ตอนที่ 40 เจอรักใหม่และรักเก่า

เซียซิงเฉินก็ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่สนามกอล์ฟเช่นเดียวกัน และ ณ ตอนนี้ ระยะห่างของทั้งสองฝ่ายเหลือแค่ยี่สิบเมตร เท่านั้น

ถ้าดูไม่ผิด สวี่เหยียนก็มาด้วย

แผ่นหลังของเซียซิงเฉินพิงไปกับอกของหนูเจ๋อหนัน เมื่อ ครู่เธอมัวจดจ่ออยู่กับการตีกอล์ฟเลยยังไม่รู้สึกอะไร แต่ตอนนี้ เธอเริ่มมีอาการประหม่าขึ้นมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเผลอไปสัมผัสสายตาที่เย็นเฉียบ ของเขาเข้า ในใจเธอก็พลันเต้น “โครมคราม” ขึ้นมา

“เอ่อ…” เซียซิงเฉินอึ้ง เธอพยายามสลัดมือออกไปจาก มือของเขา “คือว่า…เราเลิกตีกอล์ฟแล้วไปหาอะไรอย่างอื่นทำ กันดีไหมคะ?”

หยูเจ๋อหนันสายตาเฉียบคม เขาก้มหน้าปรายตามองเธอ แล้วชำเลืองมองไปที่กลุ่มคนมากมายกลุ่มนั้น

เขามีท่าทางไม่สบอารมณ์นัก ตั้งแต่เขาโผล่มาที่นี่ ใจ คุณก็ลอยไปที่เขา มีใครเขาทำแบบนี้กันบ้าง? ผมไม่มีเสน่ห์ ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“คุณก็พูดไปเรื่อย ฉันทำแบบนั้นเหรอ?”
“ไม่เหรอ?” หยูเจอหนุนทำเสียงอึดฮัด เขาสบตาเธอสอง ครั้ง “จ้องจนตาจะทะลุอยู่แล้ว!”

“ใครว่าฉันมองเขาล่ะ? ฉันไม่ได้มองเขาสักหน่อย!” เซีย ซิงเฉินยืนกรานไม่ยอมรับ

“งั้นคุณมองใคร?” เขาขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อ คําพูดของเธอ

เซียซิงเฉินเบะปาก คางเชิดขึ้น “นั่น ฉันมองเขา เห็นหรือ ยัง คนที่กำลังแปลภาษาอยู่ข้างๆ ชาวต่างชาติคนนั้น

“คุณล้อผมเล่นเหรอ?”

“เขาเป็นรักแรกของฉันค่ะ” เซียซิงเฉินดันไม้กอล์ฟไปข้าง หน้าเล็กน้อย และพูดอย่างอายๆ ว่า “แต่เราก็เลิกกันไปหลายปี แล้วค่ะ อีกไม่นานเขาก็จะมาเป็นสามีของน้องสาวฉัน

“” หยูเจ๋อหนันมองเธอด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจ “น่าสง

สารจริงๆ”

“เลิกสนุกบนความทุกข์คนอื่นสักที!

“เฮ้ย! ผมว่าเขาดูสนใจคุณใช้ได้เลยนะ” หนูเจอหนุนยืน อยู่ตรงนั้นโดยไม่สนใจใคร ลำตัวโน้มเอียงไปที่ไหล่ของเธอ “ดูสิ พอผมเข้าใกล้คุณ เขาก็มองมา

เซี่ยซิงเฉินมองไปที่สวี่เหยียนโดยไม่รู้ตัว ทั้งสอง สบตากัน เธอนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ แล้วจึงส่งยิ้มไปให้เขา

แปลกมาก
ทั้งๆ ที่ก็จากกันไม่นานนับตั้งแต่เจอกันเมื่อคราวก่อน แต่…ตอนนี้ ความรู้สึกเสียใจที่มีต่อเขากลับลดน้อยลงอย่าง เห็นได้ชัด

ตรงกันข้าม…

สายตากลับอาลัยอาวรณ์ไปที่ใครบางคนที่อยู่ตรงนั้น

เขานั่งตัวตรงอยู่ในพื้นที่พักผ่อน ลำตัวเอียงเล็กน้อยเพื่อ หันไปพูดคุยอะไรบางอย่างกับคุณเมย์น ร่างที่สูงโปร่ง ห้อมล้อมไปด้วยคนราวกับเดือนที่รายล้อมไปด้วยดาว ถึงจะอยู่ ไกลมากก็ยังสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของความสง่าและความเป็น ผู้นำที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด

ราวกับสังเกตเห็น ว่ามีสายตากำลังจ้องเขาอยู่ จู่ๆ เขาก็ ชาเลืองมองมาที่เธอ แววตานั้นเปล่งประกายและเยือกเย็นจน ไม่สามารถวัดอุณหภูมิได้

พอหัวใจเริ่มสั่นไหว เชียซิงเฉินก็รีบหลบสายตา

ใจของเธอเต้นระรัวอยู่เป็นเวลานาน

“อยากให้ผมช่วยทดสอบหัวใจของเขาไหม?” จู่ๆ หยูเจ๋อ หนันก็ถามขึ้นมา

“อะไรคะ?” เธอไม่เข้าใจ ทดสอบหัวใจของใคร?

หยูเจ๋อหนันยืดแขนวางทาบไปที่เอวของเธอ พลันโอบ

กอดเธอเอาไว้

กลิ่นอายฮอร์โมนของชายหนุ่มลอยอบอวล เซียซิงเฉินนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองถูกผู้ชายคนนี้กอดอยู่ หน้าที่ พลันแดงขึ้นมา

“เฮ้! คุณทําอะไร!”

“อย่าขยับ!” หยูเจ๋อหนันยิ้ม “นี่ คุณไม่รู้เลยเหรอว่าตอนนี้ คนที่เป็นรักแรกของคุณเขามีสีหน้ายังไง?”

“หน้าตาคร่ำเครียดไปหมดแล้ว! แต่…ก็แปลกนะ ดู

เหมือนสีหน้าของประธานาธิบดีก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

เซียซิงเฉินกัดริมฝีปากพลางผลักเขาออกไปด้วยใบหน้าที่ แดงก๋า “คนบ้า!”

หยูเจอหนุนยิ้มพลางอ้อนวอนขอความเป็นธรรม “ผมทำ เพื่อช่วยคุณนะ ตอนนี้คุณก็เห็นแล้วใช่ไหม รักแรกของคุณยัง ไม่ลืมคุณนะ!”

“คุณช่วยฉัน? ฉันว่าคุณฉวยโอกาสลวนลามฉันมากกว่า”

เซี่ยซิงเฉินแกว่งไม้กอล์ฟตั้งท่าจะตีเขาเพราะความโมโห

ไปเย่งอาจเข้าใจเธอกับหยูเจ๋อหนันผิดไป? แต่ที่จริง เธอจะสนิทกับใคร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาไม่ใช่เหรอ?

เขายุ่งมาก เขาจะมาสนใจเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งพวกนี้ได้ อย่างไร?

หยูเจ๋อหนันร้องลั่นพลางหลบไม้ “ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าตัวคุณ จะนุ่มขนาดนี้ รูปร่างก็ไม่เลว

“ยังจะพูดอีกนะ!” เซี่ยซิงเฉินหน้าแดง
หยูเจอหนุนหันตัวกลับมาคว้ามือที่กำลังถือไม้กอล์ฟของ เธอเอาไว้ พลางเพลิดเพลินไปกับการมองดูท่าทางที่ลนลาน ของเธอ “อย่าโกรธผมเลย คุณกอดผมกลับก็สิ้นเรื่อง ที่จริงตัว ผมก็นุ่มเหมือนกันนะ ลองจับดูไหม?”

เขาจับมือเธอสัมผัสไปที่หน้าอกของเขาพลางตีหน้าทะเล้น เซียซิงเฉินทั้งโกรธทั้งขา เธอตีและจ้องเขาอย่างด้วยความเป็น อายและขุ่นเคือง “ใครเขาอยากจะจับกัน ฉันไม่ได้หน้าหนา เหมือนคุณนะ”

“ฮ่าๆๆ~”

เสียงหัวเราะอย่างเปิดเผยและมีความสุขของหยูเจ๋อหนัน ดังข้ามระยะทาง 20 เมตรมาถึงที่นี่

เหลิงเฟยสังเกตเห็นสีหน้าของท่านประธานาธิบดีดูแย่ลง

ไปทุกที โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากคุณเมย์นไปตีกอล์ฟ เขาก็

เอาแต่นั่งอยู่ตรงนั้น บรรยากาศรอบตัวเย็นเยือกราวกับน้ำแข็ง

“ท่านครับ คนที่อยู่กับคุณเซีย…เหมือนจะเป็นน้องชาย แท้ๆ ของรองประธานาธิบดีนะครับ

“ยิ้ม” เขารู้ตั้งนานแล้ว ถึงแม้หยูเจ๋อหนันจะกลับประเทศ มาได้ไม่นานเท่าไหร่ แต่เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเขา

“ทำไมเขาถึงได้ดูสนิทกับคุณเซียขนาดนั้น? ผมว่าเขาน่า จะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างท่านกับคุณเซีย ก็เลยจงใจมาตีสนิท
“ไปเยองนิ่งเงียบ ริมฝีปากเรียวบางเม้มแน่น เขาได้ยิน เสียงหยอกล้อของพวกเขาอย่างชัดเจน แต่สายตาของเขาไม่ ได้หันไปมองทางนั้นอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เหลิงเฟยที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่เข้าใจว่าท่านหมายความว่า อย่างไรกันแน่

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เซียซิงเฉินเล่นจนรู้สึกเหนื่อย เธอจึงเดินไปห้องน้ำคนเดียว ขณะเดินผ่านกลุ่มของไปเฉิง เธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาของสวี่เหยียนที่มองตามเธอ เธอตลอด

ในขณะที่ไปเย่นิ่ง…

ดูเหมือนเขาคิดว่าเธอเป็นอากาศไปแล้ว

เซี่ยซิงเฉินสลัดความรู้สึกผิดหวังที่ไม่สามารถอธิบายได้ นั้นออกไปและเดินไปที่ห้องน้ำ

หลังจากล้างมือเสร็จ เธอก็เดินก้มหน้าออกมาจากห้องน้ำ แต่อยู่ๆ เธอก็ชนเข้ากับหน้าอกที่แข็งแรง

เธอตกใจ

เธอเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาพลันสบไปที่สายตาที่แสนลุ่มลึก ของสวีเหยียนเข้า

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง?” เซี่ยซิงเฉินยิ้มพลางชี้ไปที่ดวงไฟบน ผนัง “นี่มันห้องน้ำหญิงนะ”
“คือผม…ผมรอคุณอยู่

“รอฉัน?”

สวี่เหยียนพยักหน้าและมองเธอด้วยสีหน้าที่ดูสับสน “เขา เป็นแฟนคุณ? คราวก่อนตอนที่คุณเมา คนที่พาตัวคุณกลับไปก็ คือเขาใช่ไหม?”

เธอเห็นความหงอยเหงาบนสีหน้าเขาได้อย่างชัดเจน

ความขมขื่นในจิตใจของเธอยังคงมีอยู่บ้าง เพราะรักแรก อย่างไรก็เป็นรักที่บริสุทธิ์ที่สุด

ดังนั้น เธอจึงพยักหน้าและโกหกกลับไปว่า “ใช่ค่ะ ไม่มี โอกาสแนะนำตัวให้พวกคุณรู้จักเขาอย่างเป็นทางการเลย

“อ้อ…” เสียงของเขาต่ำลง เขาเอาแต่จ้องมองเธออยู่นาน โดยไม่พูดอะไรเลย

บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนเป็นความกระอักกระอ่วน เซี่ยง เฉินจึงส่งเสียงขึ้นมาทำลายบรรยากาศนั้น เธอยิ้มและพูดว่า “ถ้าไม่มีอะไร…ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

เธอพูดพลางเบี่ยงตัวเดินเฉียดไหล่ของเขาไป ขณะเดินไป ได้เพียงก้าวเดียว ข้อมือเล็กๆ ของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้

เซียซิงเฉินตกใจ เมื่อได้สติเธอจึงพยายามชักมือออก แต่ มือที่สวี่เหยียนจับเธอเอาไว้กลับแน่นขึ้น