ตอนที่ 58 จู่ๆ เธอก็หายตัวไป

“บอกรถที่ตามมา ให้กลับไปเถอะ ไม่ต้องตามมาแล้ว

เขาสั่ง

เหลิงเฟยตอบรับคำสั่ง เขากดโทรศัพท์ในรถและสั่งกำชับ ออกไป ไม่นานรถทั้งหลายก็แยกย้ายกันไปและหายลับไป ท่ามกลางรถที่วิ่งผ่านไปมาอย่างรวดเร็ว

หลังจากรถเคลื่อนตัวมาได้สักครู่ รถก็จอดลง

รถของพวกเขาจอดอยู่ตรงปากถนนซึ่งอยู่ไกลจาก กระทรวงการต่างประเทศพอสมควร

เขานั่งรออยู่ตรงที่นั่งด้านหลังอย่างอดทน ตามองไปที่ทาง ออกตรงประตูที่ใหญ่โตโอ่อ่าของกระทรวงการต่างประเทศไป พลาง วันนี้ถือว่ามาเร็ว คงจะไม่มาเก้อ

แต่ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เขาก็เห็นคนขับรถออกมาเพียง

เขาขมวดคิ้ว

คนขับรถขึ้นรถและรายงานว่า “ท่านครับ คุณเซียไม่อยู่ ข้างในครับ”

“เกิดอะไรขึ้น?”
“เขาบอกว่าวันนี้คุณเซียลาหยุด เธอไม่ได้มาทำงานครับ

ลาหยุด ไม่ได้ทำงาน

เธอเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับงานมาโดยตลอด ถ้า ไม่ใช่เรื่องสำคัญมาก เธอก็จะไม่ทิ้งงานไป แต่ตอนที่เธอ โทรศัพท์มาในวันนี้ ก็ไม่ได้ยินเธอพูดถึงเรื่องสำคัญอะไรเลย

เขานิ่งเงียบไม่พูดจา คนขับรถเองก็เดาไม่ถูกด้วยว่าท่าน ประธานาธิบดีกำลังคิดอะไร เขาจึงมองไปที่เหลิงเฟยด้วยแวว ดาวน

เหลิ่งเฟยถาม “กลับทำเนียบก่อนไหมครับ?”

“กลับ” เขาตอบกลับมาคำเดียวสั้นๆ

ผู้หญิงคนนี้แน่มากจริงๆ

เขาอุตส่าห์มารับเธอหลังเลิกงานด้วยตัวเองเป็นครั้งแรก ทั้งที แต่เธอกลับปล่อยให้เขารอเก้อ

สรุปคือเธอมีวิธีทำให้เขาหัวเสียอยู่เสมอ

ไปเย่นิ่งนวดคลึงคิ้วพลางใช้ความคิด เขาเล่นมือถืออยู่ครู่ หนึ่ง สุดท้ายก็กดหมายเลขที่คุ้นเคยเหล่านั้นลงไป

เธอนอนหลับไปอีกครั้ง

สวี่เหยียนห่มผ้านวมให้เธออย่างระมัดระวัง เขามองเธอ ด้วยความอาวรณ์ไม่อยากจากเธอไป
ในเวลานั้นเอง มือถือซึ่งตั้งอยู่บนหัวเตียงของเธอก็ดังขึ้น แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

ด้วยกลัวว่าจะทำให้เธอตื่น เขาจึงรีบหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อ กดปุ่มปิดเสียง แต่สายตากลับมองไปบนหน้าจอ ดวงตาพลัน เข้มขึ้นในทันที

ว่าที่สามี” คำคำนี้เหมือนดาบที่ทิ่มแทงเข้าไปในดวงตา

ของเขา

ที่จริงเขาก็อยากรู้ว่าคนที่ทำให้เธอบันทึกค่าคำนี้ลงไป เป็นใคร เป็นหยูเจ๋อหนันหรือจะเป็น….

ท่านประธานาธิบดี

อารมณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกชักนำให้นิ้วมือที่เรียวยาว ของเขาเลื่อนไปกดรับสาย โดยไม่รู้ตัว แต่ยังไม่ทันที่จะได้ฟัง เสียงของอีกฝ่าย มือถือก็ดังขึ้น หลังจากนั้นหน้าจอก็ดับไป

ปิดเครื่องไปแล้ว

เขาจ้องมองหน้าจอที่ดับมืดด้วยใจที่เต้นรัว เวลาผ่านไป ครูใหญ่ เขาก็นำมือถือกลับไปวางไว้ที่เดิมด้วยใจที่เต้นรัวอีก ครั้ง

ทางด้านนี้

“ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ใน ขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ! SORRY” ไปเย่งกำมือ ถือไว้ พลางฟังเสียงตอบรับอัตโนมัติที่ไร้ความรู้สึกดังออกมาจากมือถือ ม่านหมอกความมืดมนบนใบหน้าของเขาหนาทึบ ขึ้นเรื่อยๆ

ความโกรธพลุ่งพล่าน

เขาไม่เลิกล้มความตั้งใจและพยายามโทรอีกหลายครั้ง แต่เสียงที่ตอบกลับมาทุกครั้งยังคงเป็นเสียงนั้น

สิ่งนี้ทำให้จิตใจของเขาแปรปรวน

ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไร?

เมื่อกลับถึงทำเนียบ เขาเปลี่ยนรองเท้าและมองไปรอบๆ ด้วยใบหน้าที่เย็นเยียบ

“คุณเซี่ยล่ะ?” เขาถามคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ

“คุณเซียยังไม่กลับมาเลยค่ะ”

หว่างคิ้วของเขากระตุกอีกครั้ง ไม่รู้ทําไมวันนี้อารมณ์ของ

เขาถึงได้แปรปรวนง่ายนัก

“พ่อครับ คุณลุงพ่อบ้านบอกว่า วันนี้หม่ามีไม่กลับบ้าน

เชี่ยต้าไปที่นั่งอยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ

การ์ตูน

“ไร้สาระ!” ไปเย่นิ่งไม่เชื่อ พวกเขาตกลงกันแล้วว่าคืนนี้ เธอต้องกลับมาทำอาหารให้เขา คราวก่อนเธอก็ปล่อยให้เขา รอทั้งคืนไปแล้ว ครั้งนี้เธอคงไม่กล้าเบี้ยวนัดเขาอีก
“จริงๆ ครับ ไม่เชื่อพ่อก็ไปถามคุณลุงพ่อบ้านได้เลย

เด็กน้อยพูดจริงจัง ไปเย่นิ่งขมวดคิ้วพลางเบนสายตามอง ไปที่พ่อบ้านอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

“เกิดอะไรขึ้น?”

ความมืดมนและความกดดันบนใบหน้าของเขาทำให้พ่อ บ้านรู้สึกเหมือนถูกบีบคั้น

เขาก้มหน้าด้วยความกังวลและพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ตอนที่คุณเขี่ยออกไปเมื่อเช้านี้ เธอได้สั่งไว้ว่าเธอจะไม่กลับ มาสองสามวัน และยังสั่งกำชับผมด้วยว่า ให้ดูแลคุณชายน้อย ให้ดีๆ”

“เหตุผลล่ะ?” น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบเข้าไปถึงกระดูก

พ่อบ้านส่ายหน้า “เรื่องนั้นเธอไม่ได้บอกไว้ครับ ตอนเช้า เห็นเธอใส่ผ้าปิดปากและรีบเดินออกไป สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก อ้อ แต่ตอนกลางวันเธอโทรศัพท์มาครับ บอกว่าให้ผมจัดการ ฆ่าเชื้อในบ้านให้เรียบร้อย ตลอดบ่ายก็เลยยุ่งกับการทำความ สะอาดทำเนียบครับ และนี่ก็เพิ่งจะจัดการฆ่าเชื้อตามซอกมุม ต่างๆ ไปครับ”

มิน่าถึงได้กลิ่นแสบจมูก

เพียงแต่…

เดี๋ยวนะ!

ผ้าปิดปาก? จู่ๆ ก็หายไป? ฆ่าเชื้อ
แล้วไหนจะ…

โทรศัพท์ที่โทรมาเมื่อบ่ายวันนี้อีก

ในตอนนั้นเขาก็รู้สึกแล้วว่ามีอะไรบางอย่างแปลกๆ เพียง แต่ไม่ได้คิดต่อ

สีหน้าของไปเฉิงเข้มขึ้น เขาหันไปสั่งคนรับใช้ “ไปเรียก เลขาเหลิ่งมาเดี๋ยวนี้!

“ค่ะ”

พอคนรับใช้ได้ยินและเห็นสีหน้าที่เย็นชาเข้า ก็เร่งฝีเท้ารีบ วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เหลิงเฟยก้าวขึ้นรถและกำลังจะออกรถไป คนรับใช้ หายใจหอบ “เดี๋ยวๆ! เลขาเหลิ่ง! เดี๋ยวก่อน! เขารีบก้าวลงมาจากรถ “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับท่านเห

รอ?”

“ใช่ค่ะ ท่านรีบให้มาเรียกคุณเข้าไป

เหลิงเฟยเร่งฝีเท้าเดินก้าวเข้าไปในทำเนียบ ไปเย่นิ่งเดิน ออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจนทำให้เขารู้สึกกลัว

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ?” เหลิ่งเฟยรีบถาม

“เซี่ยซิงเฉินหายตัวไป!

ใช้วิธีใดก็ตาม!”

รีบไปตามหาเธอให้เจอ ไม่ว่าจะ
“ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”

เหลิ่งเฟยเดินคุยโทรศัพท์ออกไปข้างนอก

ถ้าอาศัยเครือข่ายข่าวกรองของสํานักข่าวกรองแห่งชาติ การจะหาตัวใครสักคนนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่จะให้ไปใช้ โดยพลการนั้นไม่ได้เด็ดขาด

เกิดมีคนรู้ว่าท่านประธานาธิบดีลงมือตามหาผู้หญิงคน หนึ่งอยู่ เห็นคนที่จ้องหาเรื่องคงได้เขียนบทความตีแผ่ออกมา อย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นชีวิตของคุณเซียและคุณชายน้อยก็คง ต้องตกอยู่ในอันตรายไปด้วย

ดังนั้นเขาจึงต้องออกตามหา โดยอาศัยอำนาจอย่างอื่นใน

มือ

ตอนกลางคืน

เซียซิงเฉินฟื้นได้สติ ไข้ยังคงสูงอยู่ ร่างกายเปียกชุ่มไป

ด้วยเหงื่อ

เธอลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกมาจากห้อง เธอเห็นสวีเห ยียนกำลังยุ่งอยู่ในครัวที่ทำแบบเปิดโล่ง เขาก็ได้รับการเลี้ยงดู อย่างประคบประหงมมาตั้งแต่เด็กและไม่คุ้นชินกับการเข้าครัว เลย ท่าทางของเขาจึงดูมงามมาก

“ฟื้นแล้วเหรอ”

ดูเหมือนเขาจะสัมผัสได้ถึงสายตาของเธอที่จ้องมองมาเขารีบเงยหน้าและเดินออกมาจากห้องครัว “รู้สึกดีขึ้นบ้าง ไหม”

เซียซิงเฉินอยากจะถอยหลบไปเพราะกลัวว่าจะแพร่เชื้อไป ให้เขา

“คิดจะหลบตอนนี้คงไม่ทันแล้ว คุณไม่ต้องห่วงหรอก ดูสิ ตอนนี้ผมไม่เห็นเป็นอะไรเลยเห็นไหม?” สวี่เหยียนประคองเธอ ไปที่โซฟา “นั่งลงก่อน เดี๋ยวผมไปเอาปรอทมาวัดไข้ให้

“ไม่ต้องหรอก…” ริมฝีปากของเธอแห้งผาก ฝ่ามือไป บนโซฟาและพูดว่า “ฉันออกไปหาโรงแรมแถวๆ นี้อยู่ดีกว่า”

สวี่เหยียนอยากจะรั้งเธอไว้ แต่เธอดึงดันที่จะไป ไม่ว่าเขา จะเกลี้ยกล่อมอย่างไรเธอก็ไม่สนใจ

“งั้นคุณรอผมเดี๋ยวนะ ผมไปเอากุญแจก่อน ผมจะไปส่ง

สวี่เหยียนพูดพลางเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

เซี่ยซิงเฉินไม่อยากรบกวนและไม่อยากเป็นภาระเขา เธอ จึงไม่ได้รอ เธอหิ้วของใช้ส่วนตัวและเปิดประตูออกไป

แต่ขณะที่มือกำลังจับลูกบิดประตูอยู่นั้น จู่ๆ ประตูก็ถูกไข โดยใครคนหนึ่งจากด้านนอก

เมื่อได้เห็นหน้าคนคนนั้น เธอก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ