ตอนที่ 144 หวั่นไหว (2)

เซี่ยต้าไปได้ยินแบบนั้นจึงโล่งอก

“ทำการบ้านไป” ไปเย่นิ่งเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ พร้อมเอ่ยสั่ง เด็กน้อย มือถือ โทรศัพท์แล้วเดินออกไปข้างนอก เซียต้าไป หมดคำพูด พ่อคนนี้ ชักจะเกินไปแล้ว! หลอกใช้เขาเสร็จก็หัน ตัวเดินออกไปทันที

ไปเย่นิ่งเดินออกจากห้องของเด็กน้อย มือปิดประตูแล้ว พูดต่อ “ลูกชายคุณให้ผมไปรับคุณ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูเจ๋อหนันบอกว่าเดี๋ยวเขาจะไปส่งฉัน เอง ดึกขนาดนี้แล้ว ฉันคงจะกลับที่พักของฉันก่อนนะคะ มีเรื่อง อะไรไว้เราค่อยคุยวันพรุ่งนี้ไหม” ตอนนี้ดึกมากแล้วจริงๆ ระยะ ทางไปกลับพอมาถึงทำเนียบประธานาธิบดีอีกทีก็คงห้าทุ่มกว่า

แล้ว

“หยูเจ๋อหนัน?” น้ำเสียงไปเฉิงเรียบนิ่ง

“คุณหญิงหลันถึงป่วย ต้องการเลือด พวกเราบังเอิญเจอ กัน…” เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าคำพูดของตนฟังเหมือนกำลังอธิบาย ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมตนต้องอธิบาย

“พวกคุณอยู่โรงพยาบาลไหน” น้ำเสียงไปเฉิงดีขึ้นมากกว่าเดิม
เซียซิงเฉินบอกที่อยู่ไป ยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรอีก ไปเปถึงก็ ชิงตัดสายเสียก่อน

จากนั้นไม่นาน รถก็เคลื่อนตัวออกจากทำเนียบ ประธานาธิบดี หายไปในแสงยามค่ำคืน เซี่ยต้าไปเขย่งปลาย เท้าอยู่ข้างหน้าต่าง โยกศีรษะเล็กนั่นไปมา เกาะลิ้นไปสองที “เสี่ยวไปคนโง่ ปากไม่ตรงกับใจเลยจริงๆ”

ปากบอกไม่ไปรับ แต่ความจริงคงไม่รู้ว่าใจอยากไปรับ หม่ามมากเลยสินะ

เดิมทีเซียซิงเฉินก็เป็นโรคโลหิตจาง พอถ่ายเลือดเสร็จ ออกมา ทั้งตัวก็ดูอ่อนแรงลงไปอีก สีหน้าซีดเซียวกว่าเดิม

“เป็นยังไงบ้าง” คือเว่ยยังรุดตัวเข้าไปพยุงเธอ เธอก็เป็น

โรคโลหิตจางอยู่แล้ว พอถ่ายเลือดไปต้องเวียนหัวบ้างแน่ๆ

“อืม” เซี่ยซิงเฉินพยักหน้ารับ

หยูเจ๋อหนันเปิดฝาขวดนม ในมือพร้อมใส่หลอดแล้วยื่น ให้เธอ “เมื่อกี้ไปซื้อที่ร้านค้ามา เย็นนิดหน่อย คุณก็ดื่มสักอีก สองลึกไปก่อนนะ ตอนนี้ในโรงพยาบาลก็หานมอุ่นๆ ไม่ได้ ด้วย”

“ขอบคุณค่ะ”

“นั่งลงก่อน” หยูเจ๋อหนันเอ่ย พอเซียซิงเฉินนั่งลงเขาก็นั่ง ลงข้างๆ เธอตาม รอไปพักใหญ่ก็มองเธอด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งเฉิน มีเรื่องหนึ่งผมคิดว่าผมควรบอกคุณไว้…

“อะไรเหรอ” เซี่ยซิงเฉินมองเขาอย่างฉงน ฉือเว่ยยังก็มอง เขาด้วยเช่นกัน

“ก็คือ…”

“คุณหนู!” หยูเจ๋อหนันกำลังจะเอ่ยปาก จู่ๆ ประตูห้อง ฉุกเฉินก็ถูกเปิดออก พยาบาลเดินออกมาอย่างเร่งรีบ คราวนี้ สีหน้าผ่อนคลายลงไปมาก คำพูดที่หนูเจ๋อหนันกำลังจะเอ่ย ถูกขัดไปโดยปริยาย ทั้งสามคนลุกขึ้นยืน

“อาการเป็นยังไงบ้าง

“ยังดีที่อาการของคุณหญิงไม่สาหัสมาก ตอนนี้ห้ามเลือด ได้แล้ว เพราะฉะนั้นเลือดที่คุณให้ไว้เมื่อกี้ คุณหญิงก็ไม่จำเป็น ต้องใช้แล้วค่ะ”

“ดีจังเลย!” เซี่ยซิงเฉินอดดีใจไม่ได้ ถือเว่ยยังและหยูเจ๋อ หนันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกไปที

“แล้วคุณหญิงจะออกจากโรงพยาบาลได้ตอนไหน” เจ๋อหนันเอ่ยถาม

หยู

“คืนนี้จำเป็นต้องอยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลก่อนค่ะ หาก ไม่มีอาการอะไร พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ”

“ครับ” หยูเจอหนุนพยักหน้า ทีนี้ก็เบาใจลงเยอะ หยูเจ๋อ หนันลงไปทำเรื่องเข้าพักที่โรงพยาบาล เซียซิงเฉินตามไปด้วย พลางเอ่ยถาม “เมื่อกี้คุณมีเรื่องอยากบอกฉันไม่ใช่เหรอคะ”
หยูเจ๋อหนันครางเสียงรับยานคางไปชั่วครู่ก็ส่ายหัว “จู่ๆ ก็ ถูกขัด นึกไม่ออกแล้ว”

“คุณหลอกให้ฉันดีใจใช่ไหม”

“อาจจะ แค่อยากขอบคุณคุณสักคำล่ะมั้ง” หนูเจอหนัน เอ่ยตอบกำกวม เมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ก็เหลือบมองเธอแวบ หนึ่งอย่างจริงจัง “กรุ๊ปเลือดคุณพิเศษขนาดนี้ วันหลังต้องดูแล ตัวเองดีๆ นะ อย่าให้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นจะไปหา เลือดให้คุณได้ที่ไหนกัน

เซี่ยซิงเฉินหัวเราะ “ดูไม่ออกนะว่าคุณชายรองอย่างคุณจะ เป็นห่วงคนอื่นด้วย” เมื่อครั้งที่คลอดเซียต้าไป เธอเสียเลือด มาก และเพราะกรุ๊ปเลือดที่พิเศษแบบนี้เลยเกือบตายคาเตียง ผ่าตัด แต่อาจจะเป็นโชคดีที่ว่าโรงพยาบาลนั้นมีเลือดกรุ๊ป P พอดีเลยทำให้เธอรอดชีวิตมาได้

“ขี้เกียจจะสนใจคุณแล้ว” หยูเจ๋อหนันโบกมือไปมา “คุณ กลับไปนั่งเถอะ เมื่อกี้เสียเลือดไปสีหน้าดูไม่ได้เลยนะ

เมื่อรอคุณหญิงหลันถึงออกจากห้องฉุกเฉินและเข้าพักใน ห้องผู้ป่วยเรียบร้อยแล้ว หยูเจ๋อหนันกำลังจะไปส่งเซี่ยซิงเฉิ นกับฉือเว่ยยัง เซียซิงเฉินก็ส่ายหน้าแล้วบอกว่า “รออีกหน่อย เถอะค่ะ”

เธอก้มหน้าดูเวลาแวบหนึ่ง ใกล้จะสี่ทุ่มแล้ว
หยูเจ๋อหนันถามขึ้น “คุณกำลังรอใครเหรอ”

เธอเงียบ ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ในเมื่อเขาถามที่อยู่ โรงพยาบาลแล้ว…คงจะมาสนะ

“ถ้าอย่างนั้นผมไปส่งคุณคือก่อนนะ” หยูเจ๋อหนันมอง ฉือเว่ยยังแวบหนึ่ง ฉือเว่ยยังถือกระเป๋าแล้วลุกขึ้น หยูเจ๋อหนัน เอ่ยเซี่ยซิงเฉิน “คุณช่วยดูแลคุณหญิงสักแป๊บก่อนนะ”

“อืม”

เธอพยักหน้า

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังเตรียมตัวไป เงาคนกลุ่มหนึ่งก็ กำลังเดินมาทางนี้พอดี คนที่เดินนำทำให้เซียซิงเฉินลุกขึ้นยืน ทันที ส่วนชายที่เดินตามอยู่ข้างๆ กลับทำให้ฉือเว่ยยังมีหน้า เปลี่ยนไป ความร้อนตัวแบบผ่านนัยน์ตาเธอ จึงเผลอหลบตัวไป ยืนอยู่อีกทาง

ไปเย่นิ่งมาแล้ว คนที่ตามอยู่ข้างเขาคือฟูเฉิน หยูเจ๋อ หนันรู้ว่าตนไม่ได้เอาผิด คนที่ซึ่งเป็นกำลังรอคือเขาจริงๆ

“คุณชายรอง เราไปกันเถอะค่ะ” ถือเว่ยยังเอ่ยเสียงต่ำขึ้น มา หยูเจ๋อหนันไม่ได้สังเกตว่าเธอดูผิดปกติ พอได้สติกลับมาจึง พยักหน้า เดินไปตรงหน้าไปเฉิงแล้วก็หยุด เอ่ยทักทายทั้งสอง

ฉือเว่ยยังก้มหน้าแล้วเอ่ยทักทายไปเย่นิ่งอย่างรีบร้อน หัน ตัวจะไปทันที ทว่ายังไม่ทันก้าวเท้าออกไปก็ถูกเฉินจับแขน ไว้ ตอนนี้คือเว่ยยังนิ่งงันไป ส่วนชายทั้งสองที่อยู่ข้างๆ ก็มองพวกเขาด้วยสายตาจับผิด

“รออยู่ตรงนี้แป๊บนึง เดี๋ยวผมไปส่ง

ฉือเว่ยยังดึงแขนออกจากฝ่ามือเขา อยากปฏิเสธแต่ฟู เฉินแรงเยอะ ไม่ยอมปล่อยมือ หยูเจ๋อหนันเลิกคิ้วสูง “คุณหมอ ฟู ฉือเว่ยยังเป็นเพื่อนของผม ผมกำลังจะไปส่งเธอพอดี

“ไม่ต้องลำบากหรอกครับ เดี๋ยวผมไปส่งเอง”

หยูเจ๋อหนันเลิกคิ้ว เห็นคืนนี้เขาก็หมดไปอีกเรื่อง

สุดท้ายทั้งหมดก็เดินเข้าห้องพักคุณหญิงหลันถึง ไปเย งมาเพื่อถามไถ่อาการ ส่วนเฉินก็กำลังตรวจดูอาการให้คุณ หญิงอย่างละเอียด

“ความจริงก็เป็นแค่แผลเล็กๆ เท่านั้น ไม่คิดว่าแม้แต่พวก

เธอก็รู้แล้ว” คุณหญิงหลันถึงเอ่ยกับไปเย่นิ่ง

ไปเย่นิ่งพยุงคุณหญิงขึ้นด้วยตัวเอง เรื่องของท่านไม่ใช่ เรื่องเล็ก สองวันนี้ท่านก็พักผ่อนให้สบายใจเถอะครับ จะกลับ ประเทศ M เมื่อไร ท่านช่วยบอกล่วงหน้าหน่อยนะครับ ผมจะส่ง ท่านกลับด้วยเครื่องบินส่วนตัวเอง

“เธอช่างมีน้ำใจจริงๆ

เชียซิงเฉินยืนมองอยู่ข้างๆ พอจะดูออกว่าความสัมพันธ์ ของคุณหญิงหลันถึงกับไปเย่นิ่งนั้นดีมาก เรื่องที่คุณหญิงตาม หาลูก ว่าตามปกติหากวานให้เขาช่วย ด้วยตำแหน่งประธานาธิบดีของเขา คงจะตามหาได้ไวกว่าหยูเจอหนุนมาก ทว่าอาจเป็นเพราะปกติเขายุ่งเกินไป คุณหญิงคงไม่อยาก รบกวนเขาล่ะมั้ง!

รอจนฟูอี้เฉินดูรายงานที่ตรวจอาการของเธออีกครั้ง เมื่อ ยืนยันว่าอาการไม่สาหัส พวกเขาถึงได้กลับไป

ครั้งนี้ที่ไปเย่นิ่งออกมาข้างนอก เขาพามาแต่เฉินคน เดียว ฟู่เฉินรับผิดชอบไปส่งฉือเว่ยยัง เซี่ยซิงเฉินจึงเดินขึ้นรถ ของไป๋เย่นิ่งไป

เซี่ยซิงเฉินหันกลับไปมองรถของเฉิน จนรถของเขา หายลับไป เธอถึงได้ละสายตากลับมา

“คุณหมอฟู…แต่งงานแล้วเหรอคะ” เซี่ยซิงเฉินเอ่ยถาม

ไป๋เย่นิ่งทำแค่มองตรงไปยังทางข้างหน้า “อาจจะล่ะมั้ง

“อาจจะเหรอคะ?” เซียซิงเฉินตกใจกับคำตอบนี้ของเขา “พวกคุณสนิทกันมากเลยไม่ใช่เหรอ”