ตอนที่ 170 สองพ่อลูกอาบน้ำ (2)

ฉือเว่ยยังอดหัวเราะไม่ได้ ไหวศีรษะเบาๆ “คืนนี้ถ้าลูกไป อาจ ถูกคุณพ่อโยนไว้ข้างถนนจริงๆ ก็ได้นะ”

เซียซิงเฉินกองศอก ใส่เธอไปที “อย่าล้อเขาเล่นเลย แล้ว หันกลับมาเอ่ยกับเด็กน้อย “อย่าไปฟังแม่บุญธรรมของลูกเลย เร็ว รีบไปเปลี่ยนรองเท้า

“ก็ได้ ถ้าวันนี้เสี่ยวไปให้ผมนอนข้างถนนจริงๆ แม่ บุญธรรมต้องไปช่วยผมบ้า” เซียต้าไปกล่าวไปพลางไป เปลี่ยนรองเท้าผ้าใบคู่เล็กอันสะอาดสะอ้านอย่างเชื่อฟังไป พลาง ฉือเว่ยยังนั่งยองๆ เพื่อผูกเชือกรองเท้าให้เด็กน้อย “หอมแม่บุญธรรมหน่อย แม่บุญธรรมจะรีบไปช่วยต้าไปอย่าง ไวเลย”

สองมือนิ่มขาวของเซียต้าไปประคองใบหน้าแสนสวยของ เธอไว้ แล้วจับลงไปหนักๆ หนึ่งที่จนเกิดเสียงดัง

อีกทาง เซี่ยซิงเฉินยิ้มบางๆ มองใบหน้าใสซื่อของเด็ก น้อยก็อดรู้สึกปวดใจไม่ได้ กลับไปในห้องเพื่อเก็บกระเป๋า นักเรียนให้เขาลวกๆ ขณะที่กำลังตัดหนังสือของเขาเข้ากระเป๋า นั้น สมุดวาดภาพเล่มหนึ่งก็ตกลงมาจนเปิดอ้าออก

ในสมุดวาดภาพ เส้นวาดที่ดูไม่ชำนาญนั้นวาดออกมา เป็นรูปหัวโตน่าเกลียดรูปหนึ่ง ถึงเด็กน้อยจะวาดได้ไม่ค่อย….อืม ควรจะเรียกว่าไม่มีพรสวรรค์ แต่เธอก็ดูออกว่าตั้งใจวาด จริงๆ

ข้างล่างยังใช้ดินสอเขียนประโยคหนึ่งอย่างบิดเบี้ยว เสี่ยวไปที่ Kuku

รอยขีดเขียนตัวหนังสือยุ่งเหยิงไปหน่อย เขายังเขียนไม่ ค่อยได้ คำว่า [1] ถูกเขาลบออกแล้วแก้โดยใช้พินอินแทน เชียซิงเฉินมองดู ฝืนยิ้มให้กับภาพนั้น ความรู้สึกภายใน ใจปะปนไปหมด

เมื่อก่อนที่ใช้ชีวิตกับต้าไปเพียงสองคนนั้น ในสมุดวาด ภาพของเขานอกจากตัวเขาเอง ก็มีเพียงเธอตลอดมา โลกใบ เล็กที่แสนใสซื่อของเขานั้นมีเพียงเธอ ตอนนี้ไปเฉิงปรากฏตัว แล้ว ผู้ชายคนนี้เติมเต็มจินตนาการและความชื่นชมของเขาที่มี ต่อคุณพ่อ เพราะฉะนั้น เขารักผู้ชายคนนี้อย่างสุดหัวใจ และไม่ อยากจากไปไหน หลายวันนี้ ความคิดถึงที่เด็กน้อยมีต่อเขา พิสูจน์ตรงส่วนนี้ได้อย่างชัดเจน

เธอควรรู้สึกดีใจ แต่กลับมีความรู้สึกเศร้าและขมขื่นอย่าง บอกไม่ถูก ถ้าเขาแต่งงานกับซ่งเหวย ลูกจะทำอย่างไรล่ะ?

“ทำไมยังเหม่ออยู่อีก?” ฉือเว่ยยังเดินเข้ามา “ลูกชายฉัน รออยู่ข้างนอกแทบไม่ไหวแล้ว”

เซี่ยซิงเฉินหลุดจากภวังค์ ปรับสีหน้าพร้อมกับเก็บสมุด วาดภาพเข้ากระเป๋าไปด้วย “จะเสร็จแล้ว
เธอจับมือลูกลงบันได เป็นไปตามที่เธอคิดว่าจะมีคนรออยู่ ข้างล่าง เธออุ้มลูกขึ้นรถไป

ตลอดทาง เซี่ยต้าไปดีใจมาก “หม่ามี้ ผมนึกว่าเสียวไปจะ ทิ้งเราไปแล้วซะอีก!”

ให้เขาอาศัยอยู่ข้างนอกแบบนี้แน่นอนว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น

มาก่อน

คำพูดของเด็กน้อย ฟังเหมือนไม่ตั้งใจ แต่เป็นเพราะเขา รู้สึกไม่ปลอดภัยมากจริงๆ ถึงเขาจะยังเด็ก แต่ในใจกลับ ละเอียด อ่อนไหว เขารู้ดีว่าครอบครัวของเขาสามคนไม่เหมือน กับครอบครัวคนอื่น อาจมีสักวันที่เขาลืมตาขึ้นมาแล้วต้องขาด ใครไปสักคนหนึ่งไม่คุณพ่อคุณแม่

เซี่ยซิงเฉินนึกถึงตัวเองตอนเด็ก เมื่ออายุแปดขวบยามที่ คุณพ่อคุณแม่แยกทางกัน ความสับสนและความ ามโดดเดี่ยวเช่น นั้นเหมือนถูกคนทั้งโลกทอดทิ้ง

หัวใจบีบตัวจนเจ็บ เธอลูบเข้าที่หัวของเขา ทำเป็นพูด สบายๆ “คุณพ่อรักลูกขนาดนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาไม่มี ทางทิ้งลูกแน่ๆ”

“เสี่ยวไปก็ชอบหม่ามี้มากเลย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เกี่ยว

ไปก็ไม่มีทางทิ้งแม่ไปใช่ไหม?”

เซียซิงเฉินนิ่งงันไป
แววตาคาดหวังอย่างใสซื่อของเด็กน้อย ทำให้เธอรู้สึก ละอายใจ เธออยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่กลับให้ไม่ ได้

เซี่ยซิงเฉินพยายามลบล้างความรู้สึกเจ็บปวดในใจไป เธอยิ้มทีหนึ่ง แล้วตอบติดตลกว่า “แล้วถ้าตอนนี้พ่อกับแม่ไม่ ได้อยู่ด้วยกัน พ่อจะแต่งงานกับน้าคนอื่น ลูกอยากอยู่กับพ่อ หรืออยากอยู่กับแม่ล่ะ?”

ใบหน้าเซียต้าไปยิ้มอย่างใสซื่อ พลันเก็บสีหน้าทันที ดวงตาคู่โตของเด็กน้อย จ้องมองเธออย่างเป็นผู้ใหญ่เล็กน้อย ไม่สมอายุ “เสี่ยวไปจะแต่งงานกับน้าคนอื่นจริงๆ เหรอ?”

สีหน้าเจ็บปวดเล็กน้อย

เซี่ยซิงเฉินทนดูต่อไปไม่ไหว ถอนหายใจแล้วตอบ “แม่ พูดไปเรื่อย แค่อยากล้อลูกเล่นน่ะ

“ไม่สนุกเลยสักนิด” เซียต้าไปเบะปากอย่างไม่พอใจ จาก นั้นก็เหมือนคิดอะไรออก แล้วยิ้มออกมา “เสี่ยวไปเคยสัญญา กับผมแล้วว่าจะไม่หาแม่เลี้ยงให้ผม เพราะงั้นผมเชื่อเขา! วัน หลังผมจะให้เขามาขอหม่ามีแต่งงาน

เซียซิงเฉินพูดอะไรไม่ออก ทำเพียงแค่ทอดสายตาอัน เฉยเมยออกไปนอกหน้าต่าง หัวใจเจือด้วยความขมขื่นบางๆ

ยามที่เซี่ยซิงเฉินและลูกชายมาถึงโรงแรมนั้น ไปเย่นิ่งก็อาบน้ำเสร็จแล้ว เขาสวมชุดนอนยาวสีดำพลางดื่มเหล้าอยู่ นอกระเบียง

“เสี่ยวไป” เซี่ยต้าไปเข้าไปปุ๊บก็เอ่ยเรียกเสียงใสทันที

ไปเย่นิ่งหันหลังมา เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสอง แววตาก ปรากฏความอ่อนโยนที่ตนไม่เคยรู้ตัว สายตากวาดผ่านตัวเด็ก น้อยไปหาเธอที่อยู่ด้านหลัง เขาพยักพเยิดไปทางห้องครัว ไป ทานข้าวเถอะ”

“คุณทานแล้วเหรอคะ?” เซียซิงเฉินถอดเสื้อกันหนาวของ เด็กน้อยออกแล้วแขวนไว้บนราวแขวน บนหน้าเขาติดพลาส เตอร์ไว้ มองดูแล้วค่อนข้างตลก ดูคล้ายกับเด็กเล็กน้อย แต่ว่า ต่อให้เป็นเช่นนี้ ก็ยากที่จะกลบรัศมีความดูดีมีตระกูลและ ความหล่อเหลาของเขาได้

“ไปไม่บอกสักคำ แล้วจะยังให้ผมรอคุณเหรอ?” เห็นชัด ว่าไปเย่นิ่งไม่พอใจมาก แต่ทำได้เพียงแค่ถลึงตามอง

เซี่ยซิงเฉินไม่ตอบอะไร

คราวนี้ไปเฉิงถึงได้หันมาหาเด็กน้อยแล้วถาม “กินข้าว มาหรือยัง?”

เซียต้าไปทำเสียง ๆ สองที่เป็นเชิงบ่น “แม่บุญธรรม บอกว่าผมจะเป็นก้างตัวใหญ่ ไม่ผิดเลยจริงๆ เสี่ยวไป ใน สายตาพ่อมีแต่หม่ามี้

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกถึงสายตาที่ไปเย่นิ่งมองมายังตน ก็เผลอเงยหน้ามองไป สองสายตาประสานกัน สีหน้าชายหนุ่มล้ำลึก เธอพลันทำตัวไม่ถูก รีบเบนสายตาหนีทันที บีบเข้าปลายติ่งหู เล็กนิ่มของเด็กน้อย “บอกแล้วว่าอย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของ แม่บุญธรรมลูกน่ะ”

“ไร้สาระตรงไหนกัน เสี่ยวไปมองแต่แม่จริงๆ นะ

“อือฮี ในสายตาพ่อมีแต่เธอจริงๆ” ไปเฉิงอุ้มเด็กน้อยไว้ ด้วยมือเพียงข้างเดียว มองไปที่เซี่ยซิงเฉินด้วยแววตามีเลศนัย จนเห็นท่าทางขัดเขินของเธอ เขายกยิ้มมุมปาก มองไปที่ เซียต้าไป “ใครให้ลูกไม่ใช่ผู้หญิงล่ะ? ผู้ชายมองผู้หญิง เป็น เรื่องปกติจะตาย”

“ถ้าอย่างนั้นเสี่ยวไปรู้สึกว่าหม่ามี้เราดูดีมากเลยใช่ไหม ล่ะ?” บ่นก็ส่วนบน แต่ว่าเจ้าตัวเล็กกลับอารมณ์ดีมาก ดวงตา ทั้งคู่เป็นประกาย

ยิ่งเสี่ยวไปชอบหม่ามี้เขาเท่าไร ก็หมายความว่าพวกเขา สามคนเข้าใกล้ชีวิตอันแสนสุขเข้าไปอีก เซี่ยต้าไปเหมือนรู้สึกว่าตนจะเห็นภาพของฤดูใบไม้ผลิ

ยินดีปรีดาไปทั้งใจ!

“น่าจะ…ธรรมดาๆ นะ” ชายหนุ่มยักคิ้ว มองดูเรือนร่าง ผอมบางของหญิงสาวแวบหนึ่ง นัยน์ตาปรากฏความอ่อนโยน ขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “แต่ว่า ถึงจะมองนานๆ ก็ยังไม่รู้สึกเบื่อ

“ผมก็รู้สึกว่าหม่ามี้เราน่ามองไม่เบื่อเลย! ใบหน้าเล็ก ดวงตาโต รูปร่างก็ดีขนาดนี้ ใครได้แต่งงานกับแม่นี่มีบุญจริงๆน้า~”

เซียต้าไปเริ่มโฆษณาอย่างจริงจัง เอยอย่างมีนัยยะ

ไปเยถึงเพ่งจุดสำคัญกับประโยคของเด็กน้อยที่ว่า รูป ร่างก็ดีขนาดนี้ ในหัวพลันนึกภาพที่พวกเขาทั้งสองคนนัวเนีย กันอย่างเร่าร้อนที่ห้องนั่งเล่นเมื่อครู่

[1] อ่านว่า คู่ มีความหมายว่าเท่