ตอนที่ 76 รอ โทรศัพท์จากเธอ

“ชิงเฉิน?” สวี่เหยียนลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าเธอค่อนข้างขาวซีด จึงเรียกเธอด้วยเสียงแหบแห้ง

เธอรีบตั้งสติ ฝืนยิ้มออกมาพลางมองเขา “นอนไม่หลับ

คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? สีหน้าดูแย่มากเลย

“…ไม่เป็นไรค่ะ” เธอส่ายหน้าเบาๆ “คุณพักผ่อนก่อนเถอะ ฉัน…ออกไปเปลี่ยนยาหน่อย

เธอไปยังตำแหน่งข้อเท้าตัวเอง อันที่จริงเวลานี้ยังจะมี ใครช่วยเธอเปลี่ยนยาได้อีก? คงแค่จะหาข้ออ้างออกไปสูด อากาศเท่านั้น แต่ว่าสวี่เหยียนก็ไม่ได้จับผิดเธอ ได้แต่พยักหน้า ให้เธอออกไป

ไป๋เย่นิ่งอาบน้ำเสร็จ สวมเสื้อคลุมออกมาจากห้องน้ำ

หญิงสาวนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา เสื้อเชิ้ตสีขาว เดรสผูก หน้าสีส้ม รองเท้าส้นแหลมสูง 10 CM ทำให้รูปร่างของเธอยิ่ง สูงโปร่งดูดี หากมองจากภายนอก ใครจะไปนึกว่าสาวแรกรุ่นที่ สะสวยเช่นนี้คือไปเย่ผู้บังคับบัญชากองทัพฝ่ายรักษาความ สงบของประเทศ S
“กลับมาเมื่อไร?” ไปเยถึงหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่มาเช็ด

ผมพลางกาม

ไปเย่วางหนังสือพิมพ์ในมือลง “เมื่อกี้นี่เอง หลานฉันน่า

รักมาก”

“ก็พอใช้ได้” ไม่ดูก่อนล่ะว่าได้เชื้อใครมา ไปเย่ลุกขึ้นในไวน์แดงสองแก้ว

ส่งให้เขาแก้วหนึ่ง

เองยกอีกแก้วหนึ่งขึ้น

ตัว

ร่างอรชรพิงหน้าต่างยาวติดพื้นด้วยท่วงท่าสง่างาม นิ้ว เรียวยาวขาวดุจหิมะสะท้อนบนของเหลวสีแดงดูงดงามเกิน บรรยาย สายตาเธอทอดไปนอกหน้าต่างราวกับกำลังใช้ความ คิด

“ได้ยินว่าพรุ่งนี้เย่เซียวจะเข้าประเทศ” ไปเย่นิ่งเอ่ยปาก

พอพูดถึง เยเชียว” สองคำนี้ขึ้นมา เขาก็มองไปเยู่อย่าง แฝงนัยซ่อนเร้น มือไปเที่ถือแก้วไวน์เกร็งแน่นขึ้นเล็กน้อย ชะงักไปชั่วครู่แล้วเอ่ยว่า “ฝ่ายรักษาความสงบของเราจัดวาง กำลังอย่างแน่นหนาแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปพบเขาด้วยตัวเอง

“แต่ก่อนพี่น้องเขาตายด้วยเงื้อมมือมากมาย เขากับ พี่…พี่น่าจะรู้ดี เหตุการณ์วันพรุ่งนี้จะอันตรายมากขนาดไหน

ไปเดื่มไวน์หมดแก้ว หลอกตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องใน อดีต เพียงทำที่สงบนิ่งพลางเอ่ยว่า “วางใจเถอะ ถึงจะอันตราย ทั้งสองฝ่ายก็ไม่มีใครกล้าลงมือจริงๆ หรอก”
ไปเย่งพยักหน้า “แค่ต้องการสืบให้แน่ชัดว่าครั้งนี้เขามา ด้วยจุดประสงค์อะไร ไม่จำเป็นต้องปะทะกับเขาโดยตรง

“ผมรู้ดี”

เย่เชียวเป็นใครกัน?

เขาเคยเป็นหัวหน้าทหารรับจ้าง ตอนนี้กลายเป็นผู้มี อำนาจพอกับ boss แห่งพรรคมือดำในต่างประเทศ กองกำลัง และกำลังอาวุธในมือเพียงพอที่จะต่อต้านกองทัพทั้งประเทศ เคยลอบสังหารผู้นำประเทศ W ทุกประเทศล้วนหวาดกลัวเขา

หากพรุ่งนี้เขาเกิดปะทะกับฝ่ายรักษาความสงบขึ้นมา ถ้า เช่นนั้นก็เป็นการต่อสู้กันระหว่างกองทัพกับกองทัพโดย สมบูรณ์ ผลกระทบมีมากเพียงไหนช่างยากเกินจะจินตนาการ ได้

“พรุ่งนี้สถานการณ์เป็นยังไง ต้องรายงานผมทุกระยะ

“ได้” ไปเย่วางแก้วไวน์ลงก่อนเตรียมจะออกไป เดินไป ได้ก้าวเดียวก็ชะงักลงอีก เธอหันหน้ามองเขา “จริง เมื่อมีผู้ หญิงคนหนึ่งโทรมาหาเธอ พี่บอกเธอว่าอีกสิบนาทีค่อยโทรมา ใหม่”

ไปเยถึงเลิกคิ้ว เขาโยนผ้าขนหนูทิ้งก่อนจะคว้ามือถือขึ้น มา ใส่รหัสผ่านแล้วมองแวบหนึ่ง

ใช่เธอจริงๆ

ยังดีนะ ดูท่าทางเธอจะยังไม่ลืมเขาไปเสียทีเดียว
“เซียซิงเฉิน..” ไปเยคิดทบทวนสามคำนี้ “ถ้าเดาไม่ผิด คงจะเป็นแม่ของหลานตัวน้อยของฉัน?

“อืม”

ไปเยีพยักหน้าเล็กน้อย มองเขาแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยแฝง นัยลึกซึ้งว่า “หมู่นี้ซ่งถั่วเหยาดูสนใจเรื่องการแต่งงานมาก เธอ ต้องคว้าโอกาสไว้ให้ดี อย่าให้หยูเจ๋อเหยาถือโอกาสเข้ามา ได้”

“ไปนอนเถอะ” นัยน์ตาไปเย่นิ่งเข้มลึก ไม่ต่อความ ประโยคนี้ของเธอ ไปเย่เชื่อว่าเขาฟังเข้าใจ อีกอย่างสำคัญ แค่ไหน ใจเขารู้ดีและรู้จักชั่งน้ำหนัก เธอก็เลยไม่เข้าซื้อะไรมาก ตัดสินใจเปิดประตูกลับห้องตัวเอง

พอไปเย่ออกไป ไปเย่นิ่งก็พลิกมือถือขึ้นมาดูเวลาอีกครั้ง อีกหนึ่งนาทีจะครบสิบนาที

เขาวางมือถือลง นั่งบนโซฟาอย่างสบายอกสบายใจแล้ว หยิบ IPAD ขึ้นมาเช็กอีเมลประธานาธิบดี ดูไปพลางรอไป

พลาง

ปรากฏว่า…

สิบนาทีรอบที่สองผ่านไป มือถือก็ยังไม่ดังอีก

ในที่สุดเขาก็โยน IPAD ไปอีกด้านหนึ่งอย่างหมดความ อดทน คว้ามือถือแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องเด็ก

คุณนายอายุมากแล้ว ฝืนไม่ไหวจริงๆ จึงต้องเข้านอน เธอเพิ่งจะวางหนังสือนิทานแล้วออกไป ทางนี้ไปเฉิงก็เข้ามาพอดี ดวงตาของเซียต้าไปโผล่ออกมาจากกองผ้าห่ม “เสี่ยวไป ทำไมยังไม่นอนอีก?”

“อืม”

“ผมเพิ่งเจอคุณป้า” พอพูดถึงคุณป้าคนงาม เจ้าหนูก็เอ่ย ขึ้นอย่างเขินอายว่า “คุณป้าชมว่าผมหล่อมาก เธอก็สวยมาก พ่อครับ ต่อไปพ่อพาผมมาหาคุณป้าบ่อยๆ ได้ไหมครับ?”

ไปเฉิงหรี่ตามองเขา เอยอย่างไม่รักษาน้ำใจว่า “อย่าคิด อะไรเกินเลยกับคุณป้า พวกเธอสองคนไม่เหมาะกันหรอก”

“” ความคิดน้อยๆ ถูกเปิดโปงในทันที ใบหน้าเล็กขาว ราวน้ำนมของเซี่ยต้าไปขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างขัดเขิน จมูกเล็กทำ เสียงฮึดฮัดแล้วหันศีรษะเล็กกลับไป ไม่อยากจะใส่ใจเขาแล้ว

เสียวไปไม่น่ารักเลยสักนิดเดียว!!

“ลูกคิดถึงแม่หรือเปล่า?” ไปเยฉงนั่งลงที่ขอบเตียง ไม่ สนใจเลยว่าเขาจะโมโหอยู่หรือไม่

“คิดถึงสิ! เสี่ยวไป พ่อว่าตอนนี้หม่ามทำอะไรอยู่?” พอพูด ถึงแม่เซี่ยต้าไปก็หายโกรธ หัวคิ้วน้อยๆ ขมวดเป็นปม “ทั้งๆ ที่ แม่บอกว่าจะอวยพรสุขสันต์วันเกิดกับพ่อ แต่ว่าตอนนี้จะเลย เที่ยงคืนแล้ว ถ้ายังไม่บอกอีกวันเกิดพ่อก็จะผ่านไปแล้ว!!

เจ้าเด็กนี่ทำเรื่องที่ไม่สมควรเลยจริงๆ

สีหน้าเขาขรึมลงมาก ก่อนจะโยนมือถือไปที่ลูก
เซียต้าไปหยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วมองไปที่เขาด้วยความไม่ เข้าใจ “อะไรครับ?”

“ลูกคิดถึงแม่ อยากรู้ว่าตอนนี้แม่ทำอะไรอยู่ไม่ใช่เหรอ โทรไปถามเองก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ?” “ได้ครับ! งั้นผมโทรไปเดี๋ยวนี้เลย!” เสี่ยต้าไปกด

หมายเลขชุดนั้นอย่างคล่องแคล่ว

ยังไม่กดโทรออก ชั่ววินาทีถัดมาก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาโตกลอกมองไปรอบๆ ก่อนจะจ้องเขาเขม็ง “เสี่ยวไป จริงๆ แล้วพ่อกำลังคิดถึงหม่ามีของเราอยู่ล่ะ?”

“..เหลวไหล!”

“งั้นพ่อไม่คิดถึงเหรอ?”

“ไม่คิด!” เขาตอบลูกไปสองคำด้วยใบหน้านิ่งขรึม

“โอเค ที่จริงผมก็ไม่ได้คิดถึงหม่ามีสักเท่าไร อีกอย่างคึก ป่านนี้แล้วหม่ามีต้องหลับแล้วแน่ พวกเราไม่ต้องไปรบกวน หรอก” เซียต้าไปหยิบมือถือคืนไปแล้วอ้าปากหาวอย่าง เกียจคร้าน ร่างน้อยกำลังจะสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง “พ่อครับ พ่อเองก็รีบไปนอนเถอะ!”

เชอะ!

ใครใช้ให้พ่อบอกว่าผมกับคุณป้าไม่เหมาะสมกันสักนิด

“” ในตอนนี้สีหน้าของท่านประธานาธิบดี มืดราวกับก้นหม้อ เขาหยิบมือถือไปแล้วลุกขึ้น “ตอนนี้พ่อจะไปหาคุณป้า ลูกสักหน่อย บอกให้ป้าระวังตัวไว้เพราะมีเจ้าเด็กคนหนึ่งที่เห็น ความสวยของป้าแล้วน้ำลายหกอยู่

“อย่านะ!” เจ้าหนูเคลื่อนไหวอย่างว่องไว พริบตาเดียวก็ วิ่งลงมาจากเตียง กอดขาสองข้างของเขาไว้อย่างน่าสงสาร “พ่อครับ พ่ออย่าพูดเหลวไหล น่าอายจะตาย…ใครน้ำลายหก ที่ไหนกัน มากสุด…มากสุดก็แค่ชอบเธอมาก! พ่อเองก็ชอบ หม่ามีไม่ใช่เหรอ?”