ตอนที่ 130 พบกันอีกครั้งหลังแยกจาก(1)

เธอไม่กลัวเขา เรื่องเมื่อสิบปีก่อนเป็นฝันร้ายสำหรับเขาและ สำหรับเธอเช่นกัน! ตลอดหลายปีที่ผ่านมามันคอยฝังอยู่ในใจ เธอ เป็นฝันร้ายสำหรับเธอไม่หยุดหย่อน ความจริงเธอหวังให้ เยเชียวปรากฏตัวเสียที แทบอยากรีบจบเรื่องทุกอย่างนี้ อย่าง น้อยอาจทําให้เธอสบายใจขึ้น

เยเชียวไม่เอ่ยอะไร ไม่แม้แต่ปรายตามองเธอสักนิด ทำ เพียงแค่เลื่อนกระจกรถขึ้นอย่างเฉยชา

ขบวนรถขามามาอย่างไร พวกเขาก็หายลับไปในความ มืดมิดเช่นเดิม ไม่นานก็ไม่เหลือให้เห็นแม้แต่เงา ไปเยทอด มองท้องถนนอันมืดมน เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อเปรียบ เสมือนภาพลวงตา ทว่าความเจ็บที่หลงเหลืออยู่ระหว่างขา กลับชัดเจนมาก จนยากจะเมินเฉย

ตลอดทางที่ไปหลางขับรถ ไปเย่นั่งอยู่เบาะหลัง เธอยังดู สับสนเล็กน้อย จู่ๆ ก็เจอเย่เซียว แล้วก็ถูกเขาขืนใจไม่ถึงนาที เห็นชัดว่าเขาตั้งใจมาทำให้เธออับอาย ไม่ได้มีใจอยากทำกับ เธอต่อจริงๆ

ไปเย่ไม่เกลียดเขา ไม่สิ พูดความจริงก็คือเกลียดไม่ลง เพราะเธอติดหนี้เขา เย่เซียวในอดีตรักเธอเข้ากระดูก เหมือนอมไว้ในปากก็กลัวเธอจะละลาย ประคองไว้ในมือก็กลัวตก แตก เธอที่อยู่เคียงข้างเขา เคยเป็นเด็กสาวที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง

เสียดายแค่ว่า…

“รัฐมนตรี” ไปหลางเอ่ยเรียกเธอจากด้านหน้า เธอหลุด จากภวังค์ แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง แววตารู้สึกผิดของไป หลางสบเข้ากับเธอผ่านกระจก เธอรู้ว่าเขาอยากพูดอะไร ไม่รอ ให้เขาเอ่ยปาก เธอก็เอ่ยแทรกก่อน “เรื่องวันนี้อย่าไปพูดให้ ใครรู้ ทำเป็นว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น!

“ได้ยังไงกันครับ!” ไปหลางอารมณ์คุกรุ่นไม่หาย “วันนี้ เรามากันเองเลยสู้มันไม่ได้ แต่ฝ่ายรักษาความสงบของเราจะ ทนกล้ำกลืนอย่างนี้ไม่ได้

“นี่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฝ่ายรักษาความสงบ เขามาเพราะ ฉันต่างหาก” ไปเยกลับไปใจเย็นเช่นเดิมแล้ว เมื่อครู่เย่เซียว ทำอะไรกับเธอ ไปหลางที่ถูกขวางไว้ย่อมไม่เห็น แต่ว่าเขาเป็น คนฉลาด คงจะคิดได้เอง

“แต่คุณเป็นรัฐมนตรีฝ่ายรักษาความสงบของเรา…

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น” ไปเย่เอ่ยขัดถ้อยคำขุ่นเคืองของ เขา เหลือบมองรอยแผลบนใบหน้าเขา “เดี๋ยวกลับไปจัดการ แผลให้เรียบร้อย ลืมเรื่องในคืนนี้ให้หมด

ไปหลางยังอยากจะพูดบางอย่าง แต่เมื่อได้ยินคำพูดของ เธอ เขาก็ไม่กล้าแย้งอีก สุดท้ายจึงทำแค่ผงกหัวอย่างจำใจ แต่ ก็ไม่อาจกล้ำกลืนอารมณ์โกรธลง ปล่อยหมัดเข้าพวงมาลัยรถอย่างแรง

วันขึ้น

วันอาทิตย์

เป็นวันหยุด

คืนก่อนเซียซิงเฉินนอนหลับสักเท่าไร แต่เธอไม่ได้ นอนต่อ ทำเพียงแค่ตื่นแต่เช้า นั้นก็เริ่มความสะอาดห้อง จริงก็ความสะอาดอยู่ ทุกวัน ในห้องสะอาดเป็นระเบียบ เธอยังคงถือถูพื้นและ ผ้าขี้ริ้ว เช็ดโต๊ะอยู่อย่าง

ฉือเว่ยยังยังได้ทานอาหารเช้ามาเสียแล้ว

เซี่ยซิงเฉินโจ๊กบนโต๊ะยังถูกทาน เธอกินเลย ฉัน เพิ่งต้ม”

ฉือเวียยังมองเธออาหารอย่างเงียบเธอไม้พื้นยกขาหน่อย

“ตรงสะอาดมากแล้ว เมื่อเธอไปรอบหนึ่งแล้ว ฉือเว่ยยังเธออย่างประหลาดใจ

“เหรอ

อั้ม”

เธอจึงเปลี่ยนทิศทางไปอีกฝั่งแล้ว ต่อไป คือเว่ยยังเห็นรอบขอบตาที่เป็นสีดำของเธอแล้วถอนหายใจ “ไม่ใช่ว่าเมื่อ คืนเธอไม่ได้นอนทั้งคืนนะ

“นอนสิ จะไม่นอนได้ยังไง” แค่นอนไม่ค่อยหลับเท่านั้นเอง ตลอดทั้งคืนเธอคิดอะไรมากมาย คิดถึงอนาคตของเธอกับ เซี่ยต้าไป…

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในหัวก็มีแต่ความคิดที่อยากพาเขากลับ

มาอยู่ข้างๆ

ถือเว่ยยังจ้องจับผิดเธออยู่สักพัก สุดท้ายเอ่ยปากหยั่งเชิง “ข่าวซุบซิบวันนี้ เธอเห็นหรือยัง”

เซี่ยงเฉินส่ายหัว

ฉือเว่ยยังเอ่ย “ฉันก็ได้เพื่อนร่วมงานที่ไปร่วมงานเลี้ยง การกุศลเมื่อคืนโทรมาเล่าให้ฉันฟังนั่นแหละ ฉันเลยไปอ่าน หนังสือพิมพ์”

เธอที่กำลังถูพื้นอยู่ชะงักงัน สำหรับเรื่องที่ถือเว่ยยังอยาก พูด ในใจพอจะเดาได้ เธอยึดตัวตรงแล้วหัวเราะ “ไม่ต้องมอง ฉันอย่างนั้น ฉันไม่เป็นไร

บนหนังสือพิมพ์ ต้องพาดหัวเรื่องงานแต่งงานของไปเย งกับซ่งเหวย แน่นอน

“จริงเหรอ” ฉือเว่ยยังยังคงเป็นห่วง

“ก็รู้ว่าจะมีวันนี้ตั้งนานแล้วนี่นา ตอนนี้วันที่กำหนดไว้แล้ว ก็ดีนี่… เซี่ยซิงเฉินเอ่ยประโยคนี้กับฉือเว่ยยังรวมถึงเป็นการบอกกับตัวเองด้วย วันแต่งงานถูกกำหนดไว้แล้ว ถูกอย่างถูก ประทับตราอย่างเป็นทางการแล้ว เธอก็จะไม่หลงทาง หลงใหล ในเรื่องรักอย่างโง่เขลาอีกแล้ว เขาจะไม่มายุ่งอีก ก็ดีนี่นา…

ทว่า…

ชิ้นส่วนในใจที่หายไป ภายในเวลาอันสั้นคงไม่มีสิ่งใดมา ทดแทนได้

ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่ เสียงมือถือเธอก็ดังขึ้น เมื่อหยิบ มาดูเพียงแวบเดียวก็ขมวดคิ้วแล้วตัดสายทิ้งทันที ถือเว่ยยัง ถาม “ใครเหรอ”

“เซี่ยชิงคง”

ฉือเว่ยยังแค่นหัวเราะ “หล่อนก็จริงๆ เลยนะ! เวลานี้คง กระตือรือร้นน่าดู!”

เสียงมือถือของเธอดังขึ้นอีกครั้ง เซี่ยซิงเงินรำคาญ กำลัง จะตัดสายอีกครั้ง คือเว่ยยังก็พูดขึ้นมา “เอามือถือมาให้ฉันเร็ว ฉันจะด่าหล่อนสักที!!

เซี่ยชิงคงโทรมาตอนนี้ ก็แค่อยากมาเยาะเย้ยเธอ นี่มันรน หาที่ถูกด่าชัดๆ ทักษะการด่าคนของฉือเว่ยยัง เซี่ยซิงเฉินรู้ดี จึง ส่งมือถือให้เธอไป

ฉือเว่ยยังกดเปิดลำโพง แล้วโยนมือถือไว้บนโต๊ะอาหาร เธอทานอาหารเช้าอย่างสบายไปด้วย ฟังไปด้วย

“เซี่ยซิงเฉิน หนังสือพิมพ์วันนี้ ที่เห็นแล้วใช่ไหม” ไม่เหนือไปจากที่คิดไว้ น้ำเสียงเย้ยหยันของเซี่ยงคงดังแว่วออกมา

“ฉันบอกแล้ว ท่านประธานาธิบดีก็แค่เล่นๆ กับพี่ไง เห็น ไหมล่ะ ตอนนี้เขาก็จะแต่งงานกับซึ่งเหวยออยู่ดี พี่น้า เป็นแค่ ผู้หญิงที่เคยมีลูกแล้ว ก็อย่า….”

“ใช่สิ เซียซิงเฉินของเราน่ะ ก็แค่ผู้หญิงที่เคยมีลูก แต่ว่า แล้วยังไงล่ะ ก็ยังดีกว่าบางคน” คือเว่ยยังเอ่ยขัดเซียซิงคง น้ำ เสียงหยอกล้อยั่วยุจนแทบอยากตายให้ได้ บางคนนะ ทั้งที่ก็ หมั้นไว้แล้ว แต่สุดท้ายล่ะ ก็ถูกเขาทิ้งอยู่ดี เฮ้อ คนที่ทิ้งคนนั้น ไปกลับถูกใจเซี่ยซิงเฉินของเราซะได้ ถึงเธอจะมีลูกแล้วก็ไม่ สนใจอะไร เป็นไงล่ะ เธอดูถูกเซียซิงเฉิน แต่กลับแพ้เธอทุก อย่าง เธอมีหน้าอะไรมาเยาะเย้ยคนอื่นกัน! ถ้าฉันเป็นเธอนะ คงขังตัวเองไว้ในบ้านไม่ออกไปไหนตั้งนานแล้ว ขายขี้หน้า เขา!”

เซี่ยซิงคงที่อยู่อีกฝั่งของสายโมโหจนหายใจแทบ ไม่ทัน แต่ก็พูดอะไรไม่ออกสักประโยคเดียว คือเว่ยยังเค้น หัวเราะ “เซียซิงคง ฉันขอพูดกับเธออีกทีนะ! เธออย่าลืมล่ะ ส เหยียนที่เธอประคองไว้ในกำมือ แล้วรักแทบตายคนนั้นน่ะ คือ ผู้ชายที่ตอนนั้นซิงเฉินของเราบอกว่าไม่เอาแล้ว ตอนนี้เธอก็ เอาไปรักให้มากๆ เถอะ! อย่ามาเจื้อยแจ้วต่อหน้าซิงเฉิน ฉัน อายแทนเธอ!”

พูดจบในรวดเดียว ไม่รอให้เซียซิงคงได้พูดอะไรต่อ ก็ชิง ตัดสายเสียก่อน เงยหน้าขึ้นสบตายิ้มให้เซียซิงเฉิน ฉือเว่ยยัง อุทานออกมาเสียงดัง “สะใจ! ได้ด่าแล้วก็หิวขึ้นมาเลย เธอก็อย่ามัวแต่คิดมากเลย มานั่งกินข้าวเช้ากันดีกว่า”