ตอนที่ 84 พลอดรักกันดีๆนะ (4)

“ถึงแล้วค่ะ” เธอปลดเข็มขัดนิรภัยออก ตอนนี้เป็นเวลาดึกมาก แล้ว ทั่วทั้งชุมชนเงียบสงัดไร้สุ่มเสียงใดๆ

“อืม” ไปเฉิงท่าที่นิ่งเฉย เขายื่นมือถือส่งให้เธอโดยไม่ พูดอะไร เซียซิงเฉินจึงเปิดประตูรถและเดินลงจากรถไป เธอ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและจึงหันกลับไปพูดกับเขาว่า “พอคุณถึง บ้านแล้ว ถ้าต้าไปยังไม่นอน คุณอย่าลืมจูบราตรีสวัสดิ์เขาแทน ฉันด้วยนะคะ”

ไป๋เย่ฉิงขมวดคิ้ว “คุณก็กลับไปจูบเขาเองสิ”

“ เธอไม่พูดอะไร หลังจากนิ่งงันไปครู่หนึ่ง เธอก็ชี้ไปที่ คอนโด “งั้นฉันขึ้นไปก่อนนะคะ”

“…” พูดจบ เธอก็เดินหายเข้าไปในเงาของคอนโด โดยไม่ ได้รั้งรอ ไป๋เก๋ฉิงหันไปมองเธอครู่หนึ่ง ความเศร้าหมองฉายชัด ขึ้นระหว่างคิ้ว เขาหยิบมือถือขึ้นมาและกดโทรไปหาฟู่เฉิน “พรุ่งนี้เตรียมยาสำหรับลบรอยแผลเป็นมาหนึ่งหลอดและส่ง มาที่ห้องทำงานของผมด้วย”

เซี่ยซิงเฉินยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เธอมองดูรถของชายหนุ่ม หายลับเข้าไปในเขตคอนโด จากนั้นเธอจึงเดินไปเปิดไฟและ หอบเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
ครูต่อมาเธอก็ออกมาจากห้องน้ำและเดินไปที่เตียง เธอ กระสับกระส่ายนอนไม่หลับอยู่บนเตียง

ถึงแม้เธอจะพักอยู่ในทำเนียบแค่เพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ เธอก็ชินกับการที่มีคนนอนอยู่ห้องข้างๆ และอย่างน้อยเธอก็ชิน กับการที่มีลูกอยู่ใกล้ๆ

ถ้าเป็นแบบนี้…

เธอควรจะหาเวลาปรึกษาเรื่องลูกกับไปเย่นิ่งจริงๆ แล้วใช่ ไหม? อย่างน้อยก็ให้เขามาพักอยู่กับเธอที่นี่สัปดาห์ละสองสาม วันก็ยังดี

ระหว่างที่ครุ่นคิดไปมาอยู่นั้น จู่ๆ เธอก็นึกถึงภาพ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนรถประจำทางในวันนี้อีกครั้ง ใบหน้าและ หูยังคงแดง ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาทั้ง สองคนถึงกลับไปอยู่ในจุดนั้นได้อีก

หลังจากกลับถึงบ้าน ไปเฉิงก็มุ่งตรงไปยังห้องนอนของ ลูก เจ้าตัวเล็กนอนขดตัวอยู่บนเตียงมาได้สักพักแล้ว แต่ไม่ว่า เขาจะนอนพลิกตัวไปมาอย่างไร เขายังคงนอนไม่หลับอยู่ดี

เมื่อประตูถูกผลักให้เปิดออก ศีรษะเล็กๆ กลมๆ ของเจ้า ตัวเล็กก็โผล่ออกมาจากผ้าห่ม พอเขาเห็นคนที่มาหา ดวงตา ของเด็กน้อยก็ยิ้มโค้งราวกับพระจันทร์เสี้ยวทันที “เสี่ยวไปกลับ มาแล้ว!”
“อืม”

เขายังคงดูนิ่งเฉยเมื่อเปรียบเทียบกับความกระตือรือร้น

ของลูก

เซี่ยต้าไปเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงทันที เขาเอียงศีรษะชะเง้อ มองไปยังด้านหลังของเขา ไปเยถึงรู้ว่าเขากำลังดูอะไร ไม่ ต้องดูแล้ว เขาไม่ได้กลับมา

เซียต้าไปห่อ * ยวลงทันทีราวกับลูกโป่งที่ถูกปล่อย ลม เขาเดินกระแทกเท้ากลับไปนั่งสงบเสงี่ยมอยู่บนเตียง แล้ว ตาเศร้าในตำหนิมองไปที่ใครบางคน “เพราะเสี่ยวไปคนเดียว เลย ไปรังแกหม่า ตอนนี้หม่ามีคงโกรธมากจนไม่อยากกลับ มาอีกแล้ว”

ไปเย่ฉิงขมวดคิ้ว “นอนได้แล้ว!”

เด็กน้อยทําเสียงฮึดฮัดพลางพลิกตัวนอนต่อ แต่ไม่ทันไร เขาก็ลุกพรวดขึ้นมานั่งพลางกอดผ้าห่มเอาไว้ ด้วยใบหน้าที่อม ทุกข์และเหนื่อยหน่าย “ทำไมเสี่ยวไปถึงจีบผู้หญิงได้แย่ถึง ขนาดนี้?”

ไปเฉิงเบะปาก “ขี้บ่นจริง!!

“ผู้หญิงเขาชอบให้ง้อ ทำไมพ่อถึงไปโมโหใส่หม่ามิได้ ล่ะ? แม่ไม่ใช่ผมนะ ผมเป็นลูกของพ่อ ผมต้องเชื่อฟังและทน รองรับอารมณ์แย่ๆ ของพ่อให้ได้ แต่หม่ามีไม่เหมือนกัน…

ไปเย่นิ่งโดนบ่นจนรู้สึกรำคาญ เจ้าเด็กนี่นับวันยิ่งไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่!

สุดท้ายเขาจึงเลิกสนใจต้าไป เขาเดินไปปิดไฟและหันหลัง กลับเดินออกไป

เจ้าเด็กตัวกะเปียก!

เขาเองก็ผ่านโลกมามาก นี่เขาถึงกับต้องให้เด็กสี่ขวบที่ ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนี้มาสอนเขาจีบผู้หญิงเลยเหรอ?

วันรุ่งขึ้น

หลังเลิกงาน เซียซิงเฉินกลับคอนโดพร้อมฉือเว่ยยัง ระหว่างทางเธอได้ซื้อหนังสือจากร้านหนังสือมาหลายเล่ม การ ต้องมาอยู่คนเดียว ในตอนนี้ ทำให้จู่ๆ เธอก็มีเวลาว่างมากมาย หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ ในใจเธอโหวงเหวงว่างเปล่า เธอจึง ต้องหาอะไรให้ตัวเองทำเพื่อให้เวลาในแต่ละวันผ่านไป

ทันทีที่เดินเข้าประตู สวี่เหยียนก็โทรศัพท์มาหาเธอ ที่จริง เธอยังคงรู้สึกกระอักกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอ ลังเลว่าจะรับหรือไม่รับโทรศัพท์ของเขาดี แต่หลังจากคิดไปคิด มาแล้ว เธอก็ตัดสินใจรับโทรศัพท์

แต่ปรากฏว่าคนที่โทรมานั้นไม่ใช่สวี่เหยียน แต่เป็นพ่อ และแม่ของเขา เธอรู้สึกโล่งใจ

“ซิงเฉิน เย็นนี้แม่ทำกับข้าวไว้เยอะแยะเลย หนูอยู่คน เดียว ยังไงเลิกงานแล้วก็มาทานข้าวเย็นที่นี่แล้วกันนะ” แม่ของสวี่เหยียนพยายามโน้มน้าวเธอ

“ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีหนูหุงข้าวเอาไว้แล้ว” เซี่ยซิงเฉินพูดปด ออกไป “คุณแม่คะ ช่วงนี้หนูอาจจะยุ่งๆ หน่อยนะคะ คงจะไม่ได้ เข้าไปหาบ่อยๆ แล้ว ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ ฝากคุณแม่บอก สวี่เหยียนด้วยนะคะว่าให้พักผ่อนเยอะๆ

“ไม่ได้มาหาบ่อยๆ แล้ว?” แม่ของสวี่เหยียนพูดพลาง ชำเลืองมองไปที่ลูกชายที่อยู่ข้างๆ เธอสัมผัสได้ถึงแววตาเศร้า หมองของเขาและรู้สึกไม่สบายใจเลย แต่ทางด้านเซียซิงเฉินก็ พูดว่า “ค่ะ งานค่อนข้างยุ่ง เลยไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นแล้วค่ะ”

แม่ของสวี่เหยียนไม่ใช่คนอ่อนต่อโลก เธอเข้าใจทันที หลังจากได้ฟังประโยคนี้ เธอจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่คุยเรื่อย เปื่อยกับเซียซิงเฉินอีกสักพักแล้วจึงวางสายไป

เชียซิงเฉินถอนหายใจ ถ้าที่ผ่านมาสเหยียนไม่ได้ใส่ใจ คำพูดที่เธอบอกเขาเลยว่ามันเป็นไปไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่ เกิดขึ้นเมื่อคืนคงจะทำให้เขาเข้าใจอะไรมากยิ่งขึ้น

หลังจากวางสายไป เธอก็โทรศัพท์ไปหาคนขับรถของ เซียต้าไป เมื่อคนขับรถได้ยินเสียงของเธอ เขาก็พูดด้วยน้ำ เสียงนอบน้อมว่า “รอสักครู่นะครับ คุณชายเพิ่งจะเลิกเรียน ครับ”

ไม่นาน เสียงเจื้อยแจ้วของเซี่ยต้าไปก็แว่วดังมาจากอีก

“หม่ามี้”
เซียซิงเฉินรู้สึกอิ่มเอมขึ้นมาทันที “เย็นนี้ลูกจะมาไหม? เดี๋ยวแม่ทำซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานของโปรดของลูก และก็น่อง ไก่ต้ม ไหม?”

“ได้เลยครับ!” เซียต้าไปอดใจรอไม่ไหว “งั้นเดี๋ยวผม เข้าไปเลย”

“จ๊ะ” เซี่ยซิงเฉินรู้สึกดีใจ การได้คุยกับลูกเพียงไม่กี่ ประโยคทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับกำลังมีความรัก เพียงแต่ยิ่ง เธอรู้สึกดีใจมากเท่าไรเธอก็ยิ่งรู้สึกหดหูมากขึ้น

เธอไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเธอและลูกจะเป็นอย่างไรต่อไป ดูจากท่าทีที่ไปเฉิงยืนกรานที่จะเอาตัวต้าไปไปตั้งแต่ต้น ถึงขนาดนั้น เขาคงไม่มีทางยกลูกให้เธอแน่ๆ และเธอเองก็ จินตนาการไม่ออกเลยว่าถ้าซ่งเหวยเข้าไปอยู่ในบ้านแล้ว เธอ จะทำอย่างไรกับต้าไป ถึงแม้เซี่ยซิงเฉินจะมีโอกาสได้ใกล้ชิ ดกับซึ่งเหวยอีเพียงสองครั้ง แต่จากทั้งสองครั้งเธอก็พบว่านิสัย ของซ่งเหวย ดูไม่ค่อยอ่อนโยนและอบอุ่นเอาเสียเลย

เธอครุ่นคิดอย่างไม่สบายใจพลางตวงข้าวสารใส่ในหม้อ เธอนำข้าวสารไปล้างและนำไปหุง จากนั้นจึงไปจัดการกับ ซี่โครงหมูและน่องไก่ เธอไม่ได้เข้าครัวนานแล้ว แต่ยังดีที่ฝีมือ ยังไม่ตก

ห้องที่เธอเช่าอยู่ไม่ได้ใหญ่โตนัก มันเป็นเพียงห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งที่เพิ่งผ่านการรีโนเวทมาหมาดๆ ถึงแม้ห้องจะไม่กว้าง และห้องครัวก็เล็กมาก แต่มันก็เหมาะสำหรับคนที่อยู่คนเดียวอย่างเธอ และถึงจะไม่มีพื้นที่เหลือมากมายแต่ห้องก็ไม่ได้คับ แคบจนเกินไป ห้องลักษณะนี้จึงเหมาะสำหรับอยู่คนเดียวมาก ที่สุด

ขณะที่เซี่ยซิงเฉินกำลังจัดแจงไปได้พอสมควรแล้ว เสียง เคาะประตู ก๊อกๆ ก็ดังขึ้นมาจากข้างนอก เชียซิงเฉินถอดผ้า กันเปื้อนออกและเดินไปเปิดประตู

“หม่า” เซียต้าไปกอดขาทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ ใบหน้าที่ขาวนุ่มถูไถไปมาบนขาของเธอ “คิดถึงจังเลย…

ที่จริงทั้งสองคนเพิ่งจะเจอหน้ากันเมื่อสองวันก่อน เจ้าตัว เล็กมาค้างคืนกับเธอที่นี่ แต่ขนาดไม่เจอกันแค่สองวัน เธอก็ รู้สึกเหมือนกับไม่ได้เจอกันมาเป็นปี

เซี่ยซิงเฉินเองก็คิดถึงเขามาก เธอย่อตัวลงและยื่นหน้า เข้าไปใกล้เซี่ยต้าไป เจ้าตัวเล็กจับเธอไปหนึ่งที่