ตอนที่ 174 เจ้าสาวของเขา (1)

ไปเฉิงเดินออกมาอย่างมีความสุข แต่สุดท้ายก็ต้องเดินกลับ ไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง ไม่รู้ว่าเซียต้าไปตื่นตั้งแต่เมื่อไร เขาเปิด ไฟดวงเล็กดวงหนึ่ง แล้วนั่งอยู่ที่ขอบเตียง ดวงตาคู่โตที่ยังไม่ ตื่นดีนักหรี่มองเขาอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น “เสี่ยวไป พ่อตั้งใจจะทิ้งผมแล้วไปนอนกับหม่าม แต่โดนหม่าม ไล่ออกมา ใช่ไหม?”

เจ้าตัวเล็ก พูดเรื่องไหนไม่พูด โดนไล่ออกมาที่ไหนกัน? ผู้หญิงคนนั้นไม่ให้โอกาสเขาได้เข้าไปด้วย

เขาแค่นเสียง หี คร้านจะสนใจเขา เปิดผ้าห่มแล้วสอดตัว เข้าไปทันที ใบหน้าหล่อเหลากลายเป็นสีหน้าถมึงทึง

เซี่ยต้าไปนอนลงอีกครั้ง เอียงหน้าเล็กมองมุมข้างใบหน้า ที่เรียบตึงของเขา “เสี่ยวไป มีภรรยาแล้วทอดทิ้งลูกชายมันไม่ ถูกนะ!”

“…ใครบอกว่าพ่อไปหาเธอล่ะ?” ไปเย่นิ่งรู้สึกว่าลูกชาย ตนค่อนข้างพูดมาก

“ไม่ได้ไปหาหม่ามี้ แล้วทำไมดึกขนาดนี้พ่อยังตื่นล่ะ?”

“ไปเอาน้ำมา”

“ไหนน้ำของพ่อล่ะ?”
” ไป๋เยฉิงตะปบเสียงดัง เจี๊ยะ เพื่อปิดไฟ “นอน!”

วันรุ่งขึ้น

ยังคงเป็นเหมือนเมื่อวาน หลังจากเซียซิงเฉินตื่นนอน ไป เฉิงก็ออกไปแล้ว เซียต้าไปยังคงหลับลึกอยู่บนเตียง เซียซึ่ง เดินเข้าไปอุ้มเขาจนตื่น ล้างหน้าล้างตาให้เขาเสร็จก็พาเขาไป ทานอาหารเช้าที่ห้องทานอาหาร

“วันนี้แม่พาลูกไปลากับคุณครูที่โรงเรียนนะ แล้วจะพาลูก ไปหาคุณยาย ดีไหม?” เซียซิงเฉินถามเขา

“คุณยาย?” เซียต้าไปทำหน้างุนงง “เมื่อก่อนไม่เคยเจอ เลยนี่นา!”

“อืม ไม่เคยเจอ ครั้งนี้พาลูกไปเจอครั้งแรกน่ะ เป็นคุณแม่ ของแม่ อาศัยอยู่อีกเมืองหนึ่ง อาจจะไปหลายวันหน่อย

เซี่ยต้าไปรู้สึกว่านั่นก็คือการไปท่องเที่ยว เหมือนไปเล่น อย่างไรอย่างนั้น ย่อมดีใจอยู่แล้ว ศีรษะเล็กหยักขึ้นลง ถามไป พลางว่า “แล้วเราจะพาเสียวไปไปด้วยกันไหม?”

สีหน้าเซียซิงเฉินหม่นลงเล็กน้อย ตอนนี้เขากำลังยุ่ง เรื่องงานแต่งงาน แล้วจะมีเวลาที่ไหนอีก? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่อง ไปเยี่ยมญาติกับพวกเขาเลย

เธอฝืนยิ้มฝืดเพื่อน ส่ายหน้า “ลูกก็ดูออกว่าเดี๋ยวไปยุ่งแค่ ไหนนี่นา จะมีเวลาไปที่ไกลขนาดนั้นกับเราได้ยังไง
“อืม จะว่าไปก็ใช่” เซียตาไปพยักหน้าเห็นด้วย “ถ้าอย่าง นั้นผมไปทำความรู้จักกับคุณยายก่อน รอให้เสี่ยวไปมีเวลาว่าง เมื่อไร ผมค่อยพาเขาไปหาคุณยาย

เซี่ยซิงเฉินทำเพียงแค่ส่งยิ้มบางเบา พยายามสะกดกลั้น อารมณ์ดึงอันหลากหลายของก้นบึงหัวใจ เธอไม่อยากให้ลูกรู้ ว่าเสี่ยวไปของเขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น อย่างน้อยตอนนี้ เธอก็ไม่อยากเห็นลูกเสียใจ เธอไม่รู้ว่าควรเปิดปากพูดเรื่องอัน โหดร้าย กับลูกอย่างไรดี

ทานอาหารเช้าเสร็จ เซี่ยซิงเฉินก็พาเด็กน้อยไปโรงเรียน ลาขาดเรียนกับคุณครูไปหลายวัน ถึงได้กลับไปทำงานที่ กระทรวงการต่างประเทศ

เธอเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงาน จนเวลาสิบโมงกว่างาน ในมือถึงได้ลดลงไปบ้าง เธอกำลังเตรียมพิมพ์ใบลา แต่เพิ่ง พิมพ์ได้แค่ ‘ลางาน สองพยางค์ มือถือของเธอก็พลันดังขึ้น

บนจอเผยให้เห็นเบอร์ยาวแปลกตาเบอร์หนึ่ง เซี่ยซิงเฉิน ไม่รีรอก็หยิบมือถือขึ้นรับทันที นิ้วเรียวยังเคาะอยู่บนแป้นพิมพ์

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใครคะ?” เธอเปิดปากก่อน

“เซี่ยซิงเฉิน เรามาเจอกันอีกครั้งเถอะ” เสียงนี้…

เซียซิงเฉินชะงักงัน เพียงแค่นิ่งเงียบไปชั่วครู่แล้วตอบ ตกลง “ได้ คุณบอกสถานที่มาเลย
“ฉันจะให้คนไปรอรับคุณ คุณมารออยู่หน้าประตูเถอะ”

สถานที่นัดของอีกฝ่ายเป็นห้องทำงานสุดหรูหรา สมัย ใหม่ และยังเต็มไปด้วย ชุดราตรีที่มูลค่าการออกแบบของ แต่ละชุดสูงลิบลิ่ว

รถที่รอรับเธอจอดเทียบหน้าประตู มีพนักงานรีบเดินเข้า มาบริการทันที เขาเปิดประตูรถให้เธออย่างนอบน้อม “คุณเชีย คุณส่งรอคุณอยู่ข้างในแล้ว”

“ขอบคุณค่ะ”

เซียซิงเฉินตอบกลับอย่างมีมารยาท นำกระเป๋าและเสื้อ นอกที่ถอดออกให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอเดินเข้าไปตามคนที่เดิน น่าอยู่

ห้องเปลี่ยนชุดขนาดกว้างใหญ่ ตรงหน้าเต็มไปด้วยชุด ราตรีและชุดแต่งงานที่สวยงาม จนทำให้มองอย่างไม่หวาดไม่ ไหว สายตาเซียซิงเฉินกวาดมองไป ชุดแต่งงานสีขาวแต่ละชุด สวยงามมาก แต่เธอกลับรู้สึกว่าแสงสีขาวนั่นจ้าจนแสบตา เหมือนมีเม็ดทรายอยู่ข้างใน ทำให้ดวงตาเริ่มปริ่มไปด้วยน้ำ ใสอย่างไม่รู้ตัว

“ชุดแต่งงานที่นี่สวยมาก ใช่ไหม?” เสียงหนึ่งดังมาอย่าง กะทันหัน ทำให้เสียซิงเฉินหลุดจากภวังค์ทันที นิ้วมือจิกลง ฝ่ามือ เธอปรับอารมณ์ให้คงที่ถึงเงยหน้าขึ้นมา
ใบหน้ายิ้มอย่างไม่เปิดช่องโหว่ให้อีกฝ่ายได้จับผิด “คุณ ซึ่งเรียกฉันมาวันนี้ คงไม่ใช่ให้ฉันมาช่วยคุณเลือกชุดแต่งงาน หรอกนะคะ”

“คุณพูดถูกแล้ว” วันนี้ซึ่งเหวยอีสวมชุดสไตล์ยุโรปแสนดู ดี ผมยาวประบ่า เทียบกับเมื่อก่อนแล้ว เธอในวันนี้มีใบหน้าที่ แต้มด้วยความอ่อนหวานเล็กน้อย เห็นได้ว่าอารมณ์กำลังดี สุดๆ คำกล่าวที่ว่ามีงานมงคลก็จะอารมณ์ดี คงจะเป็นอย่างนี้ แหละ!

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกอัดอั้นในอก แต่บนใบหน้าไม่ได้แสดงออก มา เพียงแค่ยิ้มเยาะไปที่ “คุณซึ่งคงจะเลือกผิดคนแล้ว ฉันกับ คุณยังไม่ได้สนิทกันถึงขั้นเลือกชุดแต่งงานให้ได้นะคะ

“สายตาเลือกผู้ชายของคุณเซียไม่แย่ สายตาเลือกอย่าง อื่นก็คงไม่แย่เช่นกัน” คำพูดของซ่งเหวย แฝงความนัย เธอ เชิดคางไปด้านข้าง ตรงนั้นล้วนแขวนชุดแสนแพงไว้ มองแล้ว รู้สึกลายตา “ดูชุดราตรีพวกนี้สิ ฉันจะสวมในงานแต่งงานอีก วันหลังจากนี้ ส่วนพวกนี้ คือชุดที่ว่าที่สามีของฉันจะสวม

ซึ่งเหวยเน้นหนักไปที่คำว่า “ว่าที่สามี” อย่างจงใจ เห็น ชัดว่ากำลังแสดงความเป็นเจ้าของ

เธอเชิดคางมองเซี่ยซิงเฉินอย่างทระนงตัว “เป็นยังไง เซีย ซิงเฉิน ในสายตาของคุณคิดว่าชุดพวกนี้เหมาะกับพวกเรา ไหม?”

เซี่ยชิงเฉินยิ้มบางเบา ท่าทางเหมือนฟังเธอไม่เข้าใจ”ลองชุดก็เหมือนงานแต่งงาน เหมาะกับตัวเองหรือเปล่ามีแต่ ใจตัวเองเท่านั้นที่รู้ดีที่สุด คุณส่งมาถามฉันอย่างไม่มั่นใจแบบ นี้ เห็นทีใจของคุณคงมีคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอ

ของที่เหมาะกับตัวเองจริงๆ จะต้องการความคิดเห็นของ

คนอื่นเหรอ?

ซึ่งเหวย ถูกคำพูดของเธอตอกกลับจนหน้าเปลี่ยนสี ทันใดนั้นก็แค่นหัวเราะออกมาที มือกอดอก “ก็จริง ไม่ว่าจะชุด หรืองานแต่งงาน ล้วนต้องลองด้วยตัวเองถึงจะรู้ แต่เสียดายนะ ที่คุณชอบแค่ไหนก็ไม่มีโอกาสแล้ว ของพวกนี้เป็นของฉันทั้งนั้น คุณไม่มีสิทธิ์จะแย่งกับฉันด้วยซ้ำ!

คำพูดของซ่งเหวยไม่ได้กล่าวผิดตรงไหนแม้แต่นิด

เซียซิงเฉินเงยหน้าสบตาเธอ “คุณเรียกฉันมา ฉันคิดว่าคง ไม่ใช่แค่เพื่อพูดจาไร้สาระแบบนี้กับฉันอย่างเดียวหรอกสินะ? ถ้ามีเพียงแค่นี้จริงๆ คงต้องขอโทษด้วย เวลาของฉันมีค่ามาก ค่ะ”

ซึ่งเหวย เขม่นมองหน้าเธออย่างไม่ชอบใจแวบหนึ่ง จาก นั้นก็เหลือบมองพนักงานที่เหลือที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยสั่งเสียงเย็น “ออกไปให้หมด! ปิดประตูด้วย! ถ้าไม่มีคำสั่งของฉัน ห้ามใคร เข้ามาเด็ดขาด!!

“รับทราบ คุณซ่ง” ตอบรับเสร็จ เหล่าผู้คนก็ทยอยกันออกไป
เห็นท่าทีเช่นนี้ เซียซิงเฉินกลับเริ่มสงสัยว่าซึ่งเหวย ต้องการจะพูดอะไรกับตนกันแน่