ตอนที่ 140 พบคุณหญิงหลันถึงอีกครั้ง(1)

เซี่ยซิงเฉินปวดแปลบในใจจนยากจะเอ่ยปาก มือลูบหัวทุยของ เด็กน้อย ไม่ตอบคำถามนี้ เอ่ยเพียง “ตอนนี้ยังเช้าขนาดนี้ ลูก จะนอนอีกหน่อยไหม

เมื่อคืนเธอนอนหลับสนิท ตอนนี้จึงไม่รู้สึกง่วงเลย ทว่า จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าเมื่อคืนตน โทรหาแท็กซี่แท้ๆ เหตุ ใดถึงเลอะเลือนจนโทรหาเขาได้กัน แล้วก็ไม่คิดว่าตนจะถูกเขา พากลับทำเนียบประธานาธิบดี แถมยัง….นอนกับเขาอย่างงงๆ ทั้งคืน ดีที่เขาค่อนข้างให้เกียรติ เลยไม่ได้ทำอะไรเธอ

“ง่วงจังเลยอ่า~” เซี่ยต้าไปหาวหวอดอย่างเกียจคร้าน พลิกตัวนอนลงไป จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “หม่าม รู้สึกว่าเสี่ยวไปก็ชอบแม่อยู่บ้างนะ ผม

เซี่ยซิงเฉินมองเด็กน้อย

“เมื่อคืนผมยืมคอมเงี่ยวไป บอกว่าจะหาคู่ดูตัวให้แม่ สุดท้ายเสี่ยวไปก็เลยโกรธแล้วยังมีผมด้วย” เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เจ้าตัวเล็กก็ไม่พอใจและไม่ลืมฟ้อง “ผมว่าเสียวไปเนี่ยนิสัยแย่ มากจริงๆ! เขาหาภรรยาได้แต่ดันไม่อนุญาตให้แม่มีความรัก”

เซียซิงเฉินเงียบ ทำเพียงครุ่นคิด เมื่อเซี่ยต้าไปไม่ได้ยิน เสียงเอ่ยตอบจึงหันหน้ากลับมามองเธอ “หม่ามีว่าผมพูดถูกไหม”

เธอได้สติ “นั่นสิ ทำเกินไปแล้ว

ทั้งสองคนพูดคุยอีกสักพัก เซียต้าไปก็หลับไปอีกรอบ เซีย ซิงเฉินที่ไม่เหลือความง่วงแล้วจึงลุกออกจากเตียง เตรียมลงไป ทานอาหารเช้าที่ชั้นล่าง ไปเยถึงออกไปแต่เช้าแล้ว นอกจาก เรื่องงานก็ต้องวุ่นเรื่องงานหมั้น ดูท่าจะยุ่งมาก

เซี่ยซิงเฉินเพิ่งเดินลงมาก็เห็นเหล่าคนรับใช้กำลังคร่อม บันไดทําความสะอาดครั้งใหญ่ ในมือบางคนถือกระดาษคำว่า สุข” กำลังวางแผนแขวนติดตรงกำแพง ของที่เป็นประเพณีมา ยาวนาน ช่างปีติยินดีนัก

“ไม่ต้องแขวนแล้ว เก็บก่อน! เก็บสิ!! พ่อบ้านเห็นว่าเธอ เดินลงมา จึงสั่งให้คนรับใช้รีบเก็บของน่าปีติยินดีเหล่านั้นลง เซียซิงเฉินรู้ว่าพ่อบ้านคงกลัวเธอจะเสียใจ เธอส่ายหัวไปมา “ไม่เป็นไรค่ะ แขวนเถอะ อีกไม่กี่วันแล้วนี่นา ถ้าตอนนี้ยังไม่ ตกแต่ง เดี๋ยวจะไม่ทันเข้าจริงๆ

เธอยืนอยู่ตรงนี้ ช่างรู้สึกแปลกแยกจริงๆ เห็นทีคงต้อง โทษตัวเองที่เมื่อคืนโทรผิดและเช้านี้ไม่ปฏิเสธจูบของเขาอย่าง หนักแน่น ถึงทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาวะที่ทั้งลำบากทั้งเจ็บ ปวดแบบนี้

เหล่าคนรับใช้ถือตัวอักษร มงคล” อยู่นั้นไม่รู้ว่าควรฟัง ใคร ต่างมองไปที่พ่อบ้าน พ่อบ้านก็มองเธอ เธอจึงเอ่ยขึ้นเสียง เบา “ไม่เป็นไรหรอก”
พ่อบ้านถึงได้พยักหน้าให้เหล่าคนรับใช้ เป็นเชิงให้พวก เขาแขวนขึ้นไป เซียซิงเฉินไม่หันมองอีก ทำเพียงเดินไปที่ห้อง อาหารเงียบๆ พ่อบ้านเดินตามหลังเอ่ย “ความจริงนี่ไม่ใช่ ความต้องการของท่านประธานาธิบดี แต่เป็นคุณนายที่สั่งให้ คนส่งมา บอกว่านี่เป็นงานมงคล ธรรมเนียมเก่าแก่จําเป็นต้อง ตกแต่งแบบนี้ อีกไม่กี่วันคุณนายก็จะมาตรวจทานด้วยตัวเอง หากไม่แขวนไว้ก็อาจจะไม่พอใจได้นะครับ”

เซียซิงเฉินพยักหน้าไม่เอ่ยอะไร ความจริงจะแขวนหรือไม่ หรือเป็นความต้องการของใครนั้นเธอไม่มีสิทธิ์แสดงท่าทีอะไร อยู่แล้ว ภายในทำเนียบนี้ นอกจากเป็นแม่ของเซี่ยต้าไปแล้ว เธอก็ได้สถานะอื่น

เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด

เซียซิงเฉินทานอาหารเช้า ระหว่างที่ทานอยู่นั้นเสียงมือถือ ก็ดังขึ้น พอเธอเห็นชื่อ “สวี่เหยียน อยู่บนจอเธอก็นิ่งงัน ไม่ ยอมรับสาย แม้เมื่อคืนจะดื่มไปไม่น้อย ทว่าที่สวี่เหยียนพูด เรื่องถอนหมั้นต่อหน้าเหล่าผู้อาวุโสในบ้านตระกูลเซียนั้น เธอ ยังจำได้แม่น หลี่หลิง หันเหความโกรธมาทางเธอแล้ว หาก เธอไม่ยอมรักษาระยะห่างกับเขา ต้องมีปัญหาตามมาแน่

สวี่เหยียนโทรมาหนึ่งสาย พอเธอไม่ได้รับ เขาก็ไม่โทรมา อีก เซียซิงเฉินแอบถอนหายใจ เพิ่งวางอุปกรณ์ทานอาหารใน มือลง เสียงมือถือก็ดังขึ้นอีกระลอก เป็นเสียงไม่ยาวนัก เธอ มองแวบหนึ่งก็เห็นว่าเป็นข้อความจากเขา
เซี่ยซิงเฉินคิดสักพัก กดเข้าดู

ซิงเฉิน ที่คุณเงียบแบบนี้ ก็คือคำตอบสำหรับข้อความผม เมื่อคืน ใช่ไหม ถ้าใช่…ผมว่า ผมเข้าใจแล้ว

ข้อความเมื่อคืน?

ข้อความอะไรกัน

เซี่ยซิงเฉินเปิดหา ในมือถือสักพักก็ยังไม่เจอข้อความที่ส เหยียนบอก คาดว่าเมื่อคืนที่เขาส่งมานั้นเธอคงกำลังนอนอยู่ ถ้าอย่างนั้นข้อความนี้จะหายไปดื้อๆ ได้อย่างไร

ไปเย่นิ่งยุ่งกับมือถือตนงั้นเหรอ

เซี่ยซิงเฉินคิด ลบไปแล้วก็ดี ตัวเองไม่เห็นข้อความนั้นก็ ช่วยลดความวุ่นใจและความตึงเครียดไปได้ เซี่ยซิงเฉินยังคง ไม่ตอบกลับสวี่เหยียน เรื่องความรัก มักจะต้องได้รับการตอบ สนองยามมอบให้อีกฝ่ายถึงจะสานต่อได้ ถึงจะรู้สึกว่ามีความ หมาย ตอนนี้สวี่เหยียนเจอด่านกำแพงที่ตัวเธอ คงจะทนได้ไม่ นาน เดี๋ยวก็คงยอมแพ้ไปโดยปริยาย

ตลอดช่วงเช้า เซี่ยซิงเฉินอยู่เป็นเพื่อนเชี่ยต้าไปทำการ บ้าน ชั้นล่างยังคงแขวนสิ่งของมงคลนั่นอย่างครึกครื้น เห็นได้ ชัดว่าเด็กน้อยไม่พอใจเป็นอย่างมาก ลงไปชั้นล่างเพื่อทาน อาหารเที่ยงเสร็จก็หลบอยู่ในห้องนอนไม่ยอมลงไปอีก

เซี่ยซิงเฉินก็ไม่รู้ว่าควรปลอบโยนเขาอย่างไรดี ทำได้ เพียงอยู่ข้างๆ เขาอย่างเงียบๆ และไม่รู้ว่าไปเยฉิงจะกลับมาประมาณกี่โมง

ขณะที่เธอพึ่งบานหน้าต่างพลางครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อยนั้น เสียงมือถือก็ดังขึ้น เป็นสายจากฉือเว่ยยัง

“ซิงเฉิน เย็นนี้ไปกินข้าวกับฉันเถอะ” คือเว่ยยังเอ่ยปาก

น้ำเสียงเลื่อยเปื่อย ฟังแล้วช่างไร้ชีวิตชีวา เซียซิงเฉินจึงถาม

“เธอเป็นอะไรน่ะ เหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืนเลย

“ก็ไม่ได้นอนมาทั้งคืนนั่นแหละ” ฉือเว่ยยังถามอีก “แล้ว เธออยู่ไหนเนี่ย เมื่อฉันไปที่บ้านเธอก็ไม่เจอ

เซียซิงเฉินไม่ได้ตอบเธอ ทำเพียงแค่ดูเวลาแวบหนึ่ง โมงเย็นกว่าๆ แล้ว ออกจากที่นี่ไปต้องใช้เวลาชั่วโมงกว่า “เธอ จะให้ฉันไปกินข้าวเป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอ เธอนัดที่มา ฉันจะได้ เรียกแท็กซี่ไป” ยังไงไปเย่นิ่งก็ไม่มีทางกลับตอนเวลาอาหาร เย็นอยู่แล้ว

“วันนี้หนาว เราไปกินหม้อไฟหม่าล่ากันเถอะ ไม่ได้กินมา ตั้งนานแล้ว”

“ไม่มีปัญหา ถ้างั้นเราเจอกันที่ร้านนั้น ที่อยู่ใกล้ๆ ซอย เมืองไห่หยางตอนห้าโมงครึ่ง?”

“ได้”

เซี่ยชิงเฉินฟังออกว่าฉือเว่ยยังต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างใน ใจแน่ๆ อาจจะเกี่ยวกับคุณหมอ

เธอเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องนอนของตัวเอง ตอนนี้ข้างนอกอากาศเย็นลงมาก เธอสวมเสื้อคลุมยาวสีน้ำตาลอ่อนทับ เสื้อเชิ้ตอีกทีถึงได้พร้อมจะออกไป เธอเพิ่งเดินออกจากห้อง นอน เซียต้าไปก็วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามากอดขาไว้ “หม่ามีไม่รอเสี่ยวไป กลับมาแล้วเหรอ เสี่ยวไปบอก ให้แม่รอเขานี่นา”

“แม่มีนัดกับแม่บุญธรรมนะ กินข้าวเย็นเสร็จเดี๋ยวก็กลับ มา” เซียซึ่งเป็นอุ้มเด็กน้อยจากบนพื้นขึ้นมา แล้วจ้องมองเขา “ลูกอยู่ทำการบ้านที่บ้านดีๆ นะ แล้วเจอกันตอนค่ำ

เรื่องที่จะคุยกันเป็นความลับระหว่างผู้หญิงสองคน ถ้าพา เด็กน้อยไปด้วย ว่ากันตรงๆ ก็คือไม่สะดวกสักเท่าไร เซี่ยง เฉินไม่คิดพาเซียต้าไปไปอยู่แล้ว เซี่ยต้าไปโอบรอบคอเธอ อย่างไม่ไว้ใจ “แม่บอกแล้วนะ ตอนค่ำต้องกลับมา ผมจะรออยู่ ตรงนี้ ถ้าแม่ไม่กลับมาผมก็จะไม่นอน

“รู้แล้วล่ะ”

เซี่ยซิงเฉินจุ๊บลงบนแก้มกลมของเขาไปที่ ถึงได้ปล่อยตัว เขาลง แล้วให้คนขับรถไปส่งตน

ในเวลานี้ คนที่ยืนต่อแถวอยู่ข้างนอกนั้นมากมายเสีย เหลือเกิน พอเธอมาถึง ฉือเว่ยยังที่กำลังถือหมายเลขอยู่ โบกมืออยู่อีกฟาก “ตรงนี้

เซียซิงเฉินนั่งลงข้างๆ เธอ เหลือบมองเธอเพียงแวบเดียว ก็สังเกตเห็นทันทีว่าขอบตาดำมาก
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”

“ซิงเฉิน ฉันเหมือน…ทำอะไรผิดไปเลย” ถือเว่ยยังนั่งอยู่ ข้างๆ เอากางเกยบนไหล่ของเธอ ดูหมดอาลัยตายอยาก ราวกับลูกบอลที่ไม่มีลม