ตอนที่ 90 ของขวัญ

เมื่อคราวที่พวกเขาสองคนเจอกันที่สนามกอล์ฟ ทั้งสองคนยัง เหมือนไม่รู้จักกันมาก่อนอยู่เลย

“พี่ หรือไปเยถึงจะรู้เรื่องของเธอแล้ว ก็เลยเข้าไปตีสนิท กับเธอ?” หยูเจอหนันนึกขึ้นมาได้ คิ้วก็ขมวดเข้าหากัน แปล ว่าเขาไม่ได้รักเซียซิงเฉินเลย เขาแค่ต้องการใช้ประโยชน์จาก ตัวเธองั้นเหรอ?”

หยูเจ๋อเหยาครุ่นคิด เขาพึมพำกับตัวเองและส่ายหน้า “ตอนแรกฉันก็คิดแบบนี้ แต่พอมาคิดดูให้ดีๆ ถ้าเขารู้เรื่องของ เซียซิงเฉินแล้ว ในงานเลี้ยงวันเกิดของเขาคราวก่อน ตอนที่ รองประธานาธิบดีซึ่งแนะนำเขากับซึ่งเหวย ต่อหน้าคน มากมายขนาดนั้น เขาก็น่าจะปฏิเสธไป อีกอย่างเขาควรจะไป ติดต่อกับคุณหญิงหลันถึงตั้งนานแล้ว และเมื่อคืนคุณหญิง หลันถึงก็ไม่เห็นจะต้องโทรศัพท์มาถามฉันเรื่องนี้เลย

หยูเจ๋อหนันได้ฟังก็ยิ่งรู้สึกกลุ้มใจ เขากลับอยากให้ไป เย่นิ่งเข้าหาเซียซิงเฉินด้วยเจตนาบางอย่าง

“งั้นตอนนี้พี่คิดจะทำอะไร?” หยูเนื้อหนันถามหยั่งเชิง ดูเห มือนหยูเจ๋อเหยากำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่ไม่ได้ตอบกลับมา ได้แต่ก้มหน้ามองเขา “เรื่องเซี่ยซิงเฉิน แกก็อย่าได้วางใจไป ส่วนเรื่องอื่น เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง
หยูเจ๋อหนันมองพี่ชายของเขาอย่างลังเล ไม่รู้ทำไมเขาถึง ได้รู้สึกไม่สบายใจ เขาสอดรูปภาพใส่เข้าไปในซองเอกสาร เตรียมนำกลับไปด้วย แต่เมื่อเดินไปถึงประตู เขากลับถูกขวาง เอาไว้และโดนเอาซองเอกสารไป

เมื่อหยูเจอหนุนกลับไป หยูเจ๋อเหยาก็ยื่นของส่งให้เลขาฯ พร้อมกำชับว่า “ส่งรูปภาพพวกนี้ออกไป

หลังเลิกงาน เซียซิงเฉินให้ถือเว่ยยังไปที่ร้านขายของแบ รนด์เนมเป็นเพื่อนเธอ เขาฝังใจเรื่องของขวัญวันเกิดถึงขนาด นั้น เซี่ยซิงเฉินจดเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังคงเป็นยี่ห้อที่ซื้อเสื้อเชิ้ตไป เมื่อคราวก่อน

ทั้งสองคนเดินวนดูเสื้อเชิ้ตอยู่ในร้าน เขาไม่ชอบสเหยี ยนถึงขนาดนั้น เซี่ยซิงเฉินจึงไม่กล้าซื้อแบบเดียวกับที่ซื้อให้ เขา หลังจากเลือกอยู่นานสองนาน ก็ยังคงไม่เจอแบบที่ถูกใจ กระทั่งเดินไปที่โซนเนกไท เธอก็อดหยุดไม่ได้

“คุณผู้หญิงกำลังเลือกของขวัญไปให้แฟนอยู่ใช่ไหม? พนักงานขายพูดพลางอมยิ้ม “ถ้าจะให้แฟนล่ะก็ ให้เนกไท เหมาะที่สุดครับ ว่ากันว่าเนกไทจะช่วยมัดใจแฟนเอาไว้ได้ ครับ”

มัดใจแฟน?

เซี่ยซิงเฉินอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ขาตัวเอง เธอกับไป เย่นิ่งไม่ใช่แฟนกันจะไปมัดใจเขาทำไม? ถึงแม้จะคิดได้แบบนั้น เธอก็ยังคงชี้ไปที่เนกไทสีเข้มที่อยู่ตรงกลาง รบกวนช่วย หยิบเส้นนี้มาให้หน่อยค่ะ

อีกฝ่ายกุลีกุจอหยิบเนกไทออกมา ราคาของมันอยู่ที่ หลักซึ่งพอๆ กับเงินเดือนของเธอทั้งเดือน เธอดูแล้วก็ชอบมาก เพราะดูสุขุมเหมาะกับเขาพอดี เซียซิงเฉินให้พนักงานขายใส่ กล่องให้เธอ

ตอนชำระเงิน คือเว่ยยังชำเลืองมองเธออย่างใครรู้อยู่ หลายครั้ง “อยากมัดใจเขาจริงๆ ล่ะ?”

“เรื่องแบบนี้เธอก็เชื่อ? ถ้าเนกไทเส้นเดียวสามารถมัด หัวใจผู้ชายได้จริง โลกนี้ก็คงไม่มีคนนอกใจมากมายขนาดนี้ หรอก”

ฉือเว่ยยังพออกพอใจ “พูดแบบนี้แผนการตลาดของเขาก็

จบเห่หมดสิ ว่าแต่…เธอไม่กลับไปอยู่ที่นั่นแล้วจริงๆ เหรอ?”

เซี่ยซิงเฉินส่ายหน้า

ฉือเว่ยยังถามต่อ “เขาก็ไม่ได้เรียกเธอกลับไป?”

เซียซิงเฉินส่ายหน้าอีกครั้ง

ฉือเว่ยยังถอนหายใจ “แต่ก็จริง ตอนนี้คงเรียกเธอกลับไป ไม่ได้แล้วด้วย วันนี้ฉันได้ยินเฉินพูดว่าเขากับซึ่งเหวย ใกล้ จะหมั้นกันแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่จัดงานเท่านั้น

ลมหายใจของเซี่ยซิงเฉินสะดุดเล็กน้อย ขนตาที่งอนยาว ลง ครูต่อมาเธอก็เงยหน้าขึ้นมาและมองไปที่ถือเว่ยยัง “เธอกับคุณหมอฟนี่ไปสนิทกันตอนไหน?

ความลำบากใจผุดขึ้นมาภายในจิตใจของฉือเว่ยยัง เธอ หันไปหยิบจับเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ข้างๆ ราวกับกำลังดูเสื้อผ้าอยู่ ผ่านไปครู่ใหญ่เธอจึงพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า “เรารู้จักกันเมื่อสิบปี ก่อน”

เซียซิงเฉินแปลกใจมาก ในใจรู้สึกสงสัย แต่เมื่อได้ เห็นความมืดมนที่ปรากฏขึ้นตรงหว่างคิ้วของฉือเว่ยยังแล้ว เธอก็พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรและไม่ได้ถามต่อ วันหนึ่งถ้าเธอ อยากเล่าเดี๋ยวเธอก็คงเล่าทั้งหมดออกมาเอง

หลังจากซื้อเนกไทเสร็จ ทั้งสองคนก็หิ้วของขึ้นรถไฟใต้ดิน ตลอดทางกลับบ้านเซียซิงเฉินก็ได้แต่คิดว่าเธอจะให้เนกไทกับ เขาอย่างไรดี ซึ่งเธอสามารถอาศัยจังหวะตอนที่เสี่ยตาไปมาหา และค่อยฝากเขาเอาไปให้ก็ได้

เธอใช้เวลาเดินทางยี่สิบนาที ขณะกำลังออกจากลิฟท์ เธอ พลันเห็นชายคนหนึ่งยืนรอเธออยู่ตรงประตู รูปร่างที่สูงชะลูด กำลังยืนพิงขอบประตูพลางก้มหน้าเล่นมือถือ ท่าทาง เหลาะแหละเหมือนเช่นเคย

“ทำไมเป็นคุณล่ะ?” เมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็รู้ได้ทันที เขา ไม่ใช่ใครอื่นเลย แต่เป็นหยู่เจือหนัน “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

“ผมรอคุณอยู่นานเลย เลิกงานตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ทําไมเพิ่งกลับมา?”
“ฉันไปช็อปปิ้งมาค่ะ แล้วทำไมคุณไม่โทรมา?” เซียซึ่ง

เฉินถาม

“ก็คิดว่าคุณจะกลับมาหลังเลิกงานเลย”

เซี่ยซิงเฉินหยิบกุญแจมาเปิดประตู จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่ามีบาง อย่างไม่ชอบมาพากล เธอหันไปมองเขา “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉัน อยู่ที่นี่?”

“คุณคิดว่าไงล่ะ?” หยูเจ๋อหนันเองก็ไม่ได้ปิดบัง “การหาที่ อยู่ของคุณมันออกจะง่ายไม่ใช่เหรอ?”

เขาถอดรองเท้าและเดินอาดๆ เข้าไปอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับเคยมาที่นี่แล้วเป็นร้อยพันครั้ง

“คุณไม่มีอะไรใช่ไหม ทำไมจู่ๆ ถึงได้มาสืบเรื่องฉันได้ล่ะ?

อยากรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน โทรศัพท์มาก็ได้” เซียซิงเฉิน โกรธ

คุณชายอย่างเขาไม่ลงจริงๆ

วันนี้หนูเจ๋อหนันดูไม่สดชื่นเอาเลย สายตาของเขาเหลือบ มองไปยังถุงที่อยู่ในมือของเซี่ยซิงเฉินพลางพยักหน้า “ซื้ออะไร มา?”

“เนกไท เพิ่งซื้อเลย”

หยูเจ๋อหนันนั่งอยู่บนโซฟา ขณะที่เขามองตาเธออยู่นั้น จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมา “ซื้อให้ไปเฉิง?”

เซี่ยซิงเฉินตกตะลึงและมองหยูเจ๋อหนุนอย่างตกใจ เหมือนเขารู้อะไรบางอย่าง สายตายิ่งระแวดระวังมากขึ้น “คุณยังไปสืบเรื่องอะไรมาอีก?

ที่จริงเธอเฉยๆ กับชีวิตส่วนตัวของเธอมาก และไม่จำเป็น ต้องปิดบังอะไรด้วย แต่ไปเยถึงกับเธอไม่เหมือนกัน เห็นได้ชัด ว่าหนูเจอหนันกำลังจ้องไปที่ไปเย่นิ่งเลยพาลจ้องมาที่เธอด้วย เธอไม่เคยเข้าไปยุ่งเรื่องของอำนาจทางการเมืองระหว่างพวก เขา และเธอเองก็ไม่เข้าใจเรื่องนี้ด้วย แต่เธอไม่อยากให้ไป เฉิงตกอยู่ในอันตราย เขาเคยบอกกับเธอไว้อย่างชัดเจนแล้ว ว่าให้เธอรักษาระยะห่างกับหยูเจ๋อหนันเอาไว้

“คุณไม่เห็นต้องเครียดขนาดนี้เลย ผมไม่ได้อยากสืบเรื่อง ของคุณสองคนเลย” หยูเจ๋อหนันมองเซียซิงเฉินพลันเดินพุ่ง เข้าไปหาเธอ ดวงตาที่ลุ่มลึกมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าและถาม อย่างจริงจัง “ซิงเฉิน คุณคิดว่าผมเป็นเพื่อนไหม?”

“แน่นอน” เซียซิงเฉินพยักหน้า เธอมีเพื่อนผู้ชายน้อยมาก หยูเจ๋อหนันไม่ได้เป็นคนวางมาดอะไร ทั้งสองคนคุยกันถูกคอ มากจึงเป็นเพื่อนกันไปโดยปริยาย

“งั้นผมขอพูดในฐานะเพื่อน คุณอย่าโง่ไปกว่านี้เลย เธอตกตะลึง

หยูเจ๋อหนันถาม “ไป๋เย่นิ่งเป็นใคร คุณก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ?”

เชี่ยชิงเฉินไม่พูดอะไร เขายังคงพูดต่อ “เขามานั่งอยู่ใน ตำแหน่งนี้ได้ยังไงตั้งแต่อายุยังน้อย คุณไม่รู้เหรอ เพื่อตำแหน่ง ที่อยู่เหนือคนนับหมื่น ในตอนนี้ มือเขาต้องเปื้อนเลือดไปเท่า ไหร่ เท้าเขาต้องเหยียบย่ำชีวิตคนไปกี่คน คุณก็ไม่รู้เหรอ คนที่เล่นกับอำนาจรัฐอย่างเช่นเขาและพี่ชายผมนั้นไม่เหมือนกับ พวกเศรษฐีและข้าราชการชั้นสูงทั่วๆ ไปพวกนั้นนะ! ข้าราชการ อย่างพ่อคุณก็เป็นเพียงหุ่นเชิดในสายตาของพวกเขาเท่านั้น การควบคุมพวกพ่อคุณได้ถึงจะเป็นนักการเมืองที่บ้าบินอย่าง แท้จริง ตำแหน่งที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้ทำให้พวกเขาต้อง พยายามทุกวิถีทางเพื่อไต่เต้าให้สูงขึ้นหรืออยู่ตรงนั้นอย่าง มั่นคง ไม่งั้นคนที่อาจต้องตายรายต่อไปอาจเป็นตัวเขาเองหรือ คนใกล้ตัว!”