ตอนที่ 187 เขาจะแต่งงานแล้ว!

เธอมองปิ่นปักผมหยกนั่นแล้วสุดท้ายก็เอ่ยพึมพำ “เขาเป็นคน ใส่ใจมากจริงๆ… แต่ต่อให้เอาใจใส่มากแค่ไหน พรุ่งนี้ เขาก็จะกลายเป็น

สามีของผู้หญิงคนอื่นแล้ว

เซี่ยชิงเฉินเศร้าใจ เงินหมิ่นปิดกล่องไม้อัดแล้วคืนใส่มือ เธอ “นี่เป็นของขวัญที่มีใจให้ แม่ขอรับใจนั้นไว้ก็พอ ของล้ำค่า ขนาดนี้แม่รับไว้ไม่ได้ ลูกเอากลับไปคืนแทนแม่ทีนะ”

“แม่เก็บไว้เถอะ เขาตั้งใจเลือกให้แม่ เขาเก็บไว้ก็ใช้ไม่ได้ อยู่ดี” เซี่ยซิงเฉินดันกลับไป “อีกอย่างเขาเป็นคนดื้อรั้น ของ ขวัญที่ให้ไปน้อยนักที่จะยอมเอาคืน

เช่นเดียวกันกับชุดราตรีและเครื่องประดับที่เขาให้ตน สุดท้ายก็ถูกฝากไว้ที่พิพิธภัณฑ์อยู่ดีไม่ใช่เหรอ?

เงินหมิ่นคิด “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นแม่จะเก็บไว้ก่อน รอวันที่ลูก แต่งงานกับเขา แม่ค่อยยกเป็นสินสอดให้ลูก

เซี่ยซิงเฉินเพียงแค่ขยับเล็กน้อยไม่ได้พูดอะไร

“หม่า” ทันใดนั้นเสียงใสของเซี่ยต้าไปก็ดังแว่วมาจาก ข้างนอก ตามด้วยบานประตูถูกเลื่อนออกเล็กน้อย เจ้าตัวเล็ก ยื่นศีรษะกลมเข้ามา ตามด้วยเอ่ยทักเงินหมิ่น “คุณยาย
“ใส่เสื้อบางขนาดนี้ออกมา เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” เป็น หมิ่นเห็นเขาสวมเพียงชุดนอนตัวบาง รู้สึกไม่สบายใจ รีบหยิบ เสื้อคลุมตัวหนึ่งไปอุ้มเขาเข้ามาจากข้างนอก

“แม่ เขาหนักนะ แม่ระวังเอวล่ะ” เซียซิงเฉินเอ่ยเดือน

“แม่ยังไม่แก่ขนาดนั้นนะ” เงินหมื่นอุ้มหลานชายตัวเล็ก ของตน รู้สึกอิ่มเอมใจเหลือเกิน ดูแล้วเธอชื่นชอบหลานคนนี้ เป็นอย่างมาก

เซี่ยต้าไปเล่นกับคุณยายสักครู่ก็เพิ่งนึกเรื่องสำคัญได้ มือ หยิบโทรศัพท์ชูตรงหน้าเซียซิงเฉิน “หม่าม เสี่ยวไปให้แม่รับ สาย!”

เซียซิงเฉินค่อนข้างแปลกใจ สองวันนี้เขาไม่อยากฟังเสียง ของเธอ แค่เธอรับสายเขาก็วางไม่ใช่เหรอ?

เธอไม่ได้ถามให้มากความ ทำเพียงแค่หยิบโทรศัพท์ขึ้น แนบหู เดินออกไปจากห้องเงียบๆ ทั้งสองคนเงียบไปพักใหญ่ ในยามค่ำคืนเสียงลมหายใจทั้งคู่ต่างก็ได้ยินชัดเจน เซี่ยง เฉินปิดประตูพิงตัวกับกำแพงเย็นเฉียบ ลมหนาวพัดโบก ใส่ หน้า เธอตัวเกร็งไปที่

“คุณ…ดึกขนาดนี้แล้ว ยังมีธุระอะไรเหรอคะ?” สุดท้าย เป็นเธอที่เอ่ยปากก่อน

เสียงนั้นท่ามกลางลมโบกสะพัด ทั้งเบาหวิวและเลือนราง พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของเขาแล้ว คืนนี้เขาน่าจะยุ่งมากได้ยินฉือเว่ยยังบอกว่าตอนนี้ข่าวการแต่งงานของพวกเขา เกลื่อนเต็มอินเทอร์เน็ตแล้ว

ในหมู่บ้านเล็กๆ นี้ ยังไม่มีอินเทอร์เน็ต มีเพียงข่าวทาง โทรทัศน์ แต่ดีที่ว่าก่อนหน้าพวกเธอมา สายจานดาวเทียมใน บ้านเกิดเสียขึ้นมา เพราะฉะนั้นจึงปิดยังเซียต้าไปได้อยู่ตลอด “พรุ่งนี้เป็นวันอะไร รู้ไหม?” น้ำเสียงเรียบนิ่งของไปเย

งดังขึ้นจากอีกฝั่งของสาย

“อืม” เธอขยับศีรษะเนือยๆ อยู่ทางนี้

“ไม่มีอะไรอยากบอกกับผมเหรอ?”

“มีค่ะ”

คิ้วที่ขมวดเป็นปมของไปเยถึง เมื่อได้ยินคำตอบเธอเพียง สองพยางค์ก็คลายตัวลงเล็กน้อย เขาจัดท่านั่งใหม่อยู่อีกด้าน หนึ่ง เอ่ยปากอีกครั้ง น้ำเสียงไม่ได้เรื่อยเปื่อยเยี่ยงเมื่อครู่แล้ว กล่าวเพียง “ลองพูดมาสิ”

“เมื่อกี้ฉันเอาของขวัญที่คุณฝากมาให้คุณแม่ฉันแล้ว ท่าน ชอบมาก” เซี่ยซิงเฉินชะงักไปครู่ จากนั้นก็กล่าวอย่างจริงจัง “ฉัน…ก็แค่อยากบอกคุณว่าขอบคุณจริงๆ

ขอบคุณน้ำใจของเขา

ไป๋เย่นิ่งหายใจหนักอึ้งมากกว่าเดิม “อยากจะบอกผมแค่ ขอบคุณงั้นเหรอ?”

“ เซี่ยซิงเฉินเลียริมฝีปากล่างที่แห้งกรัง เงยหน้ามองดวงจันทร์สว่างเหนือศีรษะ ครูใหญ่ก็เอ่ยมาประโยคหนึ่ง “ยินดี กับคุณด้วย…

อีกฝั่ง เกิดความเงียบที่แทบทำให้กลั้นใจตายได้อยู่ชั่ว

จากนั้นโทรศัพท์ก็ถูกวางสายอีกครั้ง

เซี่ยซิงเฉินเหมือนว่าชินกับการที่เขาทำเช่นนี้แล้ว จึงไม่ได้ ตกใจใดๆ พักใหญ่ที่เธอจับโทรศัพท์มือถือยืนเหม่อลอยอยู่ ตรงนั้น แสงจันทร์สาดส่องจากบนลงล่าง ยึดขนาดเงาของเธอ ให้ยาวกว่าเดิม ใบหน้าเล็กภายใต้แสงสว่างดูอ้างว้าง นัยน์ตา ฉายแววโดดเดี่ยว

เธอสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ถึงได้หมุนตัวกลับเข้าห้องไป

คืนนั้น เซียซิงเฉินพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงไม่ว่าอย่างไรก็ นอนไม่หลับ เซียต้าไปแนบชิดหลังของเธอ หลับสนิท

วันรุ่งขึ้น

อากาศยังถือว่าดี เซียซิงเฉินตื่นแต่เช้า

เงินหมิ่นให้เธอไปซื้อซีอิ้วที่ร้านขายของชำข้างนอก เธอ ตอบรับแล้วก็ออกไป อุณหภูมิในหมู่บ้านเล็กๆ เหมือนจะหนาว กว่าในเมืองนิดหน่อย เธอกระชับเสื้อคลุมพลางเดินไปยังร้าน ขายของชา

เธอทักทายเพื่อนบ้านตลอดทาง เธอมาอยู่หลายวันแล้วจึงเริ่มคุ้นเคยกับเพื่อนบ้านละแวกนี้

เดินไปไม่กี่นาทีก็ถึงร้านขายของชำ

เซี่ยซิงเฉินเลื่อนสายตาดูบนชั้นวางของพักใหญ่ ถึงหา ยี่ห้อซีอิ้วที่มารดาต้องการได้ เธอนึกถึงเซียต้าไปพลันเดินไป หยิบอมยิ้มหลายแห่งให้เขา แล้วก็เลือกครีมอาบน้ำสำหรับเขา หนึ่งขวด

เธอหมุนตัวจะไปชำระเงิน เจ้าของร้านกลับจดจ้อง โทรทัศน์บนผนังอย่างใจจดใจจ่อ

“คุณป้า? คุณป้าคะ” เซียซิงเฉินเรียกสองที่ติด อีกฝ่ายถึง ได้ยิน “อ่า คิดเงินเหรอ?”

“อืม” เซี่ยซิงเฉินพยักหน้ายิ้ม ยื่นของในมือทั้งหมดให้

เจ้าของร้านกล่าว “หนูรอสักครู่นะ ป้าขอคิดแบบหนึ่ง เอ่ยไปพลาง แต่สายตายังคงเหล่มองโทรทัศน์เหนือศีรษะ เซี่ยซิงเฉิน

“ดูอะไรเหรอคะถึงติดขนาดนี้” เธอเอ่ยถามอย่างสงสัย และเงยหน้ามองตาม เธอไม่น่าดูเลย เพราะพอดูแล้วมือที่กำ กระเป๋าตังค์อยู่ก็กำแน่น แม้แต่ลมหายใจก็เริ่มติดขัด

เจ้าของร้านกล่าว “วันนี้เป็นวันแต่งงานของท่าน ประธานาธิบดีแหละ! เริ่มหกโมง ช่องโทรทัศน์ใหญ่ๆ มี ถ่ายทอดสดงานแต่งงานกันทั้งนั้น หนูดูสถานที่นั่นสิ โอ้โห สวยจริงๆ!”
เจ้าของร้านอายุสี่สิบกว่าปีแล้ว มองดูสถานที่ตกแต่ง อย่างโรแมนติกนั่นอย่างอดอิจฉาไม่ได้ เธอคิดว่าเซียซึ่งเป็น สนใจงานแต่งงานครั้งนี้มาก ปากจึงเอ่ยไม่หยุด “ป้าได้ยินมา ว่า วันนี้ในเมืองให้หยุดหมดเลย รถแต่งงานก็จะผ่านถนนหลัก ในเมือง ประชาชนต่างก็ออกไปดูว่าที่สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง ของเราแล้วล่ะ! อิจฉาพวกเขาจริงๆ หมู่บ้านเล็กๆ ของเราแบบ นี้ ก็ทำได้เพียงเชยชมความอลังการของพวกเขาผ่านจอ โทรทัศน์นี่ล่ะ…”

เซียซิงเฉินขอบตาร้อนผ่าว

ในโทรทัศน์ เหล่านักข่าวล้วนนำเสนอข่าวที่ทั้งประเทศ ต่างก็ยินดีด้วยท่าทีปรีดา เชียซิงเฉินกลับฟังไม่เข้าหูแม้แต่คำ เดียว เธอดึงสติกลับมา ขยับปากกล่าว “ป้าช่วยคิดเงินหน่อย นะคะ”

“ได้เลยจ้า” เจ้าของร้านกดเครื่องคิดเลขรัว “ทั้งหมด 89 หยวน ลดให้หน่อยก็ 85 หยวนแล้วกัน”

“ขอบคุณค่ะ” เซียซิงเฉินใจลอย ยื่นแบงก์ร้อยให้ หยิบ

ของเดินออกมาทันที ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

สักพักเจ้าของร้านถึงวิ่งตามมา “นี่ ซิงเฉิน ยังไม่ได้ทอน เงินให้หนูเลย! หนูเป็นอะไร ถึงได้ใจลอยตั้งแต่เช้า

ทีนี้เชี่ยซิงเฉินถึงได้สติกลับมา กล่าวด้วยสีหน้าซีดเซียว เล็กน้อย “หนู…เมื่อวานนอนไม่ค่อยหลับ วันนี้ก็ตื่นเช้าเกินเลย ยังไม่ค่อยมีสติน่ะค่ะ…
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบกลับไปนอนพักสักหน่อยเถอะ ป้าว่า สีหน้าหนูไม่ค่อยดีเท่าไร

“ค่ะ” เธอพยักหน้า หันกลับไป ลมพัดผ่าน ตาแห้งจนน้ำตาแทบไหลออกมา