ตอนที่ 55 ปกป้องผู้หญิงของเขา

หลังจากได้เจอกับพ่อแล้ว เซี่ยซิงเฉินก็สบายใจขึ้นมาก

เธอถอดหน้ากากกับชุดป้องกันเดินออกมาจากเขตผู้ป่วย แยก พวกคุณย่ารอเธออยู่ที่ห้องพักแล้ว มีคนนำเธอเดินเข้ามา เมื่อพบพวกเขาอีกครั้ง สีหน้าของแต่ละคนดูต่างกันไป

โดยเฉพาะสวี่เหยียน

แววตาลุ่มลึกเช่นนั้น หม่นหมองเช่นนั้น ราวกับมีฝุ่น ปกคลุมไว้ชั้นหนึ่ง

เซี่ยซิงเฉินทำเป็นมองไม่เห็น เดินมุ่งตรงไปหาคุณย่า “คุณย่า ไม่ต้องห่วงนะคะ อาการของพ่อดีทีเดียว ท่าน ประธานาธิบดีก็บอกแล้วว่ากำลังเร่งวิจัยตัวยาออกมา พ่อจะ ต้องหายเป็นปกติแน่นอนค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว” คุณย่าพยักหน้าอย่างสบายใจ

หลี่หลิง ทำเสียง โต๊ะ ด้วยท่าทางชอบกล “ซิงเฉิน เธอน เก่งนะ แต่ก่อนนับว่าไปมั่วกับผู้ชายพวกนั้นไม่เสียเปล่า ผู้หญิง ที่ท้องก่อนแต่งคนนี้ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ ผู้ชายแบบไหนก็ ล่อลวงให้ติดกับได้หมด ไม่รู้ว่าถ้าพวกผู้ชายที่ถูกเธอล่อลวง ว่าแต่ก่อนเธอเป็นผู้หญิงเสเพลขนาดนั้นแล้วยังจะมาติดกับเธอ อีกไหม”
พอเซียซิงเฉินได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่ในห้องมีกล้องวงจรปิดมากมายขนาดนั้น แถมพวก เขายังไปอยู่ในห้องควบคุมกล้องวงจรปิดอีก แน่นอนว่า…

ความห่วงใยที่ไปเยถึงมีต่อเธอ ไม่ได้มีแต่เธอคนเดียวที่รู้ พวกเขาต่างก็เห็นกันหมด

เซี่ยซิงเฉินรู้ว่าหลี่หลิงอีคิดอะไรอยู่จึงยิ้มอย่างสดใส “พูด ถึงเรื่องพวกนี้ คุณไม่ใช่คนที่รู้ดีที่สุดหรอกเหรอคะ ประวัติสมัย ก่อนพวกนั้นของคุณ พ่อฉันก็รู้หมด ไม่ใช่ว่าเขาก็ยังมาติดกับ คุณอีกหรอกเหรอ?”

“เธอ!”

หลี่หลิงอีสีหน้าเปลี่ยนไป คิดไม่ถึงว่าเซียซิงเฉินจะพูด เรื่องความเสเพล ในอดีตเหล่านั้นของเธอ พอหันหน้าไปมอง คุณย่า สีหน้าคุณย่าก็เหมือนถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งอันเย็น เยียบไว้ตามคาด

เมื่อก่อนคุณย่าก็ไม่ชอบที่เซียกั่วเผิงแต่งงานกับเธอ หลาย ปีมานี้หลี่หลิงเอาอกเอาใจสารพัดอย่างนอบน้อม เจียมเนื้อ เจียมตัวดี ความสัมพันธ์แม่ผัวลูกสะใภ้จึงผ่อนคลายลงบ้าง อย่างไม่ง่ายนัก เมื่อเซี่ยซิงเฉินเอ่ยถึงข้อผิดพลาดนี้ขึ้นมา คุณย่าจึงรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอีก

ตอนแรกเธอยังอยากเหน็บแนมเชี่ยซิงเฉินอีกหน่อย แต่ ตอนนี้ ประตูถูกผลักออกจนสุดจากภายนอก
สายตาของทุกคนมองไปที่ประตูโดยอัตโนมัติ พอเห็นเข้า ก็ส่งเสียงตกใจกันหมด

ไปเย่นิ่งพร้อมผู้คนรายล้อมยืนอยู่ที่ประตู ถึงแม้จะไม่ได้

ทำอะไร เพียงแค่มองมาอย่างเมินเฉย บุคลิกเฉียบขาดโดย ธรรมชาติเช่นนั้นชวนให้รู้สึกหายใจลำบาก

ราวกับต้องมาสยบอยู่แทบเท้าเขาทันที

“ท่านประธานาธิบดี” สวี่เหยียนได้สติก่อนใคร

เขาก้าวออกไปข้างหน้าและทักทายไปเย่นิ่งอย่าง นอบน้อม

ไปเย่นิ่งพยักหน้าตอบรับเล็กน้อย ยกมือให้สัญญาณพวก เหลิงเฟยที่อยู่ด้านหลังให้ไม่ต้องตามเข้ามา เขาก้าวเท้าหนักๆ เข้าไปจับมือกับคุณย่าเพียงลำพัง

“วางใจได้เลยครับ อีกไม่นานคุณเซียก็จะได้ออกจากโรง พยาบาลแล้ว”

“ท่านประธานาธิบดี ในเมื่อท่านพูดเช่นนี้ พวกเราก็ สบายใจแล้ว ลำบากท่านจริงๆ

“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ

สีหน้าของเขายังคงเรียบนิ่งอยู่แบบนั้น

จากนั้นก็ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก เขาเตรียมออกไป ขณะหันหลัง กลับ สายตากลับมองมาทางเซียซิงเฉินแวบหนึ่ง
พอสบตาเขา เซียซิงเฉินก็ยิ่งรู้สึกซาบซึ้งใจมากขึ้นอีก

ความห่วงใยที่ตอนแรกพยายามสะกดไว้อย่างที่สุด ตอน นี้ทะลักออกมาโดยไม่อาจกลั้นไว้ได้เลย เธอไม่ได้สนใจสายตา คนรอบข้างไปชั่วขณะ ระหว่างที่เขากำลังหันกลับเธอก็ยื่นมือ ไปคว้าเสื้อสูทของเขาเอาไว้

ไปเยฉงชะงักฝีเท้าลงทันที

เขาหันกลับมา

คนสองคนประสานสายตากัน นัยน์ตาต่างก็เป็นประกาย โดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัว

“มีอะไร?” เขายังคงเย็นชาเช่นเดิม

“ถ้าอีกเดี๋ยวมีอาการอะไร คุณต้องรีบไปหาหมอเลยนะคะ”

ความห่วงใยในดวงตาของเธอได้เผยออกมาทั้งหมด อย่างไม่ปิดบังซ่อนเร้น

ใบหน้าของไปเย่นิ่งไม่แสดงสีหน้าใดๆ อีก เพียงแค่ขมวด คิ้ว “นี่อยากให้ผมป่วยมากนักเหรอ?”

“ไม่ใช่แน่นอน!! เชียซิงเฉินส่ายหน้าทันที ขมวดคิ้วเรียว บาง “คุณจะต้องไม่เป็นอะไรค่ะ!”

แววตาเขาเข้มขึ้นเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่งจึงได้เอ่ยเสียง ต่ำ “ผมรู้แล้ว”
พอพูดจบก็ยังยืนนิ่ง

สายตามองลงไปยังมือที่ยังกำชายเสื้อเขาอยู่ เลิกคิ้วขึ้น เล็กน้อย เซียซิงเฉินถึงได้รู้ตัวก่อนจะรีบปล่อยมือออกแล้วไขว้ มือไปด้านหลังทันที

อืม น่าอับอายจริงๆ

เขามองเธออีกครั้ง เห็นท่าทางเขินอายของเธอแล้วก็หัน หลังกลับ สีหน้าที่เคยเย็นชาก่อนหน้านี้ราวกับจะฉาบไว้ด้วย รอยยิ้มบางๆ

ช่างดูมีเสน่ห์เหลือเกิน

อีกด้านหนึ่ง สวี่เหยียนมองด้วยความตื่นตะลึง

ส่วนอีกสามคนที่เหลือ ในใจก็ดูเหมือนจะคิดกันไปต่างๆ

นานา

หากบอกว่าเมื่อครู่เพียงแค่สงสัยในความสัมพันธ์ของเซีย ชิงเฉินกับประธานาธิบดี ถ้าอย่างนั้นการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ในตอนนี้ก็เป็นเครื่องยืนยันความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาได้ จริงๆ!

ระหว่างเดินทางกลับ สวี่เหยียนเป็นผู้ขับรถ เซียซิงเฉินก ลับไปทำงานต่อที่กระทรวงการต่างประเทศ ไม่ได้กลับพร้อม พวกเขา

บนรถ ทั้งสี่คนนอกจากคุณย่าแล้ว อีกสามคนต่างก็กำลังใช้ความคิด

ตอนแรกที่มาในวันนี้ ไม่เพียงแต่ได้ทราบอาการของเ ยกั่วเผิงอย่างชัดเจน ยังได้พบกับท่านประธานาธิบดีอีกด้วย ตามที่เขาพูดมา นี่ต้องเป็นเรื่องที่น่ายินดีเรื่องแล้วเรื่องเล่า ทว่า อารมณ์ของทั้งสามคนกลับไม่ดี หนำซ้ำยังแย่ลงจนถึงที่สุด

ตอนแรกหลี่หลิงอียังคิดจะถามรหัสบัตรเอทีเอ็ม แต่ตอนนี้ ในหัวสมองกลับลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เหลือเพียงภาพที่เซี่ยชิง เฉินกับท่านประธานาธิบดีส่งสายตาให้กันและจับมือถือแขนกัน

นึกขึ้นมาทีไรก็รู้สึกปวดแปลบในอก

ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้โชคดีอะไรอย่างนั้น?

สองวันต่อมา

เซี่ยซิงเฉินไข้ขึ้นจริงๆ

ขณะที่คนรับใช้มาปลุกก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด เหงื่อ ออกท่วมตัว เธอลองแตะหน้าผากตัวเอง อุณหภูมิร้อนจัดจนตัว เองยังตกใจ

WIS?

หรือว่าสองวันก่อนที่ไปโรงพยาบาล ตัวเองติดเชื้อเข้าแล้ว

จริงๆ?

“คุณเซีย ตื่นรึยังคะ?” ไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว คนรับใช้ที่อยู่ด้านนอกจึงลองเคาะประตูอีกครั้ง “เดี๋ยวคุณจะไปทำงาน สายนะคะ”

“ฉันตื่นแล้ว” เซี่ยซิงเฉินรีบตอบรับด้วยเสียงแหบพร่า นึก

อยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยลอดผ่านประตู “ฉันไม่กินอาหารเช้าแล้วนะ เธอลงไปบอกคุณชายน้อยกับท่านประธานาธิบดีให้พวกเขาไม่ ต้องรอฉัน บอกว่า…ฉันอาบน้ำอยู่ก็แล้วกัน”

ถ้าติดเชื้อ WISแล้วจริงๆ ตอนนี้สิ่งที่เธอทำได้ก็คือหลีก เลี่ยงการสัมผัสกับพวกเขา จะได้ไม่แพร่เชื้อไปยังพวกเขา

อีกอย่าง…

สิ่งที่เธอควรทำที่สุดตอนนี้นอกจากจะไปตรวจร่างกาย อย่างละเอียดแล้ว ก็คือรีบย้ายออกไปก่อนถึงจะถูก

ไป๋เย่นิ่งกับเซี่ยต้าไปไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ ทั้งสองคนต่างแยก ย้ายกันไป รอพวกเขาออกไปแล้ว เซียซึ่งเป็นที่อยู่ชั้นบนก็เก็บ เสื้อผ้าสองสามชุด ใส่หน้ากากแล้วรีบลงไป

“คุณเซีย” พ่อบ้านทักทายเธอ

เซี่ยซิงเฉินปิดจมูกและปากไว้ ถอยหลังไปสองก้าวอย่าง ระมัดระวังแล้วเอ่ยว่า “พ่อบ้านคะ ตอนบ่ายพอคุณชายน้อย กลับมาช่วยบอกเขาว่าสองวันนี้ฉันจะไม่กลับมานะ รบกวน คุณช่วยดูแลเขาแทนฉันด้วย”

“คุณเซี่ยติดธุระด่วน?” พ่อบ้านเห็นเธอท่าทางร้อนรนก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างเป็นห่วง

เธอส่ายหน้าไม่พูดอะไรอีกเพียงแต่ออกไปจากทำเนียบ ประธานาธิบดีอย่างรีบร้อน

เธอแทบจะรีบไปที่โรงพยาบาลทันทีโดยไม่หยุดพัก เธอ ตัวร้อน ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด ตอนนั่งบนรถแท็กซี่ มองวิว นอกหน้าต่างที่ลอยผ่านหน้าไป ทุกอย่างกลายเป็นเหมือน ภาพลวงตา ดวงตาทั้งคู่ค่อยๆ เสียจุดโฟกัสไป

ตัวยิ่งร้อนมาก ในใจเธอก็ยิ่งหวาดกลัวขึ้นมา