ตอนที่ 22 คู่นัดดูตัวของเธอ

นอกร้านกาแฟ รถขบวนหนึ่งขับเข้ามาอย่างช้าๆ รถคันที่อยู่ ตรงกลางค่อยๆ เปิดกระจกลง ใบหน้าอันหล่อเหลาของชาย หนุ่มโผล่ออกมา

“นี่หรอเซี่ยซิงเฉิน?”

คนข้างกายตอบอย่างนอบน้อมว่า “ครับ คุณชายรอง คู่ นัดของเธอถูกพวกเรากักตัวไว้แล้ว ท่านเข้าไปได้เลยครับ” อีกฝ่ายพยักหน้า ถอดแว่นตาดำออกจากสันจมูกโด่ง

ผลักประตูรถเปิดออก ขาเรียวยาวค่อยๆ ก้าวออกมา “เอารถฉันทิ้งไว้ แล้วพวกแกก็ไปได้แล้ว ฝากกลับไปบอกพี่ชาย ฉันด้วยว่างานที่มอบหมายไว้ฉันทำสำเร็จแน่

“คุณชายรอง จะเอาบอดี้การ์ดสักคน….”

ชายหนุ่มโบกมืออย่างรำคาญ “ไปได้แล้ว อย่ามาขวาง งานฉัน ฉันไม่ใช่พี่ชายกับพ่อ ไม่ได้มีศัตรูทางการเมือง จะเอา บอดีการ์ดไว้ทําไม?”

“ก็ได้ครับ”

เขายืนยันเช่นนั้น อีกฝ่ายก็ได้แต่ปฏิบัติตาม
ก่อนที่คุณชายหยูจะเข้าไปในร้านกาแฟ เขาสังเกตดูเซีย ซึ่งเฉินอยู่พักใหญ่

จากมุมของเขา เห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านหนึ่ง มองแค่เพียง ด้านข้างก็ดูออกว่าเครื่องหน้าเธองดงามมาก ในมือถือหนังสือ อ่านอย่างใจจดใจจ่อ ไม่เหมือนกับมาดูตัวเลย แต่กลับเหมือน นักเรียนน่ารักฉลาดเฉลียวคนหนึ่งที่อ่านหนังสืออย่างตั้งใจ

เสียงเคาะโต๊ะดังขึ้น

ตอนนี้เองเซี่ยซิงเฉินถึงได้เงยหน้าจากหนังสือมองผู้มา เยือน เธออึ้งไปเล็กน้อย ยังไม่ทันอ้าปากพูด อีกฝ่ายก็นั่งลงตรง ข้ามเธออย่างสบายๆ ตาดอกท้อชวนหลงใหลหรี่มองเธอแวบ หนึ่ง แล้วกวักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ

“คุณผู้ชายจะรับเครื่องดื่มอะไรดีคะ?”

“น้ำเปล่า ใส่น้ำแข็งก้อนครึ่ง” ชายหนุ่มมีรอยยิ้มที่งดงาม ขณะเลิกคิ้วมองฝ่ายตรงข้ามดวงตาคู่นั้นเป็นประกายแวววาว

เปี่ยมด้วยคลื่นสเน่หาซัดสาด ทำเอาพนักงานเสิร์ฟสาวถึง กับอายจนหน้าแดง

ผู้ชายคนนี้…

ดูดีมากทีเดียว

รูปร่างสูงโปร่ง ส่วนสูงถ้าไม่ถึง 188cm อย่างน้อยก็ ต้อง185cmขึ้นไป

ไปเย่งถือเป็นผู้ชายที่หล่อมากที่สุดเท่าที่เซี่ยซิงเฉินเคยเจอ แต่คนที่อยู่ตรงหน้าถ้าเทียบกับไปเปถึงก็ถือว่าไม่ด้อยกว่า กันเลย เพียงแต่ไปเยถึงจะดูสุขุมนุ่มลึกกว่า ทว่าเขานั้น….. เอาแต่ใจทั้งยังมีมาดผู้ดีไม่น้อย

แต่ว่า เดี๋ยวนะ! ทำไมอยู่ๆ เธอต้องนึกถึงไปเยถึงขึ้นมาอีก แล้ว? ทั้งๆ ที่ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย ความคิดกลับมาที่ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า สงสัยไม่น้อยว่าคนๆ นี้คือพ่อหม้ายคนนั้นที่ ย่าพูดถึงจริงๆ หรอ?

“มองนานขนาดนี้ หล่อ ใช่ไหมล่ะ?”

อีกฝ่ายคลี่ยิ้มเต็มใบหน้าแล้วโพล่งถามขึ้น

อยู่ใกล้กันแค่นี้ ใบหน้าหล่อเหลาทำให้เสียซิงเฉินรู้สึก ตาพร่า เธอปิดหนังสือ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “คุณคะ คุณมา นั่งผิดโต๊ะหรือเปล่าคะ?”

“เซี่ยซิงเฉิน นัดดูตัว ใช่ไหม?”

“..ใช่”

“หยูเจ๋อหนัน คู่นัดดูตัวของคุณ” อีกฝ่ายยื่นมือมาทักทาย

เธอก่อน

เรื่องที่คนๆ นี้เป็นคู่นัดดูตัวของเธอจริงๆ เซียซิงเฉินยังไม่ ค่อยอยากเชื่อ เธอค่อยๆ ยื่นมือออกไปจับมือกับเขา
ก่อนที่จะเจอหน้ากัน เซียซึ่งเป็นคิดว่าอีกฝ่ายจะต้องเป็น พ่อหม้ายคร่ำครีแสนน่าเบื่อแน่ๆ พอได้สัมผัสถึงได้พบว่าคนๆ นี้ดูอ่อนวัยและมีชีวิตชีวา แถมยังมีอารมณ์ขันสนุกสนาน ผิดกับ ข้อมูลที่ได้มาจากย่าก่อนหน้านี้ลิบลับ แต่ถือว่าโชคดีแล้วที่ต่าง กันโดยสิ้นเชิง

ไม่อย่างนั้น คนสองคนนั่งนานกว่านี้อีกสักนาทีคงจะรู้สึก ทรมาน

ไม่คิดว่าจะนั่งในร้านกาแฟกับหยูเจ๋อหนันได้ตลอดบ่าย สองคนคุยกันเรื่องโน้นเรื่องนี้ไม่หยุด เซียซิงเฉินพบว่าไม่ว่าตัว เองจะคุยเรื่องงานหรือว่าเรื่องการดำเนินชีวิต เขาก็มีเทคนิคพูด โต้ตอบได้ดีมาก

ตลอดช่วงบ่าย บรรยากาศระหว่างสองคนทั้งผ่อนคลาย และสนุกสนาน แถมยังกินอาหารเย็นต่อกันอีกด้วย

เวลานี้

ณ ทำเนียบประธานาธิบดี

อยู่ๆ ท่านประธานาธิบดีก็กลับมา คนทั้งบ้านจึงต้องเร่งมือ ทำงาน ในห้องครัวก็รีบเตรียมอาหารเพิ่มทันที

ไปเย่นิ่งเข้าไปพักในห้องหนังสืออยู่ครู่ใหญ่ พอออกมาอีก ครั้งฟ้าก็มืดสนิทแล้ว ในห้องอาหาร อาหารถูกจัดวางบนโต๊ะ อย่างประณีตสวยงาม พ่อบ้านคอยอยู่ตรงนั้นแล้ว อีกด้านหนึ่งคนรับใช้ก็จูงคุณชายน้อยออกมา

“พ่อ” เซียต้าไปพูดทักทาย

ไปเฉิงอุ้มเขาขึ้นนั่งบนเก้าอี้เด็กแล้วถาม “หิวแล้วยัง?”

“ยังไม่ค่อยหิว”

เขานั่งลงที่หัวโต๊ะ หยิบตะเกียบขึ้น มองไปรอบๆ แล้วถาม พ่อบ้าน “คุณเซี่ยล่ะ?”

“คุณเซี่ยออกไปตั้งแต่เช้า เพิ่งโทรกลับมาบอกว่าจะกิน อาหารเย็นกับเพื่อนเสร็จก่อนแล้วค่อยกลับครับ

เขาทำเสียง “อืม” บ่งบอกว่ารับรู้แล้ว

เซี่ยต้าไปซดน้ำซุปไปหนึ่งคำแล้วพูดต่อว่า ” หม่ามีเซียไป ดูตัวแล้วนะ”

“อะไรนะ?” เขาปรายตามองลูกชายแวบหนึ่ง

“ใช่แล้ว ลูกเชียร์ให้หม่ามไปดูตัวเองแหละ! น้าเขยที่แม่ ชอบก็ไม่ชอบแม่ แถมยังจะแต่งงานกับน้าสาว น่าสงสารออก ดังนั้นตอนนี้แม่เลยต้องหาผู้ชายดีๆ สักคนแต่งงานด้วย! ลุงพ่อ บ้านว่าไง หม่ามีของพวกเราจะต้องมีผู้ชายดีๆ สักคนมา แต่งงานด้วย ใช่ไหม?” เซียต้าไปหันหน้ากลับไปมองพ่อบ้านที่ อยู่ด้านหลัง

พ่อบ้านยิ้มๆ “คุณเซียเป็นคนมีเหตุผล ทั้งยังช่างเอาใจ และจิตใจดี จะต้องมีผู้ชายดีๆ มาขอเธอแต่งงานแน่ๆ โดย เฉพาะอย่างยิ่ง วันนี้ทานอาหารกลางวันด้วยกันกับอีกฝ่ายแถมยังทานอาหารเย็นด้วยกันต่ออีก ดูท่าจะไปกันได้ด้วยดี ไม่ แน่อาจเป็น พรหมลิขิต

“ลุงพ่อบ้านพูดถูก อีกหน่อยเซียหม่ามีแต่งงาน จะต้องให้ ลุงกินขนมมงคลแน่นอน”

ไปเย่นิ่งมองใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเบิกบานใจของเจ้าตัว เล็กแวบหนึ่ง พอนึกถึงผู้หญิงบางคนที่กำลังดูตัวอย่างมีความ สุข สีหน้าก็เยียบเย็นลงอย่างประหลาด ริมฝีปากบางขยับอย่าง เย็นชา “พอได้แล้ว กินข้าว”

เซี่ยต้าไปส่งเสียง “อือ” แล้วกินข้าวอย่างเชื่อฟัง พ่อบ้าน ยืนอยู่ข้างๆ แอบสังเกตเห็นสีหน้าของท่านประธานาธิบดี เปลี่ยนไปเล็กน้อย ในใจคิดว่าต่อไปคงไม่กล้าพูดมากเรื่อง ตัวของคุณเซียอีกแล้ว

ตอนแรกไปเย่งกำลังเจริญอาหาร แต่ตอนนี้พอมองไปที่ อาหารเหล่านั้นกลับหมดอารมณ์กินขึ้นมาเสียดื้อๆ

กินไปไม่กี่คำก็วางตะเกียบลง

ตอนที่ทานอาหารเย็นเสร็จและเรียกชำระค่าอาหารอยู่นั้น หยูเจ๋อหนันก็คลำไปทั่วตัว ว่างเปล่า

แย่แล้ว!

ตอนที่พวกอาเซียนกลับไป ทิ้งรถไว้ให้เขาแต่ไม่ได้ทิ้งบัตรทองไว้ให้
เซียงเฉินเห็นท่าทางเขาลำบากใจก็ดูออก ยิ้มพลางชำระ ค่าอาหารแทน หยูเจ๋อหนันเดินตามไป “ผมติดหนี้อาหารคุณ หนึ่งมื้อนะ คราวหน้าผมเลี้ยงเอง

“ติดหนี้อะไรกันคะ ไม่ใช่คุณกินคนเดียวซะหน่อย

“ไม่ได้นะ ให้ผู้หญิงจ่ายขายหน้าจะแย่” รถที่หนูเจ๋อหนัน ขับคือรถแอสตันมาติน จอดสบายอยู่ข้างทางราวกับจะโอ้อวด เขาเปิดประตูด้านข้างคนขับ “ขึ้นรถสิครับ ผมจะไปส่งคุณที่ บ้าน

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกได้ถึงแววตาริษยา เปรี๊ยะๆ หลากหลาย

แบบที่คนเดินถนนส่งมายังเธอ

แน่ล่ะ ผู้ชายคนนี้ ทั้งสูงทั้งหล่อแถมยังมีเงิน อวดรวยซะ ขนาดนี้ คนอื่นไม่อิจฉาเธอก็แปลกแล้ว!

แต่ว่า…

ที่ๆ เธออยู่ จะให้คนอื่นไปส่งได้ที่ไหนกัน?

“คุณไม่ต้องไปส่งฉันหรอกค่ะ”เซียซิงเฉินผลักเขาไปที่ เบาะนั่งด้านคนขับ เปิดประตูรถแล้วดันเขาเข้าไป “คุณรีบไป เถอะค่ะ ขับรถหรูขนาดนี้อยู่กับฉัน จะทำให้มีแต่คนหมั่นไส้

หยูเจ๋อหนันรู้สึกขบขัน “ไม่อยากให้ผมส่งก็ไม่เป็นไร งั้น คุณส่งมือถือมาให้ผม

“ทำไมคะ?” เซี่ยซิงเฉินจ้องมองเขาอย่างระแวง

“เอามาเถอะน่า”
แขนยาวของหนูเจอหนุน โผล่ออกมาจากหน้าต่างรถแล้ว ดึงมือถือในมือของเธอไปอย่างง่ายดาย

นิ้วยาวๆ กดไปที่หน้าจอไม่กี่ที มือถือของเขาก็ดังขึ้น

“เรียบร้อยแล้ว อีกสองวัน จะพาคุณไปทานข้าว ผมรู้จัก อยู่ที่หนึ่งไม่เลวเลยทีเดียว” หยูเจ๋อหนันพูดจบก็โยนมือถือกลับ ไปให้เซียซิงเฉิน

พอเชียซิงเฉินมอง คุณชายใหญ่ท่านนี้กลับรู้สึกตัวและ บันทึกเบอร์เขาลงในเครื่องเธอเรียบร้อยแล้ว

เจ๋อหนัน

รู้สึกคุ้นหูจัง

เสียงดัง 4 นิ้ว รถแอสตันมาตินวิ่งแล่นออกไปได้ไม่กี่ เมตร จู่ๆ ก็จอดแล้วถอยกลับมา กระจกรถค่อยๆ เปิดลง ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มทรงเสน่ห์ยื่นออกมามองเธอ “ผมโทรไปต้องรับสายนะ เข้าใจไหม?”