ตอนที่ 95 ขอร้องล่ะคืนลูกให้ฉันเถอะ(2)

ห้องโถงที่ประดับไปด้วยโคมไฟระย้าที่ทำจากคริสตัลอย่าง หรูหรา สว่างดุจแสงในเวลากลางวัน ยิ่งสาดส่องแววตาอันเป็น เยือกของชายหนุ่มได้ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม

เขากำลังทานอาหารอยู่ ต่อให้ยามนี้จะกำลังโกรธอยู่ ก็ตาม แต่ท่วงท่านั้นยังดูสง่าผ่าเผย เผยให้เห็นถึงท่าทีของ ความเป็นผู้นำประเทศ ถึงแม้เขาจะได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอที่ เดินเข้ามา แต่เขาไม่แม้แต่จะขยับเปลือกตาเลยสักนิด เปรียบ เสมือนเธอเป็นอากาศธาตุที่ไม่จำเป็นต้องเสมองแม้แต่น้อย

ภายในห้องอาหาร บรรยากาศหนักอึ้งเสียจนไม่ว่าจะเป็น พ่อบ้านที่กำลังรับใช้อยู่ข้างๆ หรือแม้แต่ต้าไปที่ปกติไม่สนใจ สิ่งใดยังรู้สึกได้

เขาแอบเบ้ปาก หม่ามีอุตส่าห์กลับมาทั้งที ทำไมพ่อต้อง ทำหน้าบูดบึงอย่างนั้นเล่า มันทำให้คนเกร็งนะ! หม่าจะตกใจ จนหนีไปมั้ยล่ะ ช่างเป็นพ่อที่โง่จริงๆ ไม่รู้จักอ่อนโยนต่อหน้าผู้ หญิงเลยสักนิด!

เขาบ่นอุบในใจ สองมือโบกไปมาให้เซี่ยซิงเฉินอยู่บน เก้าอี้เด็ก เซียซิงเฉินเดินเข้าไปหาช้าๆ ก็มีคนรับใช้ดึงเก้าอี้ ออกให้เธอนั่งเรียบร้อย เธอน่องไก่ให้เด็กชายเพียงแค่สองชิ้นเท่านั้น

“หม่ามีกินหนึ่งชิ้น ผมกินหนึ่งชิ้น…..” เซียต้าไปเอ่ยปาก พูดอย่างระมัดระวัง เบาเสียยิ่งกว่าเบา เหมือนเป็นโจรอย่างไร อย่างนั้น เกรงว่าหากเสียงดังขึ้นอีกนิดก็จะไปกระทบกับใคร บางคนที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ระหว่างที่พูดก็ยังคงเหลือบมองไป ยังคนตรงหัวโต๊ะนั่นอย่างระแวง เมื่อเห็นเขาไม่มีท่าทีอะไร เปลี่ยนแปลง ถึงได้โล่งใจ

“แม่ไม่กินหรอก ลูกกินให้หมดเถอะ” เสียงของเซียซิงเฉิ นก็เบามากเช่นกัน ตักน่องไก่ให้เด็กน้อย ส่วนตัวเองก็หยิบ ตะเกียบขึ้นคืบกับข้าวตรงหน้าทาน

เดิมทีเธอเองก็หิว แต่ว่าตอนนี้ใจกลับไม่สามารถจดจ่อที่ อาหารตรงหน้าได้เลยแม้แต่น้อย ภายในใจว้าวุ่นไปหมด ใน หัวเต็มไปด้วยประโยคที่เขาพูดเมื่อครู่-ใช้ร่างกายของเธอ ขอร้องเขานี่เขาจริงจังอย่างนั้นเหรอ เชียซิงเฉินกัดตะเกียบ เผลอมองไปยังไปเย่นิ่งที่หน้าตึง เธอไม่โง่ ก่อนหน้าก็เคยมี เหตุการณ์ที่เกือบเลยเถิดหลายครั้ง เธอรู้สึกได้ว่าชายคนนี้ สนใจเรือนร่างของเธอจริงๆ

ความจริงแล้ว เขาเป็นถึงประธานาธิบดีของประเทศ เป็น ประธานาธิบดีที่อายุน้อยที่สุด ได้รับความนิยมมากสุด และ หล่อเหลาที่สุดของประเทศ ไม่ว่าจะดูจากภายนอก คุณสมบัติ หรือด้านใดก็ตาม เขาอยากจะนอนกับผู้หญิงสักคน ก็มีผู้คน มากมายที่ยินยอมจะนอนกับเขานี่นา สื่อต่างๆ เคยทำการ สำรวจเรื่องชายหนุ่มที่หญิงสาวอยากพลีกายให้มากที่สุด ซึ่งผลโหวตอีกทั้งยังทิ้งห่างที่ไว้มากโข

กับอย่างเขาคนนี้ เธอได้ครั้งแรกของเธอเขาแล้ว เพียงแค่ทําในที่เคยทำในอดีตมาแล้วสักครั้ง เธอจะสามารถพาต้าไปข้างกายได้ ว่าคิดยังไงไม่ ขาดทุน

เซี่ยซิงเฉินก้มมองเอร็ดอร่อย และเหมือนจะรู้สึกถึงสายของเธอ เขาหน้ามาแล้วยิ้มให้อย่างน่าหลงใหล “หม่าเธออร่อย จริงหลังจากนี้ก็ทำน่องไก่

หัวใจเธอปวดร้าว เหมือนเธอจะตัดสินใจแล้ว จึงพยัก หน้า จ้ะ แน่นอนหลังจากไม่แค่น้องไก่ ลูกอยากกินอะไร แม่จะทำให้หมดเลย ทำให้ตลอด…….

เชี่ยต้าไปรีบวางตะเกียบลง พลางยื่นก้อยออกข้าง หนึ่ง และพูดด้วยท่าจริงจังว่า เรามาก้อยกัน แม่จะ ทำให้ผมตลอดชีวิต จะผมกลางคันได้นะ

น้ำตาของเซียซิงเฉินเหมือนมา

เธอเกี่ยวก้อยกับเด็กทันที แม่รับปาก ไม่ยังไง ต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม แม่จะไม่มีทิ้งลูกเด็ดขาด

ประโยคนี้ เสียงเบา ทำให้ไปถึงนั่งอยู่โต๊ะมอง เธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง เซี่ยซิงเฉินรู้สึกได้ แต่ได้เลย หน้ามามอง เธอไม่กล้าสบกับเขา
ตลอดช่วงเวลาอาหารเย็น ไปเยถึงไม่ปริปากเอ่ยเลยแม้ ประโยคเดียว ความคิดของเขามักไม่เปิดเผยอยู่แล้ว เชียง เฉินจึงเดาไม่ถูกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาทานอาหารเสร็จ ก่อนเธอและลูก วางตะเกียบลงแล้วออกจากห้องทานอาหารไป

ทันทีที่เขาเดินไป ความกดดันภายในบริเวณนี้จึงหายไป อย่างรวดเร็ว เซี่ยต้าไปถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือตบไปมาบน หน้าอก หันกลับไปมองเขาที่เดินผ่านห้องรับรองเล็ก ห้องโถง กลาง จนขึ้นไปชั้นบน เด็กน้อยถึงพูดออกมาว่า “หม่ามทำให้ เสี่ยวไป๋ โกรธเหรอ”

“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” เซี่ยซิงเฉินถอนหายใจ

ตลอดทั้งคืน ไปเย่นิ่งอยู่ในห้องหนังสือชั้นบนตลอด ไม่ได้ ลงมาอีก ตอนที่เสี่ยซิงเฉินเดินไปถึงห้องรับรองแขกห้องใหญ่ ถึงได้สังเกตเห็นว่าเนกไทบนโต๊ะเล็กนั่นหายไปแล้ว เมื่อถาม คนรับใช้ก็รู้ว่าถูกเขาเอาไปเสียแล้ว

เซี่ยต้าไปคอยเกาะแกะอยู่รอบตัวเธอตลอด เธอช่วยอาบ น้ำให้เด็กชาย หลังอาบน้ำเสร็จก็นั้นให้เธอเล่านิทานให้ฟังใน ห้องของเขา ห้ามให้เธอไปไหนเด็ดขาด เซี่ยซิงเฉินก็ไม่ได้ไป ไหน เขาต้องการอะไร เธอยอมทุกอย่าง เมื่อเล่านิทานจบ เขาก็ เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว

เธอห่มผ้าให้เขาอย่างระมัดระวัง เดินออกจากห้องของ เด็กชาย ยืนอยู่ตรงทางเดินแล้วเหม่ออยู่ชั่วครู่ จวบจนเผลอมองไปทางห้องนอนของชายเจ้าของบ้าน ก็พลันรู้สึกถึงหัวใจที่ เต้น ตึกตัก ด้วยความประหม่า

เธอครุ่นคิดอยู่สักพัก จึงตัดสินใจกลับห้องนอนตนไปอาบ น้ำก่อน ข้าวของในห้องของเธอไม่ถูกเคลื่อนย้ายแม้แต่น้อย เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าออกก็เห็นว่าชุดนอนข้างในนั้นยังอยู่เช่นเดิม ไม่เปลี่ยน ชุดนอนของเธอล้วนเป็นแบบรัดกุม เธอคิดแล้วคิด อีก ถึงได้เลือกชุดชั้นในกับชุดนอนที่เหมาะสม พอคิดถึงเรื่องที่ อาจจะเกิดในอีกสักพัก ในใจก็ไม่อาจสงบลงได้

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งความสัมพันธ์ระหว่างเธอ กับไปเฉิงจะกลายเป็นแบบนี้

อาจจะเป็นเพราะตื่นเต้น หรืออาจเป็นเพราะยากที่จะสู้ หน้าเขา แค่อาบน้ำทีก็ใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง ผิวขาวดุจ หิมะแต่เดิมก็ถูกจนแดงไปหมด สุดท้ายเซี่ยซิงเฉินถึงยอม ออกมา เป่าผมจนแห้งไปครึ่ง พอดูเวลา กลับใกล้เที่ยงคืน เต็มที

ไม่แน่ว่าไปเย่งอาจจะนอนแล้วก็ได้

เธอไม่กล้าชักช้าอีก มือวางเครื่องเป่าผม แล้วเดินออกไป

“คุณเซีย” เมื่อเดินออกจากห้อง ก็เจอกับคนรับใช้ที่เดิน ผ่านมา เซียซิงเฉินพยักหน้าเบาๆ เมื่อนึกอะไรขึ้นได้ จึงเรียกให้ อีกฝ่ายหยุดแล้วถาม “ท่านประธานาธิบดีหลับหรือยังคะ

“ยังครับ” อีกฝ่ายตอบกลับ “หลังอาบน้ำเสร็จก็หมกตัวอยู่ ในห้องหนังสือตลอด ดูท่าทางคงจะยุ่งน่าดู
เชียซิงเฉินพยักหน้ารับ แล้วจึงเอ่ยสั่งอีกว่า “รบกวนคุณ หน่อยได้ไหม ช่วยเอาเหล้ามาหนึ่งขวด ไม่ต้องแรงเกินนะ เอาที่ พอดีก็พอ”

เธอไปหาเอง ก็ต้องใจกล้าหน่อย คนรับใช้พยักหน้าแล้วก็ รีบลงไปชั้นล่างเพื่อนำมาให้เธอ เซียซิงเฉินดื่มไปอีกใหญ่ ก็ไม่ กล้าดื่มต่อเสียแล้ว เธอกลัวว่าตัวเองจะดื่มจนเมามายแล้วทำ เสียเรื่อง

เมื่อเตรียมใจให้พร้อมทุกอย่าง เธอถอนหายใจไปที่หนึ่ง แล้วเดินไปทางห้องหนังสืออย่างไม่คิดอะไรอีก

ประตูห้องหนังสือถูกเคาะถึงครั้งที่สาม จึงได้มีเสียงเบาๆ เล็ดลอดออกมา เธอเปิดประตูเข้าไป

ห้องหนังสือใหญ่โต หน้าโต๊ะหนังสือมีดวงไฟสีเหลือง หม่นเปิดอยู่ แสงบางเบาที่ไม่พอจะส่องสว่างทั่วทั้งห้อง ทำให้ เซียซิงเฉินผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ไปเย่นิ่งอยู่ในชุดนอนตัวยาว เอนตัวพิงชั้นวางหนังสือ ข้างๆ อาศัยไฟติดกำแพงในการอ่านหนังสือ ซึ่งหนังสือที่เขา อ่านเป็นหนังสือภาษาต่างประเทศ ส่วนเป็นหนังสืออะไรนั้น เซี่ยซิงเฉินไม่กล้าดูให้ละเอียด

เขาทำเสมือนว่าเธอเป็นอากาศธาตุ หลังจากที่เธอเข้ามา ได้พักใหญ่ เขายังคงจดจ่ออยู่กับหนังสือ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา มองแต่อย่างใด
เชียซิงเฉินรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เหมือน กำลังรอถูกลงทัณฑ์ เวลาทุกนาทีทุกวินาทีล้วนเป็นการทรมาน ถ้าเธอชิงลงมือก่อนคงจะดีกว่า