ตอนที่ 146 หวั่นไหว (4)

จนถึงตอนนี้เซี่ยซิงเฉินถึงเข้าใจเหตุผลที่เขาเลือกเธอให้มีลูก ให้เขา

ต้องหาคนที่คุณสมบัติเหมาะสมอย่างเธอสักคน ต่อให้

เป็นทั้งโลกก็เกรงว่าจะมีแค่ไม่กี่คน เพียงแต่…

“ต่อให้เป็นอย่างนั้น คุณก็ไม่ควรเลือกมอมฉันให้สลบ แล้วบังคับให้ฉันมีลูกให้คุณ” เซี่ยซิงเฉินค่อยๆ วางซ้อนในมือ ลง เงยหน้ามองเขา “คุณก็รู้ว่าการกระทำแบบนี้ของคุณ มัน เห็นแก่ตัวมาก ชีวิตของฉันจู่ๆ ก็ถูกทำให้ปั่นป่วนไปหมด เพียง เพราะการเข้ามาอย่างกะทันหันของคุณ…

พอพูดถึงเรื่องนี้ น้ำเสียงของเธอก็อุ่นขึ้นเล็กน้อย เพื่อไป ด้วยความแข็งกร้าว และกล่าวโทษ

เป็นครั้งแรกที่เธอคุยเรื่องอดีตกับเขาแบบนี้

ไปเย่นิ่งมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง แววตาฉายแววสับสน “ตอนนั้น คนที่ช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ผม เคยเป็นลูกน้องคนหนึ่ง ของผม เขาบอกกับผมอย่างชัดเจนแล้วว่าเขาเคยคุยเรื่องนี้กับ คุณแม่ของคุณ แถมยังทำข้อตกลงเรียบร้อย และเขาก็ให้เงิน จำนวนมากกับคุณแม่ของคุณไปแล้ว ส่วนที่คุณถูกมอมยาสลบ ไม่ใช่ฝีมือของทางเรา เดิมทีผมคิดว่า…คุณไม่อยากจะรู้สึกตัว เท่าไร” ในเมื่อต้องขายตัวเพื่อเงิน สำหรับเด็กอายุ 18 แล้วมันเป็นเรื่องที่เต็มไปด้วยความอัปยศอดสู

สิ้นประโยคของไปเย่นิ่ง เซียงเฉินนิ่งงันไปพักใหญ่ มือที่ วางอยู่บนโต๊ะแน่น เธอเพิ่งเคยได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรก ระหว่างที่กำลังนิ่งอึ้ง ก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องเหลวไหลและน่าขำ

“คุณแม่ฉันเหรอคะ?” ผ่านไปพักใหญ่ เธอแค่นหัวเราะไป ที “คุณแม่ที่คุณว่า คือหลี่หลิงใช่ไหม”

ปากบางของไปเฉิงเม้มไปมา แล้วเอ่ย “ผมก็เพิ่งได้ยิน คุณพูดเมื่อครั้งก่อนว่าคุณแม่ของคุณกับคุณไม่ได้เจอกันหลาย ปีแล้ว เพิ่งรู้ว่า….ที่แท้คนที่ตกลงกับเราคือหลี่หลิง เรื่องนี้เป็น ความประมาทของทางเราเอง”

“ฉันโง่จริงๆ ทำไมถึงไม่เคยนึกมาก่อน ถ้าไม่มีหลี่หลิง คอยปิดบังกับที่บ้าน ฉันจะถูกพาตัวไปตั้งหลายคืนได้ยังไง จน ไม่มีใครสังเกต? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ใครจะมีโอกาสมอมยาฉัน อีกล่ะ” เหมือนเธอกำลังพูดคุยกับเขา แต่ก็เหมือนกำลังพึมพำ กับตัวเอง สายลมพัดผ่าน เสียงก็กระจายตัวไปตามอากาศยาม ค่ำคืน ทั้งตัวเหมือนถูกทุบเข้าอย่างแรง สีหน้ายิ่งซีดเผือด ชัดเจนมากขึ้น

จู่ๆ เธอก็รู้สึกเสียใจมาก เธอรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสาร หลายปีมานี้แม้ในใจเธอจะกล่าวโทษหลี่หลิง แต่ไม่เคยรู้ว่า คนคนนั้นจะร้ายได้ถึงขนาดนี้ ร้ายจนแอบขายตัวเธอทิ้งไปแบบ

หลายปีผ่านไป หล่อนยังอยู่อย่างสบายใจแบบนั้นได้อีก!ยังกล้าด่าว่าเธอกับเซียต้าไปอย่างมั่นใจแบบนั้นได้อีก!

“ฉันคิดว่าฉันต้องสงบสติอารมณ์สักหน่อย” เธอไม่ได้มอง เขา ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปข้างใน หากตอนนี้หลี่หลิงที่อยู่ตรง หน้าเธอ เธอต้องตบหล่อนไปสักทีสองที่แบบไม่ลังเลแน่ๆ!

ยามที่เธอเดินผ่านไปเฉิง เขาไม่ได้มองเธอ ทำเพียงแค่ ฉุดแขนเธอไว้แล้วกระชากตัวเธอเข้ามาจนนั่งอยู่บนตักเขา

“คุณปล่อยนะ!” เซียซิงเฉินเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เธอ ดิ้นท้วงอย่างไม่คิดชีวิต ดิ้นไปมาสักพักเมื่อไม่สามารถหลุด ออกได้ ดวงตาก็แดง เธอรู้สึกอึดอัดที่หน้าอกแทบทนไม่ไหว ตัวเองถูกหลี่หลิงขายไปทั้งที่ไม่รู้เรื่องราว จนสุดท้ายต้องมา ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกผู้คนรุมประณาม! แต่หล่อนกลับ ทำท่าทางเหมือนไม่รู้อะไรเลยได้อย่างสบายใจ ไม่เพียงแต่ แย่งตำแหน่งของแม่เธอไป ยังครอบครองพ่อเธอไปด้วย!

เซี่ยชิงคงที่แสดงละครได้ดีขนาดนั้น ที่แท้ก็มีครูดีอย่างหลี่ หลิงอี!

“ไปเยถึง คุณปล่อยฉันนะ! คุณก็พวกเดียวกันกับหลี่หลิ ง!” ความโกรธเคืองในใจไร้ที่ระบาย เซี่ยซิงเฉินขาดสติไป แล้ว ลั่นวาจาที่ยากจะควบคุมออกไป

เสียงสะอื้นดังขึ้นมาเพราะถูกเขายึดตัวไว้จนขยับตัวไม่ได้ เธอโกรธจนกำหมัดทุบเขาทันที วันนี้ร่างกายเธออ่อนแอ มือก็ ไม่ค่อยมีแรงสักเท่าไร ไปเย่งกอดเธอไว้แน่น สุดท้ายเธอ เหนื่อยจนต้องพิงศีรษะไว้บนไหล่เขา น้ำตาไหลลงเรื่อยๆ ตอนนี้เธอเพียงแค่อยากกลับไปถามหลี่หลิงให้รู้เรื่อง

เขารู้สึกได้ถึงความน้อยใจและความเศร้าในใจเธอเล็ก น้อย ไปเยองขมวดคิ้วแน่น อัดอั้นในอกจนเจ็บไปหมด ฝ่ามือ ใหญ่ลูบแผ่นหลังที่สะอื้นอยู่ของเธอไปมาเบาๆ พักใหญ่ก็แย้ม ริมฝีปากออก พ่นบางประโยคออกมา “ขอโทษ เรื่องนี้ผมควร ขอโทษคุณอย่างจริงจัง…

เรื่องนั้นไม่ใช่เขาที่จัดการโดยตรง เขาย่อมไม่รู้เรื่องราว ระหว่างนี้ หากรู้ว่าทั้งหมดไม่ใช่ความยินยอมของเธอ เขาก็ ไม่มีทาง…

เซี่ยซิงเฉินสะอื้น เอ่ยพึมพำ “ถ้าไม่ใช่เพราะพวกคุณ ฉันก็ ไม่มีทางเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว…ต้าไปก็ไม่ถูกคนอื่นด่าว่าเป็น “ลูก ไม่มีพ่อ…แล้วก็ ตอนนี้ฉันก็อาจคุยเรื่องแต่งงานกับสเหยียน แล้ว….

ต่อให้ไม่ใช่สวี่เหยียน ก็อาจจะเป็นผู้ชายคนอื่น

ไปเย่นิ่งได้ยินประโยคสุดท้ายเข้า สีหน้าก็เหมือนถูกโบก ด้วยธารน้ำแข็งทันที “คุณอยากแต่งงานกับสเหยียนขนาดนั้น เชียวเหรอ”

“ถ้ากลับไปเมื่อก่อน แน่นอนว่าใช่ค่ะ ชีวิตแสนสุขสบาย และเรียบง่าย มีอะไรไม่ดีเหรอคะ”

ไปเย่นิ่งคิ้วกระตุก มือจับเข้าใต้คางเธอแล้วเชยใบหน้าที่ นองด้วยน้ำตาขึ้นมา “คุณอยากแต่งงานกับเขา เคยถามความ คิดเห็นของผมหรือยัง ผมอนุญาตแล้วเหรอ!?!
เขาช่างเอาแต่ใจเหมือนทุกที่จริงๆ! แต่เขาจะรู้หรือเปล่า ว่าการเอาแต่ใจแบบนี้ มีแต่จะทำให้เธอคิดไปเอง ทำให้เธอ ถลำลึกมากกว่าเดิม!

เซียซิงเฉินมองเขา จู่ๆ ก็หัวเราะออกมา รอยยิ้มที่แสน ขมขื่น เจ็บปวดและฝืนทน “ท่านประธานาธิบดีกำลังพูดเล่นเห รอคะ ทำไมฉันต้องถามความเห็นของคุณ ทำไมต้องให้คุณ อนุญาต ที่คุณหมั้นหมายกับซึ่งเหวย เคยถามความคิดเห็น ฉันแล้วเหรอ?!”

อารมณ์พุ่งสูงของเธอ ทำให้ตัวเองหลุดคำพูดที่อยากพูด ออกมาจนได้

ไปเฉิงคาดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ จึงนิ่งงันไปชั่วครู่ คิ้ว ขมวดคลายลงเล็กน้อยแล้วมองเธอด้วยสายตาล้ำลึก “ถ้า อย่างนั้นตอนนี้ผมจะถามความคิดเห็นของคุณ คุณบอกผมมา ผมหมั้นกับซ่งเหวย คุณมีความคิดเห็นยังไง

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอยังจะมีความคิดเห็นอะไรได้อีก หรืออาจจะบอกว่าเธอมีความเห็น แล้วยังไงล่ะ หรือว่าเขาจะ ไม่แต่งงานกับซ่งเหวย เพื่อเธองั้นเหรอ เซียซิงเฉินรู้สึกว่าหาก ตนพูดออกมาเช่นนี้ ล้วนเป็นอะไรที่ไม่เข้าท่าทั้งนั้น

เธอดิ้นท้วงไปที พยายามจะลุกขึ้นยืน ไปเย่นิ่งก็กดตัวเธอ ให้นั่งลงไปเช่นเดิม มองเธออย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง ก็ประทับจูบ มาอีกที เซียซิงเฉินขัดขืน ไม่ยอมให้เขาจูบ เขาดูดดุนกลีบปาก เธอไปที ผละออกแล้วเอ่ยเสียงต่ำออกมาประโยคหนึ่ง “ห้ามปฏิเสธผม!”

ยังเอาแต่ใจเหมือนเดิม

“คุณจะหมั้นอยู่แล้ว ช่วยอย่ามายุ่งกับฉันอีกได้ไหม” น้ำ เสียงของเธอทั้งเจ็บปวดและหมดแรง นัยน์ตาคลอไปด้วยน้ำ ใส แสงจันทร์สะท้อนให้ดวงตาเธอให้ดูแวววาวมากกว่าเดิม ริมฝีปากแดงที่ถูกเขาประทับจูบไปเมื่อครู่ บวมเจ่อเล็กน้อย ทำให้ดูอวบอิ่มยิ่งกว่าเดิม ทำให้อดคิดอยากลิ้มรสอีกครั้งไม่ ได้ สายลมเย็นพัดมา เส้นผมเธอถูกลมพัดโบก สยายออกเบาๆ จนเผยให้เห็นลำคอขาวดุจหิมะ

เธอหนาวจนตัวสั่นเล็กน้อย ไปเย่นิ่งดึงผ้าห่มเล็กๆ ด้าน หลังมาหุ้มตัวเธอไว้อย่างแน่นหนา ริมฝีปากประทับลงตรงกลีบ ปากเธออย่างต้องการอีกครั้ง ไม่ได้ล้ำลึก เพียงแค่ประทับอยู่ เช่นนั้น ปล่อยให้ลมหายใจทั้งคู่สอดประสานกันอย่าง คลุมเครือ เสียงกริ่งเตือนในหัวของเซียซิงเฉินแผดเสียง ความ เจ็บปวดในใจขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

เธอรู้ว่าบรรยากาศแบบนี้อันตรายนัก…อันตรายจนอาจ ทำให้เธอยอมแพ้อย่างง่ายดาย ละทิ้งสติสัมปชัญญะ หลงลืม ศีลธรรมทุกอย่างไป

“ถ้าผมดึงดันจะยุ่งกับคุณ หยอกเป็นคุณ ความรู้สึกดีเล็กๆ ที่คุณมีให้ผม ก็จะเพิ่มมากขึ้นๆ ใช่ไหม