ตอนที่ 50 ร้องไห้จนใจเขาปั่นป่วน

พูดถึงตรงนี้ หลี่หลิงอีกสะอึกสะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง เขาบอกว่า ห้ามญาติเข้าเยี่ยม ตอนนี้พ่อเธอจะเป็นหรือตายก็ไม่รู้

นอกจากเสียงร้องไห้ของหลี่หลิงแล้ว เชียซิงเฉินก็ยัง แอบได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของแม่แว่วดังมาจากอีกฟาก ของโทรศัพท์

ในใจเธอก็รู้สึกแย่เช่นกัน ถึงแม้เธอจะย้ายออกมาจาก บ้านหลังนั้นได้สักพักแล้ว แต่อย่างไรความผูกพันทางสาย เลือดก็ย่อมติดกันไม่ขาด เพียงแต่…

“คือหนูเพิ่งจะได้เข้ามาทำงานเต็มตัวที่กระทรวงการต่าง ประเทศ และถึงแม้หนูจะได้คลุกคลีติดต่อกับเจ้านายทั้งวัน แต่…หนูคิดว่าหนูยังไม่ได้สนิทถึงขั้นนั้น…

“เธอก็ต้องลองดู! ลองดูแล้วถึงจะรู้

หลี่หลิงเหมือนกำลังคว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ เธอคิดว่า เซียซิงเฉินคือความหวังอันริบหรี่ของเธอ เซียซิงเฉินลังเลอยู่ครู่ หนึ่งและถามออกไปว่า “สวี่เหยียน…ก็ช่วยอะไรไม่ได้เลยเห รอ?”

“ไม่” ดูเหมือนไม่พูดถึงจะยังดีกว่า เพราะเมื่อพูดถึงหล หลิง ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด “เขาบอกว่าการควบคุมการแพร่ระบาด ของโรคครั้งนี้เข้มงวดมาก ใครก็เข้าไปไม่ได้ทั้งนั้น ไม่มีข้อยกเว้น”

ถ้าถึงกับกำหนดไว้ชัดเจนขนาดนี้แล้ว แม้แต่สวี่เหยียน ไม่สามารถช่วยได้ แล้วเธอจะทําอะไรได้อีก การขอร้องอ้อนวอนของหลี่หลิงจากอีกฟากก็ยิ่งทำให้ เซียซิงเฉินที่รู้สึกสับสนอยู่แล้วยิ่งรู้สึกสับสน เธอพยายาม

ปลอบใจและรับปากว่าจะลองดู หลี่หลิงจึงยอมวางสาย

โทรศัพท์ไป

เธอยืนรับลมเย็นๆ อยู่บนดาดฟ้า ในมือกโทรศัพท์ไว้ แน่น เมื่อนึกถึงพ่อที่ตอนนี้ไม่รู้จะตายหรือจะรอด ไม่สิ จะพูดให้ ถูกคือกำลังยืนรออยู่ที่ปากประตูนรกแล้ว หัวใจของเธอก็รู้สึก เหมือนถูกบีบเค้นอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดรวดร้าวอัดแน่น อยู่ในอก

ถ้าขนาดสวี่เหยียนยังช่วยไม่ได้ คนที่จะช่วยเธอได้ก็คงมี แค่หยูเจ๋อหนัน แล้วก็…

ไป๋เย่ฉิง…

แต่เธอควรจะเอ่ยปากขอให้ไปเย่งช่วยเรื่องนี้อย่างไร?

เขาออกจะยุ่งเรื่องการบ้านการเมืองถึงขนาดนั้น

เซี่ยซิงเฉินเปิดดูรายชื่อในมือถือ เธอกดไปที่ชื่อ หยูเรือ หนัน แต่ยังไม่ทันจะได้กดโทรออก ก็มีอีกสายโทรเข้ามาพอดี

เธอนิ่งอึ้ง

บนหน้าจอมือถือกะพริบตัวอักษรสี่ตัว ว่าที่สามี” เธอเหม่อลอยไปพักใหญ่

ขณะรอรับสาย มือถือก็ดังไปสี่ห้ารอบแล้ว

“ฮัลโหล นั่นใคร?” เสียงที่ทุ่มต่ำของไปเย่นิ่งดังมาจากอีก ฟาก จู่ๆ ปลายจมูกของเซียซิงเฉินก็เริ่มแสบร้อนโดยไม่รู้ สาเหตุ

ราวกับเสียงของเขาได้ทิ่มแทงเข้าไปในส่วนที่บอบบาง และอ่อนแอที่สุดในจิตใจของเธอ

ดูเหมือนความอัดอั้นที่เธอทนเก็บกลั้นไว้เมื่อครูพลันทลาย

ไปหลังจากได้ยินเสียงของเขา

เธอสะอึกสะอื้น ปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็พูด ออกมาไม่ได้ราวกับมีอะไรบางอย่างติดอยู่ในลำคอ

“เซียซิงเฉิน?” ไปเย่นิ่งเรียกชื่อเธอออกมาอย่างถูกต้อง ถึงแม้เธอจะไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรออกมา มีเพียงเสียงหายใจ หนักๆ เท่านั้น ไม่คิดเลยว่าเขาจะฟังเสียงของเธอออกอย่างถูก ต้องไม่ผิดเพี้ยน

“ฉันเองค่ะ..”

“ร้องไห้เหรอ?” ไปเย่นิ่งเสียงเข้มเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น?

“ไม่มีอะไรค่ะ” เซียซิงเฉินส่ายหน้าพลางสูดจมูก เธอเงย หน้าขึ้นมองไกลออกไปข้างหน้าเพื่อให้หยดน้ำตาที่คลออยู่ใน ดวงตานั้นไหลกลับเข้าไป

“บอกผมมา!” น้ำเสียงของเขาเฉียบขาดไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดอะไร เขาหยุดพูดและถามต่อ “เรื่องงานเหรอ ใครทำ อะไรเธอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ” เธอปฏิเสธเป็นพัลวัน

“งั้นร้องไห้ทำไม?” เธอร้องไห้จนเขารู้สึก “เรื่องที่บ้านฉันค่ะ…”

“ว่ามา”

เซี่ยซิงเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยว่า “เมื่อครู่แม่ เลี้ยงฉันโทรมาหา…บอกว่า บอกว่ายืนยันแล้วว่าพ่อฉันติดโรค ระบาด Wis ฉันอยากไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาลสักหน่อย แต่ ว่า…ตอนนี้ถูกตัดการติดต่อ แม้แต่สถานการณ์เป็นยังไงก็ยัง ไม่รู้เลย…

ขณะที่เธอพูดในใจก็ยิ่งเป็นทุกข์ เมื่อพูดต่อเสียงนั้นเจือ แววสะอึกสะอื้น เผยความอ่อนแอบอบบางน่าสงสารยิ่งขึ้น

ไปเย่นิ่งเอ่ยถาม “คุณอยากไปเยี่ยมเขา?”

“ฉันคิดไว้อย่างนั้น แต่ฉันรู้ว่ามันลำบากใจมาก….สวี่เหยีย นก็ช่วยไม่ได้”

สีหน้าเขาขรึมลงมาก

“เมื่อครู่คุณโทรหาผมสองสายก็เพราะจะพูดเรื่องนี้?”

“ไม่ใช่” ตอนแรกเธอแค่อยากลองถามเกี่ยวกับเรื่องงาน ของเธอเอง “เรื่องแบบนี้…ฉันไม่อยากรบกวนคุณอยู่แล้ว” กลัวเขาจะรู้สึกรําคาญตัวเอง

“ก็เลยยอมไปรบกวนแฟนเก่าคุณ?” น้ำเสียงไปเยจึงเริ่ม ไม่ค่อยดีแล้ว

เซียซิงเฉินสายศีรษะ “ฉันไม่ได้ไปหาสวี่เหยียน ตอนแรก

ฉัน…

พูดถึงตรงนี้เธอก็ชะงักเล็กน้อยแล้วค่อยเอ่ยต่อว่า “ฉัน…ตอนแรกจะไปหาหยูเจอหนุน เขาต้องมีวิธีแน่….

หว่างคิ้วไปเย่นิ่งกระตุกแล้วจึงเอ่ยปาก น้ำเสียงราวกับน้ำ แข็งเย็นเยือก “ดูท่าคุณตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะทำเป็นหูทวน ลมกับคําพูดผม!”

ให้ตายเถอะ!

ผู้หญิงคนนี้จงใจยั่วโมโหเขาหรือไง?

ไม่นึกว่าเรื่องแบบนี้เธอจะไม่เอ่ยปากกับเขา ยอมที่จะทิ้ง คนใกล้ไปหาคนไกล ทิ้งวิธีง่ายไปหาวิธียาก ไปหาหยูเจ๋อ หนัน?! หรือว่าในสายตาเธอหยูเนื้อหนันกับสวี่เหยียนถึงจะเป็น คนกันเอง และเขาเป็นเพียงคนนอกคนหนึ่งเท่านั้น?! ไปเย่นิ่ง ยิ่งนึกยิ่งไม่พอใจ แม้แต่ลมหายใจก็หนักอึ้งขึ้นทันควัน

เซี่ยซิงเฉินเอ่ยว่า “ฉันไม่ได้ทำเป็นหูทวนลมกับคำพูด คุณ เพียงแต่ตอนนี้ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว ฉันไม่อยากรบกวน คุณ”

เขายิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
เอ่ยอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ใครบอกคุณว่านี่เป็นการ รบกวน? ไม่อยากรบกวนผม แต่ไปรบกวนสวี่เหยียนกับหยูเจ๋อ หนันอย่างสบายอกสบายใจ เซียซิงเฉิน คุณติดหนี้บุญคุณเหล่า นี้กับคนอื่น ต่อไปคิดจะเอาอะไรไปใช้คืน?”

“” เซี่ยซิงเฉินไม่รู้จะตอบอย่างไร ตอนแรกก็ กระวนกระวายใจอยู่แล้ว พอเขาถามเช่นนี้เธอยิ่งไม่รู้ควรทำ เช่นไรดี

“ทำงานไปก่อน ตอนหน่อยผมจะโทรหาคุณ” ไปเยถึง เอ่ยปากอีกครั้ง น้ำเสียงยังคงหนักแน่นเช่นเดิม “ถ้าผมรู้ว่าคุณ ไปหาหยูเจ๋อหนันอีกล่ะก็ รับผลที่จะตามมาเองแล้วกัน”

“รู้แล้วว่า ฉันไม่ไปหาเขาก็สิ้นเรื่อง

เซียซิงเฉินกัดริมฝีปาก ขานรับอย่างเชื่อฟัง หากทำให้ไป เย่นิ่งไม่พอใจ ถึงจะไปหาหยูเจ๋อหนันก็อาจไม่มีทางเจอหน้าพ่อ ได้

เพียงแต่ว่า…

เพราะเป็นศัตรูทางการเมืองก็เลยไม่อนุญาตให้เธอกับหยู เจอหนันสนิทสนมกัน ผู้ชายคนนี้ถึงอย่างไรก็ยังเผด็จการอยู่ไม่ น้อย

ไป๋เย่ฉิงวางสายไปโดยไม่เอ่ยอะไรอีก เซี่ยซิงเฉินคิดไป คิดมาก็โทรกลับไปหาหลีหญิงให้เธอรอได้อย่างหมดห่วง ทางด้านนี้
หลี่หลิงอีรับสายแล้วรีบรายงานสถานการณ์ให้แม่สามี ทราบ “แม่คะ เซี่ยซิงเฉินเพิ่งบอกมาทางโทรศัพท์ว่าให้รอดูอีก สักหน่อยอาจจะได้ข่าว

“เธอมั่นใจไหม” แม่สามีถาม

“อันนี้เธอก็ไม่ได้บอกไว้

เซียซิงคงเอ่ยขึ้น “ฉันว่า ซิงเฉินก็แค่พูดไปอย่างนั้นล่ะมั้ง พี่สวีเหยียนทำงานในสำนักงานประธานาธิบดี คนที่คบหากับ เขาคนไหนบ้างไม่ใช่คนมีชื่อเสียง สวี่เหยียนยังช่วยไม่ได้ พี่จะ คิดหาวิธีได้ยังไง?”

อีกด้านหนึ่ง สวี่เหยียนนึกถึงวันนั้นที่เจอเธอกับหนูเจอ หนันที่สนามกอล์ฟขึ้นมาได้ ก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดไม่สบายใจ ผ่าน ไปครู่หนึ่งจึงเอ่ยว่า “พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วง ซึ่งเฉินบอกว่ามี วิธีก็ต้องมีวิธีแน่นอน”

คำพูดเขาทั้งแฝงนัยปกป้องเซี่ยซิงเฉินทั้งเชื่อมั่นในความ สามารถของเธอเต็มร้อย ในใจเซี่ยชิงคงเริ่มไม่เป็นสุข แต่ ทำได้เพียงฉาบรอยยิ้มไว้บนใบหน้า แล้วแสร้งโพล่งถามออก มา “พี่สวี่เหยียน พวกพี่คงไม่ได้แอบติดต่อกันอยู่หรอกนะ?”