ตอนที่ 173 หัวใจของเขาอบอุ่นเหลือ เกิน (2)

“น้ำใจของคุณ ฉันขอรับไว้ แต่ว่า…ของของคุณราคาไม่ใช่ถูกๆ ฉันคงรับไว้ไม่ได้” เซียซิงเฉินไม่ได้ลืมเมื่อครั้งก่อนที่เขาให้ชุด ราตรีและเพชรพลอยแก่เธอ ของสิ่งนี้ก็ต้องไม่ใช่ของราคาถูกๆ แน่

“นี่เป็นของที่ให้คุณแม่คุณนะ ไม่ได้ให้คุณ คุณจะรับไว้ได้ ยังไง?” ไปเย่นิ่งไม่ให้เธอปฏิเสธ “เก็บไว้ ถือว่าเป็นของขวัญ พบกันครั้งแรกที่ลูกชายผมให้คุณยายละกัน

เซี่ยซิงเฉินจ้องมองเขาอย่างอิดออด ไม่ยอมรับไว้

เสียที

“ทำไมเวลาคุณซื้อมันถึง…” เหมือนจะทำอะไรเธอไม่ได้ ไป๋เย่ฉิงถลึงตามองเธอแวบหนึ่ง ไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อจึงดึง กล่องนั้นกลับไป “ผมจะให้ลูกชายผมเป็นคนให้

เซียซิงเฉินเดินตามไป เขาหันหลังมา “นี่เป็นเรื่องระหว่าง สองคนพ่อลูก คุณอย่าและห้ามโต้แย้ง

ผู้ชายคนนี้นี่! แค่ให้ของขวัญยังเอาแต่ใจ! เธอไม่รู้จะ ทำอย่างไรกับเขาจริงๆ จึงยื่นมือดึงชุดนอนยาวบนตัวเขาไว้ “ช่างเถอะ เอาไว้ที่ฉันดีกว่าค่ะ อย่าให้ตาไปเลย เดี๋ยวเขาจะทำ หายเอา”
“ไม่ดื้อกับผมแล้วเหรอ?” ไปเยถึงหันกลับมาหรี่ตามอง

“นั่นก็เพราะคุณซื้อกว่า” เซียซิงเฉินผละมือออก แล้วเขย่า

กล่องอย่างระวัง “หนักอยู่นะเนี่ย ข้างในคืออะไรคะ?” ห่อไว้สวยขนาดนี้ ปิดมิดชิดไม่ให้มีช่องโหว่แม้แต่น้อย จะ แกะออกคงเสียเวลามาก ก่อนที่ของจะไปถึงมือคุณแม่ เธอคง

ทำใจเปิดกล่องนี้ไม่ได้

ไปเย่นิ่งมองเธอแวบหนึ่ง “ไม่ได้ให้คุณ อย่าสงสัยเลย เซียซิงเฉินพองลมปาก “ฉันเอามันไปเก็บก่อนนะคะ

เธอหยิบของเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วเก็บกล่องนั้นใส่ ในกระเป๋าโน้ตบุ๊กไว้ ก้มหน้ามองด้วยสายตาล้ำลึก ในใจพลัน มีความรู้สึกเป็นร้อยอย่างปนเปกันไป

“หม่าม การบ้าน!” เสียงใสของเซียต้าไปดังแว่วมา ไม่รอ ให้เธอได้รู้สึกเศร้าไปกว่านี้ การบ้านสองเล่มเปิดอ้าอยู่ตรงตัก ของเธอ หลังเธอตรวจอย่างละเอียดแล้วก็เซ็นชื่อลงไป เขา ฉลาดมาก ส่วนใหญ่นอกจากจะใช้พินอินแทนตัวอักษรที่มีขีด เยอะ ที่เหลือเขาสามารถทำได้เป็นอย่างดี

ตรวจการบ้านของเขาเสร็จ เซี่ยซิงเฉินก็เดินเข้าไปอาบน้ำ ในห้องนอนเล็ก เซียต้าไปอุ้มไอแพดของเธอแล้ววิ่งเข้าไปใน ห้องนอนใหญ่
ไป๋เย่ฉิงกำลังเปิดเอกสารอยู่บนเตียง ร่างเล็กๆ ของ เซี่ยต้าไปโถมใส่เตียงใหญ่ สีหน้าเขาไม่เปลี่ยน เพียงแค่ปราย ตามองเขาเรียบๆ ที่หนึ่ง “เจ้าตัวยัง

เซียต้าไปนอนคว่ำอยู่บนเตียง เท้าสะบัดสลิปเปอร์ออก สองเท้าเล็กที่ทั้งขาวและนุ่มโยกไปมาอยู่บนเตียง นิ้วมือปาด ไปมาบนจอไอแพด “เสี่ยวไป พ่ออยากนอนกับผมไหม?”

“ไม่อยากสักนิด!” ไปเยฉิงตามองเอกสาร ไม่แม้แต่จะเรีย หน้า ตอบกลับทันควันอย่างไร้ความปรานี เจ้าตัวเล็กนี่มันบ้าง ชัดๆ เธอตั้งใจพาเขามาเพื่อขวางพวกเขาทั้งสองคนไว้

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่อยากนอนกับพ่อเหมือนกัน” เซียต้าไปไม่ยอมแพ้ ปาก “เมื่อกี้หม่ามีถามผมว่าอยากนอน กับพ่อ หรืออยากนอนกับแม่ ผมอยากนอนกับแม่แล้วล่ะ!

สายตาไปเย่นิ่งหยุดชะงัก คราวนี้ถึงได้หันมามอง ลูกชาย สีหน้าไม่สบอารมณ์ “ห้องนอนตั้งมากมายมีให้ลูก เลือก แต่ลูกจะนอนกับเธอให้ได้เลยหรอ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว ผมก็แค่เด็กอายุสี่ขวบเอง!” เสี่ยต้าไป กางนิ้วขึ้นมาสี่นิ้ว โบกไปมาอยู่ตรงหน้าเขา “ห้องใหญ่ขนาดนี้ จะให้ผมนอนคนเดียวได้ยังไง ถ้ากลางคืนผมฝันร้ายล่ะ?”

“กลัวนั่นกลัวนี่ ใช่ลูกผู้ชายตรงไหน?” ไปเย่นิ่งแกล้งมอง หยามเด็กน้อย

“ไม่เป็นไรนี่นา ยังไงผมก็เป็นแค่เด็ก แล้วแต่พ่อจะว่า เซี่ยต้าไปยังคงหน้ามึนพูดต่อไป ไหวศีรษะไปมา ทำท่าเหมือนแล้วแต่เขา จะว่าอย่างไรก็ไม่สะเทือน

ไปเยถึงมุมปากกระตุก เจ้าตัวเล็ก ตอนนี้ล่ะรู้ว่าตัวเอง เป็นแค่เด็ก! ก็ไม่รู้ว่าใครที่ปกติมักติดป้ายคำว่า “ลูกผู้ชาย อยู่ ตลอด

เซี่ยต้าไปหมุนตัวอุ้มไอแพดเตรียมลงจากเตียง ไปเยถึง นึกบางอย่างออก แขนยาวยื่นไปดึงหลังคอเสื้อของเขาไว้ ออกแรงดึงเขากลับมาใหม่ “ไปไหน?!”

“ไปหาหม่ามีน่ะสิ คืนนี้พวกเราจะนอนอยู่ห้องข้างๆ เกี่ยว ไป อย่าคิดถึงเรามากล่ะ”

ไปเย่นิ่งเปิดผ้าห่มกองออกไว้อีกข้าง “ตอนนี้พ่อเปลี่ยน ความคิดแล้ว”

“อะไร?” เซี่ยต้าไปทำท่าเหมือนไม่เข้าใจ

ไปเย่นิ่งเหมือนไม่มีความอดทนใดๆ อีก มือใหญ่ตบลงที่ ว่างข้างๆ ตน “มานอน!!

“” เซี่ยต้าไปถึงได้เข้าใจ ใช้สายตาไม่ยี่หระมองเขา “แต่ ผมยังไม่เปลี่ยนความคิด” เขาพูด

เซี่ยต้าไปกำลังจะเดินออกไป แต่สุดท้ายไปเฉิงอุ้มเขาขึ้น ทันที แล้วจับตัวเขาให้เข้าไปในกองผ้าห่ม

“ๆๆ เค้าไม่อยากนอนกับพ่อ…” เซียต้าไป ตะเกียกตะกาย

ไป๋เย่นิ่งหน้าตึง ยึดไอแพดของเขาไว้ “นอนดีๆ! ห้ามดิ้นอีก! ถ้าดิ้นพ่อจะตีก้นลูกนะ!!

“พ่อ พ่อจะใช้กำลังแบบนี้ไม่ได้” เซียต้าไปปากว่าเช่นนั้น แต่ก็ยอมศิโรราบอยู่ภายใต้การข่มขู่ของเขา มุดศีรษะกลับ เข้าไปอย่างจําใจ ไปเยถึงถึงพอใจ ห่มผ้าให้เขาอย่าง อ่อน โยน

เซียต้าไปไม่กล้าปริปากบ่น

เซี่ยซิงเฉินอาบน้ำเสร็จ สวมชุดนอนออกไปหาเด็กน้อย แต่ผลคือเมื่อกวาดตามองไปรอบห้องอันกว้างใหญ่ ก็ไม่เห็นตัว เขา มีเพียงห้องนอนใหญ่ที่เธอไม่ได้เข้าไป

เดินมาถึงหน้าประตู เธอนิ่งงันไปพักหนึ่งเป็นเชิงเตรียมใจ สุดท้ายก็เคาะประตู

“เข้ามา” เสียงของเขาดังแว่วมาจากด้านใน เซี่ยซิงเฉิน เปิดประตูเข้าไป ไปเย่งยังคงนั่งอยู่บนเตียงเปิดเอกสารไป พลาง ไม่เงยหน้าขึ้นมามองแม้แต่นิด ข้างกายเขามีตัวก้อน ม้วนอยู่ เห็นได้ชัดว่าเป็นเจ้าตัวเล็กนั่น

แปลว่า…ถ้าไปจะนอนกับเขา

“ยังมีธุระเหรอ?” เธอไม่เอ่ยอะไรออกมา ไปเย่นิ่งถึงทำท่า เงยหน้าขึ้นมองเธอแวบหนึ่ง หลังอาบน้ำแล้วตัวเธอดูสะอาด สดใสมากกว่าเดิม ดูช่างน่าเย้ายวนใจ ก่อนสายตาเขาจะเผย ความต้องการออกไป เขาจึงเบนสายตากลับมาที่เอกสารอีกครั้ง ทั้งที่ความจริงภายในใจนั้นเต้นรัวไปหมด

เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ สายตาของเธอก็มองผ่าน ใบหน้าเขา จากนั้นก็มองไปที่เด็กน้อย “ลูกตั้งใจจะนอนที่นี่เห รอคะ?”

“หม่า…” เสียงอ่อนของเซียต้าไปดังแว่วมาจากในผ้าห่ม ไปเย่งใช้ศอกดันเขากลับไป ไม่ให้เขาได้ออกมา ใบหน้า เรียบนิ่งยิ่งกว่าเดิมก่อนตอบ “อืม คืนนี้ลูกบอกว่าอยากนอนกับ ผม”

ฮือๆ ใครอยากนอนกับเสี่ยวไปกัน?

“นี่ก็ดึกแล้ว คุณก็รีบนอนเถอะ” ไปเย่งเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ถ้างั้น นี่คือคำไล่แขกเหรอ?

เซี่ยซิงเฉินมองภาพสองพ่อลูก จนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย หลังจากนี้ถ้าต้าไปหวังอยากให้ทั้งสามคนนอนด้วยกัน คงไม่มี ทางเป็นไปได้อีกแล้ว

สุดท้าย เธอก็ถอยออกไปเงียบๆ ปิดประตู ยืนเหม่ออยู่ หน้าประตูเพียงครู่ แล้วกลับไปที่ห้องนอนเล็กอีกครั้ง

กลางดึก

ขณะที่ทุกคนเข้านอนเรียบร้อย ประตูห้องนอนใหญ่จู่ๆ ก็ ถูกคนเปิดออกจากด้านใน เงาร่างสูงใหญ่เดินออกจากห้องนอนใหญ่ เดินตรงไปยังห้องนอนเล็กข้างๆ ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะหมุนลูกบิดเพื่อเปิดประตู สุดท้าย…

ลูกบิดประตูห้องนอนเล็กไม่มีการขยับแม้แต่นิด เขาไม่ถอดใจ ลองอีกครั้ง ยังคงไม่ขยับเช่นเดิม

เขาลองหมุนมันสามครั้งรวด ประตูห้องนอนเล็กยังคงเปิด ไม่ได้ สุดท้ายบนใบหน้าปรากฏสีหน้าถมึงทึง! ผู้หญิงคนนี้ ตั้งใจพาลูกมาเป็นก้างก็แล้วกันไป นี่ยังกล้ามาล็อกประตูใส่ เขาอีก!