ตอนที่ 177 ลุยออกไปหาเขา (2)

ไปเย่งเดินเข้าใกล้ เห็นเธอกำลังนอนขดตัวอยู่บนโซฟา สวม ชุดนอนสีขาว สองมือวางซ้อนกันอยู่ใต้ศีรษะ ดูท่าจะสงบดี แต่ เห็นได้ชัดว่าเธอนอนอย่างไม่สบายใจ ต่อให้อยู่ในฝันคิ้วก็ยัง คงขมวดแน่น แต้มด้วยความหม่นบางๆ

กังวลเรื่องงานแถลงข่าวของเขาพรุ่งนี้งั้นเหรอ?

ไปเย่นิ่งหยิบรีโมตกดปิดโทรทัศน์ อุ้มตัวเธอที่นอนขดอยู่ บนโซฟาขึ้นมา เธอตัวเบามาก เบาดุจขนนกที่ไร้น้ำหนัก และ ตอนนี้กำลังพิงอยู่ที่ข้อพับแขนเขา

ผมนุ่มเพิ่งผ่านการสระมา ยังมีกลิ่นหอมแสนสดชื่นแผ่ กระจาย ไปเยถึงจดจ้องเธอแวบหนึ่ง ในแววตาฉายแววอ่อน โยนจางๆ เขาไม่ได้ปลุกเธอให้ตื่น ทำเพียงแค่อุ้มเธอเข้าไปใน ห้องนอนใหญ่อย่างระวัง พร้อมทั้งวางลงบนเตียงคิงไซซ์

บนหมอนสีขาวสะอาด ผมยาวสลวยของเธอม้วนขดดังชั้น ก้อนเมฆ แผ่กระจายอย่างอ่อนตัวและนุ่มนวล ใบหน้าเล็ก สะอาดสดใสเผยโครงหน้าให้ยิ่งดูเล็กกว่าเดิม ไปเย่นิ่งยื่นมือ ไปคลายคิ้วที่ขมวดของเธอออก แพขนตาเธอสั่นไหวครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ลืมตา

เขาดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอไว้อย่างมิดชิด แล้วจึงหมุนตัว เดินเข้าห้องอาบน้ำ
ใต้ฝักบัวที่ไอร้อนลอยคลุ้ง น้ำอุ่นชะล้างเรื่องร่างสมบูรณ์ แบบของชายหนุ่มจากบนลงล่าง กล้ามเนื้อแน่น ทรวดทรงที่ ทำให้เลือดลมไหลเวียนได้เร็วขึ้น ล้วนเต็มไปด้วยฟีโรโมนเพศ ชายอย่างเต็มพิกัด

รอยแผลเป็นแต่ละรอยตามกาลเวลา ที่ตราอยู่บนตัวเขา นั้นดูจะเป็นการเพิ่มความเซ็กซี่เข้าไปอีก นั่นเป็นสัญลักษณ์ ความแข็งแกร่งสำหรับผู้ชาย

ชายผู้นี้ ทั้งด้านในด้านนอกล้วนสมบูรณ์แบบ

ไปเฉิงยืนอยู่ใต้น้ำอุ่น ภาพใบหน้าเล็กของเชียซิงเฉินใน หัวทำให้เขาสะบัดทิ้งไม่ได้ อีกทั้งเรือนร่างผอมบางและนุ่มนวล ของเธอที่เขาโอบอุ้มไว้ในอ้อมแขน ต่อให้ไม่ต้องทำอะไรก็ แผดเผาร่างกายเขาได้

ความจริง เขาทนมานานมากแล้ว!

คิดได้เช่นนี้จึงยื่นมือปิดฝักบัว ดึงผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้ อย่างลวกๆ สะบัดศีรษะ เพื่อให้หยดน้ำบนศีรษะออกไปแล้วจึง ก้าวขายาวเดินออกไป

ประตูห้องอาบน้ำพลันถูกกระชากเปิดออกจากด้านนอก เซี่ยซิงเฉินตื่นแล้ว เธอสวมชุดนอนยาวยืนอยู่หน้าประตู สองตา จ้องมองเขานิ่ง ในแววตาไม่หลงเหลือความง่วงมากนัก เพียง แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไอร้อนจากห้องอาบน้ำหรือเปล่า ดวงตา เธอจึงรื้นด้วยน้ำใสบางๆ สองมือกำแน่นวางอยู่ข้างลำตัว ในมือเหมือนของบางอย่างไว้

ไปเย่นิ่งมองเธอครู่หนึ่ง ยกยิ้มมุมปาก หรี่มองเธอถึง อมยิ้ม “เมื่อก่อนไม่ยักรู้ว่าคุณมีงานอดิเรกแอบดูผู้ชายอาบน้ำ นะเนี่ย”

เชี่ยซิงเฉินไม่ได้แย้งอะไร ยิ่งไม่ได้ก้าวถอยด้วยใบหน้า แดงเฉกเช่นปกติ กลับย่ำเท้าเปล่าไปข้างหน้าหลายก้าว จน หยุดอยู่ตรงหน้าเขา จากนั้นเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ ก็ไม่รู้ควรพูดอย่างไร ปากขยับไปมา ก้มหน้าลงเล็กน้อย

เงียบ

เธอในคืนนี้ ไม่ค่อยปกติ

ไปเย่นิ่งมองเธออย่างสงสัย ดึงผ้าขนหนูหนึ่งผืนเช็ด ใบหน้าและหู เดินออกไปข้างนอก พลางถาม “มีเรื่องอะไรจะ คุยกับผม?”

เซี่ยซิงเฉินก้าวตามเขาอยู่ข้างหลัง เขาไม่ได้ยินคำตอบ จึงหยุดเท้าชั่วครู่ หันกลับมามองเธอ โยนผ้าขนหนูไว้บนเก้าอี้ ยาว สายตาเรียบนิ่งมากขึ้น “มีเรื่องอะไรก็พูดออกมา เก็บไว้ ทำไม?”

“ที่คุณเคยพูดไว้เมื่อก่อน ยังถือว่ามีผลไหม?” ในที่สุดเธอ ก็เอ่ยปาก มือที่วางอยู่ข้างลำตัวกำแน่น

“พูดอะไร?” สายตาสงสัยของเขากวาดผ่านใบหน้าเธอไป ถึงมือที่กำแน่นของเธอ แอบเห็นมุมข้างหลากสีที่โผล่พ้นกำมือเธอ เขาถามอีกครั้ง ในมือคุณกำอะไรไว้?” เซียซิงเฉินไขว้มือไว้ด้านหลัง เงยหน้ามองเขา เขาขมวด

คิ้วแน่น เหมือนเริ่มทนไม่ไหว แพขนตาเธอสั่นไหวไปสองที ถึง ค่อยๆ อ้าปากเอ่ยอย่างยากเย็น “ครั้งก่อน คุณเคยบอกว่า… ให้ฉันใช้ตัวเองขอร้องคุณ คุณก็จะให้ลูกกับฉัน…

เอ่ยถึงท้ายสุด น้ำเสียงเธอก็เบาลงเล็กน้อย ใบหน้าแต้ม ด้วยความอึดอัดอยู่บางส่วน

ไปเย่นิ่งนิ่งงัน เหมือนไม่คาดคิดว่าในเวลาเช่นนี้เธอจะเอ่ย หมายความว่ายังไง?

แบบนี้ออกมา สายตาเขาเย็นชา “คุณมาพูดแบบนี้กับผม

สีหน้าของเขาดูแย่ ติดจะน่ากลัวอยู่บ้าง แต่เซียซิงเฉิน ในตอนนี้มีเพียงลุยออกไป เธอกัดปาก สูดลมหายใจลึกๆ เงย หน้าขึ้นสบสายตาเขานิ่ง “แค่คุณให้ลูกกับฉัน ฉันมีอะไรก็ให้ คุณได้หมด!”

คิ้วเขากระตุก ได้ยินเธอกล่าวต่อ “ฉันรู้ ว่าตลอดมาคุณ… ต้องการฉัน…” ในน้ำเสียงมีความอึดอัดอยู่บ้าง แต่ก็ฮึดสู้กล่าว “เพื่อลูก…ฉัน ให้คุณได้…

เพื่อลูก?! แค่เพียงเพื่อลูก?! เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอกำลัง ใช้ร่างกายของเธอมาทำข้อแลกเปลี่ยนกับเขาเหรอ? น้ำเสียง นั่น! เต็มไปด้วยความน้อยใจชัดๆ อีกอย่าง เธอจะเอาลูกไป ทําไม?!

ไปเย่นิ่งถลึงตามองเธอแวบหนึ่ง หมุนตัวเดินออกจากห้องอาบน้ำทันที เห็นได้ชัดว่าไม่อยากสนทนากับเธอแม้แต่ประโยค เดียว!

“ไปเฉิง!” เซียซิงเฉินรีบก้าวตามไปหนึ่งก้าวเพื่อขวาง เขาไว้ สีหน้าเขาเรียบตึง ปากบางขยับ เอ่ยเสียงเย็นกับเธอ เพียงแค่ “หลีกไป

หัวใจแสนเจ็บปวดของเธอเกินจะทนไหว เขาออกไปจาก ห้องอาบน้ำแล้ว เดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่ เธอก้าวตามไป เขาทำเพียงเหมือนเธอเป็นอากาศ กระชากผ้าขนหนูบนตัว โยนทิ้งลงพื้นด้วยความคุกรุ่น ดึงชุดนอนยาวจากตู้เสื้อผ้าออก มาสวม ประตูตู้เสื้อผ้าถูกเขาปิดอย่างรุนแรง ในยามค่ำคืน เสียงดังจนน่าตกใจ

เซียซิงเฉินถอนหายใจ นั่งยองลงไป เก็บผ้าขนหนูที่เขาทิ้ง ไว้บนพื้นพรมขึ้นมา มือหนึ่งยังคงกำแน่น อีกมือก็พับผ้าขนหนู ไว้ข้างๆ อย่างเรียบร้อย

ไปเย่นิ่งไม่แม้แต่จะมองเธอแม้แต่น้อย พลางก้าวออกจาก ห้องไป เซียซิงเฉินจ้องผ้าขนหนูสีขาว ค่อยๆ เอ่ยปาก “ฉันไป หาแม่ฉันครั้งนี้ อาจจะไม่กลับมาสักระยะหนึ่งนะคะ

ชายหนุ่มที่กำลังก้าวเท้าไปข้างนอกหยุดชะงัก เหมือนไม่ เข้าใจกับคำพูดเมื่อครู่ของเธอ หันกลับมาจดจ้องเธออย่างคาด คั้น “ที่คุณพูดเมื่อกี้ พูดใหม่อีกครั้ง!

เธอยืดตัวตรง ประสานสายตากับสายตาอันคมกริบของ เขา มือกำแน่นมากยิ่งขึ้น ถุงพลาสติกแข็งในฝ่ามือทิ่มแทงฝ่ามือเธอจนเจ็บไปหมด

“ให้ต้าไปอยู่กับฉันเถอะนะคะ! อยู่ที่นั่นฉันจะหาโรงเรียน ที่ดีให้เขา อีกอย่าง…ฉันยังไม่คิดจะแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นใน ตอนนี้ เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วงว่าเขาจะลำบากเพราะคนอื่น อีกทั้งเขาก็จะไม่รู้สึกว่าถูกทอดทิ้ง

ไปเย่นิ่งเหมือนเข้าใจคำพูดของเธอแล้ว แววตาฉายแวว โกรธขึ้นมา เขาเดินไม่กี่ก้าวก็ไปอยู่ตรงหน้าเซียซิงเฉิน “ใคร อนุญาตให้คุณไป? ใครอนุญาตให้คุณพาลูกชายผมไป?”

เธอพูดง่ายเหลือเกินนะ

บอกจะไปก็ไป! แม้แต่ในส่วนของลูกชายเธอยังคิดไว้

แล้ว!

ไปเฉิงถามอย่างไล่ต้อน บวกกับร่างสูงใหญ่ของเขา เมื่อ ขยับเข้าชิดใกล้ ความกดดันนั่นทำให้เสียซิงเฉินแทบหายใจ ไม่ออก เธอสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ถึงเอ่ยปาก “ฉันรู้ว่า คุณจะแต่งงานกับซึ่งเหวยแล้ว

ไปเย่นิ่งนิ่งไปชั่วครู่ “แล้วยังไงล่ะ?” เขาไม่ได้ปฏิเสธ คำ ตอบนี้ปฏิเสธไม่ได้และเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเธอ

“ก็เลย…ฉันไม่อยากให้ตาไปเสียใจ การพาเขาไปก่อน พวกคุณแต่งงานกัน นั่นเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด”

คำพูดนี้ เหตุใดยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าหู

สองมือของไปเฉิงจับคางเธอไว้ เชิดหน้าเธอขึ้น สบสายตากับเธอ “กลัวลูกเสียใจแค่นั้นเหรอ? แล้วคุณล่ะ? คุณจะ

เสียใจไหม?”