ตอนที่ 189 ไม่ง้อความรักของเขา (2)

เซียต้าไปอายุยังน้อยนัก เขาไม่สามารถเข้าใจถึงความลำบาก ใจที่ไม่อาจทำอะไรได้ของผู้ใหญ่

ฉะนั้นครั้งนี้ที่ไปเย่นิ่งแต่งงานกับซึ่งเหวย สำหรับเขา แล้วถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง เขารู้สึกว่าเสี่ยวไปของเขา ทรยศเขา ทรยศหม่า ทอดทิ้งพวกเขาทั้งสองไปแล้ว ชายผู้ที่ เขาเรียกว่า “คุณพ่อ ตอนนี้ทอดทิ้งเขาแล้ว

เขาสูดจมูกที่แดงแจ๋ แบมือไปทางเซียซิงเฉิน “หม่าม ขอ โทรศัพท์มือถือของแม่หน่อย!

เซี่ยซิงเฉินเดาไม่ถูกว่าเจ้าตัวเล็กนี่ต้องการทำอะไร แต่ เวลานี้ก็ไม่อยากจะขัดเขานัก จึงยื่นโทรศัพท์มือถือให้อย่างเชื่อ ฟัง เขาจับโทรศัพท์ขึ้นแล้วกระทำบางอย่าง ปากก็เอ่ยตาม “คนทรยศ คนเลว คนน่ารังเกียจ เราไม่เอาคุณพ่อแล้ว!”

เซี่ยซิงเฉินมองใบหน้าเล็กขึงขังของเขา “ลูกคงไม่คิดจะ ส่งพวกนี้ให้เสียวไปของลูกหรอกนะ?”

เซี่ยต้าไปครุ่นคิดจริงจังครู่หนึ่ง คิ้วเล็กขมวดเป็นปม แน่น พลางส่ายหน้า เอ่ยพึมพำ “อย่างนี้ไม่ดี เขาจะคิดว่าผม กำลังนึง เชอะ ผมไม่ให้เขาได้ใจหรอก!”

เขากล่าวจบก็กดลบทิ้ง มือน้อยๆ แตะลงบนแป้นพิมพ์พิ นอิน “ขอให้มีความสุขกับการแต่งงาน รักกันร้อยปี มีทายาทไวๆ! มียิ่งเยอะยิ่งดี!”

เซี่ยต้าไปรู้สึกว่าแบบนี้ดูแล้วใจกว้างมาก ไม่ได้ใจน้อยใจ แคบเลยแม้แต่นิด เชอะ! มีๆๆ มีมากเท่าไรก็ไม่เกี่ยวกับเขา แล้ว! อย่างไรเสียเขาก็ไม่เอาคุณพ่อคนนี้แล้ว!

เขากดส่งข้อความไปด้วยอารมณ์โกรธเคือง เมื่อส่งไปสัก พักแล้วคิดว่าเสียวไปของเขาจะมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นในอนาคต รอให้เด็กคนนั้นคลอดออกมา อีกไม่นานแม้แต่ลูกชายคนโต อย่างเขา เขาคงจำไม่ได้แล้วล่ะ ความโศกเศร้าก็ถาโถมเข้ามา หาเซียต้าไปจนสะอึกสะอื้น น้ำตาไหลทะลัก

โทรศัพท์ก็ถูกเขาโยนไปไว้ตรงมุมห้องแล้ว

เซี่ยซิงเฉินเจ็บปวดในใจ แต่ว่าไม่รู้ควรกล่าวคำ ปลอบโยนอย่างไรดี ทำได้แต่กระชับอ้อมแขนกอดเด็กน้อยให้ แน่นขึ้น เช็ดน้ำตา ทว่าน้ำตาจากดวงตาเขาก็พรั่งพรูออกมาไม่ หยุด

โทรศัพท์พลันดังขึ้น สั่นไหวอยู่ตรงมุม เซี่ยซิงเฉินมือหนึ่ง กอดเด็กน้อย อีกมือก็คลำโทรศัพท์จากซอกมุมออกมา บนจอ ฉายให้เห็นชื่อ “เสี่ยวไป ทำให้เซียซิงเฉินนิ่งอึ้ง

ในเวลาเช่นนี้เมื่อเห็นตัวอักษรนี้ ในใจเหมือนมีขวดปรุง รสหกคว่ำอยู่จนเกิดรสชาติที่หลากหลาย

เซียตาไปเห็นแล้ว ปากเล็กเบะออก แย่งโทรศัพท์ไป นิ้ว เล็กกดตัดสายอย่างเด็ดขาด
“เราไม่ต้องสนใจเสี่ยวไปแล้ว! เขาเป็นคนเลว!!

เซียซิงเฉินลอบถอนหายใจ คิดว่าตัดสายไปก็ดี ตอนนี้ ระหว่างพวกเขาก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ อีกแล้วจริงๆ

ไม่ว่าอย่างไรเธอจะต้องเก็บลูกไว้ข้างกาย หลังจากผ่าน เรื่องคืนวันนั้น ในโรงแรม เธอก็ถือว่าเขาตกลงกับคำขอร้อง ของตนแล้ว หลังจากนั้นยามเธอพาลูกมาจากเมืองหลวง เขาก็ ไม่ได้มีความคิดที่จะรั้งลูกไว้ ฉะนั้นก็ถือว่าเป็นการอนุญาตสินะ

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ระหว่างพวกเขาทั้งสองถือว่าไม่จำเป็น ต้องติดต่อหรือเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว….

“พอแล้ว ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ลูกก็ระบายออกมาแล้ว โทรศัพท์ลูกก็ตัดสายไปแล้ว แม่พาลูกไปล้างหน้านะ” เซียซิงเฉิ นอุ้มเขาขึ้นแล้วเดินไปยังห้องอาบน้ำ เรี่ยต้าไปฟุบหน้าลงบน บ่าเธอ ร้องไห้อีกระลอก

บาดแผลบางชนิด ยากจะสมาน ต่อให้เป็นเด็กขี้ลืมคน

หนึ่งก็ตาม

ไป๋เย่นิ่งไม่คิดว่าสายของตนจะถูกตัด เขาอด โมโหไม่ได้

เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งไปอีกมุม ยืนตรงหน้าบานหน้าต่าง ของโรงแรม กระตุกคลายเนกไททั้งที่สีหน้าเริ่มเรียบตึง สภาพ เช่นนี้ใครก็ดูออกว่าเขาเป็นตัวเอกในวันนี้ เจ้าบ่าว

ขอให้มีความสุขกับการแต่งงาน รักกันร้อยปี มีทายาทไวๆ! มียิ่งเยอะยิ่งดี

ผู้หญิงคนนี้ ใจกว้างเสียจริง

เขายิ่งคิดสีหน้าก็ยิ่งเรียบตึงมากกว่าเดิม

ก้มหน้าเห็นเนกไทที่ผูกอยู่บนคอตน ยังคงเป็นเส้นที่เสี่ย ซิงเฉินมอบให้ตนเป็นของขวัญวันเกิดก่อนหน้านั้น เมื่อก่อนน ชอบนักหนา แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเคืองลูกตาอย่างบอกไม่ถูก เขา แกะออกทันทีแล้วกดเรียกให้เมย์เข้ามา

เมย์เข้าไปปุ๊บ เนกไทเส้นนั้นก็ถูกโยนทิ้งไว้ข้างเท้าเธอ

เธอพลันรู้สึกหวาดหวั่นในใจ

“ใครสั่งให้คุณเตรียมเนกไทเส้นนี้ไว้? เปลี่ยน!

“ค่ะ ดิฉันจะรีบไปเปลี่ยนเส้นอื่นมาให้” เมย์ไม่กล้าชักช้า แม้แต่วินาทีเดียว รีบเอ่ยตอบทันควัน ไม่เคยพบเจอเจ้าบ่าวที่ อารมณ์ไม่ดีขนาดนี้มาก่อน อีกอย่างเนกไทเส้นนั้นเป็นเส้นที่ ท่านชอบที่สุดไม่ใช่เหรอ? หลายครั้งที่มีงานสำคัญก็มักสวมใส่ วันนี้ทำไมทุกอย่างกลับแปลกไปล่ะ?

เธอทำอะไรก็มักจะทำตามความชอบของเขา ฉะนั้นน้อย นักที่จะผิดพลาด แต่ช่วงนี้ท่านประธานาธิบดีค่อนข้างจะ อารมณ์แปรปรวน ยิ่งรับใช้ยากขึ้นเรื่อยๆ

เมย์แอบคิดในใจ กำลังจะเดินออกไป ไปเฉิงก็ชี้นิ้วสั่ง “เอาไปทิ้ง!”

เมย์มองเนกไทเส้นนั้น ย่อมไม่กล้าเอ่ยถามว่าเนกไทเส้นนี้ทำผิดครั้งใหญ่ตั้งแต่เมื่อไร ถึงถูกท่านประธานาธิบดีตัดสิน โทษประหาร รีบย่องลงเก็บเนกไทเงียบๆ เดินออกไป

ไปเย่งนั่งอยู่บนโซฟาสักพัก มือหยิบตารางงานแต่งงาน

ขึ้นดู มือลูบที่คอตน รู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก เมื่อเหลิ่งเฟยเปิดประตูเข้ามา เขาโยนตารางงานแต่งงาน

ในมือทิ้ง “ไปหาเมย์ให้เธอเอาเนกไทเส้นนั้นกลับมาให้ผม

“?” เหลิ่งเฟยงุนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก

“ยังไม่ไปอีก!” ไปเฉิงถลึงตามองเขาแวบหนึ่ง ถ้าไม่รีบ อาจถูกเมย์โยนลงถังขยะไปแล้วจริงๆ

เหลิงเฟยยังคงงุนงง แต่เห็นสีหน้าย่ำแย่ถึงที่สุดของท่าน ประธานาธิบดีแล้วได้แต่รีบถอยออกจากห้อง ระหว่างเดินออก ไปก็เอ่ยไปด้วย “เมื่อผมเห็นคุณเย่เซียวตรงชั้นล่าง ดูเหมือน ว่าเขาก็เป็นแขกสำคัญของรองประธานาธิบดีหยูในครั้งนี้

ไปเย่งเกิดระแวงขึ้นในใจ มองลงไปจากชั้นบน เห็นเ

เซียวท่ามกลางผู้คนอย่างที่คิด ตั้งแต่เมื่อไรที่เขาไปมีความ เกี่ยวข้องกับหยูกั่วเหยา?

เหลิงเฟยหาเมย์เจอที่ห้องเปลี่ยนชุดอีกห้อง

“เนกไทล่ะ?” เหลิ่งเฟยถาม

“เนกไทอะไร?”
“เนกไทที่เมื่อกี้ท่านให้คุณเอาไปไง

“หืม? ฉันทิ้งไว้ที่ถังขยะข้างนอกแล้ว อาจจะถูกเก็บไปทิ้ง แล้วล่ะ”

เหลิงเฟยขมวดคิ้ว “ที่คุณทิ้งไปคงไม่ใช่เส้นที่ท่าน ประธานาธิบดีใส่บ่อยๆ หรอกนะ?”

“ก็ใช่สิ!”

เหลิงเฟยสีหน้าเปลี่ยนไป “หยุดทำอย่างอื่นเลย รีบไปหา เนกไทเส้นนั้นมา! นั่นคุณเซีย…

เอ่ยถึงตรงนี้ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่ออีก เมย์เข้าใจแล้ว ไม่รีรอ ใดๆ รีบตามเหล่งเฟยไปหาทันที

ถึงเธอจะเคยคุยกับคุณเซี่ยเพียงสองครั้ง แต่ว่าแค่สอง ครั้งนั้นเธอก็ดูออกถึงความคิดที่ท่านประธานาธิบดีมีต่อเธอ

ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเนกไทเส้นนั้นจะเป็นของที่คุณ เซี่ยมอบให้ แต่ตอนนี้ท่านประธานาธิบดีกำลังจะแต่งงานแล้ว ยังเก็บเนกไทที่คุณเซียให้มา ก็คงจะไม่มีความหมายอะไรแล้ว

ชั้นบน ทั้งสองคนกำลังตามหาเนกไท

ชั้นล่าง สนามหญ้ากลางแจ้ง ไปเยกำลังต้อนรับแขก เมื่อเห็นรถของเยเชียว ตัวก็เกร็งไปทั้งร่าง ไปหลางและลูกน้อง ข้างๆ เธอก็เตรียมพร้อมรับมือทันที
พนักงานที่ถูกอบรมมาอย่างดี รีบวิ่งเหยาะไปต้อนรับทันที