ตอนที่ 85 ผู้หญิงชอบให้ง้อ (1)

เซี่ยซิงเฉินเองก็คิดถึงเขามาก เธอย่อตัวลงและยื่นหน้าเข้าไป ใกล้เซี่ยต้าไป เจ้าตัวเล็กจับเธอไปหนึ่งที

เซียซิงเฉินยืนส่งคนขับรถที่ประตู เธอพูดขอบคุณเขาอยู่ หลายครั้ง เมื่อกลับเข้ามา เธอก็เห็นเขี่ยต้าไปนั่งเท้าเปล่าอยู่ บนโซฟา เขาหยิบของออกมาจากกระเป๋านักเรียนที่อัดแน่นจน ตุงไปหมด ของที่เขาหยิบออกมาทั้งหมดก็เป็นของใช้ของเขา ทั้งนั้น

ไม่ว่าจะเป็นแปรงสีฟันเด็กเอย ยาสีฟันเอย แถมยังมี ผ้าเช็ดตัวและชุดนอนอีก

เซียซิงเฉินหยิบรองเท้าแตะคู่หนึ่งออกมาจากตู้รองเท้า อา กาศหนาวๆ แบบนี้จะปล่อยให้เขามาเดินเท้าเปล่าบนพื้นคงไม่ ได้ เพียงแต่รองเท้าแตะของเธอดูจะใหญ่ไปสำหรับเซี่ยต้าไป เธอนั่งยองลงแล้วสวมรองเท้าให้เขา “ใส่แบบนี้ไปก่อนนะ เดี๋ยวพอเราทานข้าวเย็นเสร็จ เราไปซื้อรองเท้าแตะของลูกที่ เปอร์มาร์เก็ตกัน ค่อยๆ เดินนะ ระวังสะดุดล้มเอา”

เซี่ยซิงเฉินชี้ไปยังของที่เขาหยิบออกมาอย่างสนุกสนาน “นี่มันอะไรกันจ๊ะ?”

“ก็ทําแบบแม่ไง!”
“..แบบแม่แบบไหน?”

“ก็หนีออกจากบ้านไง!” เซียต้าไปกอดคอของเซียซิงเฉินอ ย่างสนิทสนม “หม่า เราลงเรือลำเดียวกันนะ แม่หนีออกจาก บ้านมา ผมก็ต้องหนีออกจากบ้านมาด้วย

ได้ฟังเด็กน้อยพูดแบบนี้ เซี่ยซิงเฉินก็รู้สึกชื่นใจ เธอหยิก ไปที่แก้มตุ่ยๆ ของเขา “สมกับที่แม่เลี้ยงมาจริงๆ

เพียงแต่…

เด็กน้อยไม่เข้าใจว่าเธอนั้นไม่ได้หนีออกจากบ้านมา เหมือนเขา เพราะบ้านหลังใหญ่หลังนั้นไม่ได้ถือว่าเป็นบ้านของ เธอเลย

“นี่พ่อไม่รู้เหรอว่าลูกมาที่นี่?” เซียซิงเฉินถาม

“พ่อไม่รู้ครับ ผมไม่ได้บอก พ่อชอบหาว่าผมขี้บ่น” เซียต้า ไปทำปากจู๋ “สองวันมานี้เสียวไปอารมณ์ร้ายขึ้นเรื่อยๆ นี่ผม เริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว

เซี่ยซิงเฉินเห็นด้วยกับคำพูดของลูกชาย เขาเป็นคนที่ อารมณ์ร้ายจริงๆ เหตุการณ์ผิดนัดวันเกิด ในครั้งนี้ทำให้เธอรู้ แจ้งเห็นจริงแล้ว

“ถ้าลูกหนีออกจากบ้านจริงๆ พ่อเขาจะยิ่งอารมณ์ร้าย มากกว่านี้นะ” เซียซิงเฉินถอนหายใจ

“งั้นทำไงดี?” เซียต้าไปขมวดคิ้วน้อยๆ ของเขา “ผมไม่ อยากไปจากหม่ามี้
แล้วเธอตัดใจไปจากเด็กน้อยได้ที่ไหน? เธอลูบใบหน้า นุ่มๆ ของเขา “เดี๋ยวแม่จะหาเวลาไปคุยเรื่องนี้กับพ่อเขาอีกที ดู ว่าเขาจะให้ลูกมาอยู่ที่นี่ได้ไหม

“ครับ” เซียต้าไปพยักหน้าหงิกๆ แต่พอเขาคิดไปคิดมา แล้ว เขาก็รู้สึกกลุ้มใจอีก “แต่ผมคงคิดถึงเสี่ยวไปและไม่อยาก ไปจากเสี่ยวไปด้วย

“เอางี้ดีไหมหม่า เราย้ายกลับไปด้วยกันดีไหม? ผมไม่ ได้คิดถึงเสี่ยวไปแค่คนเดียว ผมคงคิดถึงคุณลุงพ่อบ้านและที่ สาวคนอื่นๆ ด้วย…ที่นั่นมีคนเยอะแยะ แต่ที่นี่ไม่มีใครคุยเป็น เพื่อนแม่เลยสักคน

“งั้นลูกก็ลองคิดดู แต่ลูกจะจับปลาสองมือไม่ได้นะ” เซีย ซิงเฉินพูดพลางเดินเข้าไปที่ครัว “ลูกต้องเลือกเอาว่าจะอยู่สอง ที่หรือจะอยู่ที่ใดที่หนึ่ง เพราะยังไงแม่ก็กลับไปไม่ได้”

“แล้วทำไมแม่ถึงกลับไปไม่ได้ล่ะ?” เซี่ยต้าไปเดินลาก รองเท้าแตะของเธอตามหลังเธอไป “แม่ยังโกรธเสี่ยวไปอยู่เห รอ?”

“ไม่ได้โกรธจ้ะ”

“งั้นเพราะอะไรครับ?”

“เหตุผลของผู้ใหญ่ เด็กๆ อย่างลูกไม่เข้าใจหรอก” เซี่ยชิง เฉินนำน่องไก่ที่แช่น้ำไว้มานั้น จากนั้นเธอจึงริน โค้กพลางเดินออกมาจากห้องครัวอย่างคล่องแคล่ว

พอเซียต้าไปเห็นโค้กเข้าก็รีบยื่นมือน้อยๆ ทั้งสองข้าง ออกไป เธอริน โค้กให้เขาเล็กน้อยอย่างจนใจ เขารู้สึกเสียดาย จนต้องใช้ลิ้นแตะๆ ดื่มเข้าไป จากนั้นเขาจึงเงยหน้าขึ้นและ อ้อนวอนแทนพ่อของเขาต่อ “เสี่ยวไปเขาชอบหม่ามนะ หม่ามี อย่าไปอะไรกับเขาเลยได้ไหม?”

“แม่ไม่ได้อะไรกับเขาเลยนะ แต่แม่คงไม่กลับไปแล้ว

“ ” เซียต้าไปก้มศีรษะลงด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ ต่าง ฝ่ายต่างก็ถือทิฐิของตัวเอง อีกคนดูจะดื้อรั้นกว่าอีกคน ขึ้นเป็น อย่างนี้ต่อไป เขาคงต้องเป็นเด็กที่บ้านแตกสาแหรกขาด ไม่มี ทางมีครอบครัวที่สมบูรณ์อย่างคนอื่นเขาใช่ไหม?

เซี่ยต้าไปยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ ลูกของบ้านอื่นไม่ เห็นจะเป็นเหมือนเขาเลย

“เฮ้อ! เป็นผมนี่มันลำบากจริงๆ!” เขาถอนหายใจพลาง เดินหน้า อยคอตกออกมาจากห้องครัว

เซียซิงเฉินหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ในใจรู้สึกเจ็บปวดราวกับมี เข็มมาทิ่มแทง

ต้าไปของเธอเป็นเด็กที่ว่าง่ายและมองโลกในแง่ดีมา ตลอด ก่อนที่ไปเย่นิ่งจะเข้ามา เขาก็พอใจกับครอบครัวที่มี เพียงแม่และเขาแค่สองคน แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว…

การปรากฏตัวของไปเย่นิ่ง ทำให้เขาคาดหวังมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากเด็กน้อยได้แทะปีกไก่ต้มโค้กและซี่โครงหมู เปรี้ยวหวานไป เขาก็ลืมทุกอย่างไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียว ความรู้สึกไม่สบายใจทั้งหมดก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เซียซิงเฉินเหลือแต่ส่วนที่อร่อยที่สุดไว้ให้เขา หลังจาก ทานเสร็จ ฟ้าก็มืดสนิทแล้ว

เธอจัดแจงเก็บจานชามและตะเกียบไปล้างที่ห้องครัว พลางพูดกับเขาว่า “ลูกไปดูทีวีรอแม่ข้างนอกก่อนนะ เดี๋ยว เสร็จแล้วแม่พาจะไปซูเปอร์มาร์เก็ต”

“ครับ ผมซื้อมันฝรั่งทอดในซูเปอร์มาร์เก็ตมากินได้ไหม?

“ได้สิจ๊ะ”

“ผมอยากกินบ๊วยด้วย”

“ได้จ้ะ”

ขอเพียงเขาอารมณ์ดี เซียซิงเฉินก็พร้อมจะตกลงทุกอย่าง หลังจากล้างจานเสร็จ เธอก็ออกมาจากห้องครัวและพาเขาไป เปลี่ยนรองเท้าตรงประตู เธอผลักประตูเตรียมจะออกไป

แต่ขณะที่ประตูกำลังเปิดออกไปนั้น ด้านนอกก็มีคนยืนรอ อยู่แล้ว เธอตกตะลึงไปชั่วขณะ

เขาไม่ใช่ใครเลย แต่เป็นไปเย่นิ่ง
เขาสวมชุดสูท ใบหน้าหล่อเหลาไร้ความรู้สึกซ่อนอยู่ใน แสงสลัว ข้างกายเขาไร้เงาของเหลิงเฟย เขาคงจะรออยู่ใต้ตึก

เขามาที่นี่ทำไม?

“เสี่ยวไป?” เซียต้าไปเองก็ตกใจไม่น้อยเช่นเดียวกัน เขา ถามคำถามที่เซี่ยซิงเฉินเองก็อยากจะถาม “พ่อมาที่นี่ทำไม?”

สายตาของไปเย่นิ่งมองปราดผ่านใบหน้าของเซียซิงเฉิน ไป เขามองไปที่เด็กน้อย “ก็มารับลูกกลับไปไง พ่อบ้านบอกว่า ลูกอยู่ที่นี่”

เซี่ยต้าไปถึงกับต้องขมวดคิ้วเมื่อได้ยินประโยคนี้เข้า เขา กอดขาทั้งสองข้างของเซียซิงเฉินไว้แน่น “ผมไม่กลับ ผมบอก หม่ามีไว้แล้วว่าวันนี้ผมจะนอนที่นี่

“ไม่ได้ พรุ่งนี้ลูกต้องไปเรียนแต่เช้า” เขายืนกรานปฏิเสธ

เซี่ยต้าไปทำปากไม่พอใจ มือน้อยๆ ชูขึ้นและโบกไปทาง เซียซิงเฉิน เซี่ยซิงเฉินอุ้มเขาขึ้นมา เธอมองไปที่ไปเยฉิง “เดี่ยว พรุ่งนี้ฉันตื่นไปส่งเขาแต่เช้าเลยก็ได้ค่ะ เขาอุตส่าห์เอาชุดนอน มาแล้ว คืนนี้ให้เขานอนที่นี่เถอะนะคะ

เธอขอร้องแทนเขา

ไปเย่นิ่งเม้มปากไม่พูดอะไร ไม่มีใครรู้เลยว่าที่เขาทำแบบ นี้แปลว่าเขาตกลงหรือไม่ตกลงกันแน่

เซี่ยต้าไปกอดคอของเซียซิงเฉิน “เสี่ยวไปกลับไปก่อน เถอะ ผมกับหม่ามีนัด ถ้าพ่อพาผมกลับไปตอนนี้ก็หมดสนุกกันพอดี เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมค่อยกลับไปเอง

เขาหวังว่าพ่อของเขาจะรู้กาลเทศะ

“มีนัด? มีนัดที่ไหน?” เขามองไปที่เซี่ยซิงเฉินและถามเธอ

“เรากำลังจะไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตค่ะ ฉันอยากจะซื้อรองเท้า แตะกับขนมให้เขา

ไปเย่นิ่งนิ่งเงียบราวกับกำลังใช้ความคิด “ผมไปด้วย

“คะ?” เซี่ยซิงเฉินคิดว่าตัวเองหูฝาด

ใบหน้าของเขายังคงราบเรียบเหมือนเคย เขาพูดแค่ว่า “ช็อปปิ้งที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเสร็จแล้ว ผมจะพาลูกกลับ

พูดจบ เขาก็ไม่สนเลยสักนิดว่าพวกเขาจะยินดีหรือยินร้าย เขาหันหลังมุ่งหน้าเดินไปที่ลิฟท์ เซียซิงเฉินนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะได้สติเมื่อได้ยินเสียงของเขาดังมาจากในลิฟท์ “มัวยืน อึ้งอยู่ทำไม?”