ตอนที่ 125 ชอบกับรักมันต่างกัน (2)

“ก็แค่ให้เขาพาฉันออกมาขับรถเล่น ในงานมันค่อนข้างน่าเบื่อ น่ะค่ะ” เซี่ยซิงเฉินแสร้งทำท่าทางสบายๆ จนพูดจบประโยค ใจ อยากจะขึ้นตัวออกจากอ้อมแขนของเขาเหลือเกิน

ไปเย่นิ่งไม่ยอมให้เธอดิ้น กลับยิ่งรัดตัวเธอให้แน่นกว่า เดิม สายตาอันเรียบนิ่งมองใบหน้าข้างหนึ่งของเธอ ไม่รู้ว่าจู่ๆ ก็หยิบทิชชู่เปียกมาจากไหน เช็ดใบหน้าเธอหลายทีด้วยสีหน้า มึนตึง การกระทำของเขาไม่ได้อ่อนโยนแม้แต่นิด กัดฟันแน่น จนเผยให้เห็นสันกราม เครื่องสำอางบางๆ บนใบหน้าเธอ เห็น ที่คงจะถูกเขาลบออกไปหมดแล้ว

“เจ็บ คุณอย่า…” เซี่ยซิงเฉินยกแขนขึ้นเป็นเชิงขัดขืน

ไปเย่งเห็นว่าเธอขมวดคิ้วเป็นปมแน่น ท่าทางเจ็บน่าดู จึงได้ผละมือออก มองดูผิวขาวใสของเธอที่โผล่พ้นออกมาอีก ครั้ง สีหน้าก็ดีขึ้นเป็นกอง พลันเกิดความรู้สึกปวดใจอย่างบอก ไม่ถูก เซี่ยซิงเฉินไม่พอใจ ถลึงตาใส่เขาไปทีแล้วกระเถิบตัวไป นั่งห่างจากเขา ยังดีที่ภายในรถกว้างพอจะให้เธอนั่งชิดริมขวา สุด จนห่างเขาไปเกือบครึ่งเมตร

ตลอดทางทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันอีก ไปเยถึงคอยรับสาย โทรศัพท์ตลอด เขายุ่งมาก เอาแต่คุยเรื่องการเมืองกับอีกด้าน ของสาย เชียซิงเฉินไม่กล้าแอบฟังนัก ทำได้เพียงพิงหัวกับกระจกรถ สายตาว่างเปล่าทอดมองไปยังความมืดมิดด้านนอก

มุมข้างใบหน้าอันแสนหล่อเหลาของเขาสะท้อนอยู่บน กระจกรถ เซียซิงเฉินจ้องมองจนเผลอเหม่อลอย นิ้วเรียวยาว เลื่อนขึ้นเกาะกระจกอย่างไม่รู้ตัว ปลายนิ้วสวยลูบไล้ไปตาม ใบหน้าที่สะท้อนอยู่ ทีละนิดทีละนิด….

คนบางคน ก็ถูกกำหนดไว้เพื่อเป็นเพียงแค่ความทรงจำ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร รถก็จอดลงที่ที่พักของเธอ

เซี่ยซิงเฉินหลุดจากภวังค์ จับชายกระโปรงก้าวเดินลงจาก รถ เมื่อนึกบางอย่างได้จึงหันกลับมาเอ่ยกับเขาว่า “คุณรอฉัน แป๊บหนึ่งนะคะ เดี๋ยวฉันมา

ไปเฉิงปรายตามองเธอ เหมือนกำลังเดาว่าเธอคิดอะไร อยู่ แต่เธอไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ จับชายกระโปรงหันหลังเดินเข้าไป ในลิฟต์ทันที

รอจนร่างของเธอหายลับไป ไปเฉิงที่นั่งเงียบอยู่ในรถสัก พักถึงได้เปิดประตูออกไป

เธอปิดประตูขังตัวเองอยู่ในนั้นกว่ายี่สิบนาที ถึงได้เปิด ประตูออกมา กำลังจะลงไปหาเขา แต่ร่างสูงใหญ่ที่อยู่หน้า ประตูนั่นทำให้เธอนิ่งงันไปครู่หนึ่ง

เธอปิดประตูเบาๆ ยืนหลังชิดบานประตูอยู่อย่างนั้น ร่างสูงใหญ่ของเขาที่กำลังยืนสูบบุหรี่นั่นซ่อนตัวอยู่ในความมืด บนทางเดินที่แสงไฟสลัว เผยให้เห็นบุหรี่ระหว่างนิ้วเขาที่ใกล้ มอดเข้าไปทุกที เซียซิงเฉินไม่ค่อยเห็นเขาสูบบุหรี่สักเท่าไร เพราะเขาพยายามห้ามตัวเองอยู่ตลอด

เมื่อเห็นเธอออกมา เขาจึงดับบุหรี่ แล้วโยนลงถังขยะ

ข้างๆ

ในมือเซียซิงเฉินมีกล่องสองกล่อง ถูกเก็บใส่ถุงอย่าง ระมัดระวัง มือของเธอที่ถือของอยู่ยื่นไปตรงหน้าเขา “อันนี้ คืนให้คุณ”

“อะไร” ไปเย่นิ่งมอง

“ชุดราตรีกับเครื่องประดับที่ใช้ในคืนนี้ค่ะ”

เขาขมวดคิ้ว “ของที่ผมให้ผู้หญิง ไม่เคยมีการรับคืนมา ก่อน”

เซียซิงเฉินเบ้ปาก สีหน้าเรียบนิ่งกว่าที่คิด “ถ้าอย่างนั้นฉัน จะเป็นคนแรกเอง ฉันได้ยินพี่…ไม่สิ ฉันได้ยินรัฐมนตรีไปบอก ว่าของพวกนี้มีความหมายมาก ฉันคงรับไว้ไม่ได้ อีกอย่างที่ฉัน เคยรับของขวัญจากผู้ชายคนอื่น ก็ไม่เคยได้ของขวัญที่แพง ขนาดนี้มาก่อนด้วย”

เธอรับของขวัญจากชายอื่น

ไปเย่นิ่งแววตาเย็นชา ขยับตัวอันสูงใหญ่เข้าใกล้เธอ “นั่น เพราะผู้ชายที่คุณเคยพบเจอไม่ใช่ผม ถ้าคุณไม่ชอบก็เอาไปทิ้งเซี่ยซิงเฉินจ้องมองเขาไปสักพักจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ วางถุงไว้ข้างกำแพง “นี่เป็นของของท่านประธานาธิบดี จะทิ้ง หรือเอากลับไปก็แล้วแต่คุณจัดการ

ยามเอ่ยปากอีกครั้ง น้ำเสียงกลับเผยความเย็นชาและ

ความห่างเหิน

เธอไม่ได้เงยหน้าแต่กลับรู้สึกถึงสายตาอันเย็นเฉียบของ เขาที่แทบจะแทรกซึมเข้าไปในตัว เธอทำเป็นไม่สนใจพลาง เอ่ยต่อ “นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณควรรีบกลับ

เอ่ยจบเธอไม่คิดจะเงยหน้าแล้วเดินจากไป ครูต่อมาได้ยิน เพียงแต่เสียงสูดลมหายใจอย่างหนักหน่วงของชายหนุ่มด้าน หลัง ข้อมือถูกกำแน่น เรือนร่างผอมบางของเธอถูกกระชากให้ หันกลับไปทันที แผ่นหลังถูกดันติดฝาผนังอย่างรุนแรง เธอเจ็บ จนจุก มือของชายหนุ่มจับปลายคางเธอแน่น เชยหน้าเธอขึ้น และจ้องมอง “เมื่อกี้คุณเรียกผมว่าอะไรนะ”

ท่านประธานาธิบดี ดูห่างเหินเหลือเกิน

เซี่ยซิงเฉินกัดริมฝีปาก ไม่เอ่ยอะไรตอบ ทำเพียงปัดมือ ของเขาทิ้ง

เขาออกแรงมากขึ้นเพื่อไม่ให้เธอดิ้นหลุดไปได้

เซี่ยซิงเฉินเหมือนเริ่มหงุดหงิด อ้าปากกัดเข้าที่มือเขา เขา ขมวดคิ้ว สายตาเรียบนิ่ง โน้มหน้าลงเพื่อจะครอบครองริมฝีปากเธอ

เมื่อลมหายใจร้อนขยับเข้าใกล้ เซี่ยซิงเฉินจึงหันหน้าหนี

จูบของเขา ชั่วขณะนั้นทั้งสองคนต่างก็ชะงักทั้งคู่ ไม่ได้มีท่าที อะไรต่ออีก ลมหายใจของเขาเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ แววตาฉาย แววไม่พอใจ คิ้วขมวดเหมือนกับใกล้จะหมดความอดทน

เซียซิงเฉินถึงได้ค่อยๆ หันหน้ากลับมา จ้องมองเขา “คุณ ต้องการอะไรจากตัวฉัน

“หมายความว่ายังไง” ความตึงเครียดระหว่างคิ้วที่ขมวด ของเขาหนักขึ้นกว่าเดิม แขนยันผนังไว้ สายตาไล่มองเธอจาก บนลงล่าง

“คุณให้ของขวัญที่แพงขนาดนี้กับฉัน ก่อนหน้าก็ช่วยฉัน ไว้หลายครั้ง ไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดหรืออยากตอบแทนเรื่องที่ฉัน ให้กำเนิดลูกคุณ แต่เป็น…เพราะอยากนอนกับฉัน ใช่ไหมคะ” สิ้นประโยค นัยน์ตาแวววับของเธอก็เงยขึ้นมอง แน่วแน่และไม่ หลบสายตาเขาแม้แต่น้อย แสงไฟสลัวกระทบอยู่ในดวงตาของ เธอ แพรวพราวผิดปกตินัก

ไม่ว่าจะเป็นก่อนหน้านี้หรือเมื่อคืน ปฏิกิริยาร่างกายของ เขาทั้งหมด ถ่ายทอดความคิดนั่นออกมาชัดเจนแล้ว เธอไม่ได้ โง่ เธออยากจะคุยกับเขาให้รู้เรื่องก่อน เธอเป็นแค่คนธรรมดา ที่หวั่นไหวกับไปเย่นิ่งไปแล้วจริงๆ แต่ว่าเรื่องหมั้นหมายของ เขาเป็นหนามทิ่มแทงใจเธอ
เขาจ้องมองเธอ เหมือนกำลังหยั่งเชิงประโยคเมื่อครู่ของ เธอ สักพักก็ยืนตัวตรง ไม่เอ่ยปฏิเสธ “ถ้าใช่แล้วจะทำไม

เขาอยากนอนกับเธอจริงๆ คิดมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว นี่ เป็นปฏิกิริยาทั่วไป เขาไม่เคยคิดจะปิดบังและไม่อยากจะปิดบัง ความสนใจต่อผู้หญิงเป็นเรื่องปกติของผู้ชายอยู่แล้ว

“ถ้าฉันยอมนอนกับคุณ หลังจากนี้ พวกเราก็ไม่ต้องยุ่ง เกี่ยวกันอีก ใช่ไหม”

เซี่ยชิงเฉินพยายามบังคับตัวเองให้เอ่ยถามประโยคนี้ ออกมาอย่างสงบนิ่ง เพียงแต่ในความมืดมิด สองมือแน่นจน ปลายเล็บจิกเข้าฝ่ามืออย่างแรง

ไปเย่นิ่งเหมือนคิดไม่ถึงก่อนว่าเธอจะเอ่ยประโยคนี้ออก มา ทั้งร่างสั่นไหว นัยน์ตาสะท้อนความอันตรายมากกว่าเดิม หลายเท่า “คุณรู้สึกว่า….ตอนนี้ผมกำลังตอแยคุณไม่เลิกงั้นเห รอ”

ทุกคำพูด เหมือนเล็ดลอดออกจากไรฟันออกมา แต่ละคำ ช่างหนักหน่วงเหมือนจะทุบเข้าที่หัวของเธออย่างไรอย่างนั้น

ภายในหัวของเซี่ยซิงเฉินมีแต่คำพูดของซ่งถั่วเหยาในวัน นี้ดังก้องไปมา รู้สึกแค่ว่าในใจถูกบีบรัดแน่นจนแทบหายใจไม่ ออก เธอจ้องมองเขาพลันเอ่ยถาม “ตอนนี้คุณรู้หรือเปล่าว่า ความรู้สึกที่คุณมีต่อฉันเป็นยังไง

ไปเยถึงหรี่ตา ความรู้สึกที่มีต่อเธออย่างนั้นเหรอ เขาไม่ เคยคิดมาก่อน เรื่องที่ทำกับเธอล้วนแล้วแต่อารมณ์ในตอนนั้นก็เหมือนที่ให้ชุดราตรีกับเธอ ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าคุณแม่ให้เขามา เพื่ออะไร แต่ว่าในตอนนั้นเขาแค่รู้สึกว่าชุดราตรีนี้คู่ควรสำหรับ เซี่ยซิงเฉิน ไม่ใช่ซ่งเหวย

เซียซิงเฉินเผยยิ้มบางๆ “นอกจากอยากนอนกับฉัน ความ จริงคุณก็รู้สึกดีกับฉันอยู่บ้าง ใช่ไหมคะ

ตอนก่อนหน้า

ตอนต่อไป

กลับไปหน้าเรื่อง