมากพอแล้ว

หัวใจเจ็บปวด หลังถอนหายใจยังคงกอดผ้าห่มไว้ ค่อยๆ เดินไปคลุมตัวเขา ชั่วขณะที่โค้งตัวลงแล้วใกล้ชิดกับเขามาก ลมหายใจทั้งคู่เหมือนสอดประสานกัน สายตาของเธอตกอยู่ บนใบหน้าแสนสมบูรณ์แบบของเขาอย่างไม่รู้ตัว

มองไปแวบหนึ่งยิ่งยากจะถอนตัว หัวใจยิ่งสั่นไหวยากจะ

สงบ

เธอคิด หากเขาไม่ปรากฏตัว อาจไม่ต้องรอนานเท่าไร เธอคงลองลืมเขาได้จริงๆ ลืมช่วงเวลาแสนงดงามเหล่านั้นให้ หมดจด

แต่ว่าทำไมเขาถึงปรากฏตัวขึ้นในเวลานี้

วันนี้เขามาที่นี่ ซึ่งเหวยอรู้หรือเปล่า? เขาไม่คิดจะคิดถึง ความรู้สึกของซ่งเหวยอีเลยสักนิดจริงๆ เหรอ?

เซี่ยซิงเฉินยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บหัวใจ

“ดูดีขนาดนั้นเชียว?” ขณะที่เธอเหม่อลอย ชายหนุ่มพลัน

ลืมตาขึ้นมา

เสียงยานคางของเขาแฝงความหยอกล้อ

เซียซิงเฉินนิ่งเพียงครู่ เหมือนถูกคนจับไม่ได้ รู้สึกอายจน หูแดงระเรื่อ แถมไม่รู้ว่าควรอธิบายอย่างไร ทำเพียงแค่รีบยืนตรงเพื่อรักษาระยะห่างกับเขาไว้