ตอนที่ 13 เกมเด็กเล่น

ใจเขาร้อนรน รีบเดินไปข้างหน้า ขณะกำลังยื่นมือจะประคอง เธอโดยสัญชาตญาณ ทันใดนั้นเงา ใครคนหนึ่งก็แวบออกมา ขวางเขาและเซี่ยซิงคงไว้ทันที

“ทั้งสองท่าน โปรดหยุดก่อน

ชายชุดด่าคนหนึ่ง

ชายชุดดร่างสูงใหญ่ใบหน้าเรียบเฉย รูปร่างเช่นนั้น คน เดียวเท่ากับสวี่เหยียนถึงสองคน

คำพูดที่เอ่ยออกมาก็ไม่ได้ใช้น้ำเสียงเชิงขอคำปรึกษาเลย

สักนิด แต่เป็นคำสั่งที่ห้ามโต้เถียง

คิ้วเรียวของเซี่ยงคงขมวดเล็กน้อย มองอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ เบื้องหลัง “คุณเป็นใคร?”

สีหน้าอีกฝ่ายเคร่งขรึม นิ่งเงียบไม่ตอบ

สวี่เหยียนแอบชำเลืองมอง ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินจากไป หลังจากนั้นคนหนึ่งที่เดินอยู่หน้าสุดตรงมาตวัดเอวซิงเฉิน นอุ้มไว้ จากมุมที่เขามองออกไป เห็นเพียงภาพแผ่นหลังสูง ใหญ่ท่าทางจริงจังคนแล้วคนเล่า แต่ไม่เห็นว่าคนที่อุ้มเซี่ยชิง เฉินไปหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่

“นี่พวกคุณกำลังทำอะไร?
เห็นเซี่ยซิงเฉินถูกเอาตัวไป สวี่เหยียนดิ้นรน แต่ถึง

อย่างไรก็ดิ้นไม่หลุดจากการควบคุมของอีกฝ่าย จึงขึ้นเสียง ถามอย่างเย็นชา “พวกคุณเป็นใครกันแน่ จะพาชิงเฉินไป ไหน?

“คุณสวี นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะมาก้าวก่ายได้

“คุณรู้จักผม?”

สวี่เหยียนมองอีกฝ่ายอย่างระแวง

อีกฝ่ายไม่ตอบ เพียงเอ่ยว่า “คุณเซียเป็นผู้หญิงของเจ้า นายเรา ท่านเพียงแค่พาเธอกลับบ้าน ทั้งสองท่านไม่ต้องกังวล

“ท่านของพวกคุณ?” เซี่ยงคงมองคนกลุ่มนั้นอย่างค้นหา พลางถามขึ้น “ท่านของพวกคุณเป็นใครอีกล่ะ?”

“คุณเซียไม่จําเป็นต้องทราบรายละเอียดมาก

รอจนเซี่ยซิงเฉินถูกอุ้มขึ้นรถ ชายชุดดำก็ออกคำสั่งผ่าน ทางวิทยุสื่อสารแล้วหมุนตัวเดินไปข้างนอก

สีหน้าสวี่เหยียนไม่สู้ดีนัก และไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่นี้

กลับเร่งฝีเท้าตามไป

“สวี่เหยียน!” เซี่ยซิงคงไล่ตามไป

ตอนที่ทั้งสองมาถึงประตู กลับเห็นเพียงท้ายขบวนรถ รถ ทั้งหกคันค่อยๆ กลืนหายไปกับบรรดารถอื่นๆ

“อีกฝ่ายเป็นใครกันแน่?” สวี่เหยียนหว่างคิ้วขมวด “จัดขบวนเดินทางหรูหราใหญ่โตขนาดนี้ ต้องเป็นคนใหญ่คนโต แน่ๆ”

“คนใหญ่คนโต? แต่เมื่อคนนั้นก็บอกแล้วว่าพี่เป็นผู้หญิง ของเขา จะมีคนใหญ่คนโตที่ไหนชอบพี่สาวที่มีลูกหนึ่งกันล่ะ น้ำเสียงเซี่ยงคงดูเหยียดหยามสุดๆ “ท่าทางลับๆ ล่อๆ ฉันว่า ถึงจะเป็นคนใหญ่คนโตอะไรนั่นจริงๆ ก็ต้องเป็นพวกอิทธิพล

ถ้าเป็นพวกอิทธิพลมืดจริงก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ซึ่งเฉินเป็น คนใสซื่อ ไม่เหมาะกับผู้ชายแบบนั้นเลยสักนิดเดียว

สวี่เหยียนกำลังใช้ความคิด สีหน้ายิ่งดูจริงจัง

เซี่ยงคงเห็นเขายังมองไปทางที่ขบวนรถหายลับไปอย่าง เหม่อลอย ในใจทั้งโกรธทั้งอิจฉา แต่ภายนอกเพียงดึงมือเขา ไว้แล้วออดอ้อน “พอแล้ว พี่สวีเหยียน เราอย่าวิ่งออกมาเพราะ เรื่องของเซี่ยซิงเฉินเลย แขกเหรื่อมากมายกำลังรอเราอยู่ข้าง ในนะ! เรารีบเข้าไปกันเถอะ!!

ภายในรถหรูหรา

ไปเย่นิ่งอุ้มเชี่ยซิงเฉินขึ้นมาด้วยตัวเอง

วันนี้มาพบแขกคนสำคัญที่โรงแรมนี้พอดี พอลงมาข้าง ล่าง เหลิ่งเฟยตาไว มองปราดเดียวก็เห็นเธอเดินโซซัดโซเซมา

ในเหตุการณ์เช่นนี้ เดิมทีก็ต้องปล่อยเธอไว้โดยไม่สนใจแต่ว่าตอนเดินเข้ามา ทันทีที่เห็นเธอ ฝีเท้าก็หยุดกึกอย่างไม่ ต้องสงสัย

เซียซิงเฉินเพิ่งดื่มอย่างรีบร้อน เวลานี้เลยเวียนหัวไปหมด ตอนเขาอุ้มเธอจึงไม่ได้แม้แต่มองให้ชัดว่าเป็นใคร สองมือ เกี่ยวโอบรอบคอเขา นอนอยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างว่าง่าย

รอจนขึ้นรถแล้ว ไปเฉิงวางเธอลงบนเก้าอี้ยาว แต่เธอ กลับไม่ยอมปล่อยมือ

“เซี่ยซิงเฉิน?”

เขาเรียกเธอเบาๆ

แผ่นหลังอ่อนนุ่มของเธอวางทาบอยู่บนเก้าอี้หนังแท้แล้ว แต่สองมือยังคงโอบรอบคอเขาแน่น จนกระทั่งตอนนี้เขาอยู่ใน ท่ากึ่งโน้มตัวลง ใบหน้าของทั้งสองใกล้ชิดกันเป็นพิเศษ

ใกล้ถึงขั้น…กลิ่นเหล้าบนตัวเธอ เขาได้กลิ่นอย่าง ชัดเจน…

“หือ?” เธอได้ยินเสียงคนเรียก ครางออกมาคำหนึ่งแล้ว

ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

แววตามึนเมาสะลึมสะลือมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ ยกมือข้างหนึ่งขึ้น นิ้วมือขาวเกลี้ยงเกลาลูบใบหน้าเขาแผ่วเบา

นิ้วมือของเด็กสาว อ่อนนุ่มละมุน

อุณภูมิร้อนจัดราวกับมีกระแสไฟฟ้าเล็กๆ วิ่งผ่านจาก ใบหน้าเขา ทำให้ร่างกายชาดกไร้เรี่ยวแรง
“เซียซิงเฉิน ปล่อยมือ” ความรู้สึกนี้ทำให้เขารู้สึก…ไม่ เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลย

“ทำไมเมื่อห้าปีก่อนต้องทำให้ฉันฝันแบบนั้น?” อยู่ๆ เธอ ก็เอ่ยปากเสียงเบาหวิว

ไป๋เย่ งหรี่ตา

เธอก็ยังพึมพำต่อไป “คุณรู้ไหมว่าห้าปีมานี้ ฉันผ่านมาได้ ยังไง?”

“ฉันบอกตัวเองเสมอว่า มีต้าไปอยู่แล้ว ชีวิตฉันก็ สมบูรณ์…แต่คุณทำให้วัยสาวแรกแย้ม 18 ปีของฉันหายไป ทำให้ฉันทรยศต่อรักครั้งแรกของตัวเอง สูญเสียความรัก แล้ว ยังทำให้ฉัน…ไม่ใช่แค่คนนอก แม้แต่คนในครอบครัวก็ยังดูถูก เหยียดหยาม…”

อาจจะดื่มมากไป เสียงเธอเลยแหบพร่าเล็กน้อย ขณะพูด แววตาพร่าเลือนมองที่เขา หางตาเริ่มเปียกชื้น

ไปเย่นิ่งมองแสงเล็กๆ ระยิบระยับที่หางตาเธอ แววตาไหว วาบขึ้น “คุณเมาแล้ว”

“งั้นเหรอ?” เธอตะกุกตะกัก ชั่วพริบตาถัดมา ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ๆ ก็โน้มใบหน้าเล็กลงมา ซุกหน้าลงกัดที่คอเขาหนึ่งที่

ไปเย่นิ่งนิ่งอึ้งไป ผู้หญิงคนนี้ เกิดบ้าอะไรขึ้นมา?

“ปล่อยนะ!” เขาดุเสียงต่ำ ฝ่ามือใหญ่ล็อกท้ายทอยเธอไว้
เซียซิงเฉินเหมือนจะระบายอารมณ์ และเหมือนการแก้ แค้น ครั้งนี้เธอกัดแรงมากจนเลือดออกมาทันที

ไปเยถึงโมโหสุดขีด ฝ่ามือใหญ่ล็อกท้ายทายเธอไว้ แล้ว

ดึงเธอออกมาอย่างง่ายดาย

“เป็นบ้าอะไร?” เขาบีบปลายคางเธอ จ้องเธอขึ้นๆ ลงๆ ในระยะประชิด

ริมฝีปากเธอยังคงเปื้อนรอยเลือดเขา เป็นสีแดงเข้ม ไม่ได้ รู้สึกว่าน่ากลัว กลับดูเซ็กซี่ชวนหลงใหล

เซียซิงเฉินลุกขึ้นนั่ง เงยหน้ามองเขาผ่านดวงตาพร่าเลือน เธอทำเป็นไม่รู้อิโหน่อิเหน่และคิดว่าตัวเองทำถูกต้องแล้ว “นี่ คือการแก้แค้น”

“แก้แค้นอะไร?” เขากดเสียงต่ำ โน้มตัวลงเล็กน้อย

ประชิดตัวเธอที่นั่งตัวตรง

เธอดื่มไปเยอะเลยไม่นึกกลัว เธอยกศีรษะขึ้น สบสายตา แฝงอันตรายของเขาอย่างกล้าหาญ “ตอนแรก ใครใช้ให้คุณ รังแกฉันล่ะ? อย่านึกว่าคุณเป็นประธานาธิบดีแล้วฉันจะไม่กล้า เอาคืน”

“คุณเลยแก้แค้นด้วยการกัดผมคืน?” ไปเย่นิ่งมองคอตัว เองแวบหนึ่ง บนปกเสื้อยังเปื้อนรอยลิปสติกของผู้หญิงคนนี้ เขาถามเสียงแผ่ว “ว่าไง? ตอนแรกผมกัดคุณแบบนี้เหรอ?”

“ถึงคุณไม่ได้กัดฉัน…” เธออิงแอบอยู่ตรงนั้นราวกับกำลังตั้งใจย้อนนึก “แต่ตอนแรกคุณทําให้ฉันเจ็บ…เจ็บมาก…

คืนแรกเมื่อห้าปีก่อนนั้นเจ็บจริงๆ ถึงแม้ตอนนั้นเธอจะรู้สึก ว่านั่นเป็นความฝัน แต่ความรู้สึกเจ็บนั้นกลับเป็นความจริง

ไปเยถึงก้มศีรษะลงมองเธออย่างพิจารณา ท่าทางเธอใน ตอนนี้ ไม่เหมือนตั้งใจหาเรื่องเขา แต่กลับทำนิสัยเหมือนเด็ก น้อยไร้เดียงสา

ก็ใช่

ถ้าไม่ใช่เด็ก จะใช้วิธีกัดคนที่เด็กน้อยเล่นแบบนี้ได้ อย่างไร? ผู้หญิงคนนี้ตอนไม่เมาก็กัด เมาแล้วก็ยังกัด

เขาโน้มตัวลง เชยปลายคางเธอขึ้น มองใบหน้าที่งดงาม นั้นพลางเอ่ยเสียงเบา “เรื่องผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว คุณยังจำ แม่นขนาดนี้เพื่ออะไร?”

“คุณจําไม่ได้แล้ว?”

เขาเลิกคิ้ว “ถ้าใช่ล่ะ?”

เธอส่งเสียงดี “คุณจำไม่ได้แน่ล่ะสิ คนเจ็บไม่ใช่คุณ คน โดนรังแกก็ไม่ใช่คุณ

เธอพูดด้วยความโกรธ ยื่นมือผลักเขาออกไป

เขาถอยไปด้านหลังก้าวหนึ่งแล้วถือโอกาสดึงข้อมือเธอ

เขาถอยไปที่เก้าอี้อีกฝั่งด้วยมาดผู้ดี เพราะแรงดึงจากเขา เธอจึงโถมเข้าไปหาเขาเกือบทั้งตัว ตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกสุดๆ!