ตอนที่ 78 บำรุงร่างกายให้ดี

เซี่ยซิงเฉินนั่งรถแท็กซี่กลับไป เนื่องจากความตื่นตกใจเรื่อง อุบัติเหตุรถยนต์จนถึงขณะนี้ในใจก็ยังหวาดผวาอยู่ มือจับ เข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้อย่างแน่นหนา

เธอกลับทําเนียบประธานาธิบดีด้วยสภาพกระเซอะ กระเซิงทั้งตัว พ่อบ้านออกมาต้อนรับ “คุณเซีย ในที่สุดคุณก็ กลับมาแล้ว”

“คุณชายน้อยไปโรงเรียนแล้วใช่ไหมคะ?”

“ครับ ไปตั้งแต่เช้าแล้ว”

เซียซิงเฉินพยักหน้าเล็กน้อย ยังอยากจะถามอะไรต่อ แต่ กลับทำได้แค่อ้าปากพูดว่า “รบกวนคุณให้ห้องครัวช่วยต้มซุป ให้สักหม้อนะคะ เสร็จแล้วช่วยเทใส่กระติกเก็บความร้อนไว้ ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วจะมาเอา

“ได้ครับ คุณเซีย”

เธอมอบหมายงานเสร็จก็ขึ้นไปชั้นบน พออาบน้ำเสร็จก็ รู้สึกสดชื่นสบายตัวขึ้นมาก เอาอุปกรณ์อาบน้ำใส่ไว้ในกล่อง ใบเล็กอย่างง่ายๆ แล้วก็เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อผ้าสองสามชุด ออกมาพับบนเตียง ก่อนจะสอดเข้าไปในกระเป๋าข้างๆ ทีละตัว ด้วยความระมัดระวัง
ขณะเก็บของ รู้สึกเพียงว่ามีสายตาอึมครึมจ้องมองตัวเธอ อยู่ ชวนให้รู้สึกขนหัวลุก

พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นไปเฉิงยืนอยู่ที่ประตูด้วยใบหน้า

เย็นเยียบ สายตาที่ส่งผ่านมาเฉกเช่นดาบคมที่จะแทงทะลุร่าง

เธอ

ใจเธอหนาวสะท้าน คิดไม่ถึงว่าเขาจะยังอยู่ที่ทำเนียบใน

เวลานี้

“คุณยังจะกลับมาอีกทำไม?” ไปเยถึงเอ่ยปากอย่างเป็น ชาแล้วใช้เท้าเตะประตูปิดห้อง

เสียงดัง “ปัง” เซี่ยซิงเฉินตกใจมาก ทันใดนั้นแขนเธอก็ถูก ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มบีบอย่างแรง เขาคว้าไว้ด้วยพละกำลัง อันป่าเถื่อนจนร่างเธอถูกลากเข้ามาทันที

เธอนอนหลับไม่ค่อยสนิททั้งคืน อาบน้ำเสร็จแล้วถึงจะ สบายตัวขึ้นบ้างแต่ยังรู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปทั้งร่าง เขา ลากเธอเช่นนี้ ทั้งร่างเธอจึงชนเข้ากับแผงอกเขาอย่างจังราวกับ กระสอบป่านใบหนึ่ง

กล้ามเนื้อเขาแข็งแรง แผงอกกำยำ ในยามนี้เธอจึง เหมือนชนเข้ากับกำแพงเหล็ก เวียนหัวตาลายไปหมด

“ไปเย่นิ่ง คุณจะทำอะไร?” เซียซิงเฉินมีหนามตำใจแต่ แรกแล้ว ยามนี้เขายังมีท่าทีเช่นนี้อีก เธอจึงระงับความขุ่นเคือง ไว้ไม่อยู่
“ทำอะไร? ผมต่างหากต้องเป็นฝ่ายถามคุณว่าเมื่อคืนไป ทําอะไรมา!” เขาจับมือเธอไพล่หลังด้วยมือเดียว ร่างอ่อนนุ่ม ถูกบังคับให้แอ่นขึ้นมาแนบสนิทกับลำตัวของเขา อีกมือหนึ่ง บีบปลายคางเธออย่างป่าเถื่อนทั้งใบหน้าเธอให้เงยขึ้นมา “เบี้ยวนัดผมครั้งแล้วครั้งเล่า สนุกมากใช่ไหม?”

เขาโกรธจัดอย่างเห็นได้ชัด สีหน้ามืดครึ้ม เครื่องหน้า ดุดัน ทุกคำที่ออกจากปากล้วนเย็นยะเยือกดุจแทรกซึมด้วยน้ำ แข็ง

มือข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ของเซี่ยซิงเฉินพยายามแกะมือเขา ออก ทว่าจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปต้านทานเขาได้? เธอดิ้นรนอยู่ หลายครั้งจนหน้าบิดเบี้ยวไปหมด

“เมื่อคืนฉันผิดคำพูดกับคุณ เป็นความผิดของฉัน แต่ว่า นั่นเป็นเพราะ…”

“เพราะคุณอยู่เป็นเพื่อนสวี่เหยียน!” ไปเงชิงพูดขึ้น ก่อนเธอ “อยู่กับเขาทั้งคืน รู้สึกยังไงบ้างล่ะ?”

ไปเย่ฉิงกัดฟันกรอด ริมฝีปากบางเย็นชืดแทบจะแนบติด ติ่งหูเธอ “เขานอนกับคุณแล้วใช่ไหม? เมื่อคืนพวกคุณทำไป ทั้งหมดกรอบ? ใช้ท่าไหนบ้างล่ะ? ถ้าเทียบเขากับผม ใครเด็ด กว่ากัน ใครทำให้คุณพึงพอใจได้มากกว่ากัน?”

เขาใส่เธอฉอดๆ ทุกถ้อยคำในสายตาล้วนเต็มไปด้วย ความน่าอดสูและการเยาะเย้ยถากถาง เดิมทีเซียซิงเฉินเองก็ ตื่นตระหนกเรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์อยู่แล้ว ความรู้สึกอึดอัดที่เก็บกดไว้ก่อนหน้านั้นถูกกระตุ้นด้วยคำพูดเหล่านี้ของเขาก็เลย ปะทุถึงขีดสุด

ในใจทั้งคับแค้นทั้งขุ่นเคือง ขอบตาพลันแดงขึ้นมา

แม้ครั้งนี้เธอจะเป็นฝ่ายผิดที่ผิดนัดเขาก่อน แต่ทำไมเขา ต้องใช้คำพูดที่ไม่น่าฟังเช่นนี้มาสร้างความอับอายให้เธอ ด้วย? เธอก็ไม่ได้อยากให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นเสียหน่อย

“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเรา ตอนนี้ท่านประธานาธิบดีคงไม่ ว่างถึงขนาดต้องมายุ่งเรื่องรักๆ ใครๆ ระหว่างชายหญิงหรอก นะคะ!” เซี่ยซิงเฉินเหน็บแนมกลับไป

หว่างคิ้วไปเย่นิ่งกระตุกตุบๆ มือที่บีบปลายคางเธอไว้ก็ยิ่ง ออกแรงมากขึ้นทันที บีบจนหน้าเธอขาวซีดไปหมด จากความ หมายในคำพูดประโยคนี้ของเธอก็เท่ากับเป็นการยอมรับโดย ปริยายแล้วไม่ใช่เหรอ?!

สายตาเขานั้นทั้งเ** **ยมโหดและเย็นชาราวกับจะกลืนกิน เธอเข้าไป เซียซิงเฉินเริ่มหายใจติดขัด เขาเหมือนอยากจะบีบ เธอให้แหลกคามือ

เธอเจ็บจนต้องแกะมือเขาออก พอแกะไม่ออกจึงหันหน้า ไปกัดแท ไปเฉิงต้องเธอเขม็ง อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนว่าจะหมด สนุกแล้วจึงปล่อยเธอในที่สุด หยดเลือดซึมออกมาตรงง่ามนิ้ว เขาไม่แม้แต่จะชายตามองราวกับไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดนั่น เลย ชายหนุ่มเพียงแค่จ้องมองเธออย่างเย้ยหยัน “เซียซิงเฉิน คุณนี่แน่จริงๆ!”
ทุกถ้อยคําล้วนเย็นเยียบจนกลั่นออกมาเป็นน้ำแข็งได้เลย

ในที่สุดก็ถูกปล่อยเธอจึงได้พักหายใจ ร่างบางซ้อน สายตามองเขา โทสะและความดูแคลนในสายตาเขาชัดเจนยิ่ง นัก โดยเฉพาะความดูแคลนนั้นชัดเจนเสียจนทำร้ายผู้อื่นได้

“ฉันแค่ไม่ได้มาตามนัด ทำไมคุณต้องพูดเหยียบย่ำฉันถึง ขนาดนี้? อีกอย่าง…” เธอเว้นระยะไปครู่หนึ่งแล้วก้มหน้าลงเก็บ ของต่อ จากนั้นจึงค่อยเอ่ยขึ้นอย่างเป็นเฉย “ฉันรู้ว่าเมื่อคืนมี คนอยู่ฉลองวันเกิดเป็นเพื่อนคุณแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องหา เรื่องให้ตัวเองเสียหน้า…

ไป๋เย่นิ่งไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ชายหนุ่มเอาแต่จ้องมองการเคลื่อนไหวของเธอ นัยน์ตาเขามืด ครีมลงเรื่อยๆ ตามการเคลื่อนไหวของเธอจนชวนให้หวาดผวา

หลังจากรอเธอเก็บของทั้งหมดเสร็จ ในที่สุดเขาก็เหมือน จะทนต่อไปไม่ไหว ข้าวของที่เธอเพิ่งจัดเรียบร้อยถูกเขาปัดลง บนพื้นอย่างโหดร้าย

เสียงดัง “โครม ทันใดนั้นอุปกรณ์อาบน้ำกับเสื้อผ้าก็ หลุดร่วงออกมากระจายเต็มพื้น

เซี่ยซิงเฉินคล้ายจะตกใจกับเสียงดังนั้น ใจหลุดลอยไปชั่ว ขณะ เธอไม่มีอารมณ์แล้วจริงๆ ไม่อยากจะทะเลาะกับเขา จึงได้ แต่ย่อตัวลงไปเก็บของต่อ ไปเย่นิ่งยืนอยู่ตรงนั้น กวาดสายตา ขึ้นๆ ลงๆ อยู่เหนือศีรษะเธอ “เซียซิงเฉิน คุณอยากไปนักเห รอ?”
“สองวันนี้ ฉันคงไม่ได้กลับมานะคะ” ทำเนียบ ประธานาธิบดีอยู่ห่างจากโรงพยาบาลมาก เดินทางไปมาไม่ สะดวก เธอจึงตัดสินใจไปพักอยู่กับเว่ยยังที่นั่นสองวัน รอให้ส เหยียนผ่านช่วงเวลาวิกฤตของสองวันนี้ไปแล้ว เธอก็ไม่ต้องอยู่ เฝ้าตลอดเวลาอีก

ไปเย่นิ่งได้ยินดังนั้นก็คิดว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นอยากจะอยู่ ด้วยกันทั้งคืนอีกครั้ง หว่างคิ้วกระตุกตุบๆ คำพูดที่ออกจาก ปากจึงไม่ทันได้ยั้งคิด “เพิ่งจะไปนอนกับเขามาหนึ่งคืนรู้สึกว่า จะไม่พอสินะ อดรนทนไม่ไหวจนต้องเอาตัวเองไปประเคนให้ อีกรอบ?”

เซี่ยซิงเฉินทนไม่ไหวอีกต่อไป “คุณนี่หยาบคายที่สุด! ฉัน แค่ไปดูแลเขา ไม่ได้ทำอะไรสกปรกอย่างที่คุณคิด!”

“ดูแลเขา ไปดูแลถึงบนเตียงเลย? ดูแลถึงขั้นบ้านช่องก็ไม่ กลับแล้ว? เขาเป็นอะไรกับคุณ คุณถึงจำเป็นต้องใส่ใจขนาด

ไป๋เย่นิ่งรู้สึกแค่ว่าเพลิงโทสะอัดอั้นอยู่ในอก แผดเผาจน เขาสูญเสียบุคลิกสง่างามและสติปัญญาที่เคยมีไปจนหมด เชีย ซิงเฉินอ้าปากจะอธิบาย เขากลับจ้องเธอเขม็งด้วยแววตาดุจ คมมีดแล้วเอ่ยต่อว่า “เซี่ยซิงเฉิน ถ้าคุณอดรนทนไม่ไหวอยาก ไปขนาดนั้นจริงๆ คุณก็ไปให้พ้นซะ ไม่ต้องกลับมาอีก

ดูเหมือนจะยังไม่หายโกรธ เขาจึงเสริมขึ้นอีกประโยค “บ้านนี้ นอกจากเซียต้าไปแล้ว ไม่มีใครต้องการคุณ!
เซี่ยชิงเฉินตะลึงงัน มือที่ถือกระเป๋าเดินทาง แน่นราวกับ โดนหมัดหนักๆ ในที่สุดคำพูดที่อยากจะอธิบายทั้งหมดก็ถูก โจมตีกลับไปอย่างหนักและจุกอยู่ในลำคอจนเธอแทบจะ หายใจไม่ออก

คำพูดของเขาเตือนสติเธอว่าบ้านหลังนี้ ตอนแรกที่เธอ เข้ามาก็เพราะเซี่ยต้าไป พอถึงวันหนึ่งที่ทำเนียบนายหญิง ช้า เร็วเธอก็ต้องจากไป…

เธอจะออกไปเอง หรือไม่ก็หน้าด้านถูกคนอื่นไล่ออกไป…

ท่าทางเธอเหม่อลอยแบบนั้นทำให้ไปเย่นิ่งรู้สึกว้าวุ่นใน ใจอย่างประหลาด เขาขมวดคิ้ว ใจร้อนอยากจะถอนคำพูดเมื่อ ครู่นั้นกลับคืนมาชั่ววูบ