ตอนที่ 114 มีเธออยู่ถึงอุ่นใจ (4)

“ผมรู้สึกว่าคำพูดของคุณมีเหตุผลอยู่ เลยจะทำตามที่คุณบอก ค้างคืนทีนี่แหละ”

เซี่ยซิงเฉินอึ้งไปสักพัก รู้สึกว่าตัวเองเริ่มตามความ คิดเขาไม่ค่อยทัน “ฉันพูดอะไรมีเหตุผลเหรอคะ”

ไม่! ที่สำคัญคือเธอบอกเมื่อไรว่าขอให้เขาค้างคืนที่นี่

เหมือนเขาจะรู้คำถามในใจเธอ ไปเยงโน้มตัวเข้าใกล้ เธอเล็กน้อย พูดอธิบายอย่างหน้าไม่อาย “คุณเตือนผมตลอด ว่าถ้าผมกลับทำเนียบก็จะนอนได้ไม่นาน ถือว่าเป็นการบอกใบ้ ที่ชัดเจนหรือเปล่า”

การเข้ามาใกล้อย่างกะทันหันของเขา ทำให้เซียซิงเฉิน เผลอก้าวถอยหลบไปก้าวหนึ่ง จนถอยชิดเข้ากับบานประตูห้อง ครัว เธอพอจะเข้าใจความหมายของเขา และกำลังจะอธิบาย แก้ความเข้าใจผิด เขาก็ชิงพูดขึ้นก่อนเสีย “ผมตัดสินใจว่าจะ ค้างคืนนี่ที่แล้ว”

ท่าทีแบบนั้นแปลว่าแน่วแน่และห้ามโต้แย้ง ยังคงเอาแต่

ใจไม่เปลี่ยน

เซียซิงเฉินจนปัญญา เห็นเขาที่เดินไปทางห้องน้ำอย่างไม่ สนใจใคร เธอจึงรีบตามไปทันที “คุณก็เห็นแล้วว่า โซฟาบ้าน เราเล็กแค่นี้เอง คุณตัวสูงขนาดนี้นอนไม่พอหรอก”
“ใครบอกว่าผมจะนอนโซฟาล่ะ”

เซี่ยซิงเฉินอึ้ง รีบตอบกลับ “แต่ก็มีแค่เตียงเดียว แถม เตียงก็ไม่ใหญ่อีก”

“อัตๆ กันนอน เตียงสำหรับเด็กเราสามคนยังนอนกันได้ เลย เตียงของคุณคงไม่เล็กเท่าเตียงสำหรับเด็กหรอกใช่ไหม

เซียซิงเฉินถูกเขาถามกลับอย่างจนคำพูด ดูท่าทางแล้ว คืนนี้คนคนนี้ตัดสินใจจะค้างคืนแล้วจริงๆ เขาตัวสูงใหญ่แบบนี้ เธอก็คงจะกระชากลากเขาเพื่อไล่ออกไปไม่ได้หรอก

สุดท้าย เธอก็ยอมแพ้ไปตามนั้น แล้วเดินมาในห้องอาบ น้ำเพื่อเอาผ้าขนหนูและแปรงสีฟันอันใหม่ให้เขาก่อน ลวกน้ำ ร้อนเรียบร้อยถึงให้เขาไป

“ที่นี่ไม่มีชุดนอนสำหรับผู้ชายนะคะ”

ไปเยฉิงปรายตามองเธอไปที กลีบปากบางขยับพูดเบาๆ “ถ้ามีล่ะก็คุณตายแน่”

เซี่ยซิงเฉินพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้ จะ เอาแต่ใจเกินไปแล้วหรือเปล่า

“ที่ยังยืนอยู่ตรงนี้เนี่ย อยากดูผมอาบน้ำ หรืออยากอาบ ด้วยกันล่ะ” นิ้วเรียวยาวสวยของไปเฉิงที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต ไปสี่เม็ดแล้วจึงหันมามองเธอ เธอถึงได้รู้สึกตัวทันที พอเงย หน้าก็เห็นลูกกระเดือกและกล้ามหน้าอกสุดเซ็กซี่ของเขา หน้า แดงเถือก แล้วรีบถอยออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน
เธอปิดประตู ความร้อนบนใบหน้ายังคงไม่หายไป

หัวใจเต้นรัว พอกลับถึงห้องนอนก็เปิดโคมไฟเล็กๆ ดวง หนึ่ง เด็กน้อยหลับลึกไปแล้ว ร่างเล็กๆ กางแขนกางขาจนกิน พื้นที่บนเตียงไปกว่าครึ่ง ใบหน้าเล็กขาวนุ่มนั้นแดงฝาด ผ้าห่ม บนตัวก็ถูกถีบออกจนหล่นลงข้างเตียงไปครึ่งหนึ่ง

เซียซิงเฉินยิ้ม เก็บผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้เขาใหม่ แล้วค่อย ของเท้าเบาๆ ไปเอาผ้าห่มอีกผืนในตู้ไปไว้บนโซฟา ช่วยไม่ได้ คืนนี้คงต้องเป็นตัวเองที่นอน โซฟาเสียแล้ว

ก็ไม่ใช่ว่าเธอใจดีหรอก เพียงแค่ไปเฉิงตัวสูงมากจริงๆ โซฟาของเธอเหมือนยาวแค่หนึ่งร้อยสามสิบเซนติเมตร จะให้ รองรับผู้ชายที่สูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตรคงลำบาก เกินไป ความสูงของเธอแค่พยายามหดตัวหน่อยก็ไม่น่ามี ปัญหาอะไร

สักพัก ไปเฉิงก็ออกมา

ไม่มีชุดนอน ทั้งตัวเขาก็มีแค่ผ้าขนหนูพันไว้ผืนเดียว คู่ เรียวขาสูงยาวกับแผ่นอกแกร่งเผยให้เห็น ผมเผ้าเปียกปอน ตอนเดินออกมาเขาก็ใช้ผ้าแห้งเช็ดผมไปพลาง

ผู้ชายคนนี้สภาพแบบนี้ มันไม่ทำให้คนคิดไม่ดีไป หน่อยเหรอ

มีแค่ผ้าขนหนูตัวเดียว เผยให้เห็นเส้น V line อย่างชัดเจน บั้นท้ายแน่นตึงถูกปกปิดอยู่ใต้ผ้าขนหนู อยากให้เซ็กซี่มากแค่ ไหนก็เซ็กซี่ได้มากเท่านั้น
หลังเห็นสภาพของเขา เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าตัดสินใจถูกแล้ว ที่คืนนี้ตัวเองมานอนโซฟา ก่อนหน้านี้ใช่ว่าทั้งสองจะไม่เคย นอนด้วยกัน แต่ว่าอย่างน้อยเวลานั้นทั้งสองก็ยังมีเสื้อผ้าอยู่ ครบ

“ยังไม่นอนอีกเหรอ” เขาถามพลางมองไปยังเธอที่นั่งอยู่ บนโซฟา น้ำเสียงเรียบนิ่งยามค่ำคืน พอได้ยินก็ทำให้เกิด ความรู้สึกตกใจจนเนื้อเต้นแปลกๆ

เซี่ยซิงเฉินไม่กล้าแม้แต่เงยหน้ามองเขา แค่พูดเบาๆ “คุณ นอนก่อนเถอะค่ะ ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ

เธอพูดเสร็จก็รีบหอบผ้าซุกหน้าเตรียมวิ่งหนีเข้าห้องน้ำ ทันที ไปเย่นิ่งมองเธอหลายที เขาไม่ได้เป็นเฉยกับริ้วแดงบางๆ บนพวงแก้มของเธอ กระตุกยิ้มที่มุมปาก ตอนที่เธอรีบเดินผ่าน เขานั้น เขาก็ยื่นมือดึงตัวเธอไว้

เซียซิงเฉินตกใจจนเสื้อผ้าในมือแทบหล่น เธอหันกลับมา แววตาใสแจ๋วแต่เจือด้วยความเขินอายคู่นั้นจ้องมองเขา

“ตื่นเต้นอะไร” เขาพูดกึ่งหัวเราะ ดวงตาส่อแววลึกล้ำ

“…เปล่าสักหน่อย” เธอขยับตัวเล็กน้อย สลัดแขนออกจาก ฝ่ามือของเขา ยังดีที่ไปเย่นิ่งไม่ได้ไล่ต้อน แค่หัวเราะเสียงต่ำ “ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น ผมเพิ่งกินบะหมี่ไป ตอนนี้คงกินคุณ ไม่ลงหรอก”

ใบหน้าเซียซิงเฉินแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม ถลึงตามองเขา “ฉัน ไม่น่าทำบะหมี่ให้คุณกินเลย
“แล้วความหมายของคุณคือ…” เขาหรี่ตาลง แววตาเจ้า เล่ห์ อันตราย อยากให้ผมกินคุณแทนเลยงั้นเหรอ

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรยอมให้เขาค้างคืนสุดๆ เธอไม่สนใจเขาอีก กอดเสื้อผ้าหมายจะเดินไป ไปเยถึงมอง แผ่นหลังที่ทั้งคนและเขินอายนั่นแล้วหัวเราะ สะบัดผมเล็กน้อย แล้วบอก “ไดร์เป่าผม

“ในลิ้นชักห้องนั่งเล่น คุณหาเอาเองนะคะ”

ตอนที่กำลังอาบน้ำ เซียซิงเฉินเงี่ยหูฟังเสียงเคลื่อนไหว จากข้างนอก ได้ยินเสียงของไดร์เป่าผม เธอเลยยืดยาดอืดอาด อยู่ในห้องอาบน้ำครู่หนึ่ง รอจนเสียงนั่นและเสียงฝีเท้าของชาย หนุ่มหายไปจากห้องนั่งเล่น เธอถึงได้เอื้อมมือไปปิดน้ำ เช็ดตัว ให้แห้ง แล้วเดินออกจากห้องอาบน้ำช้าๆ

คิดว่าตอนนี้ไปเฉิงคงนอนแล้วล่ะ

เธอถอนหายใจโล่งอก ห่มผ้าให้ตัวเองแล้วนอนขดอยู่บน โซฟา ไม่ได้สบายมากนัก ต้องคอยหดมือหดเท้า แต่ว่าก็ช่วย ไม่ได้ ยังไงก็ดีกว่าต้องเข้าไปนอนกับผู้ชายที่มีเพียงผ้าขนหนู ห่อหุ้มอยู่ผืนเดียวเป็นไหนๆ

ตอนนี้ภายในห้องนอน ไปเย่นิ่งย้ายตัวเด็กน้อยที่ยึดพื้นที่ กว่าครึ่งให้เข้าไปด้านใน
เดิมทีเขาก็ไม่รู้วิธีดูแลเด็กมากเท่าไร และไม่เรียนรู้ที่จะ อ่อนโยน เพราะอย่างนั้นจึงไม่ละเอียดอ่อนเท่าเซียซิงเฉิน ตอน ที่ย้ายตัวเด็กน้อยให้เข้าไปข้างใน เซียต้าไปก็ตื่นพอดี เปลือก ตาค่อยๆ เปิดกว้างอย่างสะลึมสะลือ พอเห็นว่าเป็นเขา ก็แอบ ไม่พอใจเล็กน้อย

“เสี่ยวไป ทำไมพ่อยังอุ้มผมกลับมาอีกล่ะ

“รีบนอนเถอะ” ไปเฉิงหน้านิ่ง เจ้าตัวเล็ก ไม่อยากกลับ ทำเนียบกับเขาขนาดนั้นเลยเหรอ เซียซิงเฉินไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว ถ้าแม้แต่ลูกก็ยังไม่อยู่ล่ะก็ บ้านหลังนั้นคงจะว่างเปล่า จนความ อยากกลับบ้านของเขาคงไม่มีเหลือ

“หม่ามี้ต้องเสียใจแน่ๆ เลย…” เขาพูดเสียงสะลึมมสะลือ ยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

ไปเย่นิ่งทำเสียงฮึดฮัด “เธอไม่เสียใจหรอก นอนโซฟาอยู่ ข้างนอกคนเดียว สบายจะตาย”

“หม่ามีอยู่ข้างนอกเหรอ” ดวงตากลมโตของเซี่ยต้าไป กะพริบไปมา ถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขายังอยู่ในห้องของหม่าม จึงเข้าใจทันที คิ้วที่ขมวดอยู่ก็คลายออก “ที่แท้เสี่ยวไปก็ดื้อขอ อยู่ที่นี่ด้วยล่ะสิ~”

“ใครดื้อ คนที่ดื้อคือลูกต่างหาก” ไปเยถึงสอดมือรองไว้ หลังหัว พูดแย้งลูกชายของตน