ตอนที่ 63 ชอบคิดเข้าข้างตัวเอง

“คุณเซีย อาหารของคุณ…อ๊ะ ขอโทษค่ะ….ขอโทษค่ะท่าน ประธานาธิบดี ฉันไม่ทราบว่าท่านอยู่ด้วย ฉันจะรีบออกไปเดี๋ยว นี้” คนรับใช้ที่สวมผ้าปิดปากเดินเข้ามาเห็นภาพฉากนี้เข้า ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่รีบก้มหน้าก้มตาหันหลังกลับออก ไป

เซียซิงเฉินหน้าแดงทันที!

“เป็นเพราะคุณ! ฉันขายหน้าก็เพราะคุณ!” เซี่ยซิงเฉินไม่ สบอารมณ์ เธอถีบเท้าเปล่าเล็กๆ ของเธอไปที่ขาของเขา

เขากลับไม่ได้กวนอะไรอีก เขาพลิกร่างของตัวเองออก จากร่างของเธอด้วยท่าทีที่สง่าผ่าเผย เซียซิงเฉินหายใจสะดวก ขึ้น เธอรีบปีนขึ้นไปบนเตียงและซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง ราวกับกำลังหลบหนีสัตว์ร้าย

เหงื่อบนตัวแตกพลั่กยิ่งกว่าเดิม เธอไม่กล้าแม้แต่จะมอง เขาอีกครั้ง

เขาดูสงบนิ่ง ต่างกับเธอที่ดูลนลาน ถึงแม้เมื่อครู่คนรับใช้ จะเข้ามาเห็นภาพฉากนั้น แต่เขาก็ไม่ยี่หระราวกับคนที่ถูกเห็น ไปเมื่อครู่นั้นไม่ใช่เขา

ไป๋เย่ฉิงจัดเสื้อเชิ้ตที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่เข้าทางและเดินมาที่ เตียงอีกครั้ง เงาดำๆ แผ่ปกคลุม เซี่ยซิงเฉินยกมือขึ้นมากันเขาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว ดวงตาที่วาวใสจ้องมองเขาอย่างระมัดระวัง ราวกับเขาพร้อมจะยื่นกรงเล็บปีศาจออกมาหาเธอได้ทุกเมื่อ

เขาส่งเสียงดีและพูดว่า “คุณชอบคิดเข้าข้างตัวเอง ขนาดนี้เลย?”

เซี่ยซิงเฉินตะลึงงัน

นิ้วที่เรียวยาวของเขากดไปตรงปุ่มที่อยู่ข้างเตียง เสียง ของเจ้าหน้าที่ทีมรักษาก็รีบตอบกลับมาจากอีกฟาก ไปเย่นิ่งสั่ง กำชับ “เข้ามาเจาะเข็มให้คุณเซียใหม่ แล้วให้คนเอาอาหาร เข้ามาส่งด้วย”

“ได้ค่ะ” เจ้าหน้าที่ทีมรักษาวางสาย

เมื่อเซี่ยซิงเฉินรู้ตัว เธอก็ลดมือที่ยกขึ้นมากันเขาลงอย่า

งอายๆ

เวลาผ่านไปพักใหญ่ แต่คำพูดที่เขาเพิ่งจะพูดออกมานั้น ยังคงดังก้องอยู่ในสมอง

คุณชอบคิดเข้าข้างตัวเองขนาดนี้เลย

เธอฟังออกว่ามีอะไรมากกว่านั้น ในคำพูดนี้

เขาไม่เพียงใช้ตอบกลับการกระทำที่คิดเข้าข้างตัวเองเมื่อ ครูของเธอ แต่ยังใช้ตอบ…คำถามที่ก่อนหน้านี้ถามไปว่าจึงใช้ ไหม…

เซี่ยซิงเฉินรู้สึกหดหู่โดยไม่ทราบสาเหตุ เมื่อนึกย้อนที่ตัว เองถามออกไปแบบนั้น เธอก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นตลกมาก
ในตอนนั้นเอง ทีมรักษาและคนส่งอาหารก็เข้ามา

เซียซิงเฉินยื่นมือออกไปอย่างเงียบๆ เพื่อให้เธอเจาะเข็ม ให้ใหม่อีกครั้ง

“คุณเซีย คุณจะขยับไปขยับมาไม่ได้แล้วนะคะ เหมือนมือ มันจะบวมๆ แล้ว” พยาบาลของทีมรักษากาซับเสียงเบาๆ

ไปเฉิงมัวแต่ดูอาหารที่ส่งเข้ามา เมื่อได้ยินคำพูดของ พยาบาลเขาก็ค่อยๆ ชำเลืองมองเธอ บนมือนั้นบวมปูดขึ้นมา จริงๆ และเริ่มจะมีสีดำคล้ำ

ยัยผู้หญิง โง่!

เซี่ยซิงเฉินสบสายตาเขาและจ้องมองเขาด้วยท่าทีไม่สบ อารมณ์ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอก็คงไม่ต้องหัวเสียถึงขนาดกับ ต้องดึงเข็มออก!

หลังจากนั้นเธอก็หันไปตอบกลับพยาบาลด้วยสีหน้าที่ อ่อนโยน “ค่ะ ฉันรู้แล้ว”

ไปเย่นิ่งเองก็ไม่ได้อยู่ที่ห้องของเธอต่อ พอเขาออกไป เซีย ซิงเฉินก็หยิบตะเกียบขึ้นมาทานอาหารเย็นเพียงลำพัง

อาหารรสชาติจืดชืดที่เคี้ยวเข้าไปในปากแล้วให้ความ รู้สึกไร้รสชาติมาก

มันไม่ง่ายเลยที่จะบังคับตัวเองให้ทานเข้าไปบ้าง เธอหยิบ มือถือขึ้นมาดูเวลาและพบว่าดึกมากแล้ว
เธอโทรศัพท์หาคือเว่ยยัง

ฉือเว่ยยังที่กำลังงัวเงียนได้สติขึ้นมาเล็กน้อยหลังจาก ได้ยินเสียงของเธอ ยิ่งตอนที่ได้ยินว่าเธออาจจะติด เชื้อWISและอยากให้เธอช่วยลางาน ให้นั้น เธอก็สะดุ้งสุดนั่ง กับเตียงทันที

“เธออยู่โรงพยาบาลไหน ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้ ทำไมถึง เพิ่งมาบอกตอนนี้? นี่คงไม่ได้อยู่คนเดียวใช่ไหม?”

เสียงสวบสาบจากอีกฟากของฉือเว่ยยังดังราวกับเธอ กำลังใส่เสื้อผ้า “เธอกินอะไรแล้วยัง อยากกินอะไรไหม เดี๋ยว

ฉันเอาไปให้

เซี่ยซิงเฉินได้ฟังแล้วก็รู้สึกอบอุ่นใจและซาบซึ้งใจมาก “ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ฉันก็เหมือนจะดีขึ้นมาบ้างแล้ว

“งั้นฉันก็เป็นยาวิเศษ รีบบอกที่อยู่ของเธอมา

“คุณพี่สาว ความรู้สึกเธอฉันขอรับไว้ แต่อย่าลำบากเลย ฉันไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาล

“ไม่ได้อยู่โรงพยาบาลนั้นอยู่ที่ไหน? ทำเนียบ?”

เซียซิงเฉินส่งเสียง “อืม” ที่จริงก็ไม่ได้อยากกลับมาที่นี่ หรอก แต่เขาจับตัวฉันมา

ฉือเว่ยยังรู้โดยทันทีว่า ‘เขา’ นี้หมายถึงท่าน ประธานาธิบดี

“น่าอิจฉาอ่า! ซิงเฉิน ท่านประธานาธิบดีเขาดีกับเธอมากจริงๆ นะ”

“เขาดีกับฉันตรงไหน?” นึกถึงความหวาดกลัวและความ อับอายตอนอยู่ใต้ร่างของเขาเมื่อครู่ เซียซิงเฉินพลันไม่เห็นดี เห็นงามกับคำพูดของเว่ยยัง เขาเป็นคนเลวมาก! เลวเข้า กระดูก เลยทีเดียว!

“นี่ยังไม่ดีเหรอ เธอนี่ใกล้เกลือกินด่างจริงๆ! เธอคิดดูนะ ตอนนี้เธอก็ไม่ได้เป็นหวัดธรรมดาๆ แต่อาจเป็นWIS! ถ้าเกิด เป็นคนอื่น อ่ะไม่ต้องคนอื่นก็ได้ ลองเป็นแม่เลี้ยงของเธอ เธอ คงถูกไล่ตะเพิดออกไปแล้ว! เธอลองมองท่านประธานาธิบดีที่ สง่าและเคร่งขรึมของพวกเราใหม่…

เซี่ยซิงเฉินลูบขนที่ลุกชูชันบนมือของเธอ เธอเคยยกขอ ชื่นชมไปแล้ว”

“อย่าขัดสิ!” คือเว่ยยังตำหนิ อารมณ์ตึกเพิ่มขึ้นมาอีกครั้ง “ท่านประธานาธิบดีที่สง่าและเคร่งขรึมของพวกเรา ไม่เพียงแต่ ไม่ไล่เธอออกไป แต่ยังออกไปรับเธอที่หนีออกไปกลับมาดูแล โดยไม่รังเกียจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เธอว่าถ้านี่ยังไม่เรียกว่า ดีกับเธอ งั้นให้เรียกว่าอะไร?”

เซี่ยซิงเฉินถึงกับใบ้กินพูดอะไรไม่ออก

เธอลองคิดๆ ดูโดยตัดอคติที่มีต่อเขาออกไปและมองตาม ความเป็นจริง “อืม ดี เธอพูดถูก”

“เฮ้อ เธอว่าเป็นไปได้ไหมว่า ท่านประธานาธิบดีจะหลงรัก เธอเข้าแล้ว?”
สมมติฐานไร้ความหวัง แต่เมื่อนึกถึงประโยค เข้าข้างตัวเอง ของเขาอีกครั้ง เธอพลันกัดริมฝีปากด้วยความหงุดหงิด …เธอพูดจาสาระอีกแล้วนะ เราสองคนเป็นอะไรที่ไหน อย่างเขาบอกจะเพราะเขาเป็นประธานาธิบดี ไม่ใช่อย่างเธอคิดเลย

“จริงเหรอ?ฉือเว่ยยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

ฉันพูดกับเธอแล้ว ฉันเหนื่อยแล้วเซี่ยซิงเฉินอยาก พูดถึงประเด็นแล้ว

ฉือเว่ยยังพอจะฟังออก ได้ พรุ่งฉันไปหาเธอที่ทำเนียบ แต่เข้าไปได้

“ไม่แน่ใจจริงเอางี้เดี๋ยวลองถามอีกที

ถามดูนะ ฉันอยากลูกชายบุญธรรมของฉัน พอดี และถือโอกาสไปเยี่ยมชมทำเนียบด้วย!!

ฉันก็พอมองออกว่า

ยามค่ำคืนที่ยิ่งดึกขึ้นเรื่อย

เซี่ยซิงเฉินนอนหลับไปแล้ว ว่ามีมาถอดเข็มออกให้เธอ และเหมือนจะเห็นเงา ของไปเยฉิงด้วย
จากนั้นก็มีถุงน้ำร้อนอุ่นๆ วางประคบไปบนมือของเธอที่ บวมปูดขึ้นมา

เธออยากจะลืมตามองเหลือเกินว่าเป็นเขาใช่ไหม หรือตัว เธอกำลังฝันอยู่กันแน่ แต่เปลือกตานั้นหนักเกินจะยกไหว แต่…คงไม่ใช่เขาหรอก! คนเลวอย่างเขานั้นคงไม่ใจดีกับเธอ ขนาดนี้!

เธอบ่นพึมพำพลางพลิกลำตัว “คุณมัน…คนบ้าที่เลวที่สุด เลวที่สุดเลย…

ไปเย่นิ่งหยิบถุงน้ำร้อนที่ตกลงไปขึ้นมาวางไว้บนมือของ

เธออีกครั้ง นิ้วที่เรียวยาวนวดคลึงไปตรงบริเวณที่บวมปูดขึ้น มาบนมือของเธอ เมื่อเขาได้ยินเธอบ่น คิ้วขมวดเข้าหากันก็ กลับคลายออกจากกัน

ถึงแม้น้ำเสียงที่อ่อนหวานนั้นจะกำลังด่าเขาอยู่ แต่เขา

กลับโกรธไม่ลงจริงๆ เธอเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง… ไปเฉิงยื่นมือไปปัดปอยผมข้างแก้มของเธอ สายตาจ้อง

มองไปยังใบหน้าที่งดงามของเธอ