ตอนที่ 68 สุนัขบ้านใครเห่า

เพียงแวบเดียวก็ทำให้เซี่ยงคงหวาดกลัวจนใจเต้นรัวราวกับ ตีกลองและไม่กล้าสบตาในทันที

ความยโสโอหังเมื่อครูพลันหายไป เธอเอ่ยอย่าง ตะกุกตะกักว่า “ท่าน…ท่านประธานาธิบดี

คนที่มีท่าทีแตกต่างจากเธอโดยสิ้นเชิงคือเซียซิงเฉิน พอ เขาปรากฏตัวขึ้น จู่ๆ เธอกลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก คำ พูดแทงใจเหล่านั้นของเซี่ยซิงคงเมื่อครู่ทำให้เธอโมโหจน อยากจะฟาดหน้าคน แต่ชั่วพริบตาที่เจอเขาความขุ่นเคือง ทั้งหมดก็มลายไปสิ้นราวกับปาฏิหาริย์

“เหลิ่งเฟย!” ไปเยฉิงตะโกน

“อยู่นี่ครับ!” เหลิ่งเฟยก้าวออกมาก้าวหนึ่ง

ไปเย่นิ่งดึงเซียซิงเฉินขึ้นมาจากเก้าอี้หวาย แล้วพาเอา แขนขาเก้งก้างของตัวเองนั่งลงตรงนั้น เขารั้งร่างเซียซิงเฉินเข้า มากอดไว้บนตักอย่างใกล้ชิด ก่อนจะเอ่ยว่า “รู้ไหมว่าจะรับมือ กับสุนัขที่กัดคนไปทั่วแถมยังใช้สันดานเดิมไม่เปลี่ยนได้ยัง ไง?”

เซี่ยซิงเฉินใจเต้นระรัว นั่งอยู่บนตักเขาโดยไม่กล้าแม้แต่ จะขยับตัว
เหลิงเฟยรีบพยักหน้า “เรื่องนี้ผมรู้ดี ถอนฟันทิ้งเสียสุนัข จะไม่กัดคน แล้วก็วางยาให้มันเป็นใบ้ก็จะหยุดร้องไปเอง

เซี่ยซิงคงตกใจจนถอยหลังไปสองสามก้าว รู้สึกหนาวยะ เยือกทั่วร่าง

สีหน้าไปเยถึงไม่ผ่อนคลายลงแม้แต่น้อย เขาทำเพียงหัน

หน้าไปมองฟู่เฉิน “หมอฟู มียาพิษไหม?”

“พกติดตัวอยู่แล้วครับ” เฉินเอ่ยพลางล้วงกระเป๋า

เซี่ยงคงตกใจจนเข่าอ่อน อีก “โครม เดียวก็คุกเข่าลง ตรงหน้าเซียซิงเฉิน “พี่คะ ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว…ฉัน…ฉันไม่ ได้ตั้งใจจะว่าพี่ ฉันแค่ดึง…พี่ช่วยเห็นแก่ที่ฉันรักพี่สวี่เหยีย นมากขนาดนั้นเถอะ ให้ท่านประธานาธิบดีปล่อยฉันไป…ปล่อย ฉันไปคราวนี้…ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว

สภาพเยี่ยชิงคงเช่นนี้ เซียซิงเฉินเห็นเข้าก็ได้แต่รู้สึกขบขัน เป็นอย่างมาก สงสารไม่ลงจริงๆ

คือเว่ยยังเป็นคนตรงไปตรงมาแถมยังปากไว “ตอนนี้เธอ รู้จักร้องขอความเมตตาแล้ว ความมั่นใจที่ด่าชิงเฉินเมื่อกี้นั่น หายไปไหนแล้ว? เซี่ยงคง เธอทำให้ฉันได้เปิดหูเปิดตาจริงๆ ตอนนี้สวี่เหยียนทิ้งเธอเพราะซิงเฉิน นั่นพิสูจน์ได้ว่าเขาไม่ได้ ตาบอดเสียทีเดียว”

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกแค่ว่าเจ็บตรงเอว เธอเจ็บจนร้องออกมา หนึ่งแล้วดึงมือเขาออก ครวญครางเสียงแผ่ว “เจ็บ…
ทำไมจู่ๆ คนคนนี้ถึงบีบตัวเองเสียแน่น

“ทนสิ!” ไปเยฉงพ่นออกมาสองคำด้วยความหงุดหงิด

เซี่ยชิงเฉินไม่ชอบท่าทางหยิ่งยโสของเขาเอาเสียเลย เธอ โมโหจนถึงกับจ้องเขาเขม็ง

“ลองจ้องต่อดูสิ!” เขาบีบเข้าที่เอวเธออีก

การโต้ตอบกันไปมาของทั้งสองคนตกอยู่ในสายตาคน รอบข้าง ดูเหมือนการแกล้งด่าเพื่อหยอกเย้ากันเสียมากกว่า

เฉินจนปัญญา แล้วที่บอกไปว่าทั้งสองคนต้องอยู่ให้

ห่างกันล่ะ? นี่ยังไม่ทันไรก็ไปขลุกอยู่ด้วยกันอีกแล้ว!

“ท่านครับ คนที่นั่งคุกเข่าอยู่นี่จะให้วางยาพิษไหมครับ?” ฟู่เฉินถาม อย่าเอาแต่นึกจะหยอกเย้ากัน

ไปเยฉิงมองไปที่เชียซิงเฉิน “คนในครอบครัวคุณ คุณ

ตัดสินใจแล้วกัน”

เซี่ยซิงเฉินลำบากใจเล็กน้อย “ปล่อยเธอไปเถอะ”

สุดท้ายเซี่ยงคงก็ถูกลากออกไปอย่างหมดสภาพ เธอเข้า มาด้วยท่าทีระรานแต่สุดท้ายต้องออกไปอย่างหมดสภาพแบบ นี้ อย่างน้อยๆ ก็รู้สึกสะใจ

เซี่ยซิงเฉินรู้ดีว่าเพราะเห็นแก่หน้าไปเย่นิ่ง แม้ภายนอกจะ ดูไม่พอใจเขามากแค่ไหน แต่จริงๆ แล้วในใจรู้สึกซาบซึ้งมาก เธอไม่ใช่คนไม่รู้จักแยกแยะชั่ว
ไปเยถึงตีหน้าขรึม “ถ้าผมไม่มา คุณคิดจะปล่อยให้เธอด่า ต่อไปเรื่อยๆ?”

นัยน์ตาราวคลื่นซัดสาดของเซี่ยซิงเฉินมองเขาอยู่ “แต่…คุณก็มาแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เขามาแล้ว เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูก…

ความรู้สึกที่รู้ว่ามีใครคนหนึ่งคอยเข้าข้างตัวเองอยู่ ช่างดี

เหลือเกิน…

แววตาเขาพลันเข้มขึ้น ประกายลึกลับพิเศษบางอย่าง กําลังเต้นระริก

ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จริงๆ เหรอว่าเวลาพูดแบบนี้มันเป็นการ ออดอ้อนชัดๆ! เธอยิ่งไม่รู้ว่าเวลาเธอออดอ้อนนั้นร้ายกาจ ขนาดไหน!

ไปเยถึงรู้สึกแค่ว่าลำคอแห้งผากเล็กน้อย อุณหภูมิที่ฝ่ามือ

ก็สูงขึ้น

ฟูเฉินกระแอมหนึ่งครั้ง เอ่ยแทรกขึ้นอย่างไม่รู้กาลเทศะ “ทั้งสองคน โปรดจำไว้ตลอดว่าพวกคุณสองคนเป็นผู้ป่วย…ผู้ ป่วยพิเศษ รับปากผมว่า ในช่วงเวลาพิเศษเช่นนี้จะทำตัวให้ สมกับเป็นผู้ป่วย ได้ไหม?

พอถูกเตือนเช่นนี้เซี่ยซิงเฉินก็อายจนหน้าแดงก่ำ

เพิ่งนึกได้ตอนนี้เองว่าตัวเองถูกเขากอดไว้ในตัก ท่ามกลางสายตาผู้คนมาตลอด เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วรีบลุกขึ้น รู้สึกกระอักกระอ่วนจนไม่กล้ามองตาเขาอีก ใจก็เต้น ระรัวไม่เป็นจังหวะ

ไปเฉิงลุกขึ้นตาม เขาไม่รอช้า เดินพลางเอ่ยปากพลาง อย่างเยือกเย็น “หมอฟู คนจืดชืดอย่างคุณ ภรรยาไม่ทะเลาะ ขอหย่าเอาเหรอ?”

ประโยคเดียวลอยเข้าหูฉือเว่ยยังเช่นนี้ เธอตะลึงอยู่ตรง นั้น ใบหน้าเล็กขาวซีดเล็กน้อย มือที่ตกอยู่ข้างกายกำแน่น โดย ไม่รู้ตัว

ฟู่เฉินไม่ต่อคำท่านประธานาธิบดี กลับมองฉือเว่ยยัง แวบหนึ่งด้วยแววตาซับซ้อน แต่เธอกำลังตกอยู่ในห้วงความ คิดของตัวเองเนิ่นนานโดยไม่ได้สติกลับมา

รอจนคนอื่นเดินไปไกลแล้ว แววตาเซียซิงเฉินจับสังเกต อยู่ที่ร่างฉือเว่ยยังครูใหญ่ เห็นเธอยังคงนิ่งอึ้งจึงโบกไม้โบกมือ “ฉือเว่ยยัง คิดอะไรน่ะ?”

“กำลังคิดเรื่องเธอกับท่านประธานาธิบดี” เธอได้สติกลับ มาแล้วเลยฝืนยิ้มออกมานิดหนึ่ง แต่อดทอดถอนใจไม่ได้ “อิจฉาพวกเธอจัง”

“อิจฉาพวกเรา?”

เซี่ยซิงเฉินงุนงงไปหมด “พวกเรามีอะไรน่าอิจฉา

ฉือเว่ยยังหอบผ้าห่มบางบนเก้าอี้หวายขึ้นมาให้เธอ ทั้ง สองคนกำลังเดินเคียงกันออกไปข้างนอก “ฉันดูออกหมดแหละท่านประธานาธิบดีรู้สึกพิเศษกับเธอ ฉันสวี่เหยียนน่ะ เธอก็เลิก คิดได้เลย ชอบเขายังไงก็สู้ชอบคนตรงหน้านี้ไม่ได้ ที่สำคัญคือ เขาดีกับเธอมากขนาดนี้ เมื่อกี้ต่อหน้าเซียซึ่งคง โอ้โห ให้ เกียรติขนาดไหน เลือดเย็นจนชิงคงไม่กล้ารังแกเธออีกต่อไป แล้ว”

“ชอบเขา?” เซียซิงเฉินไตร่ตรองอยู่ชั่วขณะแล้วชำเลือง มองเขาอย่างขมขื่น “เธอคิดว่าฉันจะอาจเอื้อมไปชอบเขาได้ จริงๆ เหรอ?”

“ทำไมจะไม่ได้? ถึงฉันไม่ได้บอกว่าเขารักเธอเข้าแล้วแน่ๆ

แต่ว่าเขาดีกับเธอขนาดนี้ ต้องชอบเธออย่างแน่นอน

“งั้นถ้าตอนนี้เป็นเธอ…ทั้งๆ ที่รู้ว่าการชอบคนคนนั้นก็ เหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ พวกเธอไม่มีทางลงเอยกันได้ ถ้า เป็นอย่างนั้นเธอจะยังอาจเอื้อมไปชอบเขาไหม?” เซียซิงเฉินยัง ไม่ลืม คุณซ่ง คนนั้นและไม่ลืมความแตกต่างทางสถานะระ หว่างไปเฉิงกับเธอ

เธอพยายามครองสติอย่างดีที่สุดมาโดยตลอด

พอเธอถามออกมา คือเว่ยยังก็เหมือนโดนฮุคด้วยหมัด สีหน้าพลันนิ่งขรึมไปถนัดตา เธอเอ่ยเพียงว่า “ถ้าถูกลิขิตไว้แต่ แรกแล้วว่าลงเอยกันไม่ได้ ฉันไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองไปรัก เขาเป็นอันขาด…”

ความรู้สึกที่ไม่สามารถจูงมือไปด้วยกันได้เช่นนั้นเจ็บปวด เกินไป…เจ็บปวดจนทำให้เธอไม่อาจหาญพอที่จะสัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’ ได้ง่ายๆ อีกชั่วชีวิต

เธอชะงักไปชั่วขณะ นัยน์ตางดงามของเธอเอ่อล้นด้วย ความสิ้นหวัง “ถ้ารักเขาแล้วจริงๆ ฉันยอมควักหัวใจตัวเอง ออกมาแล้วลืมเขาออกไปซะ

แต่ละถ้อยคำล้วนเจ็บปวด ทว่าก็เด็ดขาดเช่นกัน

เซียซิงเฉินอดมองเธอไม่ได้ ตัวเองไม่ได้รู้สึกไปเองใช่ไหม ว่าวันนี้คือเว่ยยังดูค่อนข้างจะผิดปกติ

ฉือเว่ยยังอยู่ที่ทำเนียบประธานาธิบดีไม่นานนัก เธอกำชับ ให้เซียซิงเฉินพักผ่อนมากๆ แล้วก็กลับไปตามลำพัง

ทำเนียบประธานาธิบดีแห่งนี้อยู่ห่างไกลมาก ไม่อนุญาต ให้รถข้างนอกผ่านเข้ามา จึงเข้าออกค่อนข้างลำบาก ยังดีที่ ทำเนียบจัดคนขับรถไว้ให้