ตอนที่ 71 มีเธออยู่แสนสบายใจ

เขาหลับไปจริงๆ ตั้งแต่ยังไม่ครบนาทีด้วยซ้ำ ดูท่าทางคง เหนื่อยสุดๆ จริงๆ

ในใจเซี่ยซิงเฉินบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร อย่างที่เขาว่า กันว่ายิ่งสูงยิ่งหนาว เขายิ่งยืนอยู่สูงก็ยิ่งต้องอยู่ในสภาวะ จํายอมและเหน็ดเหนื่อย

ดังนั้นผู้ชายแบบนี้คงต้องการผู้หญิงสักคนที่แบ่งเบาภาระ ทั้งหมดนี้ของเขาได้จริงๆ ล่ะมัง…

ซ่งเหวย จะใช่คนคนนั้นไหม?

พอนึกถึงเธอขึ้นมาแววตาของเซียซิงเฉินก็หมองลง ทว่า เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอควรคิด หญิงสาวสั่นศีรษะเล็กน้อย สลัดความรู้สึกสับสนวุ่นวายเหล่านั้นออกไป หยิบเสื้อนอกที่เขา ถอดไว้ด้านข้างมาคลุมร่างเขาไว้อย่างระมัดระวัง

ไป๋เย่นิ่งกึ่งหลับกึ่งตื่น เขากุมมือเธอแนบอก

ใต้ฝ่ามือนั้นคือหัวใจเขาที่เต้นอย่างทรงพลัง ในใจเซียซึ่ง เฉินกระเพื่อมไหวดุจระลอกคลื่น เนิ่นนานทีเดียวที่สายตาจับอยู่ ที่ใบหน้าสงบนิ่งและผ่อนคลายของเขาจนยากที่จะถอดถอน

สิบนาทีผ่านไป เซี่ยซิงเฉินจำต้องปลุกเขา
ไปเฉิงตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วลุกจากตักเธอขึ้นนั่ง เสื้อผ้าไถลตกจากตัวเขาลงบนพื้นพรม เซียซิงเฉินก้มตัวลงไป เก็บขึ้นมา

“คุณไปล้างหน้าสักหน่อยเถอะ

ในตอนนี้เองเหลิงเฟยเข้ามาจากภายนอก “ท่านครับ”

“มีอะไร?”

เหลิงเฟยมองเซี่ยซิงเฉินแวบหนึ่งด้วยความลังเล เธอเป็น คนฉลาดจึงรีบลุกขึ้น “ฉันลงไปก่อนนะคะ”

“มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะ ที่นี่ไม่มีคนนอก” ไปเย่งเอ่ย

เหลิงเฟยจําต้องพูดออกมา “คุณซ่งมาแล้วครับ”

” ” ไปเยถึงชะงัก ถลึงตาใส่เหลิงเฟยอย่างดุดัน เห ลิ่งเฟย ใช้สายตาร้องขอความเป็นธรรม ท่านประธานาธิบดีให้ เขาพูดเองนะ!

พอได้ยินสองคำที่ว่า “คุณซ่ง ฝีเท้าของเซียซิงเฉินก็ยิ่ง ก้าวเร็วขึ้น ไปเย่นิ่งมองแผ่นหลังนั้นพลางขมวดคิ้ว “เซียซึ่ง เฉิน!” เธอทำเป็นแค่ไม่ได้ยินแล้วเดินออกไป

เหลิงเฟยยื่นมือออกมาขวางไว้ “คุณเซีย ท่านเรียกคุณครับ”
“เอ๋? หม? เรื่องอะไร?” เธอแกล้งทำเป็นเพิ่งรู้เรื่องเอาตอน นี้ก่อนจะหันกลับไป แววตาไปเฉิงจับอยู่บนใบหน้าเธออย่าง ลังเล เขาลุกขึ้นจากโซฟา “คืนพรุ่งนี้เคลียร์ตารางงานให้ว่าง ผมมีเรื่องสำคัญต้องการพบคุณ

เรื่องสำคัญที่เขาว่าไว้คือเรื่องอะไร เชียซิงเฉินเดาไม่ออก แต่พรุ่งนี้ถึงจะเป็นวันเกิดเขาจริงๆ คิดว่าอาจจะอยากให้เธอ และลูกฉลองวันเกิดจริงๆ เป็นเพื่อน

เซียซิงเฉินมาถึงชั้นล่างก็ทุ่มเทกับงานอีกครั้ง ทว่ามักจะ เสียสมาธิอยู่ตลอด เธอติดตามรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการ คลังและข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ท่านอื่นๆ ไปที่ห้องโถงรอง จึงไม่ ได้เจอไปเย่นิ่งและไม่เห็นซึ่งเหวย

ตอนช่วงพักเบรค เธอออกจากห้องโถงรองมาพักหายใจ ไม่นึกว่าจะได้เจอสวี่เหยียน

“สบายดีไหม? เป็นหวัดหายสนิทหรือยัง?” สวี่เหยียนถือ น้ำผลไม้มาให้เธอพลางถาม

เธอพยักหน้า “หายสนิทเร็วเชียวล่ะ วันนั้นต้องขอบคุณ คุณจริงๆ”

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก” สวี่เหยียนยิ้มน้อยๆ

ทั้งสองคนยืนพิงระเบียงยาว บริกรเดินไปเดินมาด้วย ฝีเท้าเร่งรีบแต่กลับดูคึกคัก เสียดายก็แต่ในชั่วขณะนั้นทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกัน สวี่เหยียนมีคำพูดมากมายที่อยากจะบอก ทว่าไม่รู้ควรเริ่มเอ่ยปากจากตรงไหน ตอนที่เซี่ยซิงเฉินดื่มน้ำ ผลไม้หมดและเตรียมกลับไปที่ห้องโถงรอง จู่ๆ สวี่เหยียนก็เอ่ย เสียงเบา “คุณซ่งก็มาด้วย คุณรู้ไหม?”

ใจเธอกระตุกวูบ ทำได้เพียงแกล้งไม่เข้าใจ “คุณซ่งไหนเห รอ?”

“เมื่อกี้เพิ่งเต้นรำจังหวะวอลซ์กับท่านประธานาธิบดีอยู่ใน ห้องโถง งดงามมาก สวี่เหยียนมองเธอ “คนทั้งงานปรบมือให้ บอกว่าพวกเขาเหมาะสมกันมาก

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกเพียงว่าน้ำผลไม้ที่ดูดเข้าไปในปาก ช่างขมปรานัก ผ่านไปครู่ใหญ่จึงได้เงยหน้าขึ้นยิ้มกับสบู่เหยียน “น่าเสียดายนะ ฉันทำงานอยู่ด้านในก็เลยพลาดการเต้นรำที่ งดงามขนาดนั้น”

แววตาสวี่เหยียนเข้มขึ้นเล็กน้อย แต่อไปต้องมีโอกาสอีก แน่นอน คุณน่าจะรู้ดีกว่าผม….”

เขาชะงักไปเล็กน้อยแล้วกล่าวเสริมขึ้นอีกประโยค “พวก

เขากำลังจะแต่งงานกัน

รอยยิ้มบนใบหน้าเซียซิงเฉินไม่ได้จางลงไป เพียงแต่วาง แก้วในมือลงบนถาดที่บริกรคนหนึ่งเดินถือผ่านมาอย่างแผ่ว เบาแล้วเอ่ยว่า “ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ข้างในยุ่งมาก ฉันมีเวลา พักแค่นาทีเดียว คุณก็ไปทำงานต่อเถอะ

นัยน์ตาเข้มลึกของสวี่เหยียนยิ่งทวีความซับซ้อน เขามองแผ่นหลังเธอที่กำลังหันกลับไป ยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่ามันติดอยู่ที่ปากพูดไม่ออกเลยสักคำเดียว

เขาเพียงไม่อยากให้เธอเป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟ และยิ่ง ไม่อยากให้เธอล้มลงจนร่างแหลกเหลว

ทว่าขณะนี้เขายังมีสิทธิ์เตือนเธอเสียที่ไหนกัน?

เซียซิงเฉินรู้สึกว่าคืนนี้ผ่านไปด้วยความทุกข์ทรมานอย่าง ไม่เคยเป็นมาก่อน หลังจากผ่านช่วงฝึกงานแล้ว งานปริมาณ เท่านี้ต่อไปคงมีอยู่ตลอด เธอเตรียมใจไว้นานแล้ว แต่คืนนี้ กลับทนแทบไม่ไหว

ตัวเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด

เธอรู้สึกอึดอัดบริเวณหน้าอกตลอด จนกระทั่งทำงานเสร็จ ออกมาจากห้องโถงใหญ่รัฐสภาแล้ว อยู่ในที่ที่มีลมพัด ความ รู้สึกอึดอัดที่หน้าอกนั้นก็ยังไม่หายไป

คือเว่ยยังถามว่า “ดีกป่านนี้แล้วจะถือโอกาสไปพักกับฉัน สักคืนไหม”

“อย่าเลยดีกว่า กลิ่นเหล้าทั้งตัวต้องกลับไปอาบน้ำสักหน่อย”

ฉือเว่ยยังไม่ได้พูดอะไรอีก ทั้งสองคนจึงโบกรถกลับเลย ตอนที่เซี่ยซิงเฉินกลับถึงทำเนียบประธานาธิบดีนั้นเป็น เวลาดึกมากแล้ว พ่อบ้านและคนอื่นๆ ยังคงรออยู่ที่ห้องโถง
เธอถอดเสื้อนอกออกก็มีคนรับใช้มารับไปถืออย่าง รวดเร็ว เธอถามว่า “คุณชายน้อยหลับแล้วยัง?”

“หลับไปนานแล้วค่ะ”

“งั้น..” เธอเงยหน้ามองไปยังชั้นบนแวบหนึ่ง “เขากลับมา

หรือยัง?”

“ท่านบอกว่าคืนนี้จะไม่กลับค่ะ

“…อ๋อ”

เซียซิงเฉินไม่ได้ถามอะไรอีก เพียงแต่เดินขึ้นไปชั้นบน ค่า พูดเหล่านั้นที่สวี่เหยียนบอกเธอในคืนนี้ดังสะท้อนอยู่ในสมอง

เป็นเวลานาน

พวกเขาจะแต่งงานกัน…

ใช่แล้ว ต่อไปพวกเขาจะแต่งงานกัน…

เธออาบน้ำเสร็จ นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงเนิ่นนาน อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

วันต่อมา

รุ่งเช้าเธอทานอาหารเช้าเป็นเพื่อนลูก

ดวงตากลมโตสดใสมีชีวิตชีวาของเซี่ยต้าไปจ้องเธออยู่ เป็นเวลานานจนเธอรู้สึกตัว “ไม่กินข้าวดีๆ ล่ะ มองแม่ทำไม?”

“แม่อารมณ์ไม่ดี”
“..เปล่านะ”

“ผมดูออกหมดแหละ”

“ไม่มีจริงๆ” เซียซิงเฉินไม่อยากยอมรับว่าตัวเองอารมณ์ ไม่ดี เธอจะอารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไรกัน?

เซี่ยต้าไปหยิบซ้อนมากโจ๊ก “ผู้หญิงปากแข็งไม่น่ารัก เลย คิดว่าผมเป็นเด็กสามขวบอีกแล้ว

เซี่ยซิงเฉินบีบติ่งหูเล็กนุ่มนิ่มของเขา “แม่รู้ว่าลูกไม่ได้อายุ สามขวบ ลูกกำลังจะครบห้าขวบแล้ว

“วันนี้วันเกิดเสียวไป เรื่องของขวัญแม่คิดออกแล้วยัง?”

เซี่ยต้าไปถาม

“เขามีครบทุกอย่าง คงไม่สนใจหรอกว่าแม่จะให้ของขวัญ หรือเปล่า ฉะนั้นแค่อวยพรสุขสันต์วันเกิดก็พอ”

“ทําแบบขอไปทีสุดๆ” เซี่ยต้าไปไม่กล้าเห็นด้วย “พ่อ

ต้องโกรธแน่”

“โกรธก็โกรธไป ช่างเขาเถอะ” ท่าทางเธอไม่รู้ร้อนรู้

หนาว

เซียตาไปมองเธออย่างเคลือบแคลง จากนั้นก็เอ่ยขึ้น อย่างมั่นใจว่า “ที่แม่อารมณ์ไม่ดีเกี่ยวกับเสี่ยวไปใช่ไหม?”

“…ไม่ใช่”

“ทะเลาะกับเสี่ยวไปล่ะสิ อย่าหลอกผมเลย ผมดูออกแหละ”

“กินเสร็จแล้วก็รีบไปล้างมือ ต้องไปเรียนแล้ว” เซียซิงเฉิ นวางซ้อนส้อมลงแล้วอุ้มลูกลงจากเก้าอี้เด็ก เซียต้าไปแลบลิ้น เห็นสีหน้าของเธอเข้าก็ไม่กล้าเข้าอีก ยังไงเขาก็ดูออกว่าวันนี้ หม่ามีอารมณ์ไม่ดีสุดๆ จริงๆ