ตอนที่ 72 ประธานาธิบดีตกที่นั่งลําบาก

ตอนแรกเซียซิงเฉินไม่อยากจะเตรียมของขวัญอะไรให้เขา ทว่า พอตกบ่ายจู่ๆ กลับไปโผล่ที่ห้างสรรพสินค้า

ที่นี่เป็นห้างแบรนด์เนมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง แต่ละแบ รนด์เนมที่นําเข้ามาล้วนแต่เป็นระดับท็อปของต่างประเทศ เธอ ลองคิดดูแล้วคงซื้อได้แต่เสื้อเชิ้ตเป็นของขวัญให้ไปเย่นิ่ง

ที่จริงแล้วเขาแทบไม่ใส่เสื้อผ้ายี่ห้อพวกนี้เลย ของทุกชิ้น บนตัวเขาตั้งแต่เนกไท กระดุมจนถึงเสื้อผ้ากางเกงมีดีไซเนอร์ ตัดเย็บให้เองทั้งหมด แต่เสื้อผ้าแบบนั้นอย่าว่าแต่เธอไม่มี ปัญญาซื้อเลย ถึงอยากซื้อ ดีไซเนอร์ของเขาก็ไม่มีทางบริการ

ให้เธอได้

เซี่ยซิงเฉินเดินช้อปปิ้งในห้างตามลำพัง ในตอนนี้เอง เสียงมือถือก็ดังขึ้น เห็นหน้าจอขึ้นว่าสวี่เหยียนโทรมา

“ฮัลโหล”

“วันนี้ผมมีงานต้องไปโรงพยาบาลเปียซื้อหย่วนพอดี คุณ จะไปเยี่ยมพ่อคุณไหม?” สวี่เหยียนถาม

“เข้าไปได้เหรอ?”

“ตอนนี้อาการยังถือว่าทรงตัว ผมเข้าไปกับผู้นำท่านหนึ่ง ถึงตอนนั้นให้คุณไปรออยู่ในห้องควบคุมกล้องวงจรปิดสักครู่ก็คงไม่มีปัญหา

“ถ้างั้นก็ดีค่ะ ตอนนี้ฉันไม่มีธุระอะไรพอดี” เชียซิงเฉิน เหลือบมองเวลา ถึงแม้ตอนค่ำจะมีนัดกับไปเย่นิ่ง แต่ตอนนี้เพิ่ง 4 โมงกว่าๆ ยังไม่เย็นมาก ได้ไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลย่อมดี แน่นอน

“คุณอยู่ไหน? ผมจะไปรับคุณ

เซียซิงเฉินไม่ได้บ่ายเบี่ยง เธอบอกที่อยู่เขาไปตรงๆ ที่นี่ อยู่ใกล้กับสำนักงานประธานาธิบดีมากและยังเป็นทางผ่านไป เป่ยซือหย่วนพอดีจึงไม่เป็นการเสียเวลาทั้งสองฝ่าย

เธอวางสายแล้วก็เข้าไปในร้านค้าหนึ่ง เสื้อเชิ้ตในนี้ส่วน ใหญ่เน้นสีขาวดำเป็นหลัก แบบเรียบง่ายสุภาพแต่เนื้อผ้าใส่ สบาย

เธอถูกใจเสื้อสีดำตัวหนึ่งตั้งแต่แวบแรก ราคาบนป้ายไม่

น้อยเลย เท่ากับเงินเดือนเธอหลายเดือน

หญิงสาวหยิบเสื้อมาไว้ในมือ ขณะกำลังจะให้พนักงาน บริการใส่ถุงอยู่นั้น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยดังมาจากภายนอก

“จะนัดเธอสักครั้งยากมาก พวกเราสองคนเพิ่งเจอกันครั้ง แรกหลังจากกลับจากเมืองนอกสินะ!”

เซี่ยชิงคงนั่นเอง

เซียซิงเฉินเงยหน้ามองออกไปโดยอัตโนมัติ ก็เห็นเธอกับ หญิงสาวคนหนึ่งกำลังจูงมือกันเข้ามา
และหญิงสาวคนนั้น ไม่นึกว่าเป็น…

“กลับมาก็มีเพื่อนหลายคนอยากเจอเลยยุ่งมากๆ คนที่ ตอบเซีย งดง ก็คือซ่งเหวยอี

เซียซิงเฉินแปลกใจมาก เธอนึกไม่ถึงว่าจู่ๆ เซี่ยงคงกับ ซึ่งเหวยจะรู้จักกัน โลกช่างกลมดีแท้

เธอไม่ได้สนใจอีก รีบหยิบเสื้อผ้าส่งให้พนักงานนำไปคิด เงิน เซี่ยงคงเห็นแผ่นหลังเธอจากหางตาก็จำได้ว่าเป็นเธอ ดวงตาฉายแววดีใจ

เจอกันที่ไหนไม่เจอจริงๆ

มิหนำซ้ำเธอยังอยู่กับซึ่งเหวย พอดี

“เหวย พวกเราเข้าไปดูร้านนี้กันเถอะ เธอจะเลือกของ

ขวัญวันเกิดให้แฟนไม่ใช่เหรอ?” “ร้านแบบนี้มีอะไรน่าดู? แฟนฉันไม่ใส่เสื้อผ้าแบรนด์

ประเภทนี้อยู่แล้ว” ซึ่งเหวยปรายตามองอย่างดูถูกสุดๆ

เสื้อผ้าที่พวกเขาสวมล้วนแต่สั่งตัดอย่างดี ถึงจะเป็นสินค้า แบรนด์เนมก็เป็นเสื้อผ้าจากในพิพิธภัณฑ์มาดัดแปลงให้ดีก่อน พวกเขาถึงจะใส่ เพื่อไม่ให้กับคนอื่น

เซี่ยซิงเฉินที่อยู่ในร้านได้ยินคำพูดของซ่งเหวย ก็รู้ว่าคน ที่เธอเรียกว่า ‘แฟน’ หมายถึงไปเย่นิ่งแน่นอน จู่ๆ ก็รู้สึกว่าการ ที่ตัวเองเลือกเสื้อเชิ้ต ให้เขาดูโง่เขลาและน่าขันยิ่งนัก

“คุณคะ เสื้อผ้านี้ฉันไม่เอาแล้ว
เธอบอกพนักงานบริการ

“พี่คะ ทำไมถึงไม่เอาแล้ว?” เซียซึ่งคงอ้าวมาจากด้าน หลังแล้วเอ่ยแทรก คว้าเสื้อเชิ้ตตัวนั้นมาไว้ในมือพลางมองเล็ก น้อยก่อนจะดูไซส์เสื้อ “พี่คงไม่ได้ซื้อเสื้อตัวนี้ให้แฟนพี่ที่ฉลอง วันเกิดวันนี้เหมือนกันหรอกนะ?”

ตอนแรกซึ่งเหวย ไม่อยากดูร้านนี้ ทว่าพอหันหน้ากลับไป มองก็เจอกับเซียซิงเฉิน

เห็นแวบแรกแค่รู้สึกคุ้นหน้า ชั่วแวบต่อมาก็นึกออกอย่าง รวดเร็วว่าเธอคือผู้หญิงคนนั้นที่เคยพบที่ทำเนียบ ประธานาธิบดี

“เซี่ยงคง เขาเป็นอะไรกับเธอเหรอ?”

“เธอน่ะ…” เซี่ยงคงยิ้มเล็กน้อย เดินตรงไปดึงมือเซี่ยง เฉินอย่างสนิทสนม “เธอเป็นพี่สาวฉัน ที่สำคัญเธอรู้ไหมว่าตอน นี้พี่สาวฉันพักอยู่ที่ไหน?”

เซียซิงเฉินขมวดคิ้ว ดึงมือเธอออกด้วยใบหน้าเย็นชา มองซ่งเหวยอีแวบหนึ่งอย่างเรียบเฉย ดูท่าทางไปเย่นิ่งจะตกที่ นั่งลําบากแล้ว

ทว่าจะตกที่นั่งลำบากหรือไม่มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?

ยังไงเขาก็เป็นคนให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในทำเนียบ ประธานาธิบดี เธอก็ไม่กลัวซ่งเหวยอีหรอก

กับไป๋เย่ฉิงนั้น ในใจเธอรู้สึกเคียดแค้นโดยไม่สามารถอธิบายได้ ก็เลยรู้สึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ช่างมัน เธอจึงไม่กลัว เซี่ยชิงคงจะแฉตัวเองต่อหน้าซึ่งเหวย

“ฉันรู้ว่าเธอพักที่ไหน ไม่ใช่ทำเนียบประธานาธิบดีหรอก เหรอ?” ซึ่งเหวยมองปราดไปที่เซี่ยซิงเฉิน

เซี่ยงคงตกใจจนอ้าปากค้าง “เธอรู้?”

“ฉันเคยเจอเธอที่ทำเนียบประธานาธิบดี” ซึ่งเหวยไม่ ใส่ใจ เซี่ยซิงคงมองซ่งเหวยซ้ำๆ เธอรู้เรื่องความสัมพันธ์ของ เซียซิงเฉินกับประธานาธิบดียังใจเย็นขนาดนี้ได้ ดูไม่เข้ากับ นิสัยเธอแต่ก่อนเลยจริงๆ

“เสื้อตัวนี้สวยมาก ให้ฉันดูหน่อย” ซึ่งเหวยไม่เข้าใจ เจตนาของเซี่ยงคงในตอนนี้เลยสักนิด แต่กลับถูกเสื้อเชิ้ตใน มือเซี่ยซิงเฉินดึงความสนใจไปอย่างรวดเร็ว เธอสังเกตอย่าง ละเอียด “ยังไงของขวัญที่ฉันสั่งทำก็มาไม่ทันวันนี้อยู่แล้ว ซื้อ เสื้อเชิ้ตสักตัวให้เขาก่อนดีกว่า เซี่ยงคง เธอว่าตัวนี้เป็นยัง ไง?”

“สวยดีนะ ให้แฟนเธอเหมาะที่สุด แต่ว่าเสื้อนี้พี่สาวฉัน

ถูกใจก่อนแล้ว”

“เธอถูกใจแล้วยังไง? เธอมีปัญญาซื้อเหรอ?” ซึ่งเหวย เอ่ยประโยคฉีกหน้าเธอ เซียซิงเฉินยังไม่ทันพูดอะไร เธอก็หัน หน้าไปพูดกับพนักงานบริการว่า “ร้านพวกคุณมีเสื้อผ้าแบบ เดียวกันนี้กี่ตัวฉันเหมาหมด เหลือไว้แค่ตัวนี้ ตัวอื่นเอาไปเผา ทิ้งให้หมด”
“…” ช่างกล้าพูดเสียจริง

เซียซิงเฉินเพียงรู้สึกขบขัน

“เสื้อตัวนี้เป็นแบบลิมิเต็ดค่ะ ร้านเราเหลือแค่ตัวนี้ตัวเดียว แล้วจริงๆ” พนักงานบริการอธิบาย

ตอนแรกเซียซิงเฉินไม่อยากได้แล้ว แต่ตอนนี้กลับหยิบ บัตรส่งให้อีกฝ่าย “กรุณาช่วยคิดเงินให้ฉันด้วยค่ะ ตกลงฉัน เอาเสื้อตัวนี้”

“ได้ค่ะคุณ” พนักงานบริการสนใจแค่รับบัตร ทั้งสองคน ใครจะเอาไม่มีอะไรต่างกันสำหรับเธอ

“เซียซิงเฉิน เธอหมายความว่าไง?” ซึ่งเหวย ชักสีหน้า เธอตอบอย่างเรียบเฉย “ฉันมีปัญญาซื้อ แล้วก็ชอบมาก ก็ เลยซื้อ หมายความอย่างนี้แหละค่ะ

“ฉันไม่อนุญาตให้คุณขายให้เธอ!” ซึ่งเหวยมอง พนักงานบริการด้วยสายตาเยือกเย็น แสดงท่าที่เย่อหยิ่งและ อวดดีแบบคุณหนูผู้ร่ำรวย “ฉันให้ราคาสิบเท่า ขายเสื้อตัวนี้ให้ ฉัน!”

อีกฝ่ายค่อนข้างลำบากใจ “ขอโทษด้วยนะคะคุณ ร้านเรา มีกฎห้ามรับเงินเกินจากลูกค้าโดยพลการ เสื้อตัวนี้ราคาเท่าไร เราก็ขายได้ในราคาเท่านั้น

“พี่คะ ฉันว่านะ พี่ไม่ต้องยึดติดกับเสื้อตัวนี้หรอก เสื้อตัวนี้ เหมาะกับซ่งเหวยอีแต่แรกแล้ว พี่ดันทุรังซื้อไป กลัวว่าจะเป็นการไม่รู้จักประมาณตน กลายเป็นเรื่องน่าหัวเราะก็จะ อับอายเสียเปล่าๆ”

คำพูดเชยชิงคงแฝงนัยลึกซึ้ง เซี่ยซิงเฉินไม่ใช่ว่าฟังไม่

เข้าใจ เธอจ้องมองเซี่ยงคงอย่างเย็นชา “ฉันจะทำเรื่องน่า หัวเราะหรือเปล่าก็ยังไม่แน่ แต่ฉันเห็นว่าตอนนี้เธอน่ะกลาย เป็นตัวตลกไปแล้ว กว่าจะได้กลับมาทำงานไม่ใช่เรื่องง่าย หรือ เธอกลัวเหนื่อย อยากหยุดพักอีกแล้วเหรอ?”

คำพูดนี้ข่มขู่กันอย่างเปิดเผย เซียซิงคงโกรธจนหน้า ซีดเผือด

ซึ่งเหวย ไม่เข้าใจว่าพวกเธอสองพี่น้องใบปริศนาอะไร กันอยู่ เลยได้แต่เร่งพนักงานบริการอย่างหมดความอดทน “ยัง มัวยืนอึ้งอยู่ตรงนี้ทำไม เอาเสื้อไปใส่ถุงให้ฉันสิ!