ตอนที่ 180 บอกเลิกตอนสว่าง (2)

ขณะที่เธอทนไม่ไหวจนแทบลืมตาไม่ขึ้นแล้วมุดเข้ากองผ้าห่ม นั้น ในที่สุดไปเฉิงก็พลิกตัวลงจากเตียง

จากนั้นก็ได้ยินเสียงเสียดสีเบาๆ เขาเดินเข้าไปอาบน้ำใน

ห้องอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า

เซี่ยซิงเฉินถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอใช้โอกาสนี้รีบหยิบ ชุดนอนยาวของตนมาใส่ สะบัดผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง อย่างรีบเร่ง สองขาเพิ่งถึงพื้นก็รู้สึกว่าอ่อนแรงไปทั้งคู่ มือยัน ขอบเตียงไว้ ทำให้ทรงตัวอยู่ได้ แต่ก็ลำบากเหลือเกิน

เธอกัดปาก นึกเคืองเขาอยู่ไม่น้อย

แทบตาย! ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักหักห้ามใจเลย! เพราะฉะนั้น ถึงเมื่อคืนทั้งสองคนจะดูเร่าร้อนเกินไปนัก! แต่พอมาเทียบกัน แล้วกับเธอที่ไม่ค่อยมีแรง เขากลับใส่อารมณ์มากกว่าปกติ! นี่ มันไม่ยุติธรรมเลย!

ใจคิดอย่างโกรธเคือง แต่สองเท้ากลับไม่กล้าหยุด เดิน มาถึงประตูเงียบๆ มือเปิดประตูเบาๆ เดินออกไป ไม่คิดว่าจะ เจอพวกเหลิงเฟยที่เพิ่งเข้ามาทันที สภาพอนาถของตน แถมยัง สวมชุดนอนยาวออกจากห้องนอนของเขา แม้แต่บนคอยังมี รอยจูบที่ปิดไม่มิด

แววตาเธอเผยความขัดเขินแวบหนึ่ง
เหลิงเฟยผ่านมาเยอะ เห็นอะไรมาก็มาก เมื่อเห็น สถานการณ์เช่นนี้ก็เข้าใจในทันที แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป ทำ เพียงแค่ยิ้มบางเบาแล้วทักทาย “อรุณสวัสดิ์ครับคุณเชีย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” เซี่ยซิงเฉินตอบกลับไป ไม่อยู่รอนานกว่า นี้ก็รีบหมุนตัวเข้าไปในห้องนอนเล็กทันที

เธอหยิบเสื้อของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อ ขณะที่ ถอดชุดนอนออก รอยจูบก็ปรากฏไปทั้งตัว ตั้งแต่คอลงไปถึง หน้าอก…

เธออดคิดถึงภาพที่ทำให้หน้าแดง ในเมื่อคืนไม่ได้ ห้าปี ก่อนตอนอยู่กับเขา เธอไม่ได้สตินัก ภาพจึงขาดๆ หายๆ แต่ครั้งนี้…

ภาพทั้งหมดล้วนชัดเจน

จนถึงตอนนี้ เธอยังจำจูบที่ดูดดึงและรุนแรงของเขาได้ นิ้วยาวของเขาร้อนแรงและมีเสน่ห์จนทำให้บ้าคลั่งได้

แต่ว่า…

ความเร่าร้อนพวกนี้ ตั้งแต่วันนี้ไปจะกลายเป็นอดีต

ทั้งหมด

เซียซิงเฉินถอนหายใจ ตบหน้าตัวเองเบาๆ เตือนตัวเอง ให้สงบลง ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าสักพักแล้วออกมา ไปเยฉิงก็ออกมา พร้อมชุดอย่างเรียบร้อย ในห้องอาหาร อาหารเช้ามากมายวางอยู่ตรงหน้า เขานั่งอยู่หัวโต๊ะ หยิบอุปกรณ์ทานอาหารแล้ว ทานอาหารอย่างสง่า

เซี่ยซิงเฉินถือของของตัวเองไว้ ขณะเดินผ่านห้องอาหาร เขาทำเพียงแค่เหลือบตาเล็กน้อย มองเธอแวบหนึ่ง ไม่ได้พูด อะไร ในแววตานั้นไม่มีอารมณ์ใดๆ เหลืออยู่อีก

เซียซิงเฉินรู้ว่าเขากำลังโกรธ แต่เธอกลับไม่รู้ว่าเขากำลัง โกรธเธอที่จะพาต้าไปไป หรือว่า…โกรธที่เธอบอกว่าหลังจากนี้ เธอจะไม่กลับมาอีกแล้ว?

“คุณเซีย ไม่อยู่ทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนค่อยไปเหรอ ครับ?” เหลิงเฟยเห็นว่าเธอมีท่าทีจะไม่อยู่ต่อ จึงอดถามไป ประโยคหนึ่งไม่ได้

“” เซียซิงเฉินลอบมองไปเย่นิ่งแวบหนึ่ง ความเย็นชา ของเขาทำให้เธอใจเสีย แถมยังเจ็บปวดเล็กน้อย เหตุการณ์ เมื่อคืน ความกระตือรือร้นของเขา ถูกปลดปล่อยออกมาอย่าง เต็มกำลัง…

ลงจากเตียงเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เธอเก็บสายตา สายศีรษะ “ฉันยังมีธุระอยู่ ไม่ทานแล้วกัน นะคะ”

กล่าวจบพลันชะงักไปชั่วครู่ เสริมอีกหนึ่งประโยค “งาน แถลงตอนบ่าย ขอให้พวกคุณราบรื่นนะคะ”

เหลิงเฟยเพิ่งรู้สึกว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองแปลกไป ทั้งที่เมื่อคืนเพิ่งตามปกติแล้วในตอนนี้ทั้งสองคนควรรักใคร่กัน ไม่ใช่เหรอ? แต่สองคนตรงหน้าเห็นได้ชัดว่า เย็นชากว่าปกติ ไม่สิ เย็นชากว่าเดิมมาก

“ขอบคุณครับ ต้องราบรื่นแน่นอน” เหลิงเฟยตอบกลับ

เซียซิงเฉินไม่เอ่ยอะไรอีก ไม่มองไปเย่นิ่งแม้แต่แวบเดียว ทำเพียงแค่เดินไปทางประตู

“หยุดนะ!” ทันใดนั้นในห้องทานอาหาร ชายหนุ่มที่เงียบ มาโดยตลอด ในที่สุดก็เอ่ยปากเสียที มือที่จับลูกบิดของเซี่ยง เฉินพลันซะงักค้าง ความรู้สึกหลากหลายในใจพรั่งพรูออกมา

ชายหนุ่มวางอุปกรณ์ทานอาหารลง ดึงกระดาษขึ้นเช็ดมุม ปากอย่างเรียบร้อย แล้วจึงเงยหน้ามองเชียซิงเฉินแวบหนึ่ง “กะจะไปเมื่อไร?”

สายตานั้นเย็นชา

เซียซิงเฉินหันกลับมามองเขา ไม่ได้ตอบ เหมือนกำลังเดา ว่าเขาคิดอะไรอยู่

“ให้เหลิงเฟยจองตั๋วให้พวกคุณ” กล่าวถึงตรงนี้เขาก็นิ่ง ไปครู่หนึ่ง เหมือนกลัวว่าเธอจะเข้าใจอะไรผิด จึงเสริมเสียงเย็น ไปอีกประโยค “จองตั๋วให้ลูกชายผม ของคุณก็แล้วแต่

ไม่ได้รั้ง เขาไม่คิดจะรั้งไว้เลยแม้แต่นิดเดียว น้ำเสียงเย็น ชาจนยิ่งกว่าใจร้าย

เซียซิงเฉินกระเป๋า ในมือแน่น รู้สึกใจหาย
แม้จะรู้ว่าได้ขีดเส้นระหว่างเธอกับเขาไว้ชัดเจนแล้ว แต่ใน ใจยังคงรู้สึกเจ็บปวด เจ็บปวดมาก…

เจ็บ…เหมือนถูกเข็มทิ่มแทง

เพราะฉะนั้น…เขาจะโกรธเพราะเธอบอกว่าจะไม่กลับมา อีกแล้วได้อย่างไร? เซียซิงเฉินรู้สึกว่าตนคิดไปเองอีกแล้ว

“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้องหรอก ตั๋วรถฉันจองในอินเทอร์เน็ต ไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” น้ำเสียงเธอเย็นชาเหมือนกับเขา มีความ แดกดันอยู่ไม่มากก็น้อย

ท่าทางและน้ำเสียง ตีตัวออกห่าง

เธอไม่เอ่ยอะไรอีก ใช้การ์ดรูดประตูเดินออกไป ก่อนที่ ประตูจะปิดลง การ์ดห้องในมือเธอก็สอดเข้าไปในห้องอย่าง เงียบๆ

ด้านล่างเป็นฉากนอกสองฉากของพระเอกไปเยถึง

หนึ่ง ตอนเด็กไปเย่นิ่งก็เป็นเด็กเกเรที่ทำให้คุณไปปวดหัว

ไม่หยุด

เมื่อตอนห้าขวบ คุณพ่อของเขาพาเขาไปอาบน้ำที่โรงอาบ

น้ำรวม แต่คุณพ่อเผลอเดินเข้าผิดประตู ไปทางโรงอาบน้ำหญิง ยังไม่ทันเดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงสูงของไปเฉิงเรียก “พ่อ

พ่อไปทางนั้นคือจะไปแอบดูสาวอาบน้ำเหรอ?”
เอ่ยจบ ทั้งโรงอาบน้ำก็หัวเราะขึ้นมา คนที่มาอาบน้ำที่นี่ ล้วนเป็นคนที่เจอกันในกองทัพบ่อยๆ

คุณพ่ออับอายขายหน้า โกรธจนสีหน้าแดงสลับขาวไป เป็นพักๆ

“ให้ตายสิ! เจ้าลูกบ้าน!

เขาถูกด่าจนเละ ถูกผ้าขนหนูฟาดเข้าที่กันอย่างแรงหลาย ที แทบจะถูกจับโยนออกไปนอกโรงอาบน้ำ

สอง

ในโรงอาบน้ำ พื้นลื่นมาก

เสี่ยวไปที่เพิ่งอายุห้าขวบกระโดดโลดเต้นไปมาอยู่บนพื้น สุดท้ายไม่ทันระวัง จนแทบล้มก้นเบ้า

มือเล็กทั้งคู่โบกอยู่กลางอากาศ ไม่สนว่าตนจะจับอะไรไว้ ขอแค่ทรงตัวไว้ได้ก็พอ จนในที่สุดก็ทรงตัวได้แล้ว เงยหน้าขึ้น ก็เห็นเหล่าไปโกรธจนควันออกหู มองอย่างฉงน จึงเห็นว่า สองมือของตนจับเข้าที่ขาที่สามระหว่างสองขาของเหล่าไปพอ ดิบพอดี

เหล่าไปปากกระตุก เดือดจนตะโกนลั่น “เจ้าบ้า ถ้าแม่ แกมา แกคงล้มหัวฟาดพื้นตายไปแล้ว!