ตอนที่ 37 เธอคือยาวิเศษ

เซียซิงเฉินสอบเสร็จอย่างราบรื่น ในตอนนั้นก็มีประกาศรับเธอ เข้าทำงานที่กระทรวงการต่างประเทศใหม่อีกครั้งทันที

“คุณเซีย ต่อไปก็ขอฝากด้วยนะ”

เจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลเป็นฝ่ายเข้ามาจับมือเธอเองอย่าง นอบน้อม เซียซิงเงินรู้สึกแปลกใจที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็มาทำดีด้วย คิดว่าคงจะเห็นแก่หน้าของหนูเจ๋อหนัน ในใจยิ่งอยากรู้สถานะ ของหยูเจ๋อหนันขึ้นมาทันที

หรือว่า เขาก็เป็นข้าราชการระดับสูงของรัฐ

ตอนที่ถือหนังสือแจ้งรับเข้าทำงานออกมา คือเว่ยยังกรอ อยู่ที่นั่นแล้ว เชียซิงเฉินโบกหนังสือแจ้งรับเข้าทำงานไปมาต่อ หน้าเธออย่างภูมิอกภูมิใจ ฉือเว่ยยังกอดเธออย่างตื่นเต้น “เธอ ต้องเลี้ยงข้าวนะ! นี่เป็นเรื่องดีที่ฟ้าประทานเลย!

“ไม่มีปัญหา” เซี่ยซิงเฉินรับปากทันที

“แต่ว่าก่อนเลี้ยงข้าวต้องพูดเรื่องนั้นให้ชัดเจนก่อน” ใน ใจฉือเว่ยยังยังนึกถึงเรื่องที่เธอเพิ่งหลุดปากออกมา

เซี่ยซิงเฉินตวัดตามองไปที่ระเบียงยาว เห็นคนเดินไปเดิน มา คนเยอะหูตายิ่งเยอะ เธอจึงลากเว่ยยังไปบนดาดฟ้าชั้นบน สุดอย่างระมัดระวัง
ในฤดูนี้ ความเย็นยะเยือกแทรกผ่านสายลม

เซี่ยซิงเฉินเล่าให้ฉือเว่ยยังฟังเสียงเบา ฉือเว่ยยังตกใจอ้า ปากค้างอยู่เป็นเวลานานก็หุบไม่ลง

“ซิงเฉิน ซิงเฉิน เธอหยกฉันเร็วเข้า!” คือเว่ยยังพูด “เธอ รีบหยกฉันหน่อย ดูซิว่าฉันฝันอยู่ใช่หรือเปล่า”

เซียซิงเฉินรู้สึกขบขัน หยิกหน้าเธออย่างหมั่นไส้ไปหนึ่งที

คือเว่ยยังร้อง โอ้ย กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ “ไม่ใช่ ลูกชายบุญธรรมของฉันกลายเป็นลูกชายของท่าน ฝัน” ประธานาธิบดี? พระเจ้าช่วย นี่มันเหลือเชื่อจริงๆ เธอว่าโชค ชะตาของฉันมันอะไรกัน ไม่นึกว่าอยู่ๆ จะได้สนิทชิดเชื้อกับ ภริยาท่านประธานาธิบดี

“พอได้แล้ว เธอยิ่งพูดยิ่งไปกันใหญ่แล้ว!” เซี่ยซิงเฉินดึง ฉือเว่ยยังเอาไว้ กดเสียงต่ำ “ภริยาท่านประธานาธิบดีอะไรกัน ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเลยนะ

“ทำไมจะไม่ใช่? พวกเธอไม่ใช่มีลูกด้วยกันแล้วเหรอ? หรือว่าเขาคิดจะไม่รับผิดชอบ?”

สายตาเซียซิงเฉินมองไกลออกไปข้างหน้า ลังเลอยู่ครู่

หนึ่งจึงพูดว่า “ฉันไม่ได้ต้องการให้เขามารับผิดชอบ ถ้าต้องมา รักหรือแต่งงานเพราะความรับผิดชอบ ฉันก็ไม่ต้องการ อีก อย่าง….ตอนนี้เขาเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว”

“ใคร?”
รองประธานาธิบดีซ่ง เธอรู้จักไหม?”

“แน่นอน”

“ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของรองประธานาธิบดี คุณซึ่ง พวกเขาต่างหากที่อยู่ในสังคมระดับเดียวกัน

ฉือเว่ยยังปรายตามองเซี่ยซิงเฉิน ไม่ได้พูดอะไรอีก ความ ตื่นเต้นเมื่อครู่หายไปแทบหมดในตอนนี้

ท่านประธานาธิบดีเป็นดาวดวงนั้นที่อยู่บนฟากฟ้า อย่าง พวกเธอก็ได้แค่แหงนมองแต่ไม่มีวันเอื้อมถึง ถ้าคิดจะไขว่คว้า จริงๆ จะต้องลำบากขนาดไหน?

ถือเว่ยยังพูด “ซิงเฉิน ถ้าเธอไม่อยากให้ตัวเองต้องเจ็บ ปวดในภายหลัง ก็อย่าหวั่นไหวไปกับเขาอีกเป็นอันขาด

เซียซิงเฉินหัวเราะ “เรื่องนี้เธอวางใจได้ ฉันรู้ดี

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” ฉือเว่ยยังตบไหล่ของเธอ

ยามค่ำคืน

ณ สำนักงานประธานาธิบดี เฉินเข้ามาเปลี่ยนยาให้

เขาอย่างเงียบๆ

“อาการดีขึ้นมากทีเดียว ดูๆ แล้วคุณเซียนเป็นยาวิเศษจริงๆ”

ไปเยฉิงจ้องมาที่เขา “เกี่ยวอะไรกับเธอ?”
พอพูดถึงผู้หญิงคนนั้น ก็นึกถึงเรื่องนัดดูตัวของเธอขึ้นมา

หว่างคิ้วขมวดมุ่น

“จะไม่เกี่ยวได้ยังไง? ยาวิเศษระงับปวดของท่านไง” เฉิ นพูดขึ้นมาอย่างนึกสนุก “วิธีระงับปวดของท่านนั้น ทำให้ผมได้ เปิดหูเปิดตามากขึ้นจริงๆ

เหลิงเฟยที่อยู่ข้างๆ ไม่รู้เรื่องคราวก่อน ถามเพียงว่า “ใน

โลกนี้ยังมีวิธีระงับปวดที่หมอไม่รู้อีกเชียวเหรอ?”

“วิธีจูบระงับปวด คุณเคยเห็นไหม?”

“หุบปาก!” ไปเย่งทำหน้าตึง “ถ้ายังพูดเพ้อเจ้ออีกก็ออก

“โอเค พันแผลเสร็จแล้ว” เฉินยิ้มๆ แล้วก็ไม่พูดอะไร

หยอกล้อแค่พอประมาณ

เหลิงเฟยถาม “ดึกป่านนี้แล้ว ท่านจะนอนที่สำนักงาน

ไหม?”

ไปเย่นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่ล่ะ จะกลับบ้าน

” เหลิ่งเฟยพยักหน้า

ท่านประธานาธิบดีเปลี่ยนไป

แต่ก่อนเดือนสองเดือนก็ไม่แน่ใจว่าจะกลับบ้านได้สักหน หรือเปล่า งานเขายุ่งมาก เวลากว่าครึ่งจะนอนอยู่ที่สำนักงานทว่าตอนนี้เริ่มจะกลับบ้านบ่อยขึ้น ไม่รู้เป็นเพราะที่บ้านมี คุณชายน้อย หรือเพราะที่บ้านมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่กันแน่

เซี่ยชิงเฉินกำลังหอบเสื้อผ้าไปที่ห้องฆ่าเชื้อ ถึงแม้ว่างาน พวกนี้จะมีคนรับใช้ทำอยู่แล้ว แต่ว่าเรื่องส่วนตัวก็ควรจะทำเอง ดีกว่า จะช้าหรือเร็วสักวันหนึ่งเธอก็ต้องย้ายออกไปจากบ้าน หลังนี้ ดังนั้นเธอไม่อยากปล่อยตัวตามสบายให้เคยตัวและคุ้น ชินกับทุกอย่างที่นี่

พอออกมาจากห้อง เห็นท่าทางคนที่อยู่ชั้นล่าง เธอก็รู้ทันที ท่านประธานาธิบดีกำลังจะกลับมา เซียซึ่งเป็นกำลังใช้ความ คิด แต่ก็ไม่หยุดเดิน เพียงแค่มุ่งตรงไปที่ห้องฆ่าเชื้อ

“ท่านประธานาธิบดี!” ชายหนุ่มร่างสูงก้าวเท้าหนักๆ เข้าไป คนรับใช้ทักทายอย่างนอบน้อม มีคนก้าวออกมาข้าง หน้า รับเสื้อสูทที่เขายื่นให้ไป

“ท่านทานอะไรหรือยังครับ?” พ่อบ้านถาม

“ยังเลย”

“ห้องครัวเตรียมอาหารไว้ให้ท่านแล้ว เชิญท่านไปรอที่ ห้องอาหารสักครู่ครับ”

“มีอะไรกินเหรอ?”

พ่อบ้านรายงานเมนูอาหาร เขานิ่งฟัง หว่างคิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย
เยอะแยะไปหมด แต่เขากลับไม่มีความอยากอาหารเลย

“เซี่ยชิงเฉิน!”

ขณะที่กำลังจะหายตัวไปจากระเบียงยาวชั้นบน ก็มีเสียง จากที่ไกลๆ เรียกเอาไว้

เธออึ้งไปชั่วขณะ

ยื่นหน้าลงมามองเขาที่อยู่ชั้นล่าง

“ผมหิวแล้ว อยากกินเกี๊ยวน้ำ

เงิบ

ดังนั้น ท่านประธานาธิบดีอยากให้เธอทำให้เขากิน “ท่านอยากกินเกี๊ยวน รีบไปเตรียมสิ” พ่อบ้านสั่งคน

ไปเย่นิ่ง โบกมือห้าม เพียงแค่มองไปที่เซี่ยซิงเฉิน “ลงมา”

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในมนต์สะกดชั่วร้ายอย่าง แท้จริง ทั้งๆ ที่ปฏิเสธได้ เขาหิวหรือไม่หิวเกี่ยวกับเธอสักนิด ไหม? ยิ่งไปกว่านั้นเธอก็เตือนตัวเองไว้นานแล้วว่าต้องอยู่ห่าง จากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ไว้

แต่ว่าคำพูดปฏิเสธก็ไม่สามารถหลุดออกจากปากไปได้ สักที นานทีเดียวที่ในสมองมีเพียงประโยคนั้นของเขา “ผมหิว แล้ว” ดูน่าสงสารราวกับเด็กที่ไม่มีใครสนใจ
พอแล้ว พอแล้ว! เขาทํางานบริหารประเทศ ถึงได้ไม่มี เวลาสนใจแม้แต่จะกินข้าว

ถึงอย่างไรเพราะคดีการตรวจสอบพระราชวังไปยวใน

ระยะนี้ ต้องปลอบขวัญประชาชน เล่นเอาเขาอ่วมเลยสุดๆ แต่ ยังดีที่เขาทําได้ดี

เซียซิงเฉินถอนหายใจ ส่งเสื้อผ้าในมือให้คนรับใช้ที่มา รับไป เดินลงไปชั้นล่างอย่างช้าๆ

เธอเดินไปยังห้องครัวด้วยตัวเอง ไปเฉิงเดินขึ้นไปอาบ น้ำ สองคนเดินเฉียดกัน เขาเองก็ไม่ได้เหลือบมองเธออีก ถึง อย่างไรช่วงหลายวันมานี้ เขาก็ไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวกับเธอมา ตลอด สีหน้าไม่ได้มีอะไรมากนัก

เซี่ยซิงเฉินซินเสียแล้ว

รื้อเกี่ยวออกมาจากตู้เย็น คนรับใช้เข้ามาถามเธอว่า ต้องการความช่วยเหลือไหม เธอส่ายหัวปฏิเสธไป

คนรับใช้กล่าวว่า “ไม่รู้จริงๆ ว่าท่านประธานาธิบดีชอบ กินอาหารพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อก่อนท่านเป็นคนช่างเลือก อาหารแช่แข็งพวกนี้ไม่แตะเด็ดขาด”

“อาจจะอยู่ๆ ก็นึกเห่อขึ้นมาล่ะมั้ง

คนรับใช้พยักหน้า หยิบปากกาขึ้นมาจดสิ่งที่ท่าน ประธานาธิบดีชอบอย่างละเอียด ดูท่าทางอีกหน่อยต้องเตรียมเกี๊ยวน้ำไว้ในตู้เย็นบ่อยๆ แน่
หลังจากนั้นไม่นาน เซียซิงเฉินต้มเกี๊ยวน้ำเสร็จ ท่าน ประธานาธิบดีก็เดินลงมา

ขณะที่เธอยกเกี๊ยวน้ำมาที่ห้องอาหาร เขาก็นั่งอยู่ที่นั่นแล้ว กำลังก้มหน้ามองดูอะไรบางอย่าง ทั้งหมดล้วนเป็นตัวอักษรที่ เธออ่านไม่ออก คล้ายกับเอกสารภาษาอาหรับ