ตอนที่ 99 หัวใจที่เต้นรัว

เธอทำหน้าไม่ถูก และไม่ได้หน้าด้านเหมือนเขา ผลักเขา ออกทั้งที่ใจเต้นรัว “คุณรีบไปนอนเถอะ”

ไปเย่นิ่งไม่ได้ปล่อยมือเธอทันที ทำเพียงแค่จ้องมองเธอ ด้วยสายตาลึกซึ้ง แล้วพูด “พรุ่งนี้เช้าแปดโมงสิบห้า ผมจะต้อง บินไปสวิสเซอร์แลนด์ อย่างน้อยคงไม่ได้กลับมาประมาณหนึ่ง อาทิตย์ ในระหว่างนี้ก็ดูแลลูกแทนผมดีๆ ด้วยล่ะ”

เขาจะไปหนึ่งอาทิตย์

ก็หมายความว่า ในเวลาหนึ่งอาทิตย์นี้ เธอทำได้เพียง

เขาจากจอทีวี เซียซิงเฉินคิด นี่อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ อย่างน้อย

ก็ทำให้ใจเธอที่ว้าวุ่น ได้มีเวลาเตรียมใจเสียหน่อย ให้อารมณ์

ค่อยๆ สงบลง แล้วเธอจึงพยักหน้า “คุณวางใจเถอะ ฉันจะดูแล

เขาให้ดี แต่คุณน่ะสิ…บินแปดโมงสิบห้า คุณคงต้องตื่นเช้ามาก

รีบไปนอนจะดีกว่า”

“อืม” เขาตอบรับเสียงเรียบ ระหว่างนี้ก็อยู่เป็นเพื่อนลูกที่ ทำเนียบนะ ไม่ต้องกลับบ้านหลังเล็กอะไรนั่นของคุณแล้ว เพื่อ ว่าลูกจะเป็นอะไรขึ้นมาอีก เข้าใจไหม

“ค่ะ ฉันจะทำตามที่คุณบอก

แววตาไปเย่นิ่งลึกซึ้ง พลางบีบเข้าที่ติ่งหูของเธอ “ถ้าคุณ เชื่อฟังแบบนี้ทุกครั้ง ผมก็ไม่ต้องอารมณ์เสียบ่อยๆ หรอก”
น้ำเสียงของเขา ทั้งเอือมระอา และยังหยอกเย้าอยู่ในที่ เซี่ยซิงเฉินรู้สึกเพียงว่าติ่งหูของเธอร้อนขึ้นมา แม้แต่ใจก็เต้นรัว ไม่หยุด จนกระทั่งเขาหอบผ้าห่มเดินออกไปแล้ว เธอก็ยังยื่นที่อ อยู่ตรงนั้น

เมื่อได้สติ ก็ลูบติ่งหูของเธอเบาๆ ร้อนจัง….

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น เด็กชายฉีดยาเสร็จแล้ว และเมื่อ แน่ใจแล้วว่าเด็กน้อยจะไม่เป็นไข้อีก เธอจึงได้วางใจ เอนตัวลง บนเตียง แล้วนอนกอดเด็กน้อย

เซี่ยต้าไปสะลึมสะลือ เงยหน้ามอง เมื่อเห็นว่าเป็นแม่ ก็ซุก เข้าสู่อ้อมอก เธอลอบถอนหายใจ กระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่า เดิม

ในที่สุดคืนนี้ก็ผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น ถึงแม้จะมีเรื่องน่า

ตกใจเกิดขึ้น แต่ไม่มีเรื่องอันตรายอะไร

เมื่อเซี่ยซิงเฉินลืมตาตื่นขึ้นอีกที ฟ้ายังไม่สว่าง เพิ่งจะเจ็ด โมงเช้า เหมือนว่าเธอนอนไปแค่สองชั่วโมงกว่าเท่านั้น

เธอก้าวลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง เปิดประตูแล้วมอง เข้าไปยังอีกห้องหนึ่ง เป็นห่วงว่าเขาจะตกเครื่อง แต่ว่าเมื่อเดิน เข้าไปในห้องนั้น ก็ได้รู้ว่าตัวเองคิดมากเกินไป

ภายในห้อง ตัวเขาไม่อยู่แล้ว บนเตียงว่างเปล่า ผ้าห่มไม่ได้พบ
และไม่รู้ว่าไปตั้งแต่เมื่อไรกัน……..

ไม่ได้ร่ำลาเธอแม้แต่น้อย

เธอมองไปยังเตียงที่ว่างเปล่า ภายในใจของเซียซิงเฉินก ลับรู้สึกเปล่าเปลี่ยวขึ้นมาดื้อๆ เหมือนมีบางสิ่งหายไป เธอรู้สึก ว่าการที่คิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ มันช่างน่าขำ และเปล่า ประโยชน์ เธอส่ายหัวไปมา บังคับตัวเองไม่ให้คิดไปไกลกว่านี้ เธอเดินเข้าไปใกล้เตียงนั้นช้าๆ พับเก็บผ้าห่มให้เรียบร้อย

“ตื่นแล้วเหรอ” ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น เธอตกใจหัน หลังไปมอง ก็เห็นไปเย่งยืนอยู่ตรงประตู

นี่เขายังไม่ไปอีกเหรอ!

เหมือนว่าเมื่อครู่เขาจะอยู่ในห้องน้ำ เมื่อเทียบกับเธอที่ สวมชุดนอนแล้ว ตอนนี้เขาแต่งตัวเรียบร้อยด้วยชุดทางการ ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน เนกไทเส้นนั้นที่เธอให้ ตอนนี้มันประดับ อยู่บนคอของเขา

“ฉันนึกว่า….คุณไปแล้วซะอีก” เซี่ยซิงเฉินเปิดปากพูด สายตามองไปที่เขา แล้วก็ไม่อาจเป็นสายตาหนีได้อีก ใจสั่น ไหวอย่างรุนแรง

เขายกแขนขึ้นมองเวลา “ก็ถึงเวลาที่จะไปแล้วล่ะนะ เห ลิ่งเฟยรออยู่ข้างนอกเป็นชั่วโมงแล้ว

ไปเย่งเท้าเดินมาตรงหน้าเธอ มองเธอ สลับกับเนกไท บนคอเขา เธอเข้าใจความหมายเขาดี เธอยกมือขึ้นผูกเนกไทให้เขาอย่างเงียบเชียบ โดยไม่ได้บ่ายเบี่ยง เขาก้มหน้ามองเธอ ตลอดทั้งอย่างนั้น มองจนนิ้วมือเธอเริ่มสั่นเทาขึ้นเล็กน้อย เธอ อดนึกถึงภาพเมื่อวานที่เธอถูกเขามัดไว้ด้วยเนกไทนไม่ได้ ใบหน้าเห่อร้อนจนแดงขึ้นมาเสียดื้อๆ

เหลิงเฟยเดินเข้ามาพูดเร่ง พอเห็นภาพด้านในแล้วก็เดิน ออกไปอย่างเงียบเชียบ

เวลาจวนจะไม่ทันแล้วจริงๆ เมื่อเธอผูกเนกไทเสร็จ เขาก็ หันไปเดินเข้าห้องพักผู้ป่วย จับเด็กน้อยที่ยังอยู่ในห้วงความฝัน ไปหนึ่งที ถึงได้ออกไป

เธอยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองไปยังขบวนรถของพวกเขาที่มี แสงไฟวิ่งจากไปท่ามกลางความมืด เธอถึงได้วางใจ เดินกลับ ไปยังเตียงแล้วนอนกับลูกอีกครั้ง เซี่ยต้าไปที่กึ่งกลับกึ่งตื่นเอ่ย ถาม “หม่ามี้ เสี่ยวไปล่ะ”

“พ่อยุ่งมากนะ มีเรื่องที่รอให้เขาไปจัดการเยอะเลย เพิ่ง ไปเมื่อกี้เอง”

“อ่า เขาไม่ปลุกผมเลย

“ก่อนไปเขาจับลูกแล้วนะ” เซียซิงเฉินจูบขมับของเขาไปที่ “นอนอีกสักหน่อยเถอะ ถ้าตื่นแล้วเดี๋ยวให้คุณหมอตรวจอีกที ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แม่ก็จะพาลูกกลับบ้าน

“ครับ” เซี่ยต้าไปตอบรับ แล้วก็หลับตาอีกครั้งจนหลับไป
บนเครื่องบินส่วนตัวของประธานาธิบดี

หลังจากไปเฉิงจัดเนกไทอีกรอบแล้ว เขาก็ก้มหน้า ทำงานต่อ แม้เมื่อคืนเขาจะมีเรื่องที่ทำให้ถูกขัดจังหวะกลางคัน จนทำให้เขาไม่สบอารมณ์มาก แต่ว่าตอนนี้มองดูเนกไทแล้วก็ อารมณ์ดีไม่หยอก สีที่เธอเลือก ช่างเหมาะกับชุดที่เขาใส่วันนี้ เสียจริง ถูกใจเขาเป็นอย่างมาก

“ท่านประธานาธิบดี ชาแดงที่เตรียมไว้ให้ท่านครับ พนักงานบนเครื่องยกถ้วยชามาให้

ไปเย่นิ่งไม่ได้เงยหน้ามอง ทำเพียงแค่ยื่นมือไปรับ แต่ไม่ คิดว่านิ้วมือกลับไปโดนแก้วน้ำชา อีกฝ่ายก็เพิ่งถูกจ้างมาเพื่อ รับใช้เขา เป็นครั้งแรกที่เจอประธานาธิบดี ตื่นเต้นไปหมดทั้ง ตัวจนไม่ทันหลบ แก้วน้ำชาหกคว่ำทันที น้ำชา หกใส่ตัวเขา ทั้งหมด

“ขออภัยครับ ขออภัยครับ ท่านประธานาธิบดี!” อีกฝ่าย ก้มหน้าขอโทษ ตื่นกลัวเป็นอย่างมาก

เหลิงเฟยที่นั่งอยู่ข้างๆ รีบลุกขึ้น ขมวดคิ้ว “ทำไมซุ่มซ่าม แบบนี้”

“ไม่เป็นไร” ไป๋เย่นิ่งเปิดปากพูดเสียงเรียบ พลางโบกมือ ให้อีกฝ่ายถอยออกไป

เหลิงเฟยหันไปสั่งเลขาสาวเมย์ “เตรียมชุดให้ท่านอีกชุดแล้วส่งไปที่ห้องเปลี่ยนชุด

“ค่ะ” เมย์รับคำสั่งแล้วรีบไปเตรียมอย่างรีบร้อน

ไปเย่นิ่งมองไปที่เนกไทอันเปียกโชก ขมวดคิ้ว นิ้วมือ กระตุกดึงมันออกมา พลางส่งให้เหลิงเฟย

เหลิงเฟยที่กำลังจะสั่งให้เตรียมเนกไทอีกเส้นอยู่นั้น ได้ยิน เขาพูดเพียงว่า “ให้เมย์เอาไปเป่าให้แห้ง

“เดี๋ยว ท่านจะใช้เส้นนี้งั้นเหรอ”

“อืม”

เหลิ่งเฟยตอบ “รอบนี้เราเตรียมชุดไว้เยอะมากนะครับ

“ไม่ต้องหรอก เส้นนี้แหละ” ไปเย่นิ่งหันหลังเดินไปยังห้อง เปลี่ยนชุด เหลิงเฟยรีบก้าวตาม สักครู่ถึงได้ยินประโยคเสริม ของเขาว่า “จัดการให้เรียบร้อย ห้ามทิ้งรอยไว้บนเนกไทเด็ด ขาด”

” เหลิงเฟียตะลึงพอสมควร ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ท่าน ประธานาธิบดีสนใจเนกไทเพียงแค่เส้นเดียว

ตอนกลางวัน เฉินพยักหน้าอนุญาตให้เซียต้าไปออก จากโรงพยาบาล เซี่ยซิงเฉินจึงได้อุ้มลูกกลับทำเนียบ ประธานาธิบดี

ตอนที่ฉือเว่ยยังโทรมานั้นเธอกำลังเปลี่ยนชุดอยู่ในห้องนอน คือเว่ยยังที่รออยู่อีกด้านหนึ่งเป็นห่วงแทบตาย เขาไม่ เป็นอะไรใช่ไหม เกิดอะไรขึ้นกันแน่

“กินของไม่ดีเข้าไปนะ แต่ว่าตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว เป็น เพราะคุณหมอฟูแท้ๆ” วันนี้หลังจากที่เธอกลับมาก็รู้สึกได้แล้ว ว่าคนรับใช้ในห้องครัวถูกเปลี่ยนใหม่หมด พวกคนก่อนหน้า นั้นไม่เห็นอีกเลยแม้แต่คนเดียว พ่อบ้านจัดการได้อย่างรวดเร็ว และค่อนข้างจะโหดร้าย แต่แน่นอนว่าเป็นคำสั่งของไปเฉิง ดังนั้นเธอจะไม่ถามอะไรทั้งนั้น

เป็นห่วงเพียงว่า “ฉันไม่ไปทำงานอีกแล้ว หัวหน้าได้พูด อะไรไหม”

“จะพูดอะไรได้ ที่เธอได้เข้ามาตอนแรกเป็นเพราะเขาไว้ หน้าประธานาธิบดีกับรองประธานาธิบดีนะ จะมีใครกล้า ปริปากบ่นล่ะ เธอดูแลลูกบุญธรรมฉันให้ดีนั้นสำคัญกว่า”