ตอนที่ 184 คิดถึงเขาแล้วเหรอ?

เบอร์นี้เธอไม่เคยโทรเลยสักครั้ง เพิ่งได้จากบิดาเมื่อเช้านี้ ได้ยินว่าได้มาอย่างลำบากเหมือนกัน

“ฮัลโหล ไม่ทราบว่าใครคะ?” โทรศัพท์ดังอยู่ครู่หนึ่งถึงมี คนรับ เสียงหญิงวัยกลางคนดังแว่วมาจากอีกฝั่ง เซี่ยซิงเฉิน ได้ยิน ดวงตาก็แดงอย่างไม่รู้ตัว

ต่อให้ผ่านไปหลายปี เสียงของมารดา เธอก็ยังฟังออกได้ ทันที

“ฮัลโหล?” ไม่ได้ยินอีกฝั่งตอบ จึงส่งเสียงอย่างใจเย็นอีก ครั้ง

“แม่” เชียซิงเฉินอ้าปาก เสียงก็สะอื้นทันที “ลูกเอง ซึ่ง

เฉิน”

“” อีกฝ่ายเหมือนจะตกใจเกินไป จนไม่ทันตั้งสติไปพัก ใหญ่ เมื่อตั้งสติได้ ในสายได้ยินเพียงแต่เสียงร้องไห้ น้ำตาเซีย ซิงเฉินพลันไหลทะลักออกมาอย่างไม่อาจทนไหวอีกต่อไป

เซียต้าไปที่อยู่อีกฝั่งร้อนรนแทบไม่ไหว ดึงแขนเสื้อเช็ด น้ำตาให้เธอไม่หยุดหย่อน ปลอบเธอไม่ให้ร้องไห้ เธอกลัวว่า จะทำให้ลูกตกใจจึงยิ้ม แล้วบอกว่าเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ
หลังจากคุยโทรศัพท์กับเงินหมิ่น เซี่ยซิงเฉินถึงได้ไปหา อย่างสบายใจ รถแท็กซี่ขับอ้อมอยู่พักใหญ่ เมื่ออ้อมมาถึงหมู่ บ้านเล็กๆ ที่หนึ่งทุ่มกว่าแล้ว

เวลานี้ท้องฟ้าล้วนดำมืด ยามค่ำคืนที่ไม่เหมือนในเมือง เวลานี้เพื่อนบ้านทั้งหลายล้วนทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว ต่างไป มาหาสู่กัน ช่างครึกครื้นเสียจริง

เซียต้าไปไม่เคยมาหมู่บ้านเล็กๆ เช่นนี้ ดวงตาคู่กลมโต มองไปมาอย่างแปลกตาแปลกใจ เท้าเล็กกระโดดโลดเต้นอยู่ บนถนนหินสีคราม รู้สึกสนุกยิ่งนัก

“ชิงเฉิน!” เธอที่ถือกระเป๋าเดินทางเพิ่งมาถึง ก็เห็นว่าเป็น หมิ่นรออยู่หน้าประตูตั้งนานแล้ว เซี่ยซิงเฉินมองหญิงวัยกลาง คนผู้นั้น เท้าพลันชะงักไปพักใหญ่ เธอรู้สึกเหมือนได้กลับบ้าน เกิด

เวลาผ่านไป ริ้วรอยบนใบหน้าที่เพิ่มขึ้นตามอายุ ทว่าต่อ ให้เป็นเช่นนี้ มารดาก็ยังคงเป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนและสง่า งามเหมือนในความทรงจำเช่นเดิม ผมเก็บเกล้าไว้ด้านหลัง ใช้ ปิ่นปักผมหยกอันหนึ่งสอดเกล้าไว้ ใส่ชุดสีคราม ในยาม พลบค่ำ แสงจันทร์สาดส่องหมู่บ้านเล็กอันเก่าแก่ เปรียบดั่ง ภาพวาดภูเขาแม่น้ำแสนสวยงาม

“หม่าม คุณยายกำลังเรียกแม่” เซียต้าไปดึงกางเกงเธอ เพื่อเรียกสติ เธอถึงได้หลุดจากภวังค์ วางกระเป๋าเดินทางลง เท้าไปหาอย่างรวดเร็ว สองแม่ลูกสบสายตาพร้อมโอบกอดทั้งคู่ดวงตาแดงก่ำ

มีคำพูดมากมายที่อยากพูด และมีความคิดถึงมากมายที่ อยากจะถ่ายทอด แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นเพียงหยดน้ำตา

เข้าไปข้างในบ้าน เซี่ยซิงเฉินก็รู้ทันทีว่าภายในบ้านนั้น นอกจากพวกเธอแล้ว ไม่ได้มีบุคคลที่สองอยู่ บิดาบอกว่า มารดาแต่งงานใหม่แล้ว แต่ว่าในบ้านแสนอบอุ่นที่สะอาดเป็น ระเบียบนี้ ไม่มีร่องรอยของผู้ชายอย่างแน่นอน

“รีบเข้ามาเถอะ บ้านเก่าไปหน่อย แต่ก็ถือว่ากว้างพอ สมควร เราค่อยเข้าไปคุยกันข้างในนะ” เห็นได้ชัดว่าเงินหมิ่น ดีใจมาก ใบหน้าแต้มด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอ จัดห้องที่สะอาด เรียบร้อยห้องหนึ่งให้สองแม่ลูก ส่วนตัวเองก็ออกไปปิดประตู

เตียงที่นี่เป็นฟูกนอนแบบเรียบง่าย เซียต้าไปรู้สึกสนุก เหลือเกิน ถอดรองเท้าแล้วกระโดดลงบนเตียงไปแล้วกลิ้งเป็น วงกว้าง

พอเงินหมิ่นเข้ามา เขี่ยต้าไปก็ไม่ชนอีก พลางนั่งลงข้างๆ เซียซิงเฉินอย่างเชื่อฟัง

“ต้าไป เรียกคุณยายสิ” เซียซิงเฉินดึงเซียต้าไปมาใกล้ๆ เซี่ยต้าไปรีบเอ่ยเรียกเสียงหวานอย่างเชื่อฟัง “คุณยาย”

เงินหมิ่นมีท่าทางตกใจ สายตากวาดผ่านใบหน้าลูกสาว แล้วตกลงบนตัวของเด็กน้อย “ลูกของลูกเหรอ?”
“อืม” เซียงเฉินลูบหัวเด็กน้อย

“ลูกแต่งงานแล้วเหรอ?” เงินหมิ่นสีหน้าสับสน ดีใจแทน ลูกสาว แต่ก็แอบรู้สึกเสียใจและผิดหวังอยู่ลึกๆ แต่งงานเป็น เรื่องสำคัญในชีวิต แต่เธอในฐานะมารดากลับพลาดเสียได้…

“ยังหรอกค่ะ” เซียซิงเฉินแย้มมุมปากส่ายหน้า เหมือนจะรู้ ถึงความคิดในใจของมารดา พลางยื่นมือไปจับมือของเธอไว้ “ถ้าวันไหนลูกแต่งงานจริงๆ แม่จะต้องได้นั่งตำแหน่งแขก สําคัญค่ะ”

แต่ว่า…

ความจริงเธอไม่เคยถึงเรื่องแต่งงาน มีเซียต้าไปแล้ว เธอ ไม่คิดแต่งงานก็ย่อมได้ แต่สองปีมานี้คุณย่าเร่งเร้าเหลือเกิน

เห็นชัดว่าเงินหมิ่นยังไม่กระจ่าง “ไม่ได้แต่งงาน? แล้วเด็ก

คนนี้…”

เซี่ยต้าไปรีบกอดแขนเซียซิงเฉินไว้แน่น “ผมเป็นลูกแท้ๆ ของหม่ามี้เรานะ”

เงินหมิ่นมองเด็กน้อย แล้วหันมองลูกสาวอีกครั้ง ใบหน้า ทั้งคู่เหมือนกันจริงๆ เป็นลูกแท้ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ว่าไม่ได้แต่งงาน กลับมีลูกแล้ว?

“แล้วพ่อของลูก…” เสินหมิ่นแอบกังวลใจ กลัวว่าจะ กระทบเรื่องเศร้าของลูกสาว ถามเพียงครึ่งหนึ่งก็เอ่ยต่อไม่ไหว เซี่ยซิงเฉินหลุบตามองเล็กน้อย วางสายตาลงปลายนิ้วทั้งคู่ที่สอดประสานกัน สักพักถึงได้กล่าวเสียงค่อย “ความจริง ก็แค่…อุบัติเหตุครั้งเดียว แต่ว่าเรื่องผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ก็ ไม่มีอะไรให้พูดถึงอีก

เธอพยายามให้ตัวเองดูมีความสุขนิดหน่อย หากให้ มารดารู้ว่าตอนนั้นหลี่หลิง ทำกับตนเช่นไร เธอกลัวว่าจะ เสียใจและผิดหวังถึงที่สุด และจะยิ่งเกลียดบิดาเข้ากระดูก

เงินหมิ่นถอนหายใจ ในใจไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด เหมือน เซี่ยต้าไปจะดูบรรยากาศครึมๆ ระหว่างทั้งคู่ออก จึงเอ่ยขัด เสียงใส “คุณยาย ท่านวางใจเถอะ คุณพ่อผมต้องมาขอหม่าม แต่งงานแน่! เขาเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบ ต้องไม่ทิ้งหม่าม แน่นอน!”

“พูดจริงเหรอ?” คำพูดของเด็กน้อย เงินหมิ่นเชื่อครึ่งไม่ เชื่อครึ่ง มองเซี่ยซิงเฉินอย่างต้องการคำตอบ เซี่ยซิงเฉินนึกถึง งานแถลงวันนี้ คำพูดเหล่านั้นของซ่งเหวย หัวใจพลันปวด แปลบ แม้แต่เสียงรับค่า อืม” ยังเอ่ยออกมาไม่ได้

คืนนั้น

เซี่ยซิงเฉินกับเซี่ยต้าไปนอนอยู่บนฟูก เธอพลิกตัวไปมา ไม่ว่าอย่างไรก็นอนไม่หลับ จนตอนนี้ถึงได้รู้ว่ามารดาไม่ได้ แต่งงานใหม่อย่างที่ว่า เมื่อครั้งที่หย่าไป บิดาที่ทำผิดพลาด ครั้งใหญ่ยังขอคืนดีอยู่ตลอด มารดาจนปัญญา ถึงได้เลือกกลับ มายังบ้านเกิด
ตอนนี้ ไปๆ มาๆ ข้างกายยังคงว่างเปล่า

เซี่ยซิงเฉินอดนึกถึงตนไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าวันเวลา ในอนาคต ที่แสนยาวนานของตนนั้นจะพบเจอผู้ชายแบบไหน

แต่ว่า…

การที่ในใจมีคนจับจองอยู่แล้ว คนอื่นคงจะลำบากน่าดู

สินะ?

“หม่ามี้ แม่ได้เจอแม่แล้ว ทำไมยังไม่ดีใจอีกล่ะ?” เซียต้า ไปพลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับเธอ เซี่ยซิงเฉินมองเขาแวบหนึ่ง แย้มมุมปาก “ไม่ได้ไม่ดีใจนะ”

ตาโตของเขากะพริบสองที “แม่คิดถึงเสี่ยวไปแล้วใช่

ไหม?”

“…ไม่ใช่”

“โกหก แม่ต้องคิดถึงเสี่ยวไปแน่ๆ

เซี่ยซิงเฉินกัดปากพูดไม่ออก จู่ๆ เขี่ยต้าไปก็ลุกจากฟูก คลานออกจากกองผ้าห่ม

เธอเอ่ยเรียกเสียงเบา “มันหนาวนะ รีบกลับเข้ามา

“เราบอกไว้แล้วว่าจะโทรหาเสียวไป” เซียต้าไปหยิบ โทรศัพท์จากกระเป๋าเธอ แล้วมุดกลับเข้ากองผ้าห่มอีกครั้ง เซี่ย ซิงเฉินกระชับผ้าห่มให้เขา ปิดไฟ มือเล็กๆ ของเขากดหน้าจอ โทรศัพท์ให้สว่าง แสงไฟฉายอยู่บนใบหน้าเล็กของเขา
“ตอนนี้ผมจะโทรหาเสียวไป เสี่ยวไปยังไม่นอนแน่ๆ

“ไม่ต้องโทรหรอก” เซียซิงเฉินอยากแย่งโทรศัพท์กลับไป “เขายังไม่โทรหาลูกเลย ทำไมลูกต้องโทรหาเขา?”

“แม่พูดเองนะว่าเขายุ่งเลยไม่โทรหาผม ผมให้อภัยเขา

เซียตาไปกล่าว มือก็กดเข้าหาประวัติการโทรของ เสี่ยว ไป อย่างคล่องแคล่ว เซี่ยซิงเฉินรู้ว่าตนห้ามเขาไม่ได้ จึงได้แต่ ปล่อยเลยตามเลย พลิกตัวหันไปแกล้งหลับ