ตอนที่ 138 หาพ่อเลี้ยงสักคน (1)

“ผมไม่ได้หาผู้หญิงสักหน่อย

“งั้นหาอะไร”

“ผู้ชาย” เด็กน้อยพูด จากนั้นก็เริ่มลงมือหาผู้ชายในเว็บ จริงๆ ปากน้อยพึมพำไปมา “อืม เสี่ยวไป คนนี้ใช้ได้นะ ใช่มะ หน้าตาก็ใช้ได้”

“คนนี้ก็ดีนะ สูงมากเลย ตั้ง 190 แน่ะ สูงกว่าเสี่ยวไปอีก

“อุ๊ คนนี้ไม่หล่อเท่าเสี่ยวไป คนนี้ไม่ได้ ตกรอบ!”

ไปเย่นิ่งที่อยู่ข้างๆ ใบหน้าหม่นจนคล้ายถ่านหินแล้ว เขา อยู่นิ่งต่ออีกไม่ไหว โยนงานของตัวเองทิ้ง แล้วหันไปหิ้วตัว เซี่ยตาไปจากเก้าอี้ทันที เขาถลึงตามองเด็กน้อย “ตอนนี้ลูกจะ หาผู้ชายแล้วเนี่ยนะ!?

“ไม่หาตอนนี้แล้วจะหาตอนไหนล่ะ ถ้ายังไม่หาอีกก็ไม่ทัน แล้วนะ”

มุมปากของคนบางคนกระตุกหัวหลายที ทำยังไงดี ตอนนี้ เขาอยากจะฟาดก้นเด็กน้อยเหลือเกิน

“พ่อรู้ไหมว่าตอนนี้หม่ามี้ของเราอายุเท่าไรแล้ว 23 ปี อีก เดี๋ยวก็จะ 24 แล้ว ตอนนี้เป็นช่วงอายุที่ดีที่สุดของแม่ แม่ บุญธรรมบอกว่าจะช้าอีกไม่ได้ ตอนนี้หาแฟนให้แม่สักคน คบกันสักสองสามปี ก็อายุ 26 27 พอดี เป็นช่วงอายุที่เหมาะจะ แต่งงานเลยล่ะ!”

“สรุปว่า….ตอนนี้ลูกกำลังดูตัวให้เธอนั้นเหรอ!?”

“ใช่แล้ว พ่อยังหาแม่เลี้ยงให้ผมได้ ผมไม่มีเหตุผลที่จะไม่ หาพ่อเลี้ยงสักคนนี่นา!”

สิ้นเสียงเซี่ยต้าไป ร่างเล็กก็ถูกพลิกหันกลับไป ชายหนุ่ม ยกฝ่ามือหวัดลงบนก้นน้อยๆ ของเด็กน้อยทันที เซียต้าไปที่ถูก ตีจึงร้องไห้ออกมาเสียงดัง “ฮือๆ เสี่ยวไป ทำไมเนี่ย!

“ใครให้ลูกมายุ่งล่ะ เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กห้ามมายุ่ง!

“ผมจะยุ่ง! ผมจะเอาพ่อเลี้ยง!!

เขาดัง “เจี๊ยะ ไปอีกที เซี่ยต้าไปแผดเสียง “ผมจะฟ้อง หม่ามีว่าพ่อตี พรุ่งนี้จะฟ้องหมา”

ไป๋เย่นิ่งไม่ได้จะตีเขาจริงๆ แค่สั่งสอนเล็กๆ น้อยๆ เลย แสร้งตบลงไปสองที จากนั้นก็ปล่อยเด็กน้อยลง ต่อด้วยสีหน้า เรียบนิ่ง มือปิดคอมดังพรึบ แล้ววางไว้บนที่สูงๆ

เซี่ยต้าไปทั้งกระโดดทั้งเขย่งจ้องจะเอาคอม เขาแค่นเสียง “จากนี้ไปลูกอย่าคิดแตะต้องคอมอีก!”

ใช่ ห้ามให้เจ้าตัวเล็กนี่ได้คอมอีกก็พอแล้ว!

“เสี่ยวไป พ่อมันคนนิสัยไม่ดีจริงๆ!” หลังพยายามอยู่ สุดท้ายก็ตัดพ้ออย่างน้อยใจ

หลายครั้งเซี่ยต้าไปก็ยังหยิบไม่ถึง เหนื่อยจนเหงื่อออก
“งั้นลูกก็เด็กนิสัยไม่ดีคนหนึ่งนั่นแหละ!” ไปเย่นิ่งไม่ขยับ ตัวสักนิด คร้านจะมองเด็กน้อยแม้เพียงแค่แวบเดียว

“เชอะ!” เซียต้าไปจนปัญญา สุดท้ายจึงต้องออกไปอย่าง

จนใจ พลางบ่นพึมพำตลอดทาง “ไม่แตะก็ไม่แตะ เดี๋ยวผมไป ขอคอมกับหม่ามี้ก็ได้

ไปเยฉิงอยากจะจับเด็กน้อยกลับมาตีกันอีกสักสองที เหลือเกิน มีพ่ออยู่แท้ๆ จะหาพ่อเลี้ยงทำไมกัน

เขาออกจากห้องหนังสืออีกทีก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว มือปิดคอมแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนของเธอ

เซี่ยต้าไปนอนตัวติดกับเธอ ซึ่งตอนนี้ก็หลับไปแล้ว เหมือนหนอนตามก้น[1]ตัวเล็กๆ ร่างเล็กหดตัว วางศีรษะกลม กลึงไว้บนไหล่ของเธอ ไปเย่งยืนมองภาพสองคนกอดกันนอน บนเตียงอยู่ตรงหน้าประตู ก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่บอกไม่ถูก เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าสักวันตนจะโหยหาความอบอุ่นอย่างนี้

พอนึกถึงเรื่องที่เขี่ยต้าไปช่วยดูตัวให้เธอ ใบหน้าที่หม่น ลง พอนึกถึงอนาคตที่อาจมีผู้ชายอีกคน โอบเธอและเซี่ยต้าไป ไว้ในอ้อมกอด สีหน้าก็อึมครึมทันที

เขาที่สีหน้าเรียบนิ่ง เดินเข้าไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็เปิดผ้าห่ม ออกแล้วนอนลงข้างเธอทันที แขนยาวสอดเข้าท้ายทอยเธอ รั้ง ให้ตัวเธอและลูกเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดด้วยกัน
เธอไม่ตื่น

แต่เซี่ยต้าไปกลับถูกปลุกให้ตื่น เขายกศีรษะเล็กขึ้น ขมวด คิ้วบางมองไปเฉิง “เสี่ยวไป มานอนอยู่นี่ได้ยังไง

“นอนซะ” น้ำเสียงเขากดต่ำมาก พลางใช้มือกดศีรษะเล็ก

ของเด็กน้อยกลับไปที่เดิม

“พ่อจะมาเกาะแกะหม่ามีอีกแล้ว…”

“อย่าพูดมาก” ไปเย่นิ่งดึงผ้าห่มขนห่อหุ้มทั้งเธอและลูก ข้างกายอย่างแนบแน่น แพขนตาเซียซิงเฉินกะพริบเบาๆ แต่ยัง คงนอนหลับไม่ขยับเช่นเดิม สองมือประสานเข้าด้วยกัน ค่อยๆ วางไว้บนหน้าท้อง ไปเย่นิ่งก้มมองเธอแวบหนึ่ง มืออีกข้างสอด เข้าท้ายทอยตน เขาหลับตา บังคับให้ตัวเองเมินเฉยต่อกลิ่น หอมของครีมอาบน้ำที่ลอยฟังจากตัวของเธอ เมินเฉยความเข้า ยวนที่มองไม่เห็น พอกำลังพลิกตัวปิดไฟตรงหัวเตียง จู่ๆ มือถือ บนหัวเตียงก็สั่นขึ้นมา เป็นมือถือของเธอนั่นเอง

ไปเฉิงยื่นมือออกไปหยิบมือถือมาดู ก็เห็นว่าเป็น ข้อความหนึ่ง แต่ว่าเป็นข้อความจากสวี่เหยียน ดึกดื่นขนาดนี้ เขาจะส่งข้อความอะไรมาอีก ไปเย่นิ่งส่งเสียงครางต่ำ นิ้วปิด หน้าจอ จิ้มเปิดอ่านข้อความ

ซิงเฉิน ผมรู้ว่าตอนนี้คุณต้องนอนแล้วแน่ๆ แต่ว่าผมนอน พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงยังไงก็นอนไม่หลับ เรื่องคืนนี้ ผม อยากพูดขอโทษคุณสักหน่อย ขอโทษนะ ถ้าไม่ใช่เพราะผม คุณก็ไม่ต้องได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างในคืนนี้ แต่ว่าเรื่องที่ถอนหมั้นกับซิงคง ผมไม่เสียใจหรอกนะ แต่กลับรู้สึกว่าตอนนี้ เบาใจมาก ผมสามารถรักคุณอีกครั้งได้อย่างเปิดเผยกว่าเดิม ตามจีบคุณใหม่ บางทีสำหรับคุณ พวกเราอาจจะคลาดกันไป แล้ว แต่ผมกลับรู้สึกว่าหนทางที่จะรักคุณมันเพิ่งเริ่มต้นเอง ถึง ผมจะไม่สามารถรับปากอย่างอื่นได้ แต่ผมรับปากได้ว่า เทียบ กับท่านประธานาธิบดีแล้ว อย่างน้อยผมก็ให้คำสัญญาหนึ่งกับ คุณได้ ให้ชีวิตแต่งงานที่ดีกับคุณได้ หรือแม้แต่ถ้าไป ผมก็จะ ปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นลูกชายของผม ซึ่งเฉิน คิดอีกทีเถอะ ให้เราได้เริ่มต้นกันใหม่ ได้ไหม

ไปเย่นิ่งอ่านทุกตัวอักษรจนจบ สีหน้าบึ้งตึง เหลือบมอง เซี่ยซิงเฉินที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆ มิน่าความจำเธอถึงไม่ดี รอบ ข้างมีแมลงวันบินว่อนมากมายขนาดนี้ เลยแบ่งใจเธอไปสินะ

เขาไม่รีรอที่จะลบข้อความทิ้ง จากนั้นก็เตรียมปิดเครื่อง แล้วนอน ทว่า นิ้วมือดันกดเข้ารายชื่อผู้ติดต่ออย่างไม่ทันระวัง เดิมที่ไม่ได้ตั้งใจจะดู แต่เผลอเหลือบเห็นคำว่า “ว่าที่สามี บนจอ สีหน้าเขาจึงตึงยิ่งกว่าเดิม ทั้งร่างเย็นเฉียบเหมือนก้อน น้ำแข็ง ไม่คิดอะไรมากก็กดชื่อนั้นทันที อยากจะดูสักหน่อยว่า ว่าที่สามี” ของเธอคือใครกันแน่

หมายเลขยาวเป็นพรวนอันแสนจะคุ้นเคยฉายเข้าใน ดวงตา เขาชะงัก เกินความคาดหมาย คิดไม่ถึงเลยจริงๆ จาก นั้นความเย็นยะเยือกบนใบหน้าก็สลายหายไป คิ้วที่ขมวด คลายลง ตามด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่เผยยิ้มบางเบา แล้วก็ ค่อยๆ ยิ้มกว้างขึ้น…
แม้แต่ในดวงตาก็ยังคงมีรอยยิ้ม แววตาเสมือนดวงดาวที่ มีแสงเป็นประกาย

สักพัก เขาถึงได้วางมือถือลง หันมองเชียซิงเฉินอีกครั้ง ด้วยแววตาที่อ่อนโยนมากกว่าเดิม เขานอนลงไปใหม่อีกครั้ง โอบรั้งตัวเธอเข้าอ้อมกอดอย่างแนบแน่นเงียบๆ ตัวของเซียต้า ไปก็ขยับโดพวกเขาด้วยเช่นกัน แขนเล็กพาดข้ามตัวกอดเซีย ซิงเฉินไว้แน่น เหมือนกลัวว่าจะมีคนแย่งเธอไปอย่างไรอย่างนั้น

ภาพทั้งหมดตกอยู่ในสายตา เขาอดยกยิ้มมุมปากไม่ได้ ภาพนี้สุดแสนจะงดงาม