ตอนที่ 34 คู่นัดดูตัวของเธอ

ไปเยถึงรู้สึกเหนื่อยล้า เขาให้คนรับใช้ทุกคนออกไป เหลือตัว เขานั่งอยู่ในห้องโถงลำพังเพียงคนเดียว ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น และในขณะนั้นเอง สีหน้าแห่งความเจ็บปวดก็ปรากฏขึ้นมาบน ใบหน้าที่ดูเหนื่อยล้า

เซียซิงเฉินมองลงมาจากข้างบน ในใจรู้สึกกลัดกลุ้ม

เธอครุ่นคิดไปมา จนในที่สุดเธอก็เดินลงมาอย่างเงียบๆ ค่อยๆ เดินย่องเข้าไปในห้องครัว

“ดื่มน้ำสักหน่อยเถอะค่ะ”

เสียงที่อ่อนโยนแว่วดังเข้าไปภายในหู เขาที่กำลังหลับตา เอนกายพักผ่อนอยู่บนโซฟาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นคือใบ หน้าเล็กๆ ที่สดชื่นแจ่มใสของเธอ

น้ำร้อนหนึ่งแก้ววางใส่มือของเขา ความอบอุ่นพลันแผ่ ขยายจากฝ่ามือดิ่งลึกลงไปในจิตใจ

“วันนี้ได้ทานยาหรือยังคะ?” เซี่ยซิงเฉินถาม

“อืม หมอฟูเขามาดูแลแล้ว”

“คุณ โอเคใช่ไหมคะ?” เธอก้มหน้ามองตำแหน่งที่เขา

ได้รับบาดเจ็บ
ไปเยงพยักหน้าแทนค่าตอบ

เขาดื่มน้ำเข้าไป เซียซิงเฉินครุ่นคิดครู่หนึ่งและพูดว่า “ที่ จริงฉันรอคุณกลับมาอยู่ค่ะ ฉันอยากจะขอบคุณคุณ

ไปเฉิงซ้อนตาขึ้นมองเธอ “มีเรื่องอะไร?”

ขณะที่เซี่ยซิงเฉินกำลังจะเอ่ยปากพูด จู่ๆ มือถือที่อยู่ใน กระเป๋าชุดนอนก็ดังขึ้น เธอหยิบมือถือขึ้นมาดู

คิดไม่ถึงว่าจะเป็นหยูเจ๋อหนัน

“ฉันขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ” เธอบอกเขา แล้วหัน หลังกลับไปพร้อมหยิบมือถือขึ้นมาแนบหู

“ทำไมวันนี้โทรมาดึกขนาดนี้คะ?”

“นอนไม่หลับ คิดถึงเธอไงล่ะ” น้ำเสียงของหยูเจ๋อหนันยัง

คงกะล่อนเหมือนเคย

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกขัน ” เลิกพูดเล่นได้แล้วค่ะ”

“ผมเดานะ ตอนนี้คุณกำลังมีความสุขมากอยู่แน่ๆ เวลานี้ ก็เลยนอนไม่หลับเหมือนกัน”

“คุณรู้ได้ไงว่าฉันมีความสุข?

“ผมไม่ได้รู้แค่ว่าคุณมีความสุขนะ แต่ยังรู้ว่าทำไมคุณถึงมี

ความสุขด้วย”

“เหรอคะ? ถ้าอย่างนั้นคุณลองบอกมาหน่อยสิคะว่าทำไม ฉันถึงได้มีความสุข” เซี่ยซิงเฉินยังไม่เชื่อว่าเขาจะเก่งกาจขนาดนั้นจริงๆ

“เรื่องงานเรียบร้อยแล้วล่ะสิ?” น้ำเสียงของหยูเจอหนุน ค่อนข้างภาคภูมิใจ “ผมบอกแล้วว่าคุณมีฝีมือ ยังไงกระทรวง การต่างประเทศก็ต้องเรียกตัวคุณกลับไป

เซี่ยชิงเฉินอึ้งไปชั่วขณะ

“ทำไมคุณถึงรู้ดีขนาดนี้?”

หยูเจ๋อหนันหัวเราะ “คุณคิดว่าไงล่ะ? สมองของคุณคงไม่ ได้ที่อถึงขนาดคิดไม่ออกหรอกนะ?”

“แปลว่าที่ฉันกลับไปได้ ก็เพราะคุณ…

เสียง “อือฮฺ” ไม่รับและไม่ปฏิเสธของอีกฝ่าย ทำให้เซียซึ่ง เฉันเข้าใจ เธอชำเลืองมองไปเย่นิ่งที่อยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ตัว เพราะฉะนั้น…

นี่ตัวเธอคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียวอีกแล้ว? เขาจะเข้ามา ยุ่งกับเรื่องเล็กๆ ของตัวเธอทำไมกัน?

ไม่รู้เพราะเหตุใดในใจถึงได้รู้สึกหดหูขึ้นมา โดยไม่รู้ สาเหตุ แต่ยังดีที่ตัวเธอยังไม่ได้พูดคำ “ขอบคุณ” ออกไป ไม่ เช่นนั้น ความรู้สึกคิดไปเองของตัวเธอคงทำให้ตัวเธอดูโง่มาก ต่อหน้าเขา

เธอยกมุมปากยิ้มด้วยความเจ็บปวด สักพักเธอนึกเรื่อง สำคัญขึ้นมาได้ ดึงสติกลับมาและพูดว่า “ว่าแต่คุณเป็นใครกัน แน่คะ ทำไมถึงสามารถจัดการเรื่องพวกนี้ได้?”
“คุณเซีย คุณควรพูดถึงเรื่องเมื่อไหร่จะเลี้ยงข้าวผม เป็นการตอบแทนหรือเปล่า?”

“แน่นอนค่ะ ฉันต้องขอบคุณคุณแน่นอนอยู่แล้ว แต่ในเมื่อ คุณคือคู่นัดดูตัวของฉัน ฉันก็ต้องรู้ให้แน่ชัดว่าคุณเป็นใครถึง จะถูก ถ้าเกิดครั้งหน้าฉันออกไปกับคุณ แล้วคุณเกิดทิ้งฉันขึ้น มา ฉันจะทำยังไงคะ?” เซี่ยซิงเฉินพูดจบ หัวใจทั้งสี่ห้องของเธอ ก็วางไว้ที่หนูเจ๋อหนัน โดยไม่ได้สนใจเลยว่าเพราะคำว่า “คู่นัด ดูตัว” ของเธอสี่คำนี้ ทำให้คนบางคนที่อยู่ข้างๆ มองเธอด้วย สายตาที่เย็นเฉียบ

ดูเหมือนการดูตัวครั้งนั้นจะมีความสุขมากจริงๆ

ถ้าอย่างนั้นพวกเขาจะคบกันหรือ? หรือเธอตัดสินใจจะ แต่งงานกับอีกฝ่ายจริงๆ หรือ?

ไปเย่งกำแก้วชาในมือไว้แน่น

“ฮ่าๆๆ” หยูเจอหนุนหัวเราะชอบอกชอบใจ “เอาอย่างนี้ แล้วกัน อีกไม่กี่วันพวกเราก็ต้องเจอกันแล้วไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยว พอเจอหน้ากันแล้ว ผมค่อยบอกคุณแล้วกัน ดีไหม?”

“ย่าฉันบอกว่า คุณคือครูมัธยมธรรมดาๆ ที่เป็นพ่อหม้าย

“ย่าของคุณอายุมากแล้ว บางทีความจำอาจจะเลอะเลือน ไปบ้างเป็นเรื่องธรรมดา แต่ผมคงต้องขอชี้แจงก่อนว่าผมยัง เป็นชายหนุ่มบริสุทธิ์ และเรื่องหย่าอะไรนั่นเหลวไหลทั้งนั้น

เซียซิงเฉินยิ้ม “เลิกหลอกกันได้แล้ว ฉันเชื่อคุณก็แปลกแล้ว”

“เอาเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณยังมีเรื่องสำคัญอีกพรุ่งนี้ ผมไม่รบกวนคุณแล้ว อีกแปดวันเราไปเจอกันที่สนามกอล์ฟ กามสนะ หรือไม่คุณก็บอกที่อยู่มาก็ได้ ผมจะไปรับคุณเอง มา เช้าหน่อยเราจะได้กินอาหารเช้าด้วยกัน

“สนามกอล์ฟกามูส” เซี่ยซิงเฉินนึกอยู่ครู่หนึ่ง “เข้าใจแล้ว

ค่ะ อีกแปดวันเจอกันนะคะ”

“อือฮี ราตรีสวัสดิ์!”

“ราตรีสวัสดิ์!”

ทั้งสองคนกล่าวราตรีสวัสดิ์ซึ่งกันและกัน เซี่ยซิงเฉินจึง วางสายโทรศัพท์ ถึงตอนนี้ในหัวก็ยังคงคิดอยู่ว่าหนูเจ๋อหนัน เป็นใครกันแน่

คุณครูมัธยม? พ่อหม้าย

ข้อมูลที่ย่าให้มานี้ก็เชื่อถือไม่ได้ ดูก็รู้ว่าเป็นคุณชายเจ้า

สําราญ!

ขณะกำลังคิดอยู่นั้น เสียงเอี๊ยดอ๊าดก็แว่วมาจากด้านหลัง เสียงนั่นทำให้เธอได้สติ เธอหันหลังกลับไปดูก็พบว่าไป๋เย่นิ่งได้ ลุกขึ้นมาจาก โซฟา

สีหน้าดูแย่มาก ใบหน้าตึงเขม็ง เขาวางแก้วน้ำชาที่อยู่ใน มือลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ตรงหน้าเต็มแรง เสียงที่ดังขึ้นในค่ำคืน ที่เงียบสงัดแบบนี้ ฟังแล้วแหลมบาดหูยิ่งนัก
เซียซิงเฉินตะลึงงัน เธอมองเขาด้วยความสงสัย

เขาเดินเท้าขึ้นชั้นบนไป แผ่นหลังดูแข็งทื่อและเย็นชา ราวกับห่อหุ้มด้วยน้ำแข็งไปทั้งตัว

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ในใจคิดไม่ตก หรือตัวเธอจะทำให้ เขาไม่พอใจเข้า ทำไมสีหน้าเขาถึงได้ดูแย่ขนาดนี้?

เซียงเฉินไม่กล้าถาม แต่อย่างไรก็ตามเขาก็เป็นคนเดียว เดี๋ยวร้ายอยู่แล้ว

เธอเดินตามหลังเขาขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบๆ

เธอก้าวเท้าช้าๆ อย่างระมัดระวังโดยไม่ให้แซงหน้าเขา แต่หากมองจากข้างหลังก็จะเห็นได้ชัดว่าบาดแผลบนร่างกาย ของเขาสาหัสมาก เขาต้องก้าวเท้าอย่างหนักหน่วงอยู่บ้างใน แต่ละชั้นที่ต้องขึ้นไป

จนกระทั่งเซี่ยชิงเฉินเดินมาถึงหน้าห้องของตัวเอง เธอ หยุดเดิน มองไปที่เงาด้านหลังของชายหนุ่ม เธอลังเลเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอแค่ผลักประตูเตรียมจะเข้าไปใน ห้อง

“เซี่ยซิงเฉิน!”

จู่ๆ ไปเย่นิ่งก็หันกลับมาตะโกนเรียกชื่อของเธอ เขากัด ปากพูดตัวอักษรสามตัวนั้นอย่างเต็มแรง ราวกับกำลังกัดเธอ อยู่อย่างไรอย่างนั้น แววตาดุดันมองจ้องไปที่ตัวเธอ

ในตอนนั้น เธอยิ่งรู้สึกว่าตัวเองต้องทำให้เขาไม่พอใจแน่ๆ

เธอยืนตัวตรงโดยไม่รู้ตัว เธอเบิกตามองเขาอย่างไม่ เข้าใจ “มีอะไรเหรอคะ?”

พวกเขาทั้งสองคนยืนห่างกันแค่ก้าวเดียว แววตา หม่นหมองของเขาทำให้เธอรู้สึกกดดันยิ่งนัก

“สายตาเธอนี่มันยังไง?

เขาถาม

“คะ? อะไรนะคะ?” เธอถูกถามจนงงไปหมด

ไปเฉิงสาวเท้าก้าวมาข้างหน้าจนประชิดตัวเธอ ภายใต้ แสงไฟ เงาจากรูปร่างที่สูงใหญ่ของเขาทอดลงมาบดบังเธอไว้ จนมิด

ในขณะที่เซี่ยซิงเฉินยังไม่รู้สึกตัว คางของเธอก็ถูกนิ้วมือ

เรียวยาวของชายหนุ่มจับเชิดขึ้น

ดวงตาของทั้งสองคนประสานกัน สีเทาหม่นราวกับม่าน หมอกพิษในดวงตาของเขายิ่งเข้มขึ้น

“ครูมัธยมธรรมดาๆ ที่เป็นพ่อหม้าย เธอก็ยังไปชอบเขา ได้? เธอหิวผู้ชายขนาดไหนกัน หิวจนเอาผู้ชายคนไหนก็ได้?”

คนไหนก็ได้…

แต่ละค่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยถากถาง ราวกับเข็มที่พิ่มเข้าไปในหูของเซียซิงเฉิน แทงเข้าไปถึงกลางใจของเธอ