ตอนที่ 73 รักสามเส้าสุดซับซ้อน

ซึ่งเหวย ไม่เข้าใจว่าพวกเธอสองพี่น้อง ใช้ปริศนาอะไรกันอยู่ เลยได้แต่เร่งพนักงานบริการอย่างหมดความอดทน “ยังมัวยืน อึ้งอยู่ตรงนี้ทำไม เอาเสื้อไปใส่ถุงให้ฉันสิ!

“เอ่อ..แต่ว่า..” พนักงานมองซึ่งเหวยที่มองเซียซึ่งเป็นที

เซี่ยซิงคงระงับโทสะได้แล้วจึงเอ่ยเพียงว่า “เหวย ฉันว่า เธอก็อย่าแย่งของที่คนอื่นถูกใจเลย เสื้อตัวนี้ของพี่สาวฉันน่ะ ดู ท่าทางก็น่าจะซื้อให้แฟนเธอเหมือนกัน”

“เธอซื้อให้แฟนแล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ? วันนี้ฉันจะเอา เสื้อตัวนี้ให้ได้!”

“ขอโทษนะคะ ฉันก็ไม่คิดจะเสียสละให้” น้อยครั้งที่เซี่ยง เฉินจะดื้อดึงเช่นนี้ ถ้าหากเป็นเวลาปกติแล้วพูดจากันดีๆ ล่ะก็ เสื้อตัวนี้เธอเสียสละให้ก็ได้ไม่เป็นไร

“เหวย เธอรู้ว่าแฟนพี่สาวฉันเป็นใคร และเสื้อตัวนี้ซื้อให้ ใครไหม?” เซี่ยงคงกล่าวออกมาประโยคหนึ่งด้วยเสียงเบา หวิว สายตาแฝงเจตนาร้ายจับอยู่ที่ร่างเซียซิงเฉิน

เซี่ยซิงเฉินปล่อยเลยตามเลยแต่แรกอยู่แล้ว เธอจะพูด ออกไปก็แล้วแต่ ในใจเลยไม่เต้นตึกตักแม้แต่น้อย

“เธอซื้อเสื้อตัวนี้ให้…
“ซื้อให้ผมเอง” เซี่ยซิงคงพูดไม่ทันจบ จู่ๆ เสียงชายหนุ่มที่ แสนคุ้นหูก็แทรกขึ้น

เธอออกไปทันที ลมหายใจหนักหน่วงขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทางนี้ เซียซิงเฉินมองไปตามเสียงก็เห็นสวี่เหยียนก้าวเท้า หนักๆ ตรงมา

ซึ่งเหวยอีสังเกตเขาอยู่หลายรอบ “พวกเรา…เจอกันเมื่อ

วาน? คุณคือล่ามประจำตัวเฉิง”

“สวัสดีครับคุณซ่ง ไม่นึกว่าจะได้เจอกันที่นี่อีก” สวีเหยีย นพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมทักทายอย่างสุภาพ สายตามองผ่าน ใบหน้าขาวสลับซีดของเซี่ยงคงก่อนจะไปหยุดที่ร่างของเซีย ซิงเฉิน นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีเข้มแล้วมองไปยังเสื้อเชิ้ตในมือซึ่ง เหวยอีอีกครั้ง “เสื้อตัวนี้ เซียซิงเฉินจะเลือกให้ผม

“เธอจะให้คุณนี่เอง พวกคุณ…” ซึ่งเหวยใช้มือหนึ่งเขา และเซี่ยซิงเฉินสองคนสลับไปมา “คุณเป็นแฟนเขา?”

“ไม่ใช่” เซี่ยงคงแย่งตอบก่อนด้วยเสียงแหลมสูง เกิด อารมณ์ตื่นเต้นเล็กน้อย “สเหยียนไม่ใช่แฟนเธอ! เขาเป็นคู่ หมั้นฉัน!”

ซึ่งเหวยตกตะลึง เธอมองทั้งสามคนเล็กน้อย รู้สึกเพียง ว่าน่าตลกสิ้นดี “ดูเหมือนจะเป็นรักสามเส้าที่ซับซ้อนจริงๆ เอา อย่างนี้สิ ในเมื่อเสื้อตัวนี้เธอเลือกให้คุณ และตอนนี้ตัวคุณก็อยู่ ที่นี่ งั้นฉันไม่แย่งกับเธอแล้วล่ะ”
หลังจากส่งเหวย รู้ว่าเซียซิงเฉินมีแฟน พอมองเธออีกครั้ง ก็รู้สึกถูกชะตาขึ้นเยอะ เธอพูดกับพนักงานบริการว่า “เอาเสื้อ ใส่ถุง ให้คุณเซียเถอะ ฉันไม่เอาแล้ว

เซี่ยซิงเฉินไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ สวี่เหยียนรับ เสื้อที่พนักงานบริการส่งมาให้แล้วจูงมือเธอเดินออกจากร้าน แบรนด์เนมต่อหน้าเซียซึ่งคง

สายตาเจ็บปวดคั่งแค้นของเซี่ยงคงจ้องมองพวกเขาอยู่ ตลอด เกลียดจนเหมือนจะอยากทิ่มแทงพวกเขาให้เป็นรูพรุน

น้ำตาพลันร่วง เผาะ” ลงมาโดยไร้สัญญาณเตือนล่วงหน้า ชั่ววินาทีที่มองพวกเขาหายลับไปนั้นรู้สึกเพียงว่าหัวใจโดน ควักออกมาทันที…

เธอรักผู้ชายคนนี้ เฝ้าคอยผู้ชายคนนี้มาเนิ่นนานหลาย ปี ทั้งๆ ที่ใกล้แค่เอื้อม แต่ทำไมพอกลับประเทศ กลับสู่โลกที่ มีเซียซิงเฉิน ทุกอย่างก็อันตรธานหายไป?

“อย่าร้องไห้เลย มีอะไรต้องร้องไห้? ฉันว่าพวกเขาสองคน เหมาะสมกันดีออก” ซึ่งเหวยอีหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้เซียซึ่งคง เธอย่อมอยากให้เซียซิงเฉินกับสเหยียนคบกันอยู่แล้ว

ไม่รู้ทำไมตอนที่เจอเซียซิงเฉินครั้งแรก สำหรับเธอแล้ว ใจ เธอเต็มไปด้วยความระแวง

“เธอไม่เข้าใจหรอก…” เสียซิงคงยังมองไปยังทิศทางที่พวกเขาหายลับไปอย่างอาลัยอาวรณ์

“ฉันไม่เข้าใจรักสามเส้าที่ซับซ้อนขนาดนั้นของพวกเธอ แต่ว่าฉันรู้อย่างหนึ่ง นั่นก็คือผู้ชายของฉันต้องรักฉัน! และต้อง รักฉันคนเดียว!” ซึ่งเหวยเชิดปลายคางขึ้นอย่างเชื่อมั่น นึกถึง ชายหนุ่มผู้เย่อหยิ่งสูงส่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความหลงใหล ใน ใจยิ่งเปี่ยมด้วยความเลื่อมใส “ผู้ชายที่ฉันถูกใจต้องเป็นคนที่ดี ที่สุดและรักฉันที่สุดในโลก”

ออกจากร้านแบรนด์เนมแล้ว เซี่ยซิงเฉินก็ดึงมือออกจาก

มือสวี่เหยียน

ในตอนนี้เองสวี่เหยียนราวกับเพิ่งรู้สึกตัว มองมือที่หลุด จากกันของทั้งสองแล้วจึงเอ่ยว่า “ขอโทษ เมื่อผมคงยุ่งมาก ไป”

เธอส่ายหน้า “ฉันรู้ว่าคุณอยากช่วยกู้หน้าฉัน เพียงแต่ว่า เมื่อกี้อาจทำให้เซียซิงคงเข้าใจผิด

“Sorry ผมเพิ่ง… ขอโทษที่แอบอ้างคุณ” เขาขอโทษอย่าง

จริงใจ

เมื่อครู่ที่จับมือเธอเดินจากมาแท้ที่จริงแล้วเขาตั้งใจ อยาก ให้เซี่ยซิงคงตัดใจได้อย่างเด็ดขาด ระหว่างพวกเขาตัดเยื่อใย ที่มีอยู่น้อยนิดดีกว่าปล่อยให้ยืดเยื้อ

ทุกวันนี้ในความคิดคำนึงและหัวสมองของเขามีแต่เสียซิงเงิน อยากจะหาโอกาสหาข้ออ้างเจอหน้าเธออยู่เสมอ สำหรับ เซี่ยซิงคงแม้แต่ความรู้สึกฉาบฉวยก็ไม่เหลือแล้ว

เซียซิงเฉินกลับไม่สนใจ ยังปลอบใจเขา “ไม่ต้องรู้สึก

ผิดหรอก ยังไงเธอก็ไม่ได้เพิ่งจะมาไม่ชอบขี้หน้าฉัน ถึงจะไม่ เกิดเรื่องเมื่อขึ้น คุณเลิกกับเธอ เธอก็ต้องเอาความแค้น ทั้งหมดมาลงที่ฉันอยู่แล้ว จะมีเพิ่มอีกสักเรื่องหรือลดลงสักเรื่อง ก็ไม่ได้ต่างกัน”

“เธอแค่ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เท่าคุณ เมื่อก่อนนิสัยก็ไม่ได้ เป็นแบบทุกวันนี้”

เซี่ยซิงเฉินยิ้ม “คุณนี้ไร้เดียงสาจัง”

แต่ว่าเซียซิงคงเล่นละครต่อหน้าเขาอย่างอดทนอยู่หลาย ต่อหลายปี จะโทษว่าเขาไร้เดียงสาก็ไม่ได้

“อย่าพูดถึงเธอเลย” สวี่เหยียนฉีกยิ้ม “รถผมจอดอยู่ด้าน นอก ไปกันเถอะ พวกเราทำเวลาจะได้เจอพ่อคุณนานขึ้น หน่อย”

“อืม”

เซียซิงเฉินพยักหน้า เร่งฝีเท้าตามสวี่เหยียนไป ตอนขึ้นรถสวี่เหยียนก็ส่งเสื้อผ้าที่ถืออยู่ในมือให้เธอ “ของคุณ คุณเก็บไว้ให้ดี

ที่จริงไม่ต้องถามเขาก็รู้ว่าเสื้อเชิ้ตตัวนี้ซื้อให้ใคร ไม่นึก เลยว่าเซี่ยซิงเฉินกลับเอ่ยว่า “ตอนนี้เป็นของคุณแล้ว
“ผม?”

“ใช่สิ เมื่อครูคุณเป็นคนจ่ายเงิน ไม่ใช่ของคุณแล้วจะของ

ใคร?”

“ผมรู้ว่านี่เป็นของขวัญที่คุณเลือกให้คนอื่น คุณเอากลับ ไปให้เขาเถอะ” สวี่เหยียนส่งเสื้อให้เธอ

เซียซิงเฉินไม่พูดอะไร สอดตัวเข้าไปในรถแล้วเอาเสื้อวาง ไว้ที่เบาะนั่งหลังรถ พอเห็นสวี่เหยียนมองตัวเองก็เลยฉีกยิ้มให้

“ฉันไม่ได้คิดจะให้เขา

เขามองเธอ

เธอไหวไหล่เล็กน้อยพลางยิ้มเยาะตัวเอง “ฉันเป็นอะไรกับ เขาล่ะ? ให้เสื้อเชิ้ตมีหรือจะจริงใจเท่าคำอวยพร สุขสันต์วัน

เกิด

แบบนี้แหละไม่ทำให้คนเข้าใจผิด

เข้าใจผิด

สวีเหยียนพิจารณาสองคำนี้อย่างตั้งใจ อยากถามอะไร บางอย่าง แต่เห็นสีหน้าผิดหวังอีกทั้งใบหน้าส่อแววกลัดกลุ้ม ของเธอจึงไม่ได้เอ่ยปาก

ได้แต่ยิ้ม “งั้นผมจะถือว่ามันเป็นของขวัญที่คุณให้ผมได้

ใช่ไหม”

“ได้สิ ถือเป็นของขวัญแสดงความขอบคุณที่คุณพาฉันไปพบพ่อ ดีไหม?”

สวีเหยียนยิ้ม “งั้นผมขอรับไว้โดยไม่เกรงใจแล้วนะ

สองคนขับรถมุ่งไปยังโรงพยาบาลเปียซื้อหย่วน

สถานีวิทยุกำลังเปิดเพลงเศร้า เซียซิงเฉินที่นั่งอยู่ข้างคน ขับไม่รู้กำลังคิดอะไร เธอปิดปากเงียบไม่พูดเลยตลอดเส้นทาง ที่ยาวไกล ทำเพียงแค่ทอดสายตาไปไกลนอกหน้าต่างราวกับ กำลังใช้ความคิดเงียบๆ

สวี่เหยียนกลับหวังให้เส้นทางนี้ทอดยาวไปสักหน่อย ยาว ไปอีกสักหน่อย จะดีที่สุด…ถ้าได้ขับต่อไปเช่นนี้เรื่อยๆ ขับไปจน ชั่วชีวิต…