ตอนที่ 77 โดนตัดหน้า

“พ่อครับ พ่ออย่าพูดเหลวไหล น่าอายจะตาย…ใครน้ำลายหก ที่ไหนกัน มากสุด…มากสุดก็แค่ชอบเธอมาก! พ่อเองก็ชอบ หม่ามีไม่ใช่เหรอ?”

“ถ้าอย่างนั้นลูกจะโทรหรือเปล่า?” ไปเย่นิ่งก้มหน้ามอง ลูกชาย ถ้าแม้แต่เขายังจัดการไม่ได้ ยังจะเป็นผู้นำประเทศได้ อย่างไร?

เจ้าหนูน้อยทำปากยื่น พยักหน้าอย่างว่าง่าย “…โทร เอา มือถือมาสิครับ”

เซียซิงเฉินออกไปพักหนึ่งแล้ว สวี่เหยียนเริ่มจะเป็นห่วง ดู เหมือนเธออารมณ์ไม่ค่อยดี แต่ว่าทำอะไรไม่ได้ ตัวเองก็ได้แต่ นอนอยู่บนเตียง จะขยับก็ขยับไม่ได้

ขณะที่กำลังคิดว่าจะฝากพยาบาลให้ออกไปดูหน่อย ใน ตอนนี้เองจู่ๆ มือถือเธอที่วางอยู่ตรงหัวเตียงก็ดังขึ้น

ดึกป่านนี้แล้ว เขากังวลว่าใครที่โทรมาอาจมีเรื่องด่วน อะไร จึงยื่นมือไปหยิบมือถือขึ้นมาอย่างยากลำบาก พอเห็นตัว อักษรไม่กี่ตัวที่กะพริบบนหน้าจอ นัยน์ตาก็หม่นหมองลงจนไม่ เหลือประกายใดๆ
‘ว่าที่สามี

ว่าที่สามี” ของเธอคือใครกัน? หยูเจ๋อหนัน หรือว่า…ท่าน

ประธานาธิบดี

ใจของสวี่เหยียนบีบรัดจนเจ็บปวด นิ้วก็เลื่อนไปอยู่ตรง ปุ่มกดรับสาย โดยไม่รู้ตัว พอได้สติกลับคืนมา ตัวเองก็เผลอไป

กดรับสายเข้าให้แล้ว

“ฮัลโหล หม่ามีอยู่ที่ไหนครับ?”

พอสวี่เหยียนได้ยินเสียงเด็กน้อยก็โล่งอกทันที อารมณ์ หม่นหมองเมื่อครูดีขึ้นทันควัน

ที่แท้ก็เป็นต้าไป เขาคิดมากไปเอง

“ฮัลโหล หม่า ทำไมไม่พูดล่ะ?”

“ต้าไปใช่ไหม? ฉันไม่ใช่ซิงเฉิน” สวี่เหยียนเริ่มพูด

ทางนั้นเซี่ยต้าไปอึ้งไปชั่วขณะ ตาโตกะพริบปริบๆ อยู่พัก ใหญ่จึงได้เอ่ยว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณคือ…”

“ฉันคือน้าสวี่เหยียน

“น้าเขย?” พอเซียต้าไปหลุดคำพูดออกมา ใบหน้าของ บางคนก็กลายเป็นน้ำแข็ง มือถือถูกแย่งกลับไป จากนั้นก็กดส ปีกเกอร์โฟนแล้วโยนไปบนเตียงอย่างแรง เขาเม้มปากไม่พูด อะไร แค่บุ้ยใบ้ให้เด็กน้อยพูดต่อ

“น้าเขย น้า…ดึกป่านนี้แล้วยังอยู่กับหม่ามีของเราอีกเหรอ?”

“อืม ตอนนี้เธอคงจะไปห้องน้ำ เดี๋ยวรอเธอกลับมา น่าจะ ให้เธอโทรกลับหาหนูนะ ดีไหม?”

“ครับ ว่าแต่…พวกน้าอยู่ด้วยกันตลอดเลยเหรอ?”

“ใช่แล้ว” สวี่เหยียนกลัวลูกจะเป็นห่วงแม่จึงไม่กล้าบอก เรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดขึ้นวันนี้ เพียงเอ่ยว่า “วันนี้เรา อยู่ด้วยกันตลอดเลย ไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ พรุ่งนี้แม่ก็จะกลับ ไปแล้ว”

ถ้าอย่างนั้น…

“คืนนี้ หม่ามีจะค้างคืนกับน้าเหรอ?” เซียต้าไปถามไป พลาง ดวงตากลมโตก็เหลือบมองบางคนที่อยู่ข้างๆ ไปพลาง ทำยังไงดี? น่าเห็นใจเสี่ยวไปจริงๆ …

ดูท่าเขาจะไม่มีโอกาสเสียแล้ว!

“อืม ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ก็ตามนี้แหละ”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมวางหูก่อน..” พูดยังไม่ทันจบ มือนึงก็ ยื่นออกมาคว้ามือถือไปกดตัดสายอย่างเด็ดขาด

เซี่ยต้าไปเห็นใบหน้าที่เย็นยะเยือกจนแข็งทื่อของบางคน ก็หดคอลงด้วยความหวาดผวาแล้วรีบหลบเข้าไปในผ้าห่ม

ไป๋เย่นิ่งเก็บมือถือด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ เขาไม่พูดอะไร สักคำ เพียงแค่ก้าวเท้าหนักๆ จากไป
“คือว่า…เสี่ยวไป…” พอเดินถึงประตู เจ้าหนูน้อยก็เอ่ยขึ้น ด้วยเสียงอ่อนเบา

เขาชะงักฝีเท้าแต่ไม่ได้หันกลับมา

เซี่ยต้าไปถามด้วยความเสียใจอยู่บ้าง “น้าเขยกับหม่าม กำลังคบกันอยู่ใช่หรือเปล่า? ถ้าอย่างนั้นอีกหน่อยหม่าจะ แต่งงานกับเขาไหม?”

“…เรื่องของเขา!

ทิ้งคำพูดไว้สามคำแล้วเขาก็เปิดประตูออกไป ทุกย่างก้าว ล้วนหนักอึ้งและแข็งทื่อ มือที่ตกอยู่ข้างลำตัวเกร็งแน่นจน เส้นเลือด บนหลังมือปรากฏขึ้นมา

จู่ๆ สายก็ตัดไป สวี่เหยียนเองก็ไม่ได้คิดมาก คิดแค่ว่า เป็นเพราะสัญญาณขัดข้อง

เซี่ยซิงเฉินไปหาพยาบาลเพื่อเปลี่ยนยามาจริงๆ พอกลับ มาก็พบว่าสวี่เหยียนยังไม่นอน

“ปวดจนนอนไม่หลับเหรอ?” เธอถามพลางช่วยเขาปรับ ความเร็วของหยดน้ำเกลือที่ห้อยอยู่บนแขนให้ช้าลงหน่อย

“เห็นคุณไปตั้งนานไม่กลับมาสักทีเลยเป็นห่วง เมื่อกี้มือ ถือคุณดัง ผมเลยช่วยรับสาย ต้าไปโทรมานะ” เซียซึ่งเป็นนัก ว่าเป็นไป๋เย่นิ่งโทรมาเสียอีก พอได้ยินคำพูดต่อมาของสวีเห ยียน ใจที่ลิงโลดก็ฝ่อลงๆ
เธอหยิบมือถือมาดูประวัติการโทร ว่าที่สามี” คำนี้ก็ ปะทะเข้ากับสายตา

เซี่ยซิงเฉิงเองอยากจะเอ่ย ‘ราตรีสวัสดิ์’ กับลูก สุดท้ายจึง โทรกลับไปอีก ทว่าครั้งนี้ มือถือดังแค่ครั้งเดียวก็ถูกตัดสายไป อย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เธอตะลึงไปเล็กน้อย

รู้ว่าคนที่ตัดสายเธอครั้งนี้ต้องเป็นไปเช่นิ่งแน่ๆ ก็เลยไม่ ได้โทรไปหาเรื่องใส่ตัวอีก

คืนนั้น

เซี่ยซิงเฉินนอนฟุบอยู่ข้างเตียงทั้งคืน ตอนพ่อแม่ของส เหยียนเข้ามาเธอถึงรู้สึกตัว เสื้อคลุมบนร่างเลื่อนหลุดลงบนพื้น พอหยิบขึ้นมาดูเลยรู้ว่าเป็นเสื้อของสวี่เหยียน

“ดึกป่านนี้แล้วเหรอ?” เห็นว่าเป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว “ถึงเวลาต้องผ่าตัดแล้ว”

“นอนแบบนี้ทั้งคืน ไม่สบายตัวหรือเปล่า?” สวี่เหยียนถาม

เซี่ยซิงเฉินพับเสื้อผ้าไว้ด้านข้างแล้วส่ายศีรษะ “นอนไม่ สบายยิ่งกว่านี้ก็ไม่เท่ากับที่คุณนอนอยู่บนเตียงขยับตัวไม่ได้ หรอก”

คำพูดทางนี้เพิ่งจะหลุดออกมา หมอกับพยาบาลก็ผลัก

ประตูเข้ามาแล้ว หมอเจ้าของไข้ตรวจอาการเขาอย่างละเอียดหลังจากแน่ใจว่าทุกอย่างปกติดีก็ให้เจ้าหน้าที่แพทย์พยาบาล น่าเขาเข้าไปในห้องผ่าตัด

พ่อสวี่เหยียนกำลังพูดคุยกับหมอเป็นครั้งสุดท้าย เชียง เฉินพยุงแม่สวี่เหยียนไปฟังอยู่ข้างๆ หลังจากที่รอให้คุณหมอ เข้าไปในห้องผ่าตัด เชียซิงเฉินมองเวลาแล้วพูดกับแม่สวี่เห ยียน “คุณป้าคะ ช่วงที่สวี่เหยียนกำลังผ่าตัดอยู่ หนูจะขอกลับ บ้านไปก่อนนะคะ

แม่สวี่เหยียนพยักหน้าแล้วตบหลังมือเธอเบาๆ “เมื่อคืน ลำบากหนูแล้ว ตอนนี้เขากำลังผ่าตัดอยู่ หนูกลับบ้านไปพัก ผ่อนเถอะจ้ะ จริงสิ วันนี้ยังต้องทำงานอีกใช่ไหม?”

“เรื่องงานไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ หนูลางานได้

แม่สวี่เหยียนถอนหายใจ อยากจะพูดอะไรแต่ก็อๆ อึ้งๆ “คุณป้า มีอะไรพูดมาตรงๆ ก็ได้ค่ะ” เซี่ยซิงเฉินเอ่ย

ได้ยินเธอพูดเช่นนี้แม่สวี่เหยียนก็เลยไม่อ้อมค้อม “ไม่ใช่ ว่าป้าเห็นแก่ตัวนะ แต่ว่า…ถือว่าขอร้องหนู ถ้ามีเวลาอยากให้ มาเยี่ยมสวี่เหยียนของเราที่โรงพยาบาลบ่อยๆ หน่อย เขาคิด ยังไงกับหนู ฉันไม่รู้ว่าหนูจะดูออกหรือเปล่า แต่ในฐานะที่ฉัน เป็นแม่ก็เห็นอยู่ในสายตาตลอด ถ้าหนูมาเยี่ยมเขาได้บ่อยๆ เขาจะต้องหายเร็วขึ้นมากอย่างแน่นอน สุขภาพฉันก็ไม่แข็งแรง คงจะมาอยู่เป็นเพื่อนเขาที่นี่ตลอดเวลาไม่ได้…

เซี่ยซิงเฉินเข้าใจแล้วจึงได้พยักหน้า “คุณป้าไม่ต้องห่วง นะคะ สวี่เหยียนเป็นแบบนี้เพราะช่วยหนู ถึงคุณป้าไม่ขอร้องหนู หนูก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนเขาที่นี่ค่ะ หนูจะกลับไปล้างหน้าล้าง ตาเสียหน่อย เก็บของแล้วค่อยต้มซุปมาให้เขาบำรุงร่างกายนะ คะ”

ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ แม่สวี่เหยียนก็โล่งใจและยิ้มออก “เมื่อก่อนฉันชอบหนูมากมาตลอดนะ ตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าตัวเอง มองคนไม่ผิด ถึงแต่ก่อนสวี่เหยียนจะคบกับเด็กที่ชื่อชิงคงคน นั้น แต่ว่าชิงคงเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่เหมือนหนูที่สุขุมเยือก เย็น”

เซี่ยซิงเฉินไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้จริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่อยากข้องเกี่ยวกับเรื่องระหว่างสวี่เหยียนกับเซี่ยงคง ดังนั้นเธอได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ “คุณป้า ทางนี้ฝากคุณป้าก่อน

นะคะ หนูขอตัวกลับก่อน” แม่สวี่เหยียนไม่ใช่คนโง่ รู้ว่าเธอไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้จึง

ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เพียงแต่ปล่อยมือให้เธอกลับไปก่อน

เซี่ยซิงเฉินนั่งรถแท็กซี่กลับไป เนื่องจากความตื่นตกใจ เรื่องอุบัติเหตุรถยนต์จนถึงขณะนี้ในใจก็ยังหวาดผวาอยู่ มือจับ เข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้อย่างแน่นหนา