ตอนที่ 94 ขอร้องล่ะคืนลูกให้ฉันเถอะ(1)

สิ้นประโยคของเธอ สายตาของเขาก็เย็นเยือกดุจน้ำแข็งไป แล้ว

คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร ไปเย่นิ่งฟังเข้าใจแล้ว! เธอ ต้องการลูก ขณะเดียวกัน ก็ต้องการตัดขาดความสัมพันธ์กับ เขาอย่างชัดเจน พวกเขาต่างอยู่ร่วมกันในอนาคตสิบกว่าปีของ ลูกได้ เพียงแต่ว่าเธอกลับไม่มีความคิดที่จะให้เขาอยู่ร่วมใน อนาคตกับเธอเลยสักนิด!

เขาไม่ให้เธอสมหวังหรอก

“ขอร้องผม?” เค้นเสียงหัวเราะไปที เขาจ้องมองเธอด้วย สายตาแกมประชด “คุณจะขอร้องผมด้วยอะไรล่ะ

นอกจากลูก เธอก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว!

“คุณต้องการอะไร เพียงแค่ยกลูกให้ฉัน ไม่ว่าอะไรที่คุณ ต้องการฉันก็จะหามาให้ ฉันยอมให้คุณทุกอย่าง!! สายตาเธอ แน่วแน่

“ยอมทุกอย่างงั้นเหรอ เซี่ยซิงเฉิน ถ้าผมให้คุณใช้ ร่างกายของคุณขอร้องผมบนเตียงล่ะ” ยามเขาเอ่ยประโยคนี้ ออกมา ทุกคำกลับหนักหน่วงเสียจนทำให้รู้สึกเหมือนถูก ประชดเหยียดหยาม
เชียซิงเฉินคิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าเอ่ยปากขอเช่นนี้ออกมา หัวสมองมึนงงไปชั่วขณะ พลางถลึงตามองไปทางเขา เหมือนมี ไฟปะทุอยู่ภายในใจลึกๆ ของไปเยถึง เมื่อเห็นปฏิกิริยาของ เธอแล้วไฟแห่งความโกรธก็ยิ่งลุกโชนมากขึ้นอีก

เขาเข้าไปใกล้อีกก้าว จนล็อคตัวของเธอให้อยู่ในอ้อมอก พร้อมกับเอ่ยปากทีละคำๆ “ผมให้เวลาคุณคิดได้ แต่ถึงแค่คืน นี้เท่านั้น ถ้าพ้นคืนนี้ไป คำพูดทุกอย่างที่ผมพูดในวันนี้ก็ถือว่า โมฆะทันที! และชีวิตนี้ คุณก็อย่าคิดจะพาลูกไปไหนอีก!”

“เสี่ยวไป ทำไมยังไม่ออกมาอีกล่ะ” ไม่รอให้เซี่ยซิงเฉินได้ พูดอะไร ข้างนอกนั้น เซียต้าไปกำลังทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง เซี่ย ซิงเฉินที่เหมือนจะได้สติก็ก้าวถอยหลังไปทันที ลำตัวจึงเข้ากับ ตู้เย็น พร้อมก้มหน้า ในหัวมีแต่คำพูดเมื่อกี้ของเขาลอยเต็มไป หมด-ใช้ร่างกายของคุณ ขอร้องผมบนเตียง……..

ไป๋เย่นิ่งไม่ได้พูดอะไรกับเธอต่อ เพียงแค่หันหลังแล้วเดิน กลับไปทางประตูห้องครัว เมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไร เซียต้าไปที่ รออยู่ข้างนอกก็ร้อนรนจนเท้าแทบอยู่นิ่งไม่ได้ “เสี่ยวไป กำลัง แกล้งหม่ามีอีกแล้วใช่ไหม ห้ามแกล้งแม่นะ! ผมจะ…….

“แอ๊ด– สิ้นเสียง ประตูถูกเปิดออกแล้ว คำพูดของ เซี่ยต้าไปค้างอยู่ในลำคอ เขาเงยหัวเล็กๆ ขึ้นมอง พลางสบเข้า กับสายตาของพ่อเขาที่ทอดมองมาพอดี สายตานั้น เฉยชา เคร่งขรึม เขาตกใจกลัวจนเผลอหดคอหนี ไม่ส่งเสียงออกมา อีกแม้แต่น้อย
ดูเหมือนเสี่ยวไปจะอารมณ์ไม่ดีเลย

ไปเย่นิ่งไม่ได้สนใจเขา ขาคู่ยาวก้าวผ่านตัวเด็กน้อยออก จากห้องครัวไป เซียต้าไปจึงรีบวิ่งเข้าห้องครัวทันที “หม่ามี เสี่ยวไปไม่ได้แกล้งแม่ใช่ไหม เขาดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีมาก เลยอ่ะ!

เซี่ยซิงเฉินกลัวว่าลูกจะเป็นห่วงตัวเอง จึงรีบหันหลังทันที เมื่อปรับอารมณ์ตัวเองได้แล้ว เพียงครู่เดียว ก็ยิ้มแล้วก้มหน้า คุยกับเด็กน้อยว่า “วางใจเถอะ แม่ไม่ได้แกล้งง่ายขนาดนั้น หรอก”

“จริงเหรอ”

“อื้มๆ”

เซียตาไปมองมาที่เธอนานพักหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเธอยิ้มกว้าง เขาจึงยิ้มตามบ้าง สองเท้ายืนเขย่งแล้วมองเข้าไปในหม้ออย่าง หิวโหย “น่องไก่ของผมล่ะ”

เซี่ยซิงเฉินถึงได้นึกถึงน่องไก่ขึ้นมา ยังดีที่ไม่เป็นไปแล้ว “ลูกไปรอที่ห้องอาหารเถอะ เดี๋ยวแม่จะยกไปให้

“ได้เลย หม่ามี้ ผมจะรอนะ” เซียต้าไปส่งจูบอย่างหลงตัว เองไปที ก่อนจะวิ่งออกจากห้องครัวไปที่ห้องอาหารอย่างคือก ดีใจ

เซี่ยซิงเฉินยกจานที่ใส่น่องไก่จากห้องครัวไปยังห้องอาหาร บนโต๊ะอาหารนั้นจัดวางถ้วยชามของเธอไว้อย่าง เรียบร้อย เพียงแต่ว่านอกจากนี้ ตรงหัวโต๊ะยังมีอีกคนที่นั่งอยู่ ห้องโถงที่ประดับไปด้วยโคมไฟระย้าที่ทำจากคริสตัลอย่าง หรูหรา สว่างดุจแสงในเวลากลางวัน ยิ่งสาดส่องแววตาอันเย็น เยือกของชายหนุ่มได้ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม