ตอนที่ 87 จูงมือกันผูกพันครอบครัว (1)

เซียต้าไปเงยหน้าพลางอมยิ้มมองพวกเขาทั้งสองคนและชมว่า “เสี่ยวไปเป็นพระเอกขี่ม้าขาว เท่สุดๆ ไปเลย”

ไปเย่งชำเลืองมองเซี่ยซิงเฉินที่จงใจหลบสายตาเขา สีด วงตาหม่นเข้มราวกับเก็บซ่อนบางอย่างเอาไว้ แต่เขาก็ไม่ได้พูด อะไรออกมา เอาแต่จูงมือเด็กน้อยเดินเข้าไปข้างใน “ไปกัน เถอะ”

เซียซิงเฉินยืนอยู่ตรงนั้น เธอมองดูเงาของสองพ่อลูกที่ เดินอยู่ข้างหน้า ในใจพลันบังเกิดความรู้สึกประหลาดที่ไม่ สามารถบรรยายออกมาได้

ต้าไปเป็นเด็กที่น่ารักมากคนหนึ่ง เพราะฉะนั้นเปอร์เซ็นต์ ที่คนจะหันมามองปกติก็จะเป็น 100% แต่เมื่อมีไปเย่นิ่งที่สูง ยาวเข่าดีเดินอยู่ข้างๆ ด้วย เปอร์เซ็นต์ที่คนจะหันมามองก็พุ่ง ดิ่งสูงขึ้นเป็น 300%

เซี่ยซิงเฉินเห็นแล้วก็อดรู้สึกภูมิใจไม่ได้ เธอยกริมฝีปาก ยิ้มอ่อนและรีบหิ้วตะกร้าใบเล็กๆ ตรงทางเข้าเดินตามเข้าไป

เห็นได้ชัดว่าไป๋เย่นิ่งไม่เคยมาเดินซูเปอร์มาร์เก็ต เขาไม่ คุ้นชินกับเสียงที่เอะอะวุ่นวายและกลิ่นที่อบอวลปนเปกันไป หมด

เหลิงเฟยและลูกน้องซึ่งสวมชุดสูทและรองเท้าหนังพร้อมหูฟังบลูทูธ คอยติดตามอยู่ไม่ห่างราวกับกำลังเผชิญหน้ากับ ศัตรูคนสำคัญ พวกเขาพยายามปะปนเข้าไปในฝูงคนแต่ อย่างไรก็ยังดูขัดตาอยู่ดี

“ต้องเดินอีกนานแค่ไหน?” ขณะที่เซี่ยซิงเฉินหยุดเลือก น้ำยาซักผ้าอยู่นั้น ไปเย่นิ่งก็อดถามขึ้นมาไม่ได้

“เพิ่งจะเข้ามาเอง ยังไม่ทันได้ซื้อขนมของผมเลย” เซียต้า ไปรีบเอ่ยปากแย่งเธอตอบ ขนมที่วางเรียงรายอยู่ในซูเปอร์ มาร์เก็ตยั่วน้ำลายเขามาสักพักแล้ว ตอนนี้จึงต้องเตือนหม่าม ไม่ให้ลืม

เซี่ยซิงเฉินที่นั่งยองอยู่บนพื้นเงยหน้าขึ้น เธอสังเกตเห็น ความตื่นสถานที่ของเขาและพูดว่า “พวกเราเพิ่งจะเดินมาถึง โซนของใช้เองค่ะ เดี๋ยวต้องไปเดินดูอย่างอื่นอีกและคงต้องใช้ เวลาอีกสักพัก ถ้าคุณไม่โอเค คุณกลับไปก่อนก็ได้ค่ะ”

ประโยคสุดท้ายที่พูดออกมานั้นทำให้สีหน้าของไปเย งอึมครึมขึ้น ผู้ชายมีนิสัยไม่ชอบเดินช็อปปิ้งอยู่แล้ว เขามองไป รอบๆ ซูเปอร์มาร์เก็ตว่ามีใครบ้างที่พาภรรยากับลูกมาเดิน ช็อปปิ้งกันอย่างสนุกสนาน? ถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็ไม่ ได้กลับไป

เซียซิงเฉินหยิบน้ำยาซักผ้าขึ้นมาสองสามขวดเพื่อเอามา เปรียบเทียบกัน เขาเลือกมาขวดหนึ่งและโยนมันลงไปในตะ กล้าใบเล็กๆ อย่างขอไปที่

“ซื้ออันนี้แหละ นี่แหละ อย่ามัวชักช้าอยู่
“ไม่ได้ค่ะ” เซี่ยซิงเฉินหยิบขวดที่เขาเลือกวางกลับไปที่ เดิมและเลือกอีกชนิดหนึ่งวางลงไปในตะกร้า

“พวกผู้หญิงน่ารำคาญจริงๆ” ไปเยถึงไม่เข้าใจพวกเธอ เลย ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นน้ำยาซักผ้าทั้งนั้น มันแตกต่างกันตรง ไหน เธอจําเป็นต้องใช้เวลาพิจารณานานขนาดนี้เลย?

“คุณไม่เข้าใจ” เซี่ยซิงเฉินอธิบาย “น้ำยาซักผ้าชนิดนี้ ค่อนข้างอ่อนโยนเหมาะกับใช้ซักเสื้อผ้าเด็กค่ะ ผิวของต้าไป ค่อนข้างบอบบาง ฉันกลัวว่าน้ำยาซักผ้าชนิดนั้นมีผลต่อเขา ค่ะ

ตอนที่เธอพูดถึงเด็กน้อยนั้น สีหน้าของเธอดูอ่อนโยนเป็น พิเศษ แถมเธอยังก้มหน้าเอาขวดจ่อเข้าไปใกล้จมูกของเด็ก น้อยเพื่อให้เขาลองดมดูว่าชอบกลิ่นของน้ำยาซักผ้ารุ่นนั้นไหม

ไปเย่งชำเลืองมอง เขาเห็นรอยยิ้มอ่อนๆ ที่แสนละมุน ของเธอ ลำแสงเจิดจ้าที่สะท้อนเข้ามาในซูเปอร์มาร์เก็ตทำให้ เธอยิ่งดูอ่อนโยน แววตาของเขาพลันเข้มขึ้นเล็กน้อย ในใจ รู้สึกจั๊กจี้เหมือนมีอะไรมาสะกิดเบาๆ

ขณะที่เธอยืนขึ้นและหยิบน้ำยาซักผ้าวางลงไปในตะกร้า อีกรอบนั้น เขาก็หลบสายตาและยื่นมือไปเอาตะกร้ามาถือไว้ เองอย่างเป็นธรรมชาติ

เซียซิงเฉินไม่ได้ขัดขืน เธอเหม่อลอยมองท่าทางการหิ้ว

ตะกร้าของเขา

เธอรู้สึกว่ามันเป็นภาพที่ยากจะจินตนาการมาก เขาดูไม่เหมือนกับคนที่กำลังวิพากษ์วิจารณ์บ้านเมืองที่พบเห็นได้ในทีวี และก็ไม่เหมือนกับคนที่อยู่สูงเป็นเจ้าเหนือหัวของทุกคนใน ทำเนียบด้วย แต่คนอย่างเขานั้นให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่ บ้าน การที่ต้องมาอยู่ท่ามกลางเรื่องวุ่นวายพวกนี้ก็ไม่ถือว่า เป็นสิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายสักเท่าไร

“มองอะไร?” ไป๋เย่นิ่งถามเบาๆ

เซี่ยซิงเฉินนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าสายตาของเขา กำลังจับจ้องอยู่ที่สินค้าบนชั้นวางของ แต่ทำไมเขาถึงรู้ว่าตัว เธอกำลังมองเขาอยู่?

“มองคุณไงคะ คิดไม่ถึงเลยว่าประธานาธิบดีจะมาเดิน ช็อปปิ้งกับพวกเรา”

“นี่เขาเรียกว่าการสำรวจประชาชน” เขาพูดแก้

“ค่ะ การสำรวจประชาชน” เซียซิงเฉินพยักหน้าเออออไป กับคําพูดของเขา

หลังจากพวกเขาทั้งสามคนเลือกซื้อของใช้เสร็จเรียบร้อย แล้ว พวกเขาก็เดินไปซื้อรองเท้าแตะ เซียต้าไปนั่งอยู่ในรถเข็น เซี่ยซิงเฉินเลือกแบบการ์ตูนมา เธอย่อตัวนั่งยองและลองสวม

ให้เขา

“ไหนลองเดินดูสิว่าพอดีกับเท้าไหม” เซี่ยซิงเฉินสั่ง

ลูกชาย

“พอดีครับ” เซี่ยต้าไปเดินกระหยิ่มยิ้มย่องไปมา เขาเดินไปที่ไป๋เย่ฉิงและเงยหน้าขึ้น

“เสี่ยวไปดู โอเคไหม?”

ในตอนนั้นสายตาของไปเยถึงกำลังจดจ้องไปที่บริเวณ ขายเสื้อผ้าที่อยู่ข้างๆ ตรงนั้นมีสามีภรรยาวัยรุ่นคู่หนึ่งกำลัง เลือกเสื้อผ้ากันอยู่ ภรรยาหยิบเสื้อยืดธรรมดาๆ ขึ้นมาเทียบกับ ตัวของสามีและบอกว่าเป็นของขวัญที่เลือกให้เขา

เด็กน้อยถามแต่เขาไม่ตอบ เซี่ยซิงเฉินเห็นเขามองเหม่อ เธอจึงเอียงศีรษะยื่นออกไปดูอย่างสงสัย คิดไม่ถึงว่าเขาจะหัน หน้ากลับมาและจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “ของขวัญผม ล่ะ?”

“คะ?” การถามแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้เธอซื้อใช้ไปเล็ก

น้อย

“ของขวัญวันเกิด!” พอพูดถึงเรื่องวันเกิด น้ำเสียงของเขา ก็ยังคงฟังดูไม่สบอารมณ์ตามเคย

เซี่ยชิงเฉินเข้าใจแต่ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะยังฝังใจกับเรื่องนี้

“ไม่มีค่ะ”

เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา ไปเฉิงจ้องเธอด้วยสายตา เย็นชาและเดินดื่มไปข้างหน้า

เซี่ยต้าไปแบมือออกไปหาเซียซิงเฉิน “เห็นไหม ผมบอก แล้วว่าเสี่ยวไปต้องโกรธแน่ๆ”
เซียซิงเฉินจูงมือเด็กน้อยเดินตามไป เธอแอบมองสีหน้า ของไปเฉิงและเอ่ยปากพูดว่า “คุณมีของขวัญตั้งเยอะตั้งแยะ แล้ว ฉันว่าคุณคงไม่ต้องการของขวัญของฉันแล้วล่ะ อีกอย่าง ของที่คุณใช้ก็แพงๆ ทั้งนั้นเลย ฉันซื้อไม่ไหวหรอกค่ะ”

เขาสบถอย่างหัวเสีย “เหรอ? กระทรวงการต่างประเทศไม่ ได้จ่ายเงินเดือนให้เหรอ? อีกอย่างใครบอกให้เธอไปซื้อของ แพงกันล่ะ?”

เซี่ยซิงเฉินใบ้กินพูดอะไรไม่ออก สีหน้าไร้ความปรานี ของเขาทำให้เธอต้องพูด “จริงๆ ฉันวางแผนซื้อของขวัญให้ คุณค่ะและก็ตั้งใจเลือกเสื้อเชิ้ตมาตัวหนึ่ง

ไปเฉิงถึงยอมมองไปที่เธอ “ของล่ะ?”

” เซี่ยซิงเฉินเม้มปากไม่พูดอะไร

ไปเย่นิ่งจ้องเธอและพูดซ้ำ “ของล่ะ?”

“…พรุ่งนี้ฉันไปซื้อให้คุณใหม่แล้วกันค่ะ” เซียซิงเฉินคิดว่า ถ้าเธอพูดออกไปว่ายกเสื้อเชิ้ตตัวนั้นให้สวี่เหยียนไปแล้ว เขา จะต้องโมโหแน่ๆ

“ผมต้องการเสื้อเชิ้ตที่คุณตั้งใจเลือกให้ผม!” ไปเย่นิ่งกัด ไม่ปล่อย เขาพูดเน้นคำและมองสีหน้าที่รู้สึกผิดของเธอ

“เดี๋ยวหม่ามี้ก็กลับไปเอาเสื้อตัวนั้นออกมาให้เสียวไปเลย เสี่ยวไปจะต้องดีใจมากแน่ๆ” เสี่ยต้าไปไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขา ยิ้มตาหยีพลางแกว่งมือของเซียซิงเฉิน
เธอปวดหัวและไม่อยากพูดอะไรเลยจริงๆ แต่ไปเยองบีบ บังคับเธอด้วยสายตา ดูเหมือนเขาไม่ปล่อยเธอไปแน่ถ้าวันนี้ เธอไม่ยอมพูดความจริง

คิดอีกที การที่เธอยกให้สวี่เหยียนที่จริงก็ไม่เห็นเป็นไร อย่างไรเขาก็คือคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ ตอบแทนเขาด้วยเสื้อเชิ้ต ตัวเดียวดูจะน้อยไปด้วยซ้ำ

เธอตอบ ” ฉันยกเสื้อเชิ้ตตัวนั้นให้สวี่เหยียนไปแล้วค่ะ”

ไปเฉิงหว่างคิ้วกระตุก สีหน้ายิ่งเพิ่มความเย็นชา มากขึ้น เซียซิงเฉินถูกเขาจ้องจนชาวาบไปทั้งตัว ต้าไปกลับยัง คงมีสีหน้าไร้เดียงสา “น้าเขยก็เกิดด้วยเหรอ? หม่ามียกเสื้อ ของเสี่ยวไปให้น้าเขยไป แล้ววันเกิดของเสียวไปจะให้อะไร แทน?”

เซียซิงเงินคิดจะมอบคำอวยพร สุขสันต์วันเกิด ให้เขา แต่ยังไม่ทันพูดออกไป ไปเปถึงก็เดินไปข้างหน้า เงาด้านหลัง ของเขาดูเย็นเยียบกว่าเมื่อครู่