ตอนที่ 67 เพื่อนเก่าบังเอิญพบกัน

ฉือเว่ยยังเหลือบมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง “พวกคุณสนิทกับเขา มากไหมคะ? เคยเจอภรรยาเขาไหม? สวยไหมคะ?”

ยิงคําถามออกมาเป็นชุด เล่นเอาอีกฝ่ายงงไปชั่วขณะ

จู่ๆ เธอก็รู้สึกเซ็งตัวเอง เรื่องตัวเองกับเขาผ่านมาตั้งกี่ปี แล้ว ตอนนี้เขาก็แต่งงานไปแล้ว ตัวเองยังจะพะวงเรื่องภรรยา เขาอยู่ ไม่น่าขันไปหรอกหรือ? ภรรยาเขาสวยหรือเปล่า มัน เกี่ยวกับเธอสักนิดไหม?

พอคิดได้เช่นนี้ก็เอ่ยขึ้นด้วยความกระดากอาย “ช่างเถอะ ฉันก็ถามไปอย่างนั้นเอง คุณถือว่าฉันไม่ได้ถามอะไรก็แล้วกัน ค่ะ”

อีกฝ่ายส่ายหน้า “ที่จริงหมอฟูเก็บเรื่องส่วนตัวไว้เป็น ความลับอย่างดี ถึงพวกเราจะติดตามเขามาหลายปีขนาดนี้ แต่ก็ไม่รู้เรื่องชีวิตส่วนตัวทำนองนี้ของเขาเลย ยิ่งไม่รู้ใหญ่เลย ว่าที่แท้เขาก็แต่งงานแล้ว”

คือเว่ยยังไม่เอ่ยอะไรอีก แค่ตรงตำแหน่งอกซ้ายนั้นยังคง ซ่อนเร้นความเจ็บปวดไว้เช่นเดิม

เขาคงจะรักภรรยาเขามากสินะ…
ทางด้านนี้

ขณะที่ฟู่เฉินเข้าไปในห้องไปเฉิง ไปเยถึงกำลังคุยธุระ สำคัญกับเหลิงเฟยอยู่ พอเขาเข้ามา ทั้งสองคนก็หยุดสนทนา ลงชั่วขณะ

ฟู่เฉินนั่งลงที่โซฟาเดี่ยว โบกไม้โบกมืออย่างค่อนข้างจะ เหม่อลอย “พวกคุณคุยเรื่องของพวกคุณเถอะ ไม่ต้องสนใจ

ผม”

“ไม่ใช่ว่าคุณไปแล้วเหรอ?”

“…อีกเดี๋ยวค่อยไป

ไปเย่นิ่งไม่ได้สนใจเขาอีก ถึงเขาจะไปตอนไหน เขาก็ไม่ ได้สนใจสักนิด ทำเพียงแค่พูดคุยกับเหลิงเฟยต่อไป

“ตอนนี้การพัฒนาครั้งใหญ่ในด้านอุตสาหกรรมผังเมือง ถือเป็นเรื่องที่รอไม่ได้ ถ้าวิกฤตโรคระบาดคลี่คลายลง ต้องนัด พบรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังทันที ผม…

ทางด้านนี้ จู่ๆ เฉินก็ลุกขึ้นเดินสองสามก้าว แล้วก็นั่ง

ครูต่อมาก็ลุกขึ้นเดินสองสามก้าวแล้วนั่งลงอีกครั้ง

ไปเย่นิ่งมองเขาสองรอบ ขณะที่เขาลุกขึ้นเป็นรอบที่สี่ ใน ที่สุดไป๋เย่นิ่งก็ทนไม่ไหว

สั่งด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ว่า “เหลิงเฟย ช่วยจับคนนี้โยน ออกไปหน่อย!”
“ครับ ท่าน”

“เฮ้ย! เหลิงเฟย ปล่อยผมนะได้ยินไหม? คุณอย่าลืมว่า ผมเป็นคนดูอาการตอนแม่คุณป่วยคราวก่อน!

“ขอโทษครับ หมอฟู คุณรบกวนผมกับท่านคุยธุระสำคัญ อย่างมาก คุณไปเดินข้างนอกเถอะ! ข้างนอกเย็นสบายออก!”

“หนาวขนาดนี้ใครจะออกไป?”

ฟูเฉินบ่นพึมพำ ทว่าประตูกลับปิดลงดัง “โครม อย่างไร ความปรานี

เขาทุบบานประตู น่าสงสารที่ไม่มีใครสนใจเขา พอหัน กลับไปก็เห็นเพียงฉือเว่ยยังเดินออกมาจากห้องฆ่าเชื้อ เขา ถลึงตาใส่เธอก่อนจะพุ่งตัวตามหลังเธอไปอย่างดุดัน “ใส่บาง ขนาดนี้จะป้องกันโรคอะไรได้?! ใส่เพิ่มอีกชั้น! แล้วก็หน้ากากน สวมเข้าไปอีกอัน! ถุงมือก็เหมือนกัน ใส่อีกสองคู่

ตอนที่เซี่ยซิงเฉินเจอกับฉือเว่ยยัง เธอก็ถูกห่ออย่างกับบะ

จ่างลูกหนึ่ง

“เธอใส่ไปกี่ชั้น? เดินได้ไหมเนี่ย?”

ฉือเว่ยยังโมโหแทบตาย เธอรู้สึกว่าฟู่เฉินจงใจแกล้งเธอ ชัดๆ ทำให้เธอทั้งบวมทั้งน่าเกลียดไม่พอ ยังหายใจไม่ออกอีก ผู้ชายนิสัยแย่คนนี้คิดจะทำให้เธออึดอัดตายไปต่อหน้า ต่อตาล่ะมั้ง!
“ฟู่เฉินนี่บ้าจริงๆ เลย!” เธอดึงหน้ากากออกหนึ่งชั้น อย่างอารมณ์เสีย

“หมอฟูจัดการให้เหรอ? งั้นเธออย่าถอดเลย! ช่วงนี้เชื้อ

ไวรัสค่อนข้างรุนแรง เขาก็ป้องกันเอาไว้ก่อน เป็นห่วงว่าจะมี คนติดเชื้อเพิ่มขึ้นอีก”

“เป็นห่วง? เขาเป็นพวกพังพอนล่อไก่ไปเชือดชัดๆ

“ทำไมน้ำเสียงเธอแข็งกร้าวขนาดนี้? หมอทำให้เธอไม่ พอใจเหรอ?” เซียซิงเฉินนอนอยู่บนเตียงเพื่อรักษาระยะห่า งกับฉือเว่ยยังให้มากที่สุด

ฉือเวียยังเงียบลงในชั่วพริบตา ราวกับอารมณ์หม่นหมอง ลงชั่ววูบ โบกไม้โบกมืออย่างเบื่อหน่ายพลางเอ่ยว่า “อย่าพูด ถึงเขาเลย ว่าแต่เธอเถอะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?

เซี่ยซิงเฉินมองดวงตาทั้งคู่ของฉือเว่ยยังอย่างค้นหา เธอ เข้าใจผิดไปเองเหรอ? รู้สึกว่าเวลาเอ่ยถึงหมอฟทีไร เธอจะมี ปฏิกิริยาแปลกๆ ทุกที

ตอนแรกเธอคิดจะถามอีกสักหน่อย ทว่า ในตอนนี้เอง เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น

“คุณเซียครับ มีคนชื่อคุณเซีย งดงมารอเจอคุณอยู่ข้าง นอก จะให้เธอเข้ามาไหมครับ?”

“เซี่ยงคง เธอมาทำไมกัน?” ฉือเว่ยยังบ่นคิ้ว

เซี่ยซิงเฉินเดาว่าเธอมาคงไม่ใช่เรื่องดีอะไรหรอก
เมื่อวานตัวเองถูกเธอตบไปฉาดหนึ่ง โดยไม่รู้สาเหตุ เธอ เองก็เหมือนน้ำท่วมปาก วันนี้เธอกลับอยากจะดูสิว่าเซียซึ่งคง ยังจะมาพาลต่อที่นี่ได้อีกไหม

ให้เธอเข้ามาเถอะ เข้ามาหาฉันที่นี่เลยก็แล้วกัน

ตอนที่เสี่ยงคงเข้ามานั้น เชียซิงเฉินไม่ได้นอนอยู่ในห้อง

แล้ว

เธอนอนอยู่บนเก้าอี้หวายในลานหลังบ้าน คนรับใช้ห่มผ้า บางๆ ให้เธออย่างระมัดระวัง “คุณเซียคะ ข้างนอกอากาศเย็น คุณนอนสักครู่ก็ต้องเข้าไปแล้วนะคะ

ฉือเว่ยยังมองเห็นเซี่ยงคงเข้ามาจากระยะไกล ก็กระแอม แล้วเอ่ยเสียงดัง “ใช่แล้ว ซึ่งเฉิน ตอนนี้สุขภาพเธอสำคัญกว่า แต่ก่อนเยอะ ถ้าเธอเกิดติดไวรัสขึ้นมา ท่านประธานาธิบดีจะ ต้องเป็นห่วงแย่แน่

เซี่ยซิงเฉินรู้ว่าฉือเว่ยยังคิดแผนอะไรอยู่ อยากแต่ก็ไม่

ลืมเตือนด้วยเสียงต่ำว่า “พวกเราจะโม้ก็โม้ไป แต่อย่าให้กระ โตกกระตากมากนัก ถ้าประธานาธิบดีได้ยินเข้าแล้วเปิดโปง เราต่อหน้าก็จะหน้าแตกยับเอาได้นะ”

“แคร์ทำไม โม้ไปก่อน”

ตอนนี้เซี่ยงคงอยู่ในสภาพจนตรอกขนาดนี้ แต่เห็นเซีย ซิงเฉินท่าทางมีความสุขถึงเพียงนั้น เปลวเพลิงในใจก็โหมกระพือขึ้นมาไม่หยุด

“เซียซิงเฉิน เธอหมายความว่าไง?” เซี่ยงคงซักใช้ด้วย เสียงเย็นเยียบ

พอเดินเข้ามาใกล้ก็ถามอย่างตำหนิ แม้ท่าน ประธานาธิบดีจะบอกให้เธอมาขอโทษ แต่ให้ขอโทษแบบนี้เธอ ก็ยังยอมรับไม่ได้

“อะไรหมายความว่าไง?

“เธอยังจะทำเป็นไร้เดียงสา เธอให้ท่านประธานาธิบดี จัดการซะจนตอนนี้งานฉันก็ไม่มีจะทำแล้ว เธอยังถามฉันว่า หมายความว่าไง?

ดวงตาเซียซิงเฉินฉายแววประหลาดใจ เธอกอดผ้าห่ม พลางหยุดกายขึ้นนั่งบนเก้าอี้หวาย “ทำไมเขาต้องทำให้เธอ ออกจากงาน?”

“เรื่องนี้ยังต้องถามอีกเหรอ? ท่านประธานาธิบดีเขาเป็น ห่วงเธอ แล้วก็เกลียดขี้หน้าคนบางคนเลยช่วยเธอแก้แค้นไง คือเว่ยยังเอ่ยต่อ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความสะใจ ชำเลือง มองเซี่ยงคงแวบหนึ่ง “แต่ว่าสวี่เหยียนของพวกเธอเก่งนัก ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ไม่มีงานก็ไม่เป็นไรหรอก ยังไงสวี่เหยียนข องพวกเธอก็เลี้ยงเธอไหว ถึงกับต้องรีบมาบีบน้ำตากับซิงเฉินที่ นี่เซียว?”

ไม่เอ่ยถึงสวี่เหยียนยังพอว่า พอพูดถึงสวี่เหยียนเซี่ยงคง ก็โกรธจัด ในใจยิ่งเจ็บปวด เธอได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เซียซิงเฉิน เธอนี่เลวเหลือเกินจริงๆ!

สีหน้าเซียซิงเฉินเย็นชาลง จ้องเธอด้วยแววตาเยียบเย็น

ปนร้ายกาจ

เซี่ยงคงท่าทางสู้ตาย เธอสูดจมูกเล็กน้อย เอยอย่าง ดุดัน “เธออย่านึกว่าตอนนี้ประธานาธิบดีถือหางเธออยู่แล้วฉัน จะไม่กล้าด่าเธอ ห้าปีก่อน เธอสำส่อนนอนกับผู้ชายมั่วชั่วจน คลอดมารหัวขนออกมายังพอว่า ตอนนี้เธอยั่วยวนทั้งท่าน ประธานาธิบดีทั้งสวี่เหยียน เธอไม่อายบ้างหรือไง?

“สุนัขบ้านใครมาเห่าอยู่ในทำเนียบผม?”

ทันใดนั้นเสียงเยียบเย็นก็ดังขึ้น

ทุกคนหันหน้าไปมอง เห็นเพียงไปเฉิงเข้ามาพร้อมผู้

ติดตาม

เขาเดินอยู่หน้าสุด สีหน้าค่อนข้างทิ้งตึง สายตาตวัดผ่าน เซี่ยซิงเฉินไปข้างหลังก่อนจะหยุดอยู่ที่ใบหน้าเซียซึ่งคงอย่าง หนักแน่น

สายตาคู่นั้นมืดครึ้มเย็นยะเยือก น่าเกรงขามจนยอมสยบ

เพียงแวบเดียวก็ทำให้เซี่ยชิงคงหวาดกลัวจนใจเต้นรัว ราวกับตีกลองและไม่กล้าสบตาในทันที