ตอนที่ 74 เธอผิดนัดเขาอีกแล้ว

สวี่เหยียนกลับหวังให้เส้นทางนี้ทอดยาวไปสักหน่อย ยาวไปอีก สักหน่อย จะดีที่สุด…ถ้าได้ขับต่อไปเช่นนี้เรื่อยๆ ขับไปจนชั่ว ชีวิต…

ขณะฟังเพลง ความรู้สึกเล็กๆ ที่เรียกว่ารักเมื่อหลายปี ก่อนก็ไหลผ่านหน้าไปทีละฉากอย่างชัดเจนราวกับถั่วที่เทลงมา เขาอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมอง มองเธออย่างลึกซึ้ง…

เป็นๆๆ” ทันใดนั้นเสียงแตรแผดขึ้นถี่ยิบอย่างรวดเร็ว

สวี่เหยียนดึงสายตากลับมา ได้สติขึ้นมาทันใด เขาเห็น เพียงรถบรรทุกสินค้าคันหนึ่งแล่นจากฝั่งขวาหน้าตรงเข้ามา ด้วยความเร็วสูง แล่นตรงมายังเซียซึ่งเป็นที่นั่งข้างคนขับ

เซี่ยซิงเฉินเองก็เพิ่งได้สติ ขณะนั้นใจแขวนอยู่บนเส้นด้าย ลืมปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ ไปหมด เสียงรถเบรกแหลมสูงดัง ขึ้นข้างหู สวี่เหยียนหักพวงมาลัยด้วยความเร็วสุดขีด รถเหวี่ยง ออกอย่างรุนแรง รถบรรทุกสินค้าที่ตอนแรกจะชนที่นั่งข้างคน ขับกลับชนเข้าตรงที่นั่งคนขับอย่างรุนแรงจนเกิดเสียง โครม ดังสนั่น

ร่างเซี่ยซิงเฉินถูกชนลอยออกไป ทว่าเป็นเพราะสุดท้ายส เหยียนหลีกเลี่ยงความสูญเสียในชั่ววูบนั้น

เมื่อมองในรถอีกครั้ง…
“สวี่เหยียน!”

“สวี่เหยียน คุณอย่าทำให้ฉันตกใจ! เซี่ยซิงเฉินเสียงสั่น ไปหมด เนื้อตัวก็สั่นระริก เธอไม่ทันนึกถึงอาการบาดเจ็บบน ร่างกายก็วิ่งกะโผลกกะเผลกไปยังที่นั่งคนขับ

ถุงลมนิรภัยโดนกระแทกจนพองออกมา เขาคว่ำหน้าอยู่ บนถุงลมนิรภัย ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดดูน่าสยดสยอง

“สวีเหยียน คุณอดทนไว้นะ…คุณต้องอดทนไว้นะ…ฉันจะ เรียกรถพยาบาลเดี่ยวนี้!” เสียงเธอแหบแห้ง ควานหามือถือไป ทั่ว

เขาช่างโง่นัก! ทั้งๆ ที่ตัวเองอยู่ในระยะปลอดภัยแท้ๆ แต่ เพราะดึงดันจะช่วยเธอ แม้แต่ชีวิตตัวเองก็ไม่สนใจ

นาทีผ่านไป เสียงรถพยาบาลดังลั่นมา ก่อนจะยกตัวผู้

บาดเจ็บขึ้นรถ

เซียซิงเฉินตามเจ้าหน้าที่แพทย์พยาบาลขึ้นรถ สวี่เหยียน ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที

“หมอคะ เขาเป็นยังไงบ้าง? จะเป็นอะไรมากไหม?” เซีย ชิงเฉินสอบถามอย่างเร่งรีบ

“อาการโดยละเอียดต้องรอผลตรวจร่างกายทั้งหมดออก มาก่อนถึงจะรู้ คุณเป็นแฟนเขาใช่ไหม? อีกเดี๋ยวเขาต้องผ่าตัด คุณแจ้งทางครอบครัวให้มาเซ็นชื่อด้วย แฟนเซ็นชื่อให้ไม่ได้
“ค่ะ”

เซียซิงเฉินหามือถือสวี่เหยียน โทรไปหาพ่อแม่ของสวีเห ยียน จากนั้นเธอก็เฝ้าอยู่หน้าห้องฉุกเฉินตลอดเวลา

ในไม่ช้าสวี่เหยียนก็ถูกเข็นออกมา จากนั้นจึงทำการตรวจ หลายรายการ เชียซิงเฉินตามไปไม่ห่างแม้สักก้าวบาดแผลที่ ขาของตัวเองก็ไม่มีกะจิตกะใจจะรักษา

อีกด้านหนึ่ง

ไปเยฉงนั่งรอเธออยู่ในห้องโถง

พ่อบ้านวางสายแล้วเข้ามาแจ้งว่า “ท่านครับ โทรศัพท์คุณ เซี่ยยังติดต่อไม่ได้”

ริมฝีปากบางของไปเย่นิ่งเม้มแน่น ไม่มีเสียงเล็ดรอดออก

มา ทำให้ดูไม่ออกว่ายามนี้เขาอยู่ในอารมณ์แบบไหนกันแน่

ผ่านไปสักครู่ เหลิงเฟยก็ก้าวออกมา

“ท่านครับ คุณท่านกับคุณนายทางโน้นเร่งมาแล้วครับ ตอนนี้ควรออกเดินทางแล้ว

“ใครคือนายท่าน ใครคือคุณนาย?” เซียต้าไปเงยหน้าขึ้น ถามอย่างสงสัย

ไป๋เย่นิ่งอุ้มเขาขึ้นจากโซฟาด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “คืน นี้จะพาลูกไปเจอกับย่า
“ปู่ย่า? ผมมีปู่กับย่าด้วยเหรอ?”

“ไม่มีปู่กับย่า แล้วลูกจะมาจากไหน?

“แต่ว่าพวกเราไม่ต้องคอยหม่ามีเหรอ? แม่ต้องอยากเจอ ปู่กับย่าแน่!”

“งั้นเหรอ? พ่อว่าแม่ไม่ได้อยากเจอนักหรอก” น้ำเสียงไป เย่งติดจะเย็นชา

ตอนนี้ทุ่มครึ่งแล้ว เธอผิดนัดวันเกิดเขาคืนนี้แน่นอนแล้ว อีกอย่างผิดนัดแบบไม่มีข่าวคราวเลยสักนิด! ไม่ใช่แค่ไม่ได้ โทรมาบอก แม้แต่โทรไปก็ยังโทรไม่ติด

เขาเสียเวลารอเธออยู่ร่วมสองชั่วโมง

เธอคงจะลืมเรื่องนัดคืนนี้ของพวกเขารวมทั้งวันเกิดเขาไป เสียสนิท!

ในเวลานี้เธออยู่กับใครกันแน่? มีความสุขนักหรือ? มี

ความสุขถึงขนาดทิ้งนัดที่รับปากเขาไว้ข้างหลังจนหมดสิ้น

ไป๋เย่นิ่งอุ้มเซี่ยต้าไปขึ้นรถแล้วสั่งคนขับให้ออกรถ รถมุ่ง หน้าสู่เขตชานเมืองอันเงียบสงบ ขณะอยู่บนรถ สายตาไปเย่นิ่ง ทอดออกไปนอกหน้าต่างอย่างเย็นชา ไร้ความรู้สึกใดๆ

เซียต้าไปทําปากยื่น “พ่อครับ วันนี้เป็นวันเกิดพ่อ อย่าทำ หน้าบูดสิ เดี๋ยวคนอื่นก็อารมณ์ไม่ดีไปด้วย

“…” ไปเย่นิ่งไม่สนใจเขา ตัวเขาเองอารมณ์เสียสุดๆ แล้ว ยังจะมีเวลาว่างมาใส่ใจอารมณ์เด็กน้อยอย่างเขาที่ไหนล่ะ?
ที่โรงพยาบาล หลังจากสวีเหยียนเข้ารับการตรวจแล้วก็ ถูกจัดให้อยู่ในห้องผู้ป่วย VIP

เซี่ยซิงเฉินนั่งหลบอยู่มุมหนึ่ง รอยแผลที่ข้อเท้าเริ่มตก สะเก็ด พ่อแม่ของสวี่เหยียนกำลังเฝ้าอยู่ข้างเตียง แม่เหยียน สุขภาพไม่ดีนัก ตอนนี้ลูกชายมาทำให้ตกใจก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยใจ ได้แต่ปาดน้ำตาไม่หยุด เซียซิงเฉินอยากเข้าไปปลอบแต่ก็ไม่รู้ จะเริ่มปลอบอย่างไร

เกิดเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ คำปลอบใจใดๆ ก็ไร้ความหมาย

เธอได้แต่ดึงทิชชูส่งไปให้อย่างเงียบๆ แม่สวี่เหยียนมอง เธอแวบหนึ่งก่อนจะถอนใจ “ช่วงที่เขายังไม่ฟื้น หนูก็รีบไปทำ แผลเสียเถอะ ถึงเขาจะสลบอยู่แต่ก็เรียกชื่อหนูไม่ขาดปาก เดี๋ยวฟื้นขึ้นมาเจอหนูเป็นคนแรกจะได้รู้สึกเบาใจขึ้น

คะ”

เซี่ยซิงเฉินส่ายหน้า “แผลหนูไม่ได้ร้ายแรง แค่นี้เรื่องเล็ก พ่อสวี่เหยียนเอ่ยว่า “เรื่องเล็กก็ต้องดู อย่าให้ติดเชื้อ

ท้ายที่สุดเซียซิงเฉินก็ไปตามคำบอก อันที่จริงหลังจากเธอ เลิกกับสวี่เหยียนแล้วก็ไม่ได้เจอหน้าพ่อแม่ของสวี่เหยียนมา หลายปี ตอนแรกเรื่องที่เธอท้อง ทุกคนรู้เรื่องหมด เธอคิดว่าพ่อ แม่ของสวี่เหยียนจะดูถูกเธอเหมือนกับคนอื่นๆ เสียอีก ไม่คิดว่า เจอกันครั้งนี้พวกเขากลับอ่อนโยนต่อเธอเช่นเดิม
นี่ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงมาก ไม่ค่อยกระอักกระอ่วน

ใจนัก

ตอนที่รักษาบาดแผลนั้น เธอนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีนัดกับไป เฉิงจึงได้เงยหน้ามองนาฬิกาบนผนังอีกครั้ง ในใจอุทานว่า “แย่แล้ว”

ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว!

เธอรีบซื้อมือถือออกมา อยากจะโทรไปอธิบายให้เขาฟัง ปรากฏว่าพอหยิบขึ้นมาดู มือถือกลับแบตหมดปิดเครื่องไป

แล้ว

ดูท่าจะต้องยืมที่ชาร์จแบตมาใช้ก่อน

ขณะที่เซี่ยซิงเฉินใช้ความคิดอยู่นั้น จู่ๆ ประตูก็ถูกผลัก ออกมา “คุณเซีย คุณสฟื้นแล้วครับ! คุณรีบไปดูเถอะ!”

“อ้อ! ค่ะ!” เซี่ยซิงเฉินถูกดึงความสนใจไปที่สวี่เหยียนทัน ที ยังไงตอนนี้มือถือก็ไม่มีแบตเธอเลยเก็บมือถือเข้าไปใน กระเป๋าใหม่อีกรอบแล้วรีบวิ่งไปยังห้องผู้ป่วย

สวี่เหยียนฟื้นแล้วก็จริงแต่ยังมีไข้อยู่ สติไม่ได้กลับคืนมา เต็มร้อยขนาดนั้น

แต่พอเห็นเซี่ยซิงเฉินก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาก มือคว้าสะเปะ สะปะในอากาศ เซียซิงเฉินยังไม่ได้สติคืนมาจึงถูกแม่สวี่เหยียน ดึงมือไปสอดไว้ในมือสวี่เหยียน

เขาจับไว้แน่นในทันที
ดูสิ แม่บอกแล้วว่าเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ตอนนี้ลูกแค่ รักษาตัวให้หายก่อน เรื่องอื่นไม่ต้องเป็นห่วง แม่เหยียน ปาดน้ำตาข้างหางตาทิ้ง

เซี่ยซิงเฉินเข้าใจแล้วว่าที่แท้พอเขาฟื้นขึ้นมาก็เป็นห่วง

เธอ

ในใจรู้สึกอบอุ่นซาบซึ้งเป็นอย่างมาก มือเขาเย็นเฉียบ เสียเลือดไปมากเกินราวกับไร้อุณหภูมิ เซียซิงเฉินตบหลังมือ เขาอย่างปลอบโยน “คุณวางใจเถอะ ฉันไม่เป็นไร ไม่ได้บาด เจ็บตรงไหนเลย”

“ขอโทษ” กลีบปากสวีเหยียนแห้งผาก น้ำเสียงอ่อนแรง จนเข้าขั้นร่อแร่ “วันนี้ตอนแรกจะพาคุณไปเยี่ยมพ่อ…

แม้จะพูดก็ยังลำบาก

“คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พักผ่อนเถอะค่ะ หมอบอกว่า

ซี่โครงคุณหักหลายซี่ พรุ่งนี้จะต้องผ่าตัด