ตอนที่ 79 อยากไปก็รีบไปให้พ้น

ท่าทางเธอเหม่อลอยแบบนั้นทำให้ไปเย่นิ่งรู้สึกว้าวุ่นในใจ อย่างประหลาด เขาขมวดคิ้ว ใจร้อนอยากจะถอนคำพูดเมื่อครู่ นั้นกลับคืนมาชั่ววูบ

แต่ว่า เรื่องอะไรล่ะ? ถ้าเธอกล้าไป เขาก็จะไม่รั้งเธอไว้เด็ด

พอคิดได้แบบนี้แล้ว เขาก็หมุนตัวจากไปอย่างเย็นชา

กระทั่งถึงตอนที่ประตูถูกเหวี่ยงอย่างแรงเสียงดัง ปัง เซี่ยซิงเฉินถึงได้ทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง เธอจึง ปลายเตียง ขอบตาก็แดงขึ้นอีกอย่างสิ้นหวัง

ไปเย่นิ่งเดินลงมาจากชั้นบนด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวและเย็น เยียบ ทำให้บรรยากาศชั้นล่างราวกับปกคลุมด้วยน้ำแข็งพันปี ไปชั่วขณะ

คนรับใช้ต่างก็หวาดกลัวจนไม่กล้าปริปาก ไม่กล้าแม้แต่ จะหายใจแรงๆ หลังจากคุณชายน้อยกับคุณเชี่ยย้ายเข้ามาก็ แทบไม่เห็นท่านประธานาธิบดีเป็นแบบนี้เลย!

ในตอนนี้เองพ่อบ้านก็ออกมาจากห้องครัวพอดี เขากำชับ คนรับใช้ “ตักน้ำซุปให้คุณเซียระวังๆ นะ”
พ่อบ้านกำชับเสร็จแล้วถึงได้สังเกตเห็นท่าน ประธานาธิบดีที่อยู่ในห้อง เขารับรู้ถึงความผิดปกติทันทีจึงรีบ เอ่ยทัก “ท่านครับ”

“นี่อะไร?” สายตาเย็นชาของไปเย่นิ่งมองไปที่น้ำซุปนั่น

“น้ำซุปที่คุณเซียสั่งให้ผมเคี่ยวไว้ตอนเพิ่งกลับมาครับ บอกว่าจะเอาไปด้วย

นัยน์ตาของเขายิ่งเย็นเยียบขึ้นอีก “เอาไปเทให้หมาที่ สวนหลังบ้านกิน

พ่อบ้านตะลึง ให้หมากิน? เสียของยังพอว่า แต่ไม่รู้จะ บอกคุณเซียอย่างไรดี

“ต้องให้ผมพูดอีกเป็นครั้งที่สองงั้นเหรอ?” ไปเฉิงหมด ความอดทนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขายนคิ้วหรี่ตามองพ่อ บ้านแวบหนึ่ง สัญญาณที่ส่งมานั้นทำให้เหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้า ผากของพ่อบ้าน เขาเอ่ยขึ้นทันทีว่า “ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้

เซี่ยซิงเฉินยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองขบวนรถของเขาหายลับ ไปจากสายตาแล้วจึงนิ้วของลงมาจากชั้นบน

“คุณเชี่ย ขอโทษจริงๆ ครับ น้ำซุปของคุณ… พ่อบ้านรู้สึก

ผิดเป็นอย่างมาก

“ตอนอยู่ข้างบนฉันได้ยินหมดแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ ฉันออกไป ซื้อก็ได้” เซี่ยซิงเฉินส่ายหน้าปลอบใจพ่อบ้าน พ่อบ้านถอนหายใจพลางก้มหน้าลง เขาสังเกตเห็นกระเป๋าเดินทางในมือ เธอก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “คุณเซีย นี่คุณ…

“ฉันคงไม่ได้มาที่นี่อีกพักใหญ่นะคะ

พ่อบ้านคาดไม่ถึงสุดๆ มิน่าล่ะเมื่อครู่ท่านถึงได้อารมณ์ เสียขนาดนั้น

“ถ้าคุณชายน้อยรู้ว่าต่อไปคุณเซียจะไม่มาอีกนานต้องเสีย ใจแน่ๆ”

“เอาไว้ฉันจะอธิบายให้เขาฟังค่ะ

เธอต้องไปหาบ้านจริงๆ เสียแล้ว เอาไว้รอถึงวันที่หาบ้าน ได้แล้วเธอค่อยตกลงเรื่องลูกกับไปเย่นิ่ง ถือเป็นความพยายาม ครั้งสุดท้าย แม้เธอจะรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่ได้เปรียบ ก็ตาม

เมื่อเธอมาถึงโรงพยาบาลอีกครั้ง สวี่เหยียนยังคงไม่ออก มาจากห้องผ่าตัด เธอเอากระเป๋าเดินทางวางไว้ในห้องผู้ป่วย แล้วมารอหน้าห้องผ่าตัดเป็นเพื่อนพ่อแม่ของสวี่เหยียนอย่าง เงียบสงบ

เซียซิงเฉิน ถ้าคุณอยากไปก็ไปให้พ้นแล้วไม่ต้องกลับมา

ที่บ้านนี้ นอกจากต้าไปแล้วก็ไม่มีใครต้องการคุณ คำพูดของไปเฉิงยังวนเวียนอยู่ในหัว ปนเปจนปวดไปหมดทั้งหัวใจและสมอง สายตาเธอที่หลุบลงบนพื้นช่าง หม่นหมองและว่างเปล่า

“ชิงเฉิน? ซิงเฉิน”

แม่สวี่เหยียนที่อยู่ข้างๆ เรียกเธอสองครั้ง เธอถึงได้สติ กลับมาทันทีแล้วหลุดเสียง คะ?” พ่อแม่ของสวี่เหยียนลุกขึ้น ก่อนจะเอ่ยว่า “ออกมาแล้ว!”

สวี่เหยียนผ่าตัดเสร็จแล้วนี่เอง คุณหมอออกมาจากด้าน ในด้วยท่าทางสบายๆ ดึงหน้ากากลงแล้วกล่าวกับพ่อแม่สวี่เห ยียนที่รุดเข้าไปหา “การผ่าตัดสำเร็จไปด้วยดี ต่อไปก็แค่ต้อง พักฟื้น ดูจากสภาพร่างกายของคุณสที่จะต้องฟื้นตัวได้อย่าง รวดเร็วแน่นอนครับ”

“เคราะห์ดีแท้ๆ!” แม่ของสวีเหยียนประนมมือไหว้ปลกๆ “ขอบคุณครับคุณหมอ ลำบากคุณแล้ว” พ่อของสวี่เหยียน จับมือคุณหมอเป็นการขอบคุณ

เซียซิงเฉินที่ยืนห่างออกไปไม่กี่เมตรก็ถอนหายใจเฮือก ใหญ่ พอแน่ใจแล้วว่าสวี่เหยียนไม่เป็นอะไรเธอถึงได้หมดห่วง

ตอนฉือเว่ยยังเลิกงานกลับถึงบ้านก็สามทุ่มกว่าแล้ว เธอ กำลังล้วงกุญแจออกมาไขประตู เสียงพวงกุญแจทำให้ไฟ เพดานสว่างพรบ พอเห็นคนนั่งยองๆ อยู่ที่หน้าประตูก็ตกใจ สุดขีด
“ซิงเฉิน? เธออยากให้ฉันช็อกตายหรือไง”

เซี่ยซิงเฉินลุกขึ้นปัดฝุ่นตามตัว “ถ้าเธอยังไม่กลับมาอีก

ฉันคงจะแข็งตายแน่

“เธอ โทรหาฉันสิ มานานแค่ไหนแล้ว?”

“ซักพักแล้ว”

ฉือเว่ยยังเปิดประตูให้เธอเข้าไป เห็นแวบหนึ่งว่า ในมือ เธอถือกระเป๋าเดินทางจึงเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น?

“ฉันขออยู่ที่นี่กับเธอชั่วคราวไปก่อนซักสองสามวันนะ คง ไม่รบกวนเธอใช่ไหม?”

ฉือเว่ยยังเปิดประเป๋าเดินทางของเธอออก “ขนาดพวก อุปกรณ์อาบน้ำเธอยังเตรียมมาพร้อมขนาดนี้ ดูท่าแล้วคงไม่ได้ คิดจะอยู่แค่สองสามวันล่ะมั้ง?

เซี่ยซิงเฉินไม่ตอบ เดินเข้าไปในครัวอย่างคุ้นเคยเส้นทาง หยิบบะหมี่ออกมาจากตู้เย็นแล้วชะโงกถามเธอ เธอกินข้าว เย็นรึยัง?”

“ฉันจะต้มบะหมี่ซะหน่อย เดี๋ยวเรากินด้วยกันนะ” เซียซึ่ง เฉินพูดจบแล้วชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “พรุ่งนี้ฉันจะ ไปหาบ้านอยู่ เขตที่พักอาศัยของเธอมีบ้านให้เช่าไหม?”

ฉือเว่ยยังวางกระเป๋าเดินทางของเธอลงแล้วตามไปที่ห้อง ครัว “เกิดอะไรขึ้น? ทำเนียบประธานาธิบดีมัดใจเธอไว้ไม่อยู่ถึงขั้นทําให้เธอออกมาข้างนอกแทบทุกวันเลยเหรอ?”

ขณะเปิดไฟต้มน้ำ เซียซิงเฉินยืนพิงเคาน์เตอร์ครัวพลาง ตอกไข่อย่างชำนาญ เมื่อคำพูดของฉือเว่ยยังลอยเข้ามา ใบหน้าเธอก็ฉายแววขมขื่นแวบหนึ่ง เงาสะท้อนจากนัยน์ตา ว่างเปล่าและค่อนข้างเลื่อนลอย “ถึงยังไงที่นั่นก็ไม่ใช่บ้านของ ฉัน ช้าเร็วก็ต้องย้ายออกมา ถือโอกาสที่ตอนนี้ฉันยังไม่ชินกับ การอยู่ที่นั่นซักเท่าไร รีบถอนตัวออกมาก่อนจะดีกว่า”

ฉือเว่ยยังท้าวแขนสองข้างลงบนเคาน์เตอร์ทำอาหาร พลางชำเลืองมองเธออย่างค้นหา “ทำไมฉันรู้สึกว่าสิ่งที่เธอพูด ถึงน่าจะเป็นความรู้สึกดีๆ ระหว่างเธอกับท่านประธานาธิบดี มากกว่า?”

ตอนที่รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ก็ถือโอกาสที่ยังไม่ถ ลึกจนถอนตัวไม่ขึ้นรีบดึงตัวเองออกมาให้เร็วที่สุด นี่เป็น สัญชาตญาณการปกป้องตัวเองอย่างหนึ่งของมนุษย์

เซี่ยซิงเฉินหยุดการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ หลังจาก ไตร่ตรองดูแล้วก็ส่ายหน้าไม่อยากยอมรับ “ฉันแค่หมายถึง บรรยากาศแบบนั้นของบ้าน…

ฉือเว่ยยังถอนหายใจ “พวกเธอทะเลาะกันใช่หรือเปล่า?” เธอไม่ได้ชี้ชัดว่าเป็นไปเยฉิง แต่เซี่ยซิงเฉินก็ฟังเข้าใจ

เธอพยักหน้า แล้วก็ส่ายหน้า “ถึงจะทะเลาะกัน แต่ว่า….ที่ คิดจะย้ายออกมาก็ไม่ใช่เพราะเรื่องที่ทะเลาะกับเขาเสียที เดียว”
“งั้นยังมีเรื่องอะไรอีก?”

” เซี่ยซิงเฉินหยุดตีไข่ คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยว่า “สอง วันก่อน ที่งานฉลองวันเกิดของเขา เธอเห็นเขากับซึ่งเหวย เต้นรำด้วยกันไหม?”

“อืม”

“เหมาะสมกันมาก ใช่ไหม?

“…จริงๆ แล้ว” ถือเว่ยยังพูดความจริง “ฐานะเท่าเทียมกัน ก็ย่อมเหมาะสมกันเป็นธรรมดา”

“ตอนนั้นเธอก็อยู่ที่ฟลอร์เต้นรำนั่นตลอด น่าจะได้ยินเรื่อง ที่พวกเขาสองคนจะแต่งงานกันใช่ไหม?

“ตอนนั้นท่านรองฯซึ่งพูดอย่างนั้นจริงๆ พี่สาวของ ประธานาธิบดีก็อยู่ด้วย พวกเขาทั้งสอง…พูดถึงเรื่องการหมั้น ของซ่งเหวยกับประธานาธิบดีจริงๆ” ถือเว่ยยังพูดถึงตรงนี้ก็ ชะงักลงเล็กน้อย มองสีหน้าของเธอแวบหนึ่งแล้วเอ่ยต่ออีก “ความเห็นของทั้งสองคน…คือหวังว่ายิ่งหมั้นเร็วเท่าไรยิ่งดี

เชียซิงเฉินเริ่มตอกไข่ใหม่อีกครั้งแล้วตีไข่ให้เข้ากันอีก รอบราวกับเครื่องจักร ก่อนจะฝืนกัดริมฝีปากพูด “ฉันคงไม่ สามารถหน้าด้านอยู่รอถึงเวลาที่ซึ่งเหวยเข้ามาไล่ฉันแล้วฉัน ถึงจะไป ใช่หรือเปล่า?”