ตอนที่ 59 ท่านประธานาธิบดีมาแล้ว

แต่ขณะที่มือกำลังจับลูกบิดประตูอยู่นั้น จู่ๆ ประตูก็ถูกไขโดย ใครคนหนึ่งจากด้านนอก

เมื่อได้เห็นหน้าคนคนนั้น เธอก็นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

อีกฝ่ายก็นิ่งอึ้งไปด้วยเช่นกัน

ครูต่อมา ขณะรอให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้คิดมากไป เซีย ซิงคงก็พลันได้สติขึ้นมา เธอส่งเสียงแหลมด้วยความตกใจ “เซี่ยซิงเฉิน เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!

เซี่ยซิงเฉินคอแห้งผาก ต่อให้อยากอธิบาย แต่ใน เวลานี้เธอกลับพูดอะไรไม่ออก

เธออยากไปจากที่นี่ แต่เซี่ยชิงคงโกรธมากจนยกมือขึ้นสูง และตบไปที่ใบหน้าของเซี่ยซิงเฉินเต็มแรงดัง “เจี๊ยะ

เธอคิดจะหลบ

แต่อาการป่วยนั้นรุนแรงเกินไป ทำให้โดนฝ่ามือ ตบ เข้าไปเต็มเปา ใบหน้าเล็กๆ ของเซียซิงเฉินเริ่มบวมแดง รอย นิ้วทั้งห้านิ้วปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน

หลังจากโดนฝ่ามือนี้เข้าไป ก็ยิ่งทำให้รู้สึกสับสนงุนงง สติ เลือนรางมากขึ้นไปอีก

“ชิงคง เธอทำอะไร?” พอสวี่เหยียนเดินออกมาก็เห็นภาพนี้เข้า

เขากระตุกคิ้วและโผเข้าไปกอดเซียซิงเฉินเอาไว้ด้วย ความเป็นห่วง

“ให้ผมดูหน่อย เจ็บไหม?”

เซียซิงเฉินพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของเขา เขา ไม่ยอมปล่อยกลับเอาแต่จ้องเซี่ยงคงอย่างผิดหวัง ซึ่งคง ซึ่ง เฉินเป็นพี่สาวของเธอนะ เธอตบเขาไปได้ยังไง?

“พี่สวี่เหยียน ทำไมพี่เอาแต่พูดปกป้องเธอ? หรือพี่มองไม่

ออกเหรอว่าเธอคิดไม่ซื่อกับพี่น่ะ?”

สวี่เหยียนยิ้มเจื่อน เขาวาดหวังให้เธอคิดไม่ซื่อกับตัวเขา

ขึ้นมาจริงๆ

แต่เสียดาย…

คนที่คิดไม่ซื่อคือตัวเขาเอง…

“รอพี่ข้างนอก พี่มีเรื่องจะคุยกับเธอ” สวี่เหยียนเปิดประตู เห็นชัดว่าเขาจงใจไล่เธอ จากนั้นเขาก็อุ้มเซียซิงเฉินที่อยู่ใน สภาพมึนเบลอเดินเข้าไปข้างใน โดยไม่รอฟังคำพูดจากอีกฝ่าย

“สวี่เหยียน ฉันไม่ให้พี่ไป! หยุดนะ!” เชียซิงคงรั้งไว้ ความ โกรธเกรี้ยวบนใบหน้าลุกโชนขึ้นมา

คนป่วยหนึ่งคนกับคนสติดีสองคนต่างก็ไม่ได้สังเกตเลย ว่ามีใครบางคนอยู่ข้างนอกและกำลังถ่ายภาพฉากๆ นี้เอาไว้ พอดี
“เจอตัวแล้วครับ” เหลิงเฟยมาถึงทำเนียบ เขาพูดอย่าง

ระมัดระวังเป็นพิเศษ

“อยู่ที่ไหน?” ไป๋เฉิงลุกจากโต๊ะหนังสือ

“ท่านดูเองเถอะครับ” เหลิงเฟยไม่กล้าตอบ เขาส่งรูป ถ่ายที่ถ่ายไว้ในมือถือให้ “เป็นรูปที่ลูกน้องเพิ่งส่งมาให้เมื่อ ครับ”

เมื่อไปเย่งเห็นรูปถ่าย สีหน้าบึ้งตึงจ้องหน้าจอมือถือ เขม็งราวกับว่าจะมองทะลุผ่านมันได้

นิ้วที่เรียวยาวหดเกร็ง

เพียงพริบตาเดียวบรรยากาศภายในห้องหนังสือก็เย็น เยียบลง บรรยากาศทำให้เหลิงเฟยอึดอัดจนไม่กล้าหายใจ

ในรูปภาพ…คุณเซียนอนอยู่ในอ้อมแขนของสวี่เหยียนรา วกับนกน้อยที่เกาะอาศัยอยู่บนตัวมนุษย์ ทั้งสองคนดูใกล้ชิด สนิทสนมไม่ต่างกับคู่รักทั่วไป

“งั้น…จะใ น…จะให้ไปรับคุณเชี่ยกลับมาเดี๋ยวนี้เลยไหมครับ?” เวลาผ่านไปพักใหญ่ เหลิงเฟยไม่แน่ใจในความคิดของเขาจึง ถามเขาอย่างหวั่นๆ

“รับทำไม เธอก็ดูสบายดีไม่ใช่เหรอ?” เสียงของเขาเป็น เยือก เขาโยนมือถือคืนกลับไปให้เหลิงเฟย “กลับไปนอนเถอะ ไม่ต้องไปสนใจเธอแล้ว!”
เหลิ่งเฟยรับมือถือและเดินออกมาจากห้องหนังสือ อย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

หรือท่านประธานาธิบดีจะไม่สนใจคุณเซียได้จริงๆ?

เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ยังไม่ทันจะออกไปจากทำเนียบ ก็ได้รับคําสั่งจากทางโทรศัพท์ให้รออยู่ก่อน

ด้านล่างคอนโด

เซี่ยซิงคงจ้องมองสวี่เหยียนอย่างคิดไม่ถึงด้วยน้ำตานอง หน้า “พี่ว่าอะไรนะ? พี่พูดอีกรอบซิ!”

“ขอโทษนะ เรายกเลิกการหมั้นเถอะ…

“เพื่อเซี่ยซิงเฉิน? พี่สวี่เหยียน ฉันไม่เอานะ! ถ้าพี่โกรธที่ ฉันไปตบเธอเมื่อกี้ ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเธอป่วย” เซียซึ่ง คงคว้าแขนของสวี่เหยียนไว้ราวกับกำลังคว้าฟางเส้นสุดท้าย

สวี่เหยียนดึงมือเธอออก “ขอโทษนะซิงคง ที่จริงมันไม่ เกี่ยวกับเรื่องของวันนี้เลย พี่อยากบอกเธอตั้งนานแล้ว พี่แค่ยัง หาจังหวะเหมาะๆ ไม่ได้”

“พี่สวี่เหยียน พี่จะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้…

เซี่ยชิงคงวิงวอน ขณะกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แสงไฟ สว่างจ้าสองสามดวงก็สะท้อนเข้ามาจากข้างนอก

ทั้งสองคนมองไปทางนั้นโดยอัตโนมัติ แสงไฟนั้นจ้าจนพวกเขาลืมตาไม่ขึ้น

หลังจากนั้น…

รถหรูสองสามคันก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวอย่างยิ่งใหญ่เข้ามา และจอตอย่างช้าๆ

คนชุด จํานวนหนึ่งเดินลงมา หลังจากนั้นก็มีคนไปเปิด ประตูรถคันหนึ่งในขบวน ไปเฉิงที่สวมเสื้อโค้ทสีเทาโผล่ออก มาจากรถ

ลมเย็นๆ ในตอนกลางคืนพัดผ่านชายเสื้อของเขา ชายผู้มี ความสูง188cm ยืนอยู่ตรงนั้น เขาชำเลืองมองคนสองคนที่อยู่ ข้างๆ เพียงแค่แวบเดียวก็ทำให้รู้สึกหวั่นเกรง

สวี่เหยียนแปลกใจ หรือจะพูดให้ถูกก็คือตกใจ

“ท่าน…ท่านประธานาธิบดี?”

ไป๋เย่ฉิงชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง สีหน้าเรียบเฉยไร้ อารมณ์ทำให้ยิ่งรู้สึกกดดัน

“เธออยู่ที่นี่?” เขาหันหน้าและถามเหล่งเฟยด้วยเสียงที่ หนักแน่น

เหลิงเฟยพยักหน้า “ครับ อยู่ในบ้านของคุณสวี่ครับ”

สายตาเข้มของไป๋เย่นิ่งมองไปที่สวี่เหยียนอีกครั้ง เขาจ้อง อยู่แวบหนึ่งแล้วจึงเดินก้าวหนักไปที่ประตูลิฟท์

ท่ามกลางความตกใจสวี่เหยียนก็ค่อยๆ ได้สติขึ้นมา เขาพูดกับเซี่ยซิงคงว่า “ฉันขอไปดูข้างบนก่อนนะ”

พูดจบ เขาก็รีบเดินตามคนข้างหน้าไปยังลิฟท์ทันที

ปล่อยให้เซี่ยงคงยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง เธอมอง เหตุการณ์ทั้งหมดตรงหน้าด้วยความริษยา ประธานาธิบดีและ สวี่เหยียนอีกแล้ว ผู้หญิงที่มีลูกแล้วอย่างเซียซิงเฉินมีอะไรกัน แน่?

ไปเย่นิ่งเดินก้าวหนักไปถึงประตู ยังไม่ทันที่สวี่เหยียนจะ หยิบกุญแจขึ้นมาไขประตู ประตูของคอนโดก็เปิดออกจากด้าน

ใน

คนที่อยู่ข้างในท่าทางอ่อนแรงราวกับจะล้มพับได้ตลอด

เวลา

เขาปรายตามองแวบหนึ่ง สีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกใดๆ เซี่ยซิงเฉินอยู่ในเหตุการณ์ตรงนั้น เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขา จะมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าตัวเธอ

ความหวั่นไหวและหลงใหลในจิตใจดำเนินต่อเนื่องอยู่ เพียงไม่กี่วินาที

เมื่อคิดถึงสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้ เธอก็รีบ ปิดปากและจมูกไว้แน่น มืออีกข้างเอื้อมไปปิดประตูโดยไม่รู้ตัว

ไป๋เย่นิ่งจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชาและตะโกนว่า “ลองปิดดู!”
ความน่าเกรงขามของเขาทำให้เธอตกใจกลัว เซียงเฉิน ไม่กล้าขยับมือที่จับลูกบิดประตู เธอได้แต่เงยหน้ามองเขาด้วย นัยน์ตาแดงก่า เขาดูเหมือนเสือร้ายที่ดุดัน ส่วนเธอก็เป็นเพียง กระต่ายน้อยที่ถูกเขากิน

ออกมา” น้ำเสียงของไปเฉิงฟังดูไม่ดีสักเท่าไร เขาพูด ด้วยน้ำเสียงเชิงบังคับ

แข้งขาของเซียงเฉินอ่อนเปลี้ย เธอค่อยๆ เดินต้วมเตี้ยม ออกมา

พอเขาดึงตัวเธอ เธอก็โผเข้าหาเขาทันที เธอไร้ซึ่งเกี่ยว แรงใดๆ ราวกับกระสอบที่พุ่งเข้าชนหน้าอกเขา การกระแทกไป ที่กล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งแรงราวกับหินของเขาทำให้เธอมึนงง และตาพร่ามัว

มือของไปเฉิงวางไปบนหน้าผากของเธอ อุณหภูมินั้นสูง จนเขาตกใจ เขาสั่งเหลิงเฟยที่อยู่ข้างๆ “แจ้งหมอให้พาทีม รักษาของเขามารอที่ทำเนียบ

“ครับ” เหลิ่งเฟยรีบตอบรับ

“คุณอย่าเข้ามาใกล้ขนาดนี้ เซี่ยซิงเฉินกลัวว่าจะแพร่ เชื้อให้เขา เธอพยายามปัดมือของเขาออกไป เพราะไข้ของเธอ สูงมาก นิ้วมือที่เรียวยาวของเธอจึงเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อร้อน

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของไปเย่นิ่งเกร็งแน่นอยู่ตลอด ขณะ ที่มือข้างหนึ่งยังไม่ยอมคลายออกไปจากเอวของเธอ จู่ๆ มืออีก ข้างหนึ่งก็ยกขึ้นมาปัดเส้นผมที่ชุ่มเหงื่อของเธอ แก้มที่บวมแดงและรอยนิ้วทั้งห้าปรากฏขึ้นมาให้เขาเห็นอย่างชัดเจน